Παρακολούθησα κάποιες από τις ‘ενημερωτικές’ εκπομπές που αναφέρονται στο θέμα των ημερών, τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων και την αναδοχή ή υιοθεσία ή ‘απόκτηση’ παιδιών από αυτούς με διάφορους τρόπους.
Μεταξύ άλλων τίθεται από δημοσιογράφους προς εκκλησιαστικά πρόσωπα το ερώτημα: «Γιατί η Εκκλησία αντιδρά σε κάτι που κάνουν άνθρωποι εκτός Εκκλησίας;» Συχνά διακρίνω κάποιον δισταγμό ή αμηχανία στο να δοθεί μια ξεκάθαρη απάντηση, βασισμένη σε δυο κύρια σημεία. Εκτός από την απόλυτη αντίθεση στην θεσμική κατοχύρωση και προαγωγή μιας αφύσικης σύζευξης (που για την Εκκλησία αποτελεί αμαρτία), υπάρχει και η εξίσου θεμελιώδης και ουσιαστική αντίθεση στην δημιουργία δια ‘κλωνοποιήσεως’ (αμέσως ή εμμέσως) ατόμων αγνώστου ή απροσδιορίστου ή ‘ρευστού’ σεξουαλικού προσανατολισμού. Όταν το μείζον πρόβλημα επιβίωσης του Ελληνισμού είναι το δημογραφικό, εθνικό συμφέρον και καθήκον είναι η καλλιέργεια (από μικρή ηλικία) ωρίμων και υπευθύνων Ανδρών και Γυναικών που θα δημιουργήσουν βιολογικά και ψυχικά υγιείς οικογένειες και θα δώσουν στην κοινωνία παιδιά μεγαλωμένα από φυσικούς γονείς, πατέρα και μητέρα, που θα ξέρουν ποιοι είναι οι (διακριτοί και συμπληρωματικοί) ρόλοι τους. Πιο απλά δεν γίνεται.
Αν η πολιτεία προσποιείται ότι δεν βλέπει το θέμα στις διαστάσεις αυτές, μας κάνει να υποπτευόμαστε ότι εξυπηρετεί άλλες σκοπιμότητες. Τα περί ‘δικαιωμάτων’ αποτελούν απλώς ένα εξωραϊστικό λεκτικό επίχρισμα. Πώς μπορεί να θεωρείται δικαίωμα μια συμπεριφορά που είναι αντίθετη προς την ανθρώπινη βιολογία;
