Παρόμοιο μέ τῆς προηγούμενης Κυριακῆς, ἀδελφοί μου, τό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα : Ἡ ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν.
Δύο εἶναι οἱ λόγοι, πού πολλές φορές οἱ πιστοί διχογνωμοῦμε, φανταζόμαστε, καί λησμονοῦμε τήν ἀγάπη.
Ὁ ἕνας λόγος εἶναι ἡ ἰσχυρογνωμοσύνη μας γιά ὅ,τι θεωροῦμε σωστό. Καί λησμονοῦμε πώς κανείς δέν εἶναι ἀλάνθαστος. Γιά ὑποστήριξη δέ τῶν ἀπόψεών μας ψάχνουμε νά βροῦμε ἀποσπάσματα ἀπό αὐθεντικά κείμενα (εἴτε τῆς Καινῆς Διαθήκης, εἴτε τῆς κληρονομημένης σοφίας τῶν Πατέρων). Κι ἔτσι κάνουμε τό λάθος πρῶτα νά σχηματίζουμε γνώμη καί ὕστερα νά προσπαθοῦμε νά τήν θεμελιώσουμε. Συνήθως δέ οἱ ἐπικλήσεις τέτοιων «σπαραγμάτων» ἀκολουθοῦν μιά ἀτομική θέση, ὄχι τήν κοινή τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκοῦμε συχνά καί τήν ἔκφραση «ἐγώ ἔχω τόν Θεό μου». Ξεχνώντας πώς ὅλοι οἱ Χριστιανοί εἴμαστε ἕνα σῶμα, πού ὁ Χριστός καλεῖ σέ ἑνότητα…
Ὁ δεύτερος λόγος κινδύνου φατριασμῶν τῶν πιστῶν εἶναι ἡ προσωπολατρία. Ἄνθρωποι πού τούς θαυμάζουμε, εἴτε γιά τίς ἀρετές τους, εἴτε γιά τήν δημοφιλία τους, μετατρέπονται σέ «ἰνδάλματα». Καί μεταβαλλόμαστε σέ ὀπαδούς, τυφλούς στήν συνείδηση καί ἀνίκανους νά δοῦν τήν ἀλήθεια.
Οἱ δυό αὐτές αἰτίες ταλαιπώρησαν τήν Ἐκκλησία μας ἀπό τά πρῶτα της χρόνια. Τέτοιοι διχασμοί ἦσαν, πού ἀνάγκασαν τόν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν νά ἀφιερώσει τά 4 πρῶτα κεφάλαια τῆς Ἐπιστολῆς του πρός τούς Κορινθίους, στήν ἀνάγκη κοινοῦ λόγου, κοινῆς σκέψης, καί κοινῆς γνώμης. Ὁ τρόπος δέ τοῦ Παύλου εἶναι ἤπιος, ἀδελφικός, μέ ἀγάπη. Δέν διατάζει. Δέν ἀπειλεῖ. Παρακαλεῖ!
Καί παρακαλεῖ στό ὄνομα τοῦ «Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἐκείνου, πού -διαβλέποντας ὡς Θεός παντογνώστης- τούς κινδύνους τῶν σχισμάτων, παρεκάλεσε τόν Πατέρα Του γιά τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν Του. Μιά ἑνότητα πού ὡς πρότυπο ἔχει τήν ἑνοποιό ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Αὐτοῦ, πού εἶναι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή!..
Πρωτ. π. Π. Μαριᾶτος
