Σεβασμιώτατε και Παμφίλτατε εν Χριστώ Αδελφέ,
Με πολλήν χαράν τα πιστά της Εκκλησίας τέκνα απήλαυσαν χθες Υμάς προεξάρχοντα κατά την θείαν λειτουργίαν εις τον πανηγυρίζοντα ιερόν Ναόν του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου, του Πρωτοκλήτου, εις Πάτρας!
Δυστυχώς όμως περί το τέλος το θείον κήρυγμα, διά του οποίου και εμπλουτίζεται και επιστεγάζεται η θεία λατρεία, μετέτρεψε την ευλάβειαν των ψυχών μας εις ιεράν αγανάκτησιν εναντίον Σας, διότι Υμείς ως ομιλητής κατά την διάρκειαν της ομιλίας Σας ενεφανίσατε Εαυτόν ως θεολογούντα ιστορικόν και όχι ως διδάχον του Ευαγγελίου και πνευματικόν τροφοδότην ημών προς σωτηρίαν της ψυχής μας!
Από την ιστοσελίδα Romfea.gr μεταφέρομεν ενταύθα ό,τι σημει-ώνουν περί του θείου κηρύγματός Σας:
«Με λαμπρότητα εορτάσθη στην Πάτρα
η πανσεβάσμια μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου.
Στόν περικαλλή Ιερό Ναό του ετελέσθη ΑρχιερατικόΣυλλείτουργο, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου, ο οποίος εκήρυξε και τον θείο λόγο, με θεολογικό βάθος και πνευματικότητα.
Ανεφέρθη ο λόγιος ομιλητής στον Απόστολο Ανδρέα ως Πρωτόκλητον και στη θέση που είχε έναντι του Κυρίου και των άλλων Αποστόλων.
Επίσης ανέλυσε τους όρους Πρωτόκλητος για τον Απόστολο Ανδρέα και Πρωτοκορυφαίος για τους Αποστόλους Πέτρον και Παύλον.
Επίσης μίλησε για την Πρώτη εν Ιεροσολύμοις Σύνοδο, της οποίας προήδρευσεν ο Άγιος Απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, Επίσκοπος Ιεροσολύμων και όχι κάποιος άλλος Απόστολος».Και έκανε λόγο για τις Συνόδους, την ενότητα της Εκκλησίας και την ανάγκη της κοινωνίας και της υπακοής με την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας και τόν εκασταχού Επίσκοπον, όπως ορίζει η Εκκλησιαστική τάξις και οι Ιεροί Κανόνες.»
(Πηγή: Romfea.gr-30.11.2021)
Επομένως, Άγιε Αδελφέ, αντί να ομιλήσετε επαινετικώς διά τον Μέγα Απόστολον της Ορθοδοξίας μας και να μας διδάξετε, αναφερόμενος εις την αγιοτητά Του και εις τον τρόπον του μαρτυρίου Του, Υμείς αναλώσατε Εαυτόν, δια να μας ομιλήσετεκατά τρόπον μειωτικόν περί της ζωής του Αγίου Ανδρέου! Προσπαθήσατε να μας πείσετε, ότι ο Άγιος Ανδρέας ήτο μεν ο Πρωτόκλητος Μαθητής, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΤΩΡΘΩΣΕ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΧΘΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΣ (!) μεταξύ του χορού των Δώδεκα Μαθητών του Κυρίου μας! Με άλλα λόγια μας είπατε, ότι ο Άγιος Ανδρέας εκλήθη μεν πρώτος μεταξύτων Δώδεκα Μαθητών, αλλά «στη στροφή τον έφαγαν» ο Πέτρος και ο Παύλος! Ώστε ο Ανδρέας, Του οποίου την μνήμην εορτάζομεν,....υστέρησεν εις την απόδοσίν Του και, συνεπώς, απέτυχε να αναδειχθή συγχρόνως ΚΑΙ Πρωτόθρονος ΚΑΙ Πρωτοκο-ρυφαίος μεταξύ των Αγίων Αποστόλων!
Ένα εισέτι κατακριτέον σημείον της ομιλίας Σας ήτο το απόσπασμα περί της Αποστολικής Συνόδου των Ιεροσολύμων, κατά το έτος 48 μ.Χ., εις την οποίαν προήδρευσεν ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος και ΟΧΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ!!!!!Δηλ. ανεφέρθητε μειωτικώς διά τον Μέγα Απόστολον, ο Οποίος εν τούτοις από την άκρην του κόσμου, δηλ. από την πόλιν των Ιεροσολύμων, κατώρθωσε να φθάση μέχρι της Πελοποννήσου, διδάσκων το Ευαγγέλιον του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού! Βεβαίως τότε δεν υπήρχον αεροπλάνα και λοιπά ταξιδιωτικά μέσα, όπως στην εποχή μας! Επομένως και μόνον η μετακίνησις από τα Ιεροσόλυμα μέχρις της πόλεως των Πατρών, αποτελεί ΜΕΓΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ, άξιον μνημονεύσεως και επαίνου!
Επί πλέον ανεφέρθητε εις την Αποστολικήν Σύνοδον των Ιεροσολύμων, διά να μας διδάξετε, εμμέσως πλην σαφώς, ουχί τόσον την μεγάλην αξίαν των Ιερών Συνόδων της Εκκλησίας, και μάλιστα των Αγίων και Οικουμενικών Συνόδων, όσον το αλάθητον αυτών, ώστε διά του τρόπου αυτού να μας υποδείξετε την ανάγκην μιάς τυφλής υπακοής και της αδιακρίτου υποταγής μας στις Αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, με υπο-νοούμενον την στάσιν της Ιεράς Συνόδου έναντι του Κορωνοϊού και την ανάγκην να αποδεχθούμε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ το σχετικόν εμβόλιον!
Πλανάσθε, λοιπόν, Άγιε Αδελφέ, όταν εις το κήρυγμά Σας, εμμέσως πλήν σαφώς, θέλετε να μας επαναλάβετε, ότι όσοι αρνούνται να υποστούν το Εμβόλιον, είναι «ΛΕΠΡΟΙ«{!), είναι …..«ΝΑΖΙ» !!!!!
Πλανάσθε, επίσης, όταν ορθώς μεν τονίζετε το ΑΛΑΘΗΤΟΝ των Οικουμενικών Συνόδων στις Αποφάσεις των, παραλείπετε όμως να αναφερθῆτε και είς τινας περιπτώσεις, όπου Σύνοδος, συγκληθεῖσα ως Οικουμενική, τελικώς εχαρακτηρίσθη ως ΛΗΣΤΡΙΚΗ!!!!! Τοῦτο π.χ. συνέβη κατά το ἐτος 449 μ.Χ., ότε η εν Εφέσω συνελθοῦσα ως Οικουμενική Σύνοδος, τελικώς εις την εκκλησιαστικήν ιστορίαν κατεγράφη ως «ληστρική!».
Τέλος, στις ημέρες μας ως ληστρική έχει χαρακτηρισθή και η Σύνοδος του Κολυμπαρίου της Κρήτης, η οποία, συνελθούσα από 17 έως 26 Ιουνίου 2016υπό την Προεδρείαν του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ανεγνώρισεν ως «Εκκλησίαν» τα αποκόμματα της Ορθοδοξίας, δηλ. τους Ρωμαιοκαθολικούς και τους Προτεστάντες, ήτοι αυτούς που κατακομμάτιασαν τον άρραφο Χιτῶνα του Χριστού, τους προκαλέσαντας το Σχίσμα στην Εκκλη-σία, τους Σχισματικούς!
Δεχθῆτε, λοιπόν, Σεβασμιώτατε εν Χριστώ Αδελφέ, τα συλλυπητήριά μου διά την θεολογικήν Σας πτώσιν και κατάπτωσιν! Διά του χθεσινού κηρύγματός Σας δεν εδοξάσθη ο Χριστός μας! Ούτε και ο Άγιος Απόστολος Ανδρέας ετιμή-θη! Το εκκλησίασμα δεν ήκουσε μίαν διδαχήν από την Ηθικήν Διδασκαλίαν του Ευαγγελίου! Δεν ήκουσε ένα δίδαγμα από την αγίαν ζωήν του Αποστόλου Ανδρέα, ο Οποίος εθυσίασεν Εαυτόν υπέρ του Χριστού! Και ο Οποίος από μεγάλην ταπείνωσιν αρνήθηκε τον Σταυρόν ως όργανον του μαρτυρίου Του, οπότε αντί του Σταυρού εχρησιμοποιήθη το σχήμα Χ !Ὁθεν διά του χθεσινού κηρύγματός Σας, έχοντας ως στόχον να εντυπωσιάσετε το εκκλησίασμα, προσπαθήσατε να εμφανίσετε τον Εαυτόν Σας ως Μέγαν Θεολόγον! Εδιδάξατε Εκκλησιαστικήν Ιστορίαν και όχι την Ηθικήν Διδασκαλίαν της Ορθοδοξίας μας!Διά του τρόπου αυτού όμως διεπράξατε μίαν μεγάλην αμαρτίαν! Αντί να προβάλλετε τον Πρωτόκλητον Απόστολον ως υπόδειγμα της εν Χριστώ ζωής, διά του κηρύγματός Σας, εμμέσως πλην σαφώς, ενεφανίσατε τον Εαυτόν Σας ως Μέγαν Θεο-θολο-λόγον! Η ομιλία Σας, λοιπόν, χθές δεν ήταν ΚΗΡΥΓΜΑ, αλλά ένα μάθημα εκκλησιαστικής ιστορίας! Ήσασταν εκτός τόπου και χρόνου!!! Δεχθείτε, λοιπόν, Αδελφέ μου, τα συλλυπητήριά μου!
Συνεπώς, ως ένας πρεσβύτερος εν Χριστώ Αδελφός Αρχιερεύς, Σας ανα-καλώ εις την τάξιν! Σας ικετεύω, επαναλαμβάνων τα λόγια του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού:«Μετανοείτε• ήγγικε γάρ η Βασιλεία των Ουρανών»(Ματθ. 4, 17).
Επί δετούτοις διατελώ
Ελάχιστος εν Χριστώ Αδελφός
+ Ο Μητροπολίτης πρώην Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος
Ο «λεπρός!» καθ’Ὑμᾶς
και
Ο «Αδελφοκτόνος!»
κατά τον Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΝ:
Άναγνωρίζομεν και ομολογούμεν το αλάθητον των Ιερών Συνόδων και δή τῶν Οικουμενικών τοιούτων. Πλήν όμως εις την αναγνώρισιν μιᾶς Συνόδου ως Οικουμενικής προέβαινεν ουχί αυτή αύτη η Σύνοδος διά τον εαυτόν της, αλλά η εκκλησιαστική συνείδησις, την οποίαν και ανεγνώριζεν μια επομένη Σύνοδος! Συνεπῶς την Α΄ Οικουμενικήν Σύνοδον ανεγνώρισεν ως «Οικουμενικήν» η Δευτέρα τοιαύτη κ. ού.κ.!
Προς ενίσχυσιν των ύπερθεν θέσεών μας περί της άνευ αντιρρήσεων αναγνωρίσεως του αλαθήτου των Ιερών Συνόδων και προς ενημέρωσιν των αναγνωστών της παρούσης ανοικτής επικοινωνίας μας εις την συνέχειαν αναδημοσιεύομενεκ του Διαδικτύου το ἄρθρον «Είναι όλες οι Εκκλησιαστικές Σύνοδοι ἔγκυρες;».
(Βλ. https://www.impantokratoros.gr/2A3CCD56.el.aspx).
Είναι όλες οι Εκκλησιαστικές Σύνοδοι έγκυρες;
Κάθε εκκλησιαστική σύνοδος η οποία συγκαλείται από Επισκόπους ή και Πατριάρχες είναι έγκυρη σύνοδος της Εκκλησίας, ανεξαρτήτως από το τί αυτή αποφασίζει, απλώς και μόνον επειδή την συνεκάλεσαν υψηλά ιστάμενοι άνθρωποι της Εκκλησίας; Με άλλα λόγια, το Άγιον Πνεύμα «υποχρεούται» να επικυρώση τις αποφάσεις κάθε Συνόδου, δυνάμει του αξιώματος αυτών που συμμετέχουν, ασχέτως αν αυτοί αποφασίζουν αντιθέτως από τη διαχρονική Πίστη της Εκκλησίας;
ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ ΕΓΚΥΡΕΣ;
Κάθε εκκλησιαστική Σύνοδος είναι αλάθητη; Σε κάθε εκκλησιαστική Σύνοδο επιφοιτά «αναγκαστικώς» το Άγιον Πνεύμα, επειδή απλώς αυτοί που την συνεκά-λεσαν ήταν Επίσκοποι; Επειδή μία Σύνοδος επιδιώκει να ονομασθή και αναγνωρισθή ως «Οικουμενική», γι' αυτό «αναγκάζεται» το Άγιον Πνεύμα να επικυ-ρώση οπωσδήποτε τις αποφάσεις της; Οι αποφάσεις μιας εκκλησιαστικής Συνόδου είναι δεσμευτικές για τους Χριστιανούς, όπως οι διαταγές ενός στρατιωτικού στους υφισταμένους του, αν οι αποφάσεις αυτές συγκρούονται με την ως τότε Πίστι και διδασκαλία της Εκκλησίας; Αυτά είναι μερικά ερωτήματα που ανακύπτουν στη συνείδησι πολλών Χριστιανών, όταν συγκεκριμένα γεγονότα τούς φέρνουν σε αντίθεσι με τις απόψεις της διοικήσεως της Εκκλησίας και με τις συνοδικές Της αποφάσεις.
Η εμπειρία της Εκκλησίας από την ως τώρα ιστορία Της, δίνει μια ολοκάθαρη απάντησι στα παραπάνω ερωτήματα : «Ο Χ Ι»!
Εν πρώτοις, προτού αναφερθούμε σε συγκεκριμένα παραδείγματα, μετα-φέρουμε συνοπτικώς τα επί τούτου γραφόμενα έγκριτου Καθηγητού της Θεολο-γίας: «Η ίδια η μακραίων ιστορία της Εκκλησίας μαρτυρεί αδιαμφισβήτητα, ότι δεν εγγυάται και κάθε σύνοδος επισκόπων για την αλήθεια ή είναι απαλλαγμένη κάθε πλάνης. Το γεγονός, ότι άγιοι και μεγάλοι άνδρες της Εκκλησίας, όπως ο Μέγας Αθανάσιος και ο θείος Χρυσόστομος καθαιρέθηκαν από επισκοπικές συνόδους, δικαιολογεί πληρέστατα το παράπονο Γρηγορίου του Θεολόγου ... (...) Είναι ιστορικό γεγονός πολλαπλά μαρτυρημένο, ότι ούτε το πλήθος των παρακαθημένων Επισκόπων, ούτε η προέλευσή τους από κάθε μέρος της οικουμένης και από τις Εκκλησίες οι οποίες ευρίσκονται σε κάθε μέρος, ούτε η συμμετοχή όλων των κεντρικών θρόνων και Αρχιεπισκόπων, αρκούν για τη συγκρότηση Οικουμενικής Συνόδου. Έτσι, στη δικαίως ονομασθείσα ληστρική σύνοδο της Εφέσου (το 449) παρεκάθησαν 135 επίσκοποι, ανάμεσα στους οποίους ο Διόσκορος [Πατριάρχης] Αλεξανδρείας και ο [Αρχιεπίσκοπος] Ιεροσολύμων Ιουβενάλιος και ο Θαλάσσιος [Αρχιεπίσκοπος] της Καισαρείας της Καππαδοκίας»1.
Πράγματι, ας δούμε και ολίγα ακόμη ιστορικά στοιχεία περί συνόδων:
Οι «δίδυμες σύνοδοι» Αριμίνου (Ρίμινι Ιταλίας) και Σελευκείας της Ισαυρίας, που συγκλήθηκαν (359 μ.Χ.) από τον αιρετικό (αρειανόφρονα) Αυτοκράτορα Κωνστάντιο για την επίλυση των αρειανικών ερίδων, και στις οποίες πήραν μέρος Επίσκοποι αντιστοίχως της Δύσεως και της Ανατολής, αποτελούμενες η μεν πρώτη από 400 Επισκόπους (στους οποίους 80 αρειανόφρονες) και η δεύτερη από 160 επισκόπους (στους οποίους 15 Ορθόδοξοι), τελικώς αποδέχθηκαν τον Δεκέμβριο του 359 μ.Χ.το αρειανικό σύμβολο πίστεως «της Νίκης», πόλεως της Θράκης, επειδή το επέβαλε ο Αυτοκράτωρ και στις δύο συνόδους, παρά τις αντίθετες αποφάσεις που αυτές είχαν λάβει.
Η ληστρική (δηλ. των ληστών) σύνοδος της Εφέσου (Αύγουστος 449 μ.Χ.), συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β' (408-450) με πρόεδρο τον (μετριοπαθή) μονοφυσίτη Πατριάρχη Αλεξανδρείας Διόσκορο, για την αθώωση του ακραίου μονοφυσίτη αιρεσιάρχη Αρχιμανδρίτη Ευτυχούς, που ήταν επόπτης των Μοναχών της ΚΠόλεως. Η σύνοδος αυτή καθήρεσε τον Άγιον Φλαβιανόν Πατριάρχην ΚΠόλεως2 και τον Ευσέβιον Επίσκοπον Δορυλαίου κ.α. Ο Άγιος Φλαβιανός εκοιμήθη λίγο αργότερα από τις κακώσεις που υπέστη από τους οπαδούς του Διοσκόρου.
………….. Η ενωτική (ψευδο)-σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439 μ.Χ.) στην Ιταλία. Το συμφέρον του Πάπα Ρώμης Ευγενίου Δ΄ (1431-1447) και του Ρωμηού Αυτοκράτορος Ιωάννου Η΄ Παλαιολόγου (1425-1448) να ενωθή η δυτική χριστιανωσύνη με την Ορθόδοξη Εκκλησία, ώστε ο μεν Πάπας να υπερισχύση έναντι της μεταρρυθμιστικής Συνόδου της Βασιλείας (1431-1449), ο δε Αυτοκράτωρ να τύχη της παπικής βοηθείας έναντι της προελάσεως των Τούρκων, οδήγησαν στη σύνοδο αυτή. Μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις και αφόρητη πίεση επί των Ορθοδόξων Αρχιερέων εκ μέρους των παπικών και του Αυτοκράτορος Ιωάννου, η σύνοδος κατέληξε στην υπογραφή «Όρου», ο οποίος ευνοούσε τις παπικές αξιώσεις και αιρέσεις. Μόνον ο Άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός, το κυριώτερο θεολογικό ανάστημα των Ορθοδόξων, και άλλοι πέντε αντιπρόσωποι, καθώς και οι αντιπρόσωποι της Ιβηρίας (Γεωργίας) δεν υπέγραψαν τον «Όρο» και απεχώρησαν. Η εκκλησιαστική συνείδηση των Ορθοδόξων δεν επέτρεψε τελικώς την επικράτηση της ψευδενώσεως στην Ανατολή, παρά τις μεθοδεύσεις του Αυτοκράτορος, και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ανεδείχθη σε «άτλαντα» της Ορθοδοξίας, ο οποίος μόνος έφερε το βάρος της αντιπαραθέσεως και της νίκης κατά των παπικών και των «ορθοδόξων» λατινοφρόνων (τους οποίους ο Άγιος Μάρκος ονόμαζε «Γραικολατίνους»).
Υπάρχουν βεβαίως και πολλές άλλες ακόμη αιρετικές και ληστρικές Σύνοδοι.
…………………………..
Ο σπουδαίος θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, αποτυπώνοντας την ιστορική πραγματικότητα για το αν ευρίσκεται η αλήθεια πάντα μαζί με το πλήθος ή όχι,γράφει: «Πολύ συχνά το μέτρον της αληθείας είναι η μαρτυρία της μειοψηφίας. Είναι δυνατόν να είναι Καθολική Εκκλησία το μικρόν ποίμνιον [Λουκ.12, 32]. Ίσως υπάρχουν περισσότεροι ετερόδοξοι παρά ορθόδοξοι. Είναι δυνατόν να εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού, ubique, και να καταλήξη η Εκκλησία εις το περιθώριον της Ιστορίας ή να αποσυρθή εις την έρημον. Αυτό συνέβη κατ' επανάληψιν εις την Ιστορίαν και είναι πολύ πιθανόν να συμβή και πάλιν (...) Το καθήκον της υπακοής παύει όταν ο επίσκοπος παρεκκλίνει από τον καθολικόν κανόνα και ο Λαός έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήση, ακόμη δε και να τον καθαιρέση»3.
Αλλά τότε, πότε μία Σύνοδος αναγνωρίζεται ως Οικουμενική ή ως γενικώς αποδεκτή; Ποιά είναι η σημασία της συμμετοχής Αγίων ανθρώπων σ' αυτήν; Ποιά είναι η σημασία της γνώμης του πληρώματος της Εκκλησίας (τοπικώς και διαχρονι-κώς) για την ισχύ των αποφάσεων μιας Συνόδου; Πόσο αποφασιστικός παράγων είναι η διατήρηση αναλλοίωτης της Παραδόσεως της Καθολικής Εκκλησίας, για την αποδοχή ή κατάκριση των αποφάσεων μιας Συνόδου από τον Λαό των Ορθοδόξων πιστών;
Τελικώς, το κύρος μιας Συνόδου κρίνεται από την ευθυγράμμισή της με την Αλήθεια την αποκαλυμμένη στους Αγίους (Πατριάρχες, Προφήτες, Αποστόλους, Πατέρες). Οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες της Ανατολής στην απάντη-σή τους στον Πάπα Πίο τον 9ο, το 1848, διεκήρυξαν, σύμφωνα με την εκκλησιαστική Παράδοση, ότι «σε μάς, ούτε Πατριάρχες, ούτε Σύνοδοι μπόρεσαν ποτέ να εισαγάγουν νέα [δόγματα και έθη], διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας είναι το ίδιο το σώμα της Εκκλησίας, δηλαδή ο ίδιος ο λαός, ο οποίος θέλει το θρήσκευμά του αιωνίως αμετάβλητο και ομοειδές με αυτό των πατέρων του»4.
Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, τον οποίον η Εκκλησία μας τιμά (στις 21 Ιανου-αρίου) ως «οδηγόν Ορθοδοξίας και διδάσκαλον της ευσεβείας» και ακόμη ως «πυρ καιόμενον κατά των αιρέσεων», εκφράζει ρητώς την αλήθεια σχετικώς με το κύρος των εκκλησιαστικών Συνόδων· οι Σύνοδοι δεν είναι αλάθητες «εκ των προτέρων» και «εξ αξιώματος», αλλά κρίνονται βάσει της ορθότητος των δογμάτων της πίστεως την οποίαν αυτές διατυπώνουν, κρίνονται δε με μέτρο συγκρίσεως την αναλλοίωτη και διαχρονική ευσεβή Πίστη της Εκκλησίας. Ο Άγιος Μάξιμος σε διάλογό του με τον μονοθελήτη επίσκοπο Καισαρείας της Βιθυνίας Θεοδόσιο (απεσταλμένο του μονοθελήτου αιρετικού Πατριάρχου ΚΠόλεως Πέτρου), κατά την πρώτη εξορία του στη Βιζύη, διατυπώνει την αλήθεια αυτή με τις φράσεις «τας γενομένας συνόδους η ευσεβής πίστις κυροί» (μτφρ. «τις Συνόδους που έγιναν τις επικυρώνει η ευσεβής Πίστη»)5 και «η των δογμάτων ορθότης εγκρίνει τας συνό-δους» (μτφρ. «η ορθότητα των δογμάτων εγκρίνει τις συνόδους»)6. …….
………………….. Ας προσέξουμε, ότι ο Άγιος Μάξιμος δεν αντιπαραβάλλει έναντι του αυτοκρατορικού κύρους κάποιο κύρος ενός Θρόνου, ενός προσώπου Επισκόπου, ή έστω μιας τοπικής Συνόδου, δήθεν αλαθήτων, αλλά τη διαχρονική ευσέβεια της Εκκλησίας, δηλαδή την «ορθότητα των δογμάτων» και την «ευσεβή πίστιν».
Γι' αυτό στα Πρακτικά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787 μ.Χ.), κατά της εικονομαχίας, αναφέρονται και τα εξής λόγια των Αγίων Πατέρων: «Αυτή είναι η Πίστη των Αποστόλων · αυτή είναι η Πίστη των Πατέρων· αυτή είναι η Πίστη των Ορθοδόξων · αυτή η Πίστη στήριξε την οικουμένη. [...] Εμείς ακολουθούμε την αρχαία θεσμοθεσία της Καθολικής [ορθόδοξης] Εκκλησίας· εμείς όσους προσθέτουν κάτι ή αφαιρούν από την Καθολική Εκκλησία τους αναθεματίζουμε»9.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ
1. Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ, Δογματική, τόμ. Β΄, εκδ. «Σωτήρ», Αθήναι 2003, σελ. 403.404.
2. Η μνήμη του εορτάζεται στις 16 Φεβρουαρίου.
3. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. Γ. ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοση, εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1976, σελ. 71.75.
4. (§17), εν ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗ, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμ. Β΄, εν Αθήναις 1953, σελ. 920.
5. Περί των πραχθέντων εν τη πρώτη αυτού εξορία, ήτοι εν Βιζύη 12, PG 90, 145C.D· «Ει τας γενομένας συνόδους αι κελεύσεις των βασιλέων κυρούσιν, αλλ' ουχί ευσεβής πίστις, δέξωνται και τας κατά του ομοουσίου γενομένας συνόδους, επειδή κελεύσει βασιλέων γεγόνασι».
6. Αυτόθι 12.13, PG 90, 148A.B· «Εκείνας οίδεν αγίας και εγκρίτους συνόδους ο ευσεβής της Εκκλησίας κανών, ας ορθότης δογμάτων έκρινεν [...] ΘΕΟΔ. Ως λέγεις εστίν· η των δογμάτων ορθότης εγκρίνει τας συνόδους».
7. Εννοείται η ορθόδοξος, αντι-μονοθελητική Σύνοδος του Λατερανού της Ρώμης, το 649 μ.Χ.
8. Αυτόθι 12.13 PG 90, 145C-148B.
