«Ὑμεῖς ἐστέ τό φῶς
τοῦ κόσμου» (Ματ. 5,14)
Εκατομμύρια άνθρωποι εδώ στην πατρίδα μας μέχρι πριν λίγα χρόνια, καταγράφονταν επισήμως στις ταυτότητές τους, ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι, δηλώνοντας ανεπιφύλακτα το θρήσκευμά τους. Γράφω μέχρι, γιατί μετέπειτα κατηργήθη η εν λόγω διάταξη, όπως και πολλά άλλα πράγματα ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο του ξηλώματος, τη επιταγή των ιθυνόντων, θεωρούμενα ως αναχρονιστικά και άνευ ουσίας. Μάλλον όμως ενοχλούσαν κάποιους, που ήταν και λίγοι στον αριθμό. Έγιναν τότε πολλές κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες προς διατήρηση του χαρακτηρισμού αυτού, καθότι δήλωνε την θρησκευτική ιδιότητα του Έλληνος και αποτελούσε ένα είδος γραπτής ομολογίας, αλλά «ὁ κύβος ἐρρίφθη». Η απόφαση είχε ληφθεί.
Όμως γεννάται το ερώτημα. Αρκεί η αναγραφή ενός θρησκεύματος και εν προκειμένω του Χ.Ο. σε ένα οποιοδήποτε χαρτί επίσημο για να επικυρώνει το γνήσιο θρησκευτικό ποιόν και ανάλογο αίσθημα; Φτάνει η απλή ή υψηλή διακήρυξη της χριστιανοσύνης μας ή μήπως απαιτείται κάτι περαιτέρω; Σίγουρα και για τον πιο απαθή Χ.Ο. και μόνο που το δηλώνει, αποτελεί ένα είδος ομολογίας. Όμως τι γίνεται από εδώ και πέρα; Υπάρχει ουσία, πράξη, εφαρμογή; Οι ακραιφνείς ποιμένες της Ορθοδοξίας του παρελθόντος διεκήρυτταν· «Ορθοδοξία και Ορθοπραξία». Ποτέ δεν πορεύτηκε η πρώτη έννοια αυθαίρετα μοναχική και θεωρητική. Πάντα συνοδευόταν από ορθά έργα. Όμως επί των ημερών μας τα λόγια της ορθής δόξας της δικής μας, ως ευκόλως εξερχόμενα του στόματος και άνευ πολλής περίσκεψης, εποπτεύουν την ζωή μας επιπόλαια και προπάντων ανώδυνα. Πολλές φορές και για ένα πείσμα ή εσωτερικό ξέσπασμα της στιγμής. Όμως, όταν τα λόγια αυτά με τον πρώτο άνεμο της δίωξης αναιρεθούν, σκορπίσουν και εξαφανισθούν, μήπως λιποτακτεί και ο πρώην Χ.Ο. μετατρεπόμενος στην καλύτερη περίπτωση σε κρυπτοχριστιανό;
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με κάποια λογική σειρά και ας προσπαθήσουμε να έλθουμε στο προκείμενο.
Εκτός από τους Χριστιανούς, υπάρχουν μυριάδες άλλοι άνθρωποι «ένθεοι», που συμπληρώνουν το πολυσχιδές σκηνικό των προσκυνούντων, πλήθος θεοτήτων, δοξασιών και ακολούθων αιρέσεων. Μωαμεθανοί, Βουδιστές, Ινδουιστές… μέχρι και δωδεκαθεϊστές. Πριν χρόνια οι τελευταίοι εθεάθησαν νύχτα στους πρόποδες του Ολύμπου, να τελούν ιδιότυπες τελετουργίες, ενδεδυμένοι αρχαιοπρεπώς και κρατούντες δαυλούς αναμμένους. Στις μέρες μας τα πράγματα, φανερά πλέον υπό «το φως του σκότους», με κάθε τρελλό στην τρέλλα του, όπως σοφά προείπε ένα άσμα, πορεύονται κάποιοι υπό την προστασία ξοάνων, επιδιώκοντας με αυτό τον τρόπο να διαχωρισθούν από την υπόλοιπη κοινωνία, στέλνοντας, ένα… μήνυμα. Φυσικά εκτός των ποικίλων θρησκευμάτων υπάρχει και μία ηγετική δύναμη και κατευθυντήρια αρχή, που επελαύνει ακάθεκτη στις μέρες μας, προσωνυμούμενη αθεΐα ή μηδενισμός, καθότι οι εν λόγω οπαδοί είναι λάτρεις και προσκυνητές του μηδενός. Στην ψυχή των προτέρων δεν έχει πνεύσει ποτέ θείος άνεμος και από κανένα θρήσκευμα. Δεν συγκινήθηκαν, ούτε και συγκινούνται από την έννοια Θεός και ανωτέρα δύναμη. Όμως διακατέχονται από σφοδρό μίσος έναντι στον Θεό των Χριστιανών, μη επιθυμώντας να ακούνε τα συναφή ονόματα προς αυτόν και επιπροσθέτως ειρωνεύονται οι «ευφυείς» ιερά πρόσωπα και στιγμές της ζωής τους. Η ανία, που τους δημιουργεί το μηδέν τους, τους ωθεί σε ενασχόληση στα αλλότρια. Μήπως τελικά άθελά τους προδίδονται, ότι και αυτοί… πιστεύουν;
Αλλά πέρα από τους προαναφερθέντες, γενικά οι μέρες που βιούμε οι σύγχρονοι Έλληνες, αλλά και ο λοιπός κόσμος, στιγματίζονται από μία πνευματική υποτονία και έξαρση υλοφροσύνης, που αναιρούν τελείως τον Χριστιανισμό με απώτερο σκοπό και στόχο τους, την «απόσυρσή» του από το προσκήνιο της ιστορίας, λόγω παλαιότητος. Όπως ακριβώς απέσυραν το θρήσκευμα από τις ταυτότητες, διαγράφοντάς το. Όπως ακριβώς έπαυσαν τους Τρεις Ιεράρχες. Όπως ακριβώς έκλεισαν τις εκκλησίες… φυσικά για το καλό μας. Ημών των Χ.Ο.
Φυσικά στο απυρόβλητο παραμένουν όλες οι υπόλοιπες δοξασίες, πλήρως ανέγγιχτες, καθότι εκεί απουσιάζει το ρητό «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν» (Ματ. 5,44), οπότε ανταπαντά το «ξίφει τελειοῦται» και δεν είναι φυσικά για τέτοιους ηρωισμούς η παλικαροσύνη των «διωκτών» αθέων.
Αλλά η εμφαινόμενη εμπάθεια κατά των Χριστιανών συστοιχίζεται στην θεώρηση κάποιων, ότι ο Χριστιανισμός, ύστερα από 20 αιώνες παρουσίας και πολλαπλών εξετάσεων, απέτυχε μη προσφέροντας τα «προσδοκώμενα». Προφανώς για την αφεντιά τους. Δηλαδή δεν επηρέασε την ζωή κάποιων, τα όνειρά τους, τις αποφάσεις τους, τα έργα τους, οπότε ο Χριστιανικός χαρακτήρας, λόγω αποχριστιανισμού της ευρύτερης ά-Χριστης κοινωνίας, έπεσε σε είδος αχρηστίας για κάποιους.
Αλλά είναι κανόνας της ζωής οι θησαυροί να είναι καλά κρυμμένοι και ίσως πολλές φορές να μην ξεθάβονται ουδόλως. Ο Χριστιανισμός λοιπόν, σαν ένας ξεχωριστός πνευματικός θησαυρός, ανακαλύπτεται από τους «χρυσοθήρες» του πνεύματος, μέσω της αξίνης της ερεύνης τους, προσφέροντας πολύτιμους λίθους πολυειδείς, όπως και πολύμορφα ψήγματα. Έτσι ανταμείβονται οι εν λόγω σκαπανείς, πλουτίζοντες πνευματικά. Υπάρχουν όμως και οι αδιάφοροι, οι οκνηροί, οι θάπτοντες το τάλαντο, οι υπερόπτες, οι οποίοι απαξιούν την πρότερη εξόρυξη, εκκενώνοντες όμως πρόθυμα βόθρους υλιστικούς και δημιουργούντες παντοειδείς οχετούς του συγχρόνου πνεύματος, της προκλήσεως και του προοδευτισμού.
Για τους ανωτέρω τα χριστιανικά κριτήρια του βίου έχουν εκλείψει, αν τα γνώρισαν ποτέ, το μεγαλειώδες πάθος της χριστιανικής προσωπικότητος είναι υποκείμενο στην ευδαιμονιστική μανία της εποχής και οι ψυχές τους αποσβολωμένες έχουν πάψει να «κοιτούν» στον ουρανό. Ως εκ τούτου οι εκκλησίες με το λιγοστό τους εκκλησίασμα στις μέρες μας, λόγω ψυχικής λέπρας, άδειασαν ακόμη περισσότερο, οπότε κυρίαρχος και ανεμπόδιστος ο μηδενισμός, προσπαθεί να συνοδευθεί με κάποια νούμερα δίπλα του με κάποια αριθμητικά ψηφία, προκειμένου να λάβει κάποια αξία το απροσδιόριστο μηδέν του. Προς τούτο έχει επιδοθεί με σατανικό πάθος στο έργο του αποχριστιανισμού των ψυχών, διώχνοντας αριστοτεχνικά την Εκκλησία από την ανθρώπινη ζωή, με μέγα όνειρο να σφαλίσουν οι πύλες του ουρανού. Όμως έχουν ένα βασικό πρόβλημα. Δεν έχουν τα κλειδιά…
Έτσι απέμειναν να παλεύουν μόνοι τους αυτοί που εξακολουθούν να πιστεύουν και να μαρτυρούν για τον Χριστό. Οι Χ.Ο. που δεν αναγράφονται πλέον σε κανένα επίσημο κρατικό έγγραφο, αλλά γράφουν οι ίδιοι πλέον μία ξέχωρη ιστορία, μέσα σε ένα ανιστόρητο και ακαλλιέργητο ψυχικά καθεστώς. Το άθεο καθεστώς της Ορθόδοξης Ελλάδος.
Η κρίση λοιπόν που βιώνουμε στις μέρες μας δεν είναι παρεπίδημη, όπως θεωρούν πολλοί. Έχει πολιτογραφηθεί μόνιμος κάτοικος στην ελληνική κοινωνία, οπότε οι καθαρόαιμοι Χ.Ο., οι σκληροτράχηλοι μαχητές, θα πρέπει να την αντικρύσουν με άκρα σοβαρότητα. Διείσδυσε ύπουλα, όπως και οι ονομαζόμενοι πρόσφυγες, προς συγκατοίκηση μαζί μας. Επομένως η συμπεριφορά του καθενός μας έστω και μεμονωμένα, καλείται να δώσει ένα παράδειγμα και μία πορεία συνέχισης του απολυτρωτικού έργου της εκκλησίας.
Η δράση αυτή πρέπει να σημειωθεί στο οικογενειακό, στο επαγγελματικό, στο κοινωνικό, στο επιστημονικό, στο πολιτικό και στο εθνικό επίπεδο. Πρέπει να σημάνει συναγερμός, ώστε μέσω της κινητοποίησης αυτής, το Πνεύμα του Θεού να πνεύσει εκ νέου μέσα στην απνευμάτιστη κοινωνία. Πρέπει ο καθένας με τον βίο του και τον λόγο του να επιδιώξει το ψαλμικό: «Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς σου καί ἀσεβεῖς ἐπί σε ἐπιστρέψουσι» (50,15). Το να είσαι καλός, σωστός Χριστιανός, είναι μία υπόθεση δυσκολότατη. Αλλά και τίποτα το σπουδαίο και άξιο δεν είναι εύκολο.
Ο κόσμος θα συνεχίσει να μισεί το φως αντιστεκόμενος στον Χριστιανισμό. Αλλά και ο γνήσιος Χ.Ο. πρέπει να συνεχίσει να είναι αυθεντικός Χριστιανός, αισθανόμενος εξόριστος και παρεπίδημος. Όπως και τότε ο Χριστός. Ακόμη ασχολούνται οι άθεοι τώρα, με τον Χριστό, του τότε. Γιατί; Γιατί είναι αληθινός. Προσπαθούν να τον πλήξουν με τις ανήκουστες βλασφημίες τους και με τις ασεβείς ειρωνείες τους. Προσπαθούν να τον φθείρουν, αλλά αυτός κατήργησε την φθορά μέσω της σταυρικής θυσίας του και της μετέπειτα αναστάσεώς του. Έτσι φθείρονται περαιτέρω οι εν λόγω διεφθαρμένοι, μη δυνάμενοι να προσβάλλουν τον άχρονο. Μπορεί ο Χριστός να αποτελεί παρελθόν γι’ αυτούς, αλλά είναι και μέλλον. Είναι παραπάνω μέλλον, γιατί αυτός και η θρησκεία του απευθύνονται στο αιώνιο μέλλον. Μπορεί κατά την γνώμη τους πάλι, το παρελθόν του Χριστού να είναι πολύ μικρό ως προς τον χρόνο των 20 αιώνων, αλλά το μέλλον του είναι μεγάλο καθότι απευθύνεται στην αιωνιότητα. Αλλά για να φτάσει κανείς στην αιωνιότητα χρειάζεται πράξεις και όχι λόγια. Οι πράξεις όμως προϋποθέτουν αγιοσύνη. Αυτό είναι το μέγα κάλεσμα του Χριστού προς όλους μας. «Ἅγιοι γίνεσθε ὅτι Ἅγιος εἰμί ἐγώ».
Εδώ πλέον ο λόγος αφαιρείται από τους μηδενιστές του μηδενός και δίδεται σε εμάς τους Χ.Ο.
Ας ακούσουμε τον Ισαάκ τον Σύρο να μας καθοδηγεί:
«Θέλησε ο Θεός όσο καιρό βρίσκονται στον κόσμο αυτό οι αγαπημένοι του, να είναι σε θλίψη, σε βάρη, σε κόπους, σε φτώχεια, σε ανάγκες, σε αρρώστιες, γυμνοί, απομοναχιασμένοι, καταφρονεμένοι, δαρμένοι, με καρδιά συντριμμένη, με κορμί κατακουρασμένο, μακριά από συγγενείς, με γνώμη λυπητερή, με θωριά που είναι διαφορετική από όλη την κτίση, ζώντας αλλιώτικα από τους ανθρώπους, έρημοι και ασκητεύοντας, δίχως να βλέπουνε άνθρωπο και δίχως νάχουνε κανένα πράγμα από όσα ευφραίνουν το κορμί στον κόσμο αυτό».
Ο κόσμος τελικά δεν θα σωθεί από τους σοφούς και ειδικά τους «σοφούς της Σιών», αλλά από τους αγίους. Με λίγα λόγια, αυτό σημαίνει Χ.Ο. Άγιος!
Μήπως τελικά η διαγραφή από τις ταυτότητες ήταν εκ Θεού, γιατί δεν δικαιούμασταν τον τίτλο Χ.Ο.;
Μήπως οι εκκλησίες έκλεισαν εκ Θεού, γιατί κανένας μας δεν εκκλησιάζεται συνειδητά;
Μήπως γι’ αυτό έπαυσε και η εορτή των Τριών Ιεραρχών, καθότι εκπαιδευτικοί και μαθητές ουδέποτε προσπάθησαν να τους μιμηθούν στην ζωή τους;
Ποιος τελικά από εμάς τους συγχρόνους, μπορεί να καυχηθεί ότι είναι Χ.Ο.;
