ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ
Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί
τόν Χριστώνυμον Λαόν
τῆς καθ ́ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.
Εὐλογημένη, εἰρηνική, εὔδρομος, χαριτόδωρος καί καλλίκαρπος ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή!
Εἰσερχόμεθα μέ τήν Χάριν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τό «στάδιον τῶν ἀρετῶν», «πολλοῖς συνεχόμενοι πειρασμοῖς», κατά τόν Παρακλητικόν Κανόνα εἰς τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.
Ὁ πόλεμος εἰς τόν βορρᾶν μεταξύ χριστιανικῶν λαῶν δυστυχῶς συνεχίζεται. Τά προβλήματα ἀπό τήν νόσον τοῦ κορωνοϊοῦ ὑπό διαφόρους μεταλλάξεις ὑφίστανται. Οἱ συνέπειες διά τούς λαούς τῆς γείτονος Τουρκίας καί τῆς Συρίας ἀπό τόν πρόσφατον φοβερόν καί συνταρακτικόν σεισμόν εἶναι πολύ θλιβερές καί τρομακτικές. Καθημερινῶς αὐξάνονται οἱ πολλές χιλιάδες θυμάτων, τραυματιῶν καί ἀστέγων. Εὐτυχῶς, πού ἀπό τό Ὀρθόδοξο Γένος μας καί ἀπό ἄλλα Κράτη στέλλονται ἀνθρωπιστικές βοήθειες διά τούς ἐμπεριστάτους αὐτούς συνανθρώπους μας.
Εἰς τήν εὔλογον ἐρώτησιν· διατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά τά θλιβερά γεγονότα ὁ μέγας Ἱεροκήρυξ καί Διδάσκαλος τῶν αἰώνων, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀπαντᾶ:
«Δι’ αὐτό ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά αὐξηθοῦν τά δεινά, ὄχι διά νά μᾶς καταποντίσῃ μέσα εἰς αὐτά, ἀλλά διά νά μᾶς κάμῃ περισσότερον δοκίμους καί νά μᾶς χαρίσῃ μεγαλυτέραν ἀπόδειξιν τῆς δυνάμεώς Του» (Ε.Π.Ε. 18α, 80).
«Ὁ Χριστός δίδει καί τήν ὑπομονήν καί χαρίζῃ σύντομα τήν ἀπαλλαγήν, ὥστε νά γίνεται ὑποφερτή ἡ δοκιμασία» (Ε.Π.Ε. 18α, 80).
«Ὁ ἅγιος, καί ὅταν κάμνῃ τό καλόν καί παρ’ ὅλα αὐτά ὑποφέρῃ, εὐχαριστεῖ τόν Θεόν καί ἔτσι πλήττεται ὁ διάβολος. Καθ’ ὅσον εἶναι βεβαίως καλόν νά ἐλεῇ καί νά εἶναι ἐνάρετος ὅταν ὅλα ἔρχονται κατ’ εὐχήν. Ἀλλά περισσότερον καλόν εἶναι νά μή παραιτῆται κανείς ἀπό τό καλόν καί ὅταν δυστυχῇ. Τότε κατ’ ἐξοχήν εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ» (Ε.Π.Ε. 18α, 732).
«Μή καταπίπτωμεν εἰς τούς πειρασμούς. Κοινωνός τοῦ Χριστοῦ δέν γίνεται ὅποιος ζῆ, τρυφηλή ζωή, εἶναι ράθυμος καί προτιμᾶ τήν ἀνάπαυσιν. Γίνεται ἐκεῖνος, πού ἀντιμετωπίζει θλίψεις καί δοκιμασίες. Ἐκεῖνος, πού στέκεται κοντά εἰς Αὐτόν (τόν Χριστόν), ἐκεῖνος πού βαδίζει τήν στενήν ὁδόν» (Ε.Π.Ε. 19, 26).
«Τό νά πάσχῃ κανείς κάτι διά τόν Χριστόν, εἶναι γλυκύτερον ἀπό κάθε παρηγοριά» (Ε.Π.Ε.20, 640).
Τέλος, ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἀπαριθμεῖ ὀκτώ αἰτίες διά τίς δοκιμασίες τῶν ἁγίων καί δικαίων: «Πρώτη, διά νά μήν ὑπερηφανεύωνται. Δεὐτερη, διά νά τούς ἐκλάβουν οἱ συνάνθρωποί των ὡς ἀνθρώπους καί ὄχι ὡς ὑπερανθρώπους ἤ θεούς. Τρίτη, διά νά
φαίνεται ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ. Τέταρτη, διά νά φανερώνεται ἡ μεγάλη τους ὑπομονή. Πέμπτη, διά νά φιλοσοφῶμεν περί ἀναστάσεως. Ἕκτη, διά νά ἔχωμεν παρηγορίαν ὅσοι δοκιμαζόμεθα, βλέποντας τά βάσανα τῶν ἁγίων καί δικαίων. Ἕβδομη, διά νά μή νομίζωμεν, ὅτι εἶχαν ἄλλην φύσιν, διαφορετικήν ἀπό τήν ἰδικήν μας. Καί ὄγδοη, διά νά μάθωμεν ποίους πρέπει νά θεωροῦμε μακαρίους» (Ε.Π.Ε. 31, 588).
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ὁ μέγας αὐτός ἀσκητής τῆς ἐρήμου, ὅταν εἶδε σέ ὅραμα τίς παγίδες καί τά δόκανα τοῦ πονηροῦ ἁπλωμένα σέ ὅλη τήν γῆ, ἔπιασε τό κεφάλι του μέ τά δύο του χέρια καί εἶπε : «Κύριε ποιός ἠμπορεῖ νά ξεφύγῃ ἀπό τίς παγίδες αὐτές τοῦ διαβόλου; Καί ἄκουσε οὐρανόθεν τήν φωνήν· «ὁ ταπεινόφρων, Ἀντώνιε». Καί σέ ἄλλο
σημεῖο λέγει ὁ ἴδιος πατήρ, ὁ Καθηγητής αὐτός τῆς ἐρήμου· «ἆρον τούς πειρασμούς καί τίς ὁ σωζόμενος;».
Ἡ κατά Χριστόν θεοφιλής ἄσκησις, ὡς τήρησις τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, καί τά θεῖα ὅπλα τῆς ταπεινοφροσύνης, τῆς ὑπακοῆς, τῆς διπλῆς νηστείας – σωματικῆς καί πνευματικῆς- καί τῆς προσευχῆς βοηθοῦν καί συντελοῦν εἰς τήν θεάρεστον καί ἐπωφελῆ ἀντιμετώπισιν τῶν πειρασμῶν καί τῶν δοκιμασιῶν.
Οἱ δοκιμασίες συνήθως προέρχονται ἀπό πλημμύρες, πυρκαϊές, λοιμικές ἀσθένειες, σεισμούς, ἀνομβρίες, λιμούς, καταποντισμούς καί πολέμους. Χρειάζεται, πρωτίστως, ἡ μετάνοια καί ἡ ἀναθεώρησις τῆς ζωῆς μας, ἡ θερμή καί ἐπίμονος προσευχή, ἡ ταπεινοφροσύνη καί ἡ νηστεία διά τήν κατανίκησιν καί τήν ὑπέρβασιν τῶν πειρασμῶν καί τῶν δοκιμασιῶν. Κατά τήν ἀνάγνωσιν τῶν εὐχῶν διά τήν ἀποσόβησιν τῶν σεισμῶν λέγονται καί τά ἑξῆς: «Οἴδαμεν (γνωρίζομεν) Κύριε, ὅτι διά τάς πολλάς ἡμῶν ἁμαρτίας συνέσεισας τήν γῆν, καί συνετάραξας αὐτήν· καί φόβος καί τρόμος ἦλθεν ἐφ’ ἡμᾶς ἀπό προσώπου τῆς ὀργῆς σου, μακρόθυμε. Ἡ καρδία ἡμῶν τετάρακται τῇ μάστιγι αὐτῆς (τῆς ὀργῆς σου)·δειλία θανάτου ἐπέπεσεν ἐφ’ ἡμᾶς...».
Ὅμως, ἀδελφοί μου, πρέπει νά ὁμολογήσωμεν εὐθέως καί τιμίως ὅτι ἡ βαθυτέρα καί κυριωτέρα αἰτία τῶν κακῶν καί τῶν συμφορῶν αὐτῶν εἶναι ἡ ἀποστασία ἀπό τόν Θεόν τῶν Πατέρων ἡμῶν καί ἡ καταφρόνησις καί περιφρόνησις τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας Παραδόσεως καί ἡ παραθεώρησις καί παράβασις Ἱερῶν Κανόνων καί Δογματικῶν Ὅρων τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Οἱ αἱρετικές διδασκαλίες διά τό ὅτι «ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας», «περί δύο πνευμόνων», «περί τῆς θεωρίας τῶν κλάδων», «περί πρωτείου ἐξουσίας», περί ἀναγνωρίσεως ἑτεροδόξων ὁμολογιῶν ὡς «ἐκκλησιῶν» καί τό ἀνήκουστον: Ὀρθόδοξος Πρωθιεράρχης νά πρωτοστατῇ διά τήν ἔκδοσιν «ἱεροῦ» (ἐντός εἰσαγωγικῶν) βιβλίου ἀλλοθρήσκων καί νά τό δωρίζῃ ἐπισήμως, ἀλλά καί οἱ πυκνές συμπροσευχές μετά κακοδόξων καί ἀλλοπίστων, προβαλλόμενες ἀπό τά ΜΜΕ καί καταδικαζόμενες ὑπό Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, οἱ πνευματικοί αὐτοί σεισμοί εἶναι πολύ χειρότεροι καί ἀσυγκρίτως περισσότερον ζημιογόνοι, ὑπό τήν πνευματικήν ἔννοιαν, ἀπό τίς φυσικές σεισμικές δονήσεις τῶν 7,8 ρίχτερ.
Εἴθε, ἀδελφοί μου, εἰς τό ἀρχόμενον αὐτό «στάδιον τῶν ἀρετῶν» τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἱερή περίοδος μετανοίας, προσευχῆς καί νηστείας, ἀγωνιζόμενοι τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως, τῆς καθάρσεως καί τοῦ φωτισμοῦ, νά προσευχώμεθα θερμῶς ὑπέρ τῆς ὑπερβάσεως τῆς φοβερῆς καί φρικτῆς δοκιμασίας τῶν ἐν Τουρκίᾳ καί Συρίᾳ συνανθρώπων μας. Καί ἰδιαιτέρως νά εὐχώμεθα πρός Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν νά ἀποτρέπῃ τάς ἠθικάς καί πνευματικάς σεισμικάς δονήσεις καί τόν σκανδαλισμόν τῶν πιστῶν ἀπό τήν ἀπόκλισιν Κληρικῶν τε καί λαϊκῶν ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν καί Κληρονομίαν ἡμῶν.
Καί ἐπί τούτοις, εὐχόμενος ἀπό καρδίας τήν διάπλευσιν τοῦ πελάγους τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐν εἰρήνῃ, εὐλογίᾳ καί καρποφορίᾳ πολλῇ, διατελῶ,
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης
