Tοῦ κ. Γεωργίου Κούβελα, Δικηγόρου – Ἐπιτίμου Προέδρου τῆς Ἐθνικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως Κυπρίων
8ον
Ἐνῶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑστιάζει τὸ ἐνδιαφέρον του στὴν Ἔκτρωση ποὺ γίνεται ὡς ἀποτέλεσμα πορνείας ἤ μοιχείας, ὁ ἱ. Αὐγουστῖνος ἐξετάζει τὴν ἔκτρωση ποὺ γίνεται στὰ πλαίσια τοῦ γάμου καὶ τὶς συνέπειες ποὺ ἔχει γι᾽ αὐτόν. Ἀναφέρει τὶς προσπάθειες τῆς γυναίκας ἀρχικὰ νὰ ἀποφύγει τὴ σύλληψη μὲ τὴ λήψη φαρμακευτικῶν σκευασμάτων, ποὺ ἀποκαλεῖ δηλητήρια, καὶ στὴ συνέχεια, ἐφόσον βέβαια ἡ ἀντισύλληψη ἀποτύχει, νὰ θανατώσει τὸ παιδὶ ποὺ φέρει μέσα της. Οἱ γονεῖς τοῦ ἐκτρωθέντος παιδιοῦ, συνεχίζει, δὲν εἶναι ἀληθινοὶ σύζυγοι, καθὼς ὁ δεσμός τους δὲν βασίζεται στὸ μυστήριο τοῦ γάμου, ἀλλὰ στὴ σαρκικὴ ἡδονή… Στὴν ὁμόφωνη ἀπόρριψη τῆς Ἔκτρωσης ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ προστεθεῖ καὶ ἡ ὁμόφωνη ἀπόρριψη τῆς Ἔκτρωσης στὰ κείμενα ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων, ὁρισμένα μάλιστα τῶν ὁποίων ἀνήκουν στὰ πρώιμα ἔργα τῆς χριστιανικῆς γραμματείας. Ἤδη στὰ τέλη τοῦ 1ου μ.Χ. αἰ. ἤ κατ᾽ ἄλλους στὶς ἀρχὲς τοῦ 2ου αἰ. σὲ δύο τέτοια ἔργα, στὴ Διδαχὴ Κυρίου διὰ τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων τοῖς ἔθνεσι καὶ στὴν Ἐπιστολὴ Βαρνάβα, ἔχουμε ρητὴ καὶ κατηγορηματικὴ καταδίκη τῆς Ἔκτρωσης. Ἡ Διδαχὴ ξεκινάει μὲ τὴν παρατήρηση ὅτι ὑπάρχουν δύο ὁδοὶ ποὺ μπορεῖ νὰ ἀκολουθήσει κανείς, ἡ ὁδὸς τῆς ζωῆς καὶ ἡ ὁδὸς τοῦ θανάτου. Ἡ περιγραφὴ τῆς πρώτης ξεκινάει μὲ τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης καὶ συνεχίζεται μὲ τὴν ἀπαρίθμηση μιᾶς σειρᾶς ἀνήθικων πράξεων, ποὺ καλεῖται νὰ ἀποφύγει ὁ Χριστιανός. Μεταξὺ αὐτῶν ὁ συγγραφέας τῆς Διδαχῆς συμπεριλαμβάνει τὴν ἔκτρωση καὶ τὴ βρεφοκτονία: «οὐ φονεύσεις τέκνον ἐν φθορᾷ, οὐδὲ γεννηθέντα ἀποκτενεῖς…». Ἀντίστοιχα, στὴν ὁδὸ τοῦ θανάτου βρίσκονται, μεταξὺ ἄλλων, οἱ «φονεῖς τέκνων» καὶ οἱ «φθορεῖς πλάσματος Θεοῦ». Ἀνάλογο εἶναι καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς Ἐπιστολῆς Βαρνάβα, μὲ παραπλήσια μάλιστα διατύπωση: «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὑπὲρ τὴν ψυχήν σου. οὐ φονεύσεις τέκνον ἐν φθορᾷ, οὐδὲ πάλιν γεννηθὲν ἀποκτενεῖς».
Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἀναφερόμενος στὸ γάμο καὶ στὴν τεκνογονία ἔχει μία σύντομη, ἀλλὰ ἰδιαίτερα μεστὴ ἀναφορὰ στὴν Ἔκτρωση, τὴν ὁποία καταδικάζει, καθὼς θεωρεῖ ὅτι ἔρχεται σὲ ἀντίθεση πρὸς τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Τὴ θεωρεῖ ὡς φόνο, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν πορνεία καὶ ὁδηγεῖ στὴν ἀναίρεση τῆς ἀγάπης. Λέει χαρακτηριστικά: «Κατὰ φύσιν δ᾽ ἂν ἡμῖν χωροίη ὁ βίος ἅπας, κρατοῦσι τῶν ἐπιθυμιῶν ἄνωθεν, μὴ κτείνουσί τε τὸ ἐκ προνοίας θεϊκῆς φυόμενον τῶν ἀνθρώπων γένος κακοτέχνοις μηχαναῖς· αὗται γὰρ πορνείας ἐπικαλύμματι τοῖς ἐς παντελῆ κατασπῶσι φθοράν, φθορίοις συγχρώμεναι φαρμάκοις, ἐξαναλίσκουσιν ἅμα τῷ ἐμβρύῳ τὴν φιλανθρωπίαν».
Ὁ Εὐσέβιος Καισαρείας θεωρεῖ παιδί, τόσο αὐτὸ ποὺ βρίσκεται στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του, ὅσο καὶ αὐτὸ ποὺ ἔχει γεννηθεῖ. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ συμπληρώνει τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ ἀνατροφὴ τῶν τέκνων μὲ τὴν ἀπαγόρευση Ἔκτρωσης. Λέει συγκεκριμένα: «Τέκνα τρέφειν ἅπαντα προσέταξε. Καὶ γυναιξὶν ἀπεῖπε μήτ᾽ ἀμβλοῦν τὸ σπαρέν, μήτε διαφθείρειν. Ἀλλὰ ἥν φανείη, τεκνοκτόνος ἂν εἴη, ψυχὴν ἀφανίζουσα, καὶ τὸ γένος ἐλαττοῦσα…».
Ἡ διακεκριμένη Νομικὸς καὶ Λογία Συγγραφέας Φερενίκη Παναγοπούλου – Κουτνατζῆ[40] ἀναφέρεται στὴ θεσμικὴ διαδρομὴ τῆς Ἀμβλώσεως, ἡ ὁποία κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες εἶναι Φόνος καὶ θανάσιμη Ἁμαρτία!:
Ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴ ἐποχὴ ὁ Χριστιανισμὸς ἀναγνώρισε ὅτι ἡ ἄμβλωση εἶναι ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν στροφὴ πρὸς τὸν Θεό. Τὰ ἀρχαιότερα κείμενα ποὺ περιγράφουν τὴν κατὰ Χριστὸν ζωὴ ἀντιμετωπίζουν τὸ ζήτημα τῆς ἀμβλώσεως. Παραδείγματος χάριν, στὴν Διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων, ἕνα ἔργο ποὺ συντάχθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 50 καὶ 70 μ.Χ. (τὸ ὁποῖο μεταξὺ ἄλλων καταδεικνύει ὅτι οἱ Χριστιανοὶ νήστευαν τὶς Τετάρτες καὶ τὶς Παρασκευὲς ἤδη ἀπὸ τὴν Ἀποστολικὴ ἐποχή), βρίσκει κανεὶς τὴν ἄμβλωση νὰ συγκαταλέγεται μεταξὺ τῶν σοβαρῶν ἁμαρτιῶν. «Δὲν θὰ φονεύσεις, δὲν θὰ μοιχεύσεις, δὲν θὰ ἀρσενοκοιτεύσεις, δὲν θὰ πορνεύσεις, δὲν θὰ κλέψεις, δὲν θὰ χρησιμοποιήσεις μαγεία, δὲν θὰ χρησιμοποιήσεις [μαγικά] φίλτρα, δὲν θὰ παράσχεις ἀμβλωθρίδια οὔτε θὰ διαπράξεις παιδοκτονία». Μιὰ παρόμοια ὁμάδα ἀπαγορεύσεων, συμπεριλαμβανομένης τῆς ἀπαγορεύσεως γιὰ ἄμβλωση, ἀνευρίσκεται ἐπίσης στὴν Ἐπιστολὴ τοῦ Βαρνάβα τοῦ 1ου ἤ 2ου αἰώνα. «Δὲν θὰ πορνεύσεις, δὲν θὰ μοιχεύσεις, δὲν θὰ ἀρσενοκοιτεύσεις […] Δὲν θὰ παράσχεις ἀμβλωθρίδια, δὲν θὰ διαπράξεις παιδοκτονία». Ἡ ἄμβλωση εἶχε ἀνέκαθεν καταδικαστεῖ ἀπὸ τὸν χριστιανισμό… Κατὰ τὸν Β´ Κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου ἡ ἄμβλωση, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ ἀγορὰ καὶ προμήθεια ἀμβλωτικῶν μέσων, ἐξομοιωνόταν μὲ τὴν ἀνθρωποκτονία. Περαιτέρω, κατὰ τὸν Η´ Κανόνα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, οἱ γυναῖκες οἱ ὁποῖες κατασκευάζουν ἤ λαμβάνουν φάρμακα ποὺ προκαλοῦν τὶς ἀμβλώσεις ἐκλαμβάνονται ὡς ἑκούσιοι δολοφόνοι. Ἡ ἔκταση τῆς αὐστηρότητας ἀντανακλᾶται στὸν ΝΣΤ´ (56ο) Κανόνα περὶ ἑκουσίων φόνων, βάσει τοῦ ὁποίου, ὅποιος ἑκουσίως ἐφόνευσε καὶ μετανόησε πρέπει νὰ μένει ἀκοινώνητος τῶν Θείων Ἁγιασμάτων γιὰ εἴκοσι χρόνια…
Κατὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὁ ἄνθρωπος ἐμψυχοῦται ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς γονιμοποιήσεώς του καὶ ὡς ἐκ τούτου, δὲν τίθεται τὸ ὅριο τῶν δεκατεσσάρων ἡμερῶν, ὥστε πρὶν ἀπὸ αὐτὸ τὸ χρονικὸ διάστημα ἡ ἄμβλωση νὰ θεωρεῖται δικαιολογημένη. Κατὰ συνέπεια, ἡ Ἐκκλησία χαρακτηρίζει τὴν ἄμβλωση καὶ ὅλες γενικὰ τὶς πρακτικὲς ἀμβλώσεως ὡς «σοβαρὰ ἁμαρτήματα, καθὼς χρησιμοποιοῦνται γιὰ τὸ φόνο ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ γιὰ νὰ ἐμποδίσουν τὴν τεκνοποίηση, ἐπηρεάζουν τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς γυναίκας καὶ ὑπάρχει κίνδυνος σωματικῆς βλάβης τῆς γυναίκας».
Ὁ λόγιος Θεολόγος Καθηγητὴς Νικόλαος Παν. Βασιλειάδης σὲ μιὰ ἐμπεριστατωμένη καὶ ἀναλυτικὴ μελέτη ἀναφέρει ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, οἱ Σύνοδοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες χαρακτηρίζουν τὴν Ἄμβλωση ὡς φόνο καὶ τὴ γυναίκα ποὺ κάνει Ἄμβλωση ὡς φόνισσα, γιατὶ τὸ Ἔμβρυο ἀποκτᾶ ψυχὴ ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεως!:[41]
α) Στὴ διδασκαλία τῶν Πατέρων τὸ ἀνθρώπινο ἔμβρυο θεωρεῖται ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος καὶ ὀνομάζεται «βρέφος» ἤ «παιδί» ἤ «τέκνον» αὐτῆς, ποὺ τὸ κυοφορεῖ, ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὸ παιδί, ποὺ ἔχει γεννηθεῖ. Γι᾽ αὐτὸ καὶ χαρακτηρίζεται ὡς φόνος τόσο ἡ φθορὰ τοῦ ἐμβρύου, ὅσο καὶ ἡ θανάτωση τοῦ παιδιοῦ, ποὺ ἔχει γεννηθεῖ. Ἡ Διδαχὴ τῶν 12 Ἀποστόλων, ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Βαρνάβα, ὁ ἀπολογητὴς Ἀθηναγόρας καὶ ἄλλοι καταδικάζουν ρητῶς τὴν ἄμβλωση καὶ τὴ φθορὰ τοῦ ἐμβρύου ἀπὸ τὴ μητέρα.
β) Ὁ Μέγας Βασίλειος στὸν Η´ Κανόνα του χαρακτηρίζει ὡς φόνισσες καὶ αὐτὲς ποὺ δίνουν φάρμακα, γιὰ νὰ προκαλέσουν τὴν ἄμβλωση καὶ ἐκεῖνες ποὺ δέχονται τὰ φάρμακα αὐτὰ καὶ ἔτσι θανατώνουν ἑκουσίως τὸ ἔμβρυο. Γράφει: «Καὶ αἱ τοίνυν τὰ ἀμβλωθρίδια διδοῦσαι φάρμακα φονεύτριαί εἰσι καὶ αὐταὶ καὶ αἱ δεχόμεναι τὰ ἐμβρυοκτόνα δηλητήρια». Δηλαδή: Καὶ ὅσες λοιπὸν δίνουν τὰ ἀμβλωτικὰ φάρμακα εἶναι καὶ αὐτὲς φόνισσες, καθὼς ἐπίσης καὶ ὅσες παίρνουν τὰ ἐμβρυοκτόνα αὐτὰ δηλητήρια. Τὰ ἴδια ὁρίζει καὶ ὁ ΚΑ´ Κανὼν τῆς ἐν Ἀγκύρᾳ (ἀρχιεπισκοπὴ Γαλατίας) Τοπικῆς Συνόδου (314/315). Τὰ ἴδια ὁρίζει καὶ ὁ 91ος Κανὼν τῆς ΣΤ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (681 μ.Χ.), ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ 66ος Κανὼν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.
γ) Ἔχουμε καὶ ἄμεσες Πατερικὲς καὶ γενικώτερες μαρτυρίες γιὰ τὴ συνύπαρξη ψυχῆς καὶ σώματος εὐθὺς ἀμέσως ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεως. Ἔτσι ἔχουμε μιὰ σημαντικὴ πληροφορία ἀπὸ τὸν Κλήμη τὸν Ἀλεξανδρέα, ὁ ὁποῖος ἐπαναλαμβάνει κατὰ λέξη μιὰ πληροφορία ἑνὸς προγενεστέρου Γέροντος, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὸ ἔμβρυο ἀποκτᾶ ψυχὴ ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεως.
Τὴν ταυτόχρονη ἀρχὴ τῆς συστάσεως ψυχῆς καὶ σώματος διδάσκει καθαρὰ καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης. Γράφει: «Μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ψυχῆς τε καὶ σώματος ἀρχὴν τῆς συστάσεως». Καὶ ἀλλοῦ γράφει: Τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι ἑνιαία ψυχοσωματικὴ ὀντότητα, «μία εἶναι καὶ κοινὴ τῆς συστάσεως ἡ ἀρχή»· οὔτε τὸ σῶμα προηγεῖται τῆς ψυχῆς, οὔτε ἡ ψυχὴ τοῦ σώματος. Καὶ τῶν δυὸ (τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς) ἀρχή «ἐν ταῖς τῆς γενέσεως ἀφορμαῖς εἶναι συνισταμένη». Αἰτιολογεῖ δὲ τὴ θέση του αὐτή, ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν ἀπὸ τὴ ζωοποιὸ ἐνέργεια τῆς ψυχῆς, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ ἀπὸ τὸ ἑνιαῖο τοῦ ἀνθρώπου ὡς ψυχοσωματικῆς ἑνότητος.
Τὴν ταυτόχρονη ἔλευση «εἰς τὸ εἶναι» τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος διδάσκει καὶ ὁ μεγάλος Θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Γράφει: «Ἅμα δὲ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ πέπλασται· οὐ τὸ μὲν πρότερον, τὸ δὲ ὕστερον κατὰ τὰ Ὠριγένους ληρήματα». Δηλαδή: Τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ ἐπλάσθηκαν ταυτόχρονα καὶ ὄχι τὸ ἕνα πρῶτα καὶ τὸ ἄλλο ὕστερα, κατὰ τὶς φλυαρίες τοῦ Ὠριγένη!
Γιὰ τὸ ὅτι ἡ Ἐπιστήμη συμφωνεῖ σήμερα μὲ τὴν Ἐκκλησία ὁ Νικόλαος Βασιλειάδης γράφει χαρακτηριστικά: Εἶναι ὅμως ἄξιο ἰδιαιτέρας ὑπογραμμίσεως τοῦτο: Αὐτὸ ποὺ ἐδίδαξε ἀνέκαθεν ἡ Ἐκκλησία, ἔρχεται νὰ τὸ ἐπιβεβαιώσει μετὰ ἀπὸ 20 σχεδὸν αἰῶνες (καὶ οὐσιαστικὰ μετὰ ἀπὸ 35 αἰῶνες, ἂν λάβουμε ὑπόψη ὅτι ὁ θεόπτης Μωϋσῆς συνέγραψε τὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως περὶ τὸ 1500 π.Χ.) καὶ ἡ σύγχρονη Ἰατρική!
Ὁ Γάλλος ἰατρὸς René Biot (Ρενὲ Μπιό) στὸ βιβλίο του «Ἡ ὑγεία μας» (ὁ γαλλικὸς τίτλος τοῦ βιβλίου εἶναι «Santé Humaine») γράφει: «Πράγματι· μόλις ὑπάρξῃ ζωή, ὑπάρχει ἔμψυχος βίος! Ἀπὸ τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν πραγματοποιεῖται ἡ γονιμοποίησις, μία ψυχὴ ζωοποιεῖ τὸ ὂν αὐτό, ἡ ἰδία (ψυχή), ἡ ὁποία θὰ ἐκδηλωθῆ ἀργότερον μὲ τὰς ἰδιότητας τῆς διανοήσεως καὶ τῶν αἰσθήσεων. Ἐὰν αἱ δυνάμεις αὐταὶ εὑρίσκονται ἐν ὑπνώσει, τοῦτο ὀφείλεται εἰς τὸ ὅτι ὁ ὀργανισμός, τὸν ὁποῖον ἐμψυχώνει (ἡ ψυχή), δὲν ἔχει ἀκόμη ἀρκετὰ ἀναπτυχθῆ, διὰ νὰ καταστήσῃ δυνατὴν τὴν λειτουργίαν των»!
Ὡραία καὶ παραστατικὴ εἰκόνα τοῦ πῶς ἡ ψυχὴ φανερώνει τὶς ἐνέργειές της μᾶς δίνει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος: Ἡ ψυχὴ εἶναι τέλεια καὶ ὅταν ἀκόμη βρίσκεται στὸ ἔμβρυο. Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ φανερώσει ὅλη της τὴν ἐνέργεια. Γιατί, παρατηρεῖ ὁ Θεολόγος Γρηγόριος, ἕνας μουσικός, ὅσο ἄριστος καὶ ἂν εἶναι, δὲν μπορεῖ ν᾽ ἀποδώσει κανένα μέλος, ἂν τοῦ δώσουμε μιὰ στενὴ καὶ ἀτελῆ φλογέρα· μὲ τέτοια φλογέρα θὰ στριγγιάζει παράφωνα! Ὅταν ὅμως τοῦ δώσουμε μιὰ φλογέρα σωστή, τότε μᾶς φανερώνει ὅλη του τὴ μουσικὴ τέχνη καὶ ἱκανότητα καὶ ἀκοῦμε μιὰ θαυμάσια ἁρμονία. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ψυχή. Στὴν ἀρχὴ (στὸ ἔμβρυο) σιωπᾶ, ὕστερα (στὸ βρέφος, στὸ νήπιο), ἀκοῦμε τὴν ἄτονη φωνή της καὶ καθὼς προχωρεῖ ἡ αὔξηση καὶ τελειοποίηση τῆς φλογέρας της, δηλαδὴ τοῦ σώματος, καθὼς ὁ ἄνθρωπος ὁλοκληρώνεται, ἀφήνει νὰ ξεχύνεται ὅλη ἡ δύναμη, ἡ σοφία, ἡ σύνεση καὶ ἡ ἀρετή της…
Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ καταλήγουμε ἀβίαστα στὸ ὅτι κάθε ἀνθρώπινο ἔμβρυο εὐθὺς ἀμέσως ἀπὸ τὴν ἴδια ὥρα τῆς συστάσεώς του, «εἶναι ὁ ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος τέλειος ἄνθρωπος». «Πᾶν συλλαμβανόμενον ἀνθρώπινον ἔμβρυον εἶναι τελεία ψυχοσωματικὴ ἀνθρωπίνη ὕπαρξις». Συνεπῶς ἡ διδασκαλία (τῆς Ἐκκλησίας μας) ὅτι «ἀνθρώπινον ἔμβρυον = ψυχή + σῶμα = ἄνθρωπος) ἀποτελεῖ πραγματικὴν ἀνθρωπολογικὴν διάστασιν τοῦ Χριστολογικοῦ δόγματος».
Χαρακτηριστικὰ ὁ Νικόλαος Βασιλειάδης γιὰ τὶς ἐπιπτώσεις τῆς ἀμβλώσεως στὴν ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία τῆς γυναίκας γράφει: «Τὸ γεγονὸς τῆς τεράστιας ἠθικῆς εὐθύνης γιὰ τὴν ἄμβλωση ἀποδεικνύουν καὶ οἱ βαριὲς συνέπειες, ποὺ ἔχει ἡ ἄμβλωση στὴ σωματικὴ ὑγεία τῆς γυναίκας. Οἱ γιατροὶ κάνουν λόγο γιὰ 17 (δεκαεπτά) ὁμάδες ἐπιπλοκῶν κατὰ τὴν ἔκτρωση, καὶ εὐθὺς μετὰ γιὰ ἄλλες 8 (ὀκτώ). Ἀργότερα ἀκολουθοῦν κι ἄλλες ἐπιπλοκές, ὥστε τὸ σύνολο τῶν ἐπιπλοκῶν νὰ φθάνει συνολικὰ τὶς 40 (σαράντα)!
Πέρα ὅμως ἀπ᾽ αὐτὲς τὶς βιολογικὲς – σωματικὲς ἐπιπλοκὲς ἡ ἄμβλωση ἔχει βαρύτατες συνέπειες καὶ στὴν ψυχικὴ ὑγεία καὶ ἰσορροπία τῆς γυναίκας, ἀλλὰ καὶ τοῦ συνεργοῦ ἄνδρα. Ψυχιατρικὰ εὑρήματα, ὅπως ἐνοχές, ἐρινύες καὶ καταθλίψεις κατὰ τρόπο ραγδαῖο, κρίσεις συνειδήσεως, ὄνειρα ἐφιαλτικὰ κ.λπ. ἐμφανίζονται σταθερὰ καὶ χωρὶς ἐξαίρεση σ᾽ ὅλες τὶς περιπτώσεις τῶν γυναικῶν, ποὺ προχωροῦν στὴν ἄμβλωση. Γιατί κλείνουμε τ᾽ αὐτιά μας στὶς σχετικὲς μὲ τὸ θέμα αὐτὸ μαρτυρίες τῶν ψυχιάτρων καὶ τῶν ψυχιατρείων; Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἔκτρωση ἀνοίγει τὸ δρόμο γιὰ τόν «ἀνδρικὸ σωβινισμό», ἡ ἔκτρωση εἶναι βιασμὸς τοῦ σώματος τῆς γυναίκας, εἶναι καίριο πλῆγμα κατὰ τῆς ἀξιοπρεπείας τῆς γυναίκας, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ φοβερὰ ψυχολογικὰ στρές.
Σημειώσεις:
[40]. Φερενίκη Παναγοπούλου – Κουτνατζῆ, Ἡ θεσμικὴ διαδρομὴ τῆς Ἀμβλώσεως, ἐκδ. Παπαζήση, Ἀθήνα 2016 μὲ Πρόλογο Ἰσμήνης Κριάρη, Πρυτάνεως Παντείου Πανεπιστημίου καὶ Καθηγήτριας Συνταγματικοῦ Δικαίου, σελ. 46, 54.
[41]. Νικολάου Παν. Βασιλειάδη, Πότε «ἐμψυχοῦται» τὸ ἀνθρώπινο Ἔμβρυο; Ἡ ὥρα μηδὲν τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἐκδ. Ἀδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθῆναι, Ὀκτώβριος 1986, ἔκδοσις 2α, σελ. 18 κ.ἑξ.
