«Γεμίσαμε Αγγλόφιλους, Γαλλόφιλους, Ρωσόφιλους… Κανένας Ελληνόφιλος! Εγώ πάντως παραμένω Θεόφιλος!»
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Κάποια στιγμή σαν άνθρωποι, ξεκινούμε την πορεία μας μέσα στο στίβο της ζωής. Πορεία προκλήσεως και περιπετείας. Πορεία υπευθυνότητος και αγώνος. Πορεία καθήκοντος και θυσίας. Πορεία προσφοράς και θεϊκής απολαβής και καταξιώσεως. Η σκέψη μας πιέζεται ασφυκτικά για άμεση λήψη αποφάσεων προς επιλογή και διενέργεια ενός εγχειρήματος ή μη. Εκείνη την ώρα κάθε άνθρωπος, έχει την ανάγκη μεστής και ζυγισμένης σκέψεως, αλλά και την ψυχική συνδρομή κάποιων συνανθρώπων. Εκείνη την ώρα είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε η στενή οικογενειακή σχέση-επαφή. Η ζεστασιά-συμπαράσταση και η άνεση μεταξύ των μελών της οικογενείας. Ο ήδη υπάρχων συνδετικός κρίκος θα πρέπει να συσφίξει περαιτέρω την ψυχική σύνδεση, γενόμενος πιο ισχυρός, για να εξαχθεί με την βοήθεια του Θεού το κατάλληλο συμπέρασμα, η κατάλληλη λύση και να δοθεί η ανάλογη διέξοδος.
Όπως στο ανθρώπινο σώμα η συνεργασία όλων των μελών και οργάνων συμβάλλει στην εύρυθμη λειτουργία της ανθρωπίνης ψυχοσωματικής υπάρξεως, κάπως έτσι πρέπει να βιώνονται και οι σχέσεις μέσα στην οικογένεια.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ! Το κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας· ο ευλογημένος και καθαγιασμένος θεσμός· η σωτηρία του έθνους για αιώνες· ο γόνιμος αγρός που παρήγαγε επί σειρά ετών καρπούς υγιείς και εύγευστους, που συντελούσαν στην σωστή διατροφή του σώματος της πατρίδος μας κι έτσι κατόρθωσε και θαυματούργησε επιτελώντας άθλους μοναδικούς και αιώνια επιτεύγματα.
Όμως κάποιες στιγμές βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μοναδικά και ανεπανάληπτα διλήμματα, ξέμακρα από την υλιστική πεζότητα. Υψηλά διλήμματα ζωής και θανάτου, όχι του σώματος μας του φθαρτού, του προορισμένου να επιστρέψει στην γενέτειρά του την γη, αλλά του πνεύματος. Της ψυχής μας! Της ζωής μας της αιωνίου ή αντιστρόφως του αιωνίου θανάτου. Όλα αυτά αποτελέσματα της πνευματικής πορείας που θ’ ακολουθήσουμε…
Εδώ η κατάστρωση σχεδίου θα πρέπει να γίνει από τον ίδιο τον κεκλημένο. Το θέμα είναι καθαρά προσωπικό από πνευματικής πλευράς και δεν επιτρέπεται άλλη γνώμη και παρέμβαση. Δεν χωρεί άλλη επιρροή. Ο στόχος είναι στρατηγικός και πρέπει να καταληφθεί. Η πρόταση του Θεού καθαρά προσωπική.
Σ’ αυτήν την περίπτωση ο άνθρωπος ανοίγει ένα διάλογο με την συνείδησή του, πραγματοποιεί μία μυστική επαφή με τον Θεό και κατόπιν υγιών ενστάσεων εξάγεται η ηρωική απόφαση.
Είτε θετική, είτε αρνητική.
Γιατί αυτή είναι η πραγματική παντοδυναμία του Θεού. Αυτή που αφήνει ν’ αναπηδάει μία ελευθερία ικανή να τον αρνείται. Ακόμη και κάτω από την ΣΚΙΑ του σταυρού.
Το μέγα ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι.
Ποιον επιλέγουμε σαν προμηθευτή και τροφοδότη της ψυχοσωματικής μας υπάρξεως; Ποιος θα είναι ο σωτήριος αιμοδότης; Ποιον επιλέγουμε σαν συνοδοιπόρο της ζωής μας, της επί γης, ο οποίος όμως θα ρυθμίσει τα επουράνια, αλλά και τα επίγεια μετέπειτα;
Αυτό το καυτό ερώτημα απασχολούσε ανέκαθεν την ανθρωπότητα, από τα πανάρχαια χρόνια της ειδωλολατρίας. Η πάλη του καλού με το κακό διεκδικούσε την πρωτιά στην ανθρώπινη σκέψη και στις επιλογές των θνητών. Να θυμηθούμε ενδεικτικά τον προδρομικό, συμβολικό και εξαιρετικά σημασιολογικό μύθο του Ηρακλή, όπου έπρεπε να επιλέξει ο ήρωας ανάμεσα στην αρετή και στην κακία, ανάμεσα στο αγαθό και στο υποχθόνιο. Μύθος ναι, αλλά διδακτικότατος!
Η θέα του ανηφορικού δρόμου, του στενού, του ακανθώδους, του κακοτράχαλου, η ενσάρκωση του ιδρώτος και του αίματος, που εκπροσωπούσε η αρετή, δελέασαν τον ήρωα. Την αντίπερα όχθη της υποκρισίας, της σαγήνης, της άφεσης, της εύκολης ζωής και της υπνωτικής-παραπλανητικής σειρήνας την ξεπέρασε γρήγορα, γιατί του δημιουργούσε απέχθεια…
Οι μεγάλοι άνδρες με το αγέρωχο βλέμμα και την μαχητική ψυχή, δεν κωλυσιεργούν δειλιώντες έμπροσθεν κανενός διλήμματος. Αποφασίζουν άμεσα και επιτελούν τον άθλο τους, με την σκέψη τους και τον πόθο τους προσανατολισμένα σε υψηλά ιδεώδη.
Επί του παρόντος λοιπόν στο δικό μας τεθέν δίλημμα. Θεόφιλοι ή Θεομάχοι;
Όσο και αν μας φαίνεται παράξενο, η σφαίρα της επί γης ζωής μας περιστρέφεται γύρω από τον άφθαρτο άξονα που λέγεται ΘΕΟΣ! Θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει, πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε την ισχυρή μαγνητική έλξη που ασκεί ο εν λόγω άξονας στην περιφέρεια. Ο Θεός δηλαδή προς τον άνθρωπο. Ο ιδιοκτήτης αυτού του κόσμου προς τον ένοικο.
Είναι μοιραίο λάθος να λογαριάζουμε στην ζωή μας χωρίς τον ξενοδόχο κάποιες φορές· και δυστυχώς είναι πολλές.
Βρισκόμαστε λοιπόν σ’ ένα σημαδιακό σταυροδρόμι. Και οι δύο δρόμοι καταλήγουν στον Θεό. Αφού ενοικούμε στην ιδιοκτησία του, δεν μπορούμε να διαφύγουμε.
Ο ένας δρόμος είναι δρόμος αγάπης και υποταγής. Ο άλλος είναι δρόμος της άρνησης, της υπερηφανείας και του απελπισμένου ναρκισσισμού, που όλα αυτά βυθίζουν τον άνθρωπο στην ματαιότητα και στην οριστική απώλεια.
Για ν’ αποφύγουμε τον κίνδυνο παρερμηνείας του διλήμματος, ας αφήσουμε τον ίδιο τον Θεό να μας βοηθήσει στην κατανόηση του θελήματός του.
«… φανερά ἐστί τά τέκνα τοῦ Θεοῦ καί τά τέκνα τοῦ διαβόλου:
Πᾶς ὁ μή ποιῶν δικαιοσύνην οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Θεοῦ, καί ὁ μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ…
Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ…
Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τόν Θεόν, καί τόν ἀδελφόν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν· ὁ γάρ μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν ὅν εώρακε, τόν Θεόν ὅν οὐχ ἐώρακε, πῶς δύναται ἀγαπᾶν;
Καί ταύτην τήν ἐντολήν ἔχομεν ἀπ’ αὐτοῦ, ἵνα ὁ ἀγαπῶν τόν Θεόν ἀγαπᾶ καί τόν ἀδελφόν αὐτοῦ.»
«… οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος…»
«Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδίσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;»
«Οὐκ ἔστιν δοῦλος μείζων τοῦ Κυρίου αὐτοῦ τοῦ σταυρωμένου».
Εν ολίγοις μας τονίζει ο Θεός, ότι η ψυχή μας θα λάβει την θέση που της αξίζει, αν όπως αγαπούμε αυτόν θεωρητικά, επεκτείνουμε την αγάπη μας και στον συνάνθρωπό μας και ακολουθήσουμε γενικότερα τον θεσμό της κατά Χριστόν δουλείας και σταυρώσεως.
Προτεραιότητα λοιπόν ο Θεός δίνει στην εφαρμογή και τήρηση της δικαιοσύνης, στην αγάπη του συνανθρώπου που οδηγεί στην αγάπη του Θεού και αντιστρόφως, στην μεγάλη αξία του πνεύματος και της ψυχής.
Έρχεται ο γέρων Ζωσιμάς λαϊκώτερος και λέει: «Να επιβληθούμε με την ταπεινή αγάπη. Έτσι θα μπορέσουμε να υποτάξουμε τον κόσμο. Η ταπεινωσύνη η γεμάτη αγάπη, είναι φοβερή δύναμη, δυνατότερη από κάθε άλλη. Τίποτα παρόμοιο μ’ αυτό δεν υπάρχει».
Και προσθέτει ο αββάς Ποιμήν: «Μη δίνης ποτέ εντολές· νάσαι παράδειγμα όχι νομοθέτης».
Έτσι ο Χριστός ζωντανό παράδειγμα, κατεβαίνει από τους ουρανούς στον θάνατο και στην κόλαση, που δημιούργησε ο άνθρωπος, αφήνει να τον δολοφονήσουν για να προσφέρει στους δολοφόνους την ελευθερία. Ο Χριστός, ο υιός του ανθρώπου.
Με τα χέρια για πάντα ανοιχτά πάνω στον σταυρό, το πλευρό παντοτινά τρυπημένο, για ν’ αναβλύζει το νερό του βαπτίσματος και το αίμα της ευχαριστίας.
Στον σταυρό που δεν είναι συνώνυμο του θανάτου του νεκροταφείου και του μηδενός, αλλά ο θρίαμβος της ζωής.
Αυτός ο Χριστός, μακαρίζει τους φτωχούς και τους περιφρονημένους αυτού του κόσμου. Χαρίζει την πρωτοκαθεδρία του παραδείσου στον ληστή.
Αυτός που «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι». Ο Χριστός που δεν ήλθε, αλλά έρχεται αδιάκοπα για να μεταμορφώσει οριστικά την ανθρωπότητα και το σύμπαν.
Αυτόν τον δρόμο λοιπόν περπάτησαν οι Απόστολοι, οι άγιοι, οι μάρτυρες, οι ομολογητές, οι σταυροφόροι, οι πνευματοφόροι και οι σαλοί κατά Χριστόν.
Αυτοί δικαιούνται να διεκδικήσουν τον τίτλο του Θεοφίλου. Αυτοί δεν χρειάστηκε καθόλου ν’ απαντήσουν στο δίλημμα, γιατί γι’ αυτούς δεν ετέθη ποτέ δίλημμα. Μάλλον είναι και θεομάχοι· και πολύ σκληροί· αλλά με διαφορετική μορφή. Μάχονται όσο μπορούν με τον τρόπο τους τον Θεό, για να τον κατακτήσουν απόλυτα· να τον χορτάσουν. Η λαίμαργη αγάπη για το θείο, τους οδηγεί στην αγία υπερβολή.
Να λοιπόν μία ιερή κατηγορία ανθρώπων που κατά περίεργο τρόπο προσεταιρίζονται και τους δύο χαρακτηρισμούς. Του Θεοφίλου και του Θεομάχου!
Αλήθεια τι οξύμωρο σχήμα; Αυτά μόνο στην Ορθοδοξία-ορθοπραξία συμβαίνουν…
Το ερώτημα όμως συνεχίζει να αιωρείται για εμάς τους υπολοίπους θνητούς, τους ενοίκους σε σχέση με τον ιδιοκτήτη Θεό. Τον αγαπούμε ή τον μισούμε;
«Σίμων Ἰωνᾶ ἀγαπᾶς με;»
Οι πιο ενθουσιώδεις τρέχουν επιπόλαια σαν τα μικρά παιδιά και αναφωνούν. «Ναι πατέρα μας. Ναι».
Ξαφνικά πέφτει κεραυνός εν αιθρία ο ελεγκτικός ερωτηματικός μονόλογος του Κυρίου:
«Τηρείτε τις εντολές μου, εφαρμόζοντας το θέλημα μου; Ζείτε μυστηριακή ζωή;
Πιστεύετε σε μένα τον υιό του Θεού; Συντάσσεσθε μαζί μου; Αποτάσσεσθε τον σατανά και τα έργα του; Σαν ορθόδοξοι, ορθοπράττετε;
Είστε χαρωποί σταυροφόροι ή βαρυγκομείτε;
Είστε κυρίαρχοι των παθών σας;
Ελπίζετε στην χάρη μου και στη μέλλουσα ζωή;»
Ο ενθουσιασμός των πρώην προστρεξάντων, μετατρέπεται σε αγωνία και ανησυχία, αντιλαμβανόμενοι ότι διέρχονται μορφή δίκης. Όλοι μας πλέον αναμένουμε την κρίση του μοναδικού δικαίου κριτού. Την προειδοποίηση. Τον πρόλογο του κατηγορητηρίου της μελλούσης κρίσεως.
Δεν γνωρίζω πόσοι από εμάς θα υποδεχτούν την επικρότηση «τοῦ εὖ δοῦλε ἀγαθέ…»
Μακάριοι αυτοί, καθότι άξιοι δούλοι.
Οι περισσότεροι όμως από εμάς, θ’ ακούσουν το δριμύ κατηγορητήριο του αιωνίου εισαγγελέα.
«Είστε ηθικά αναίσθητοι. Ανήθικοι. Έχετε πληγεί από την πνευματική λοιμώδη νόσο της αμαρτίας. Η ίασή της είναι εφικτή μόνο κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού, που εσείς όμως τον λοιδορείτε αναιδώς. Είστε αλλοτριωμένοι από τον τομαρισμό σας. Είστε πλεονέκτες με συνέπεια μια στεγνή ψυχή ανίκανη για πνευματικές ανατάσεις.
Θεοποιείτε τον υλικό πλούτο και εξοβελίζετε εμένα τον αληθινό Θεό σας από την καρδιά σας, γενόμενοι ειδωλολάτρες. Το πιθάρι του Διογένη σας σκανδαλίζει.
Με εξορίσατε στους ουρανούς εμένα που είμαι το θεμέλιο του σύμπαντος και της ιστορίας. Το Α και το Ω. Με θυμάστε μόνο σαν αναπληρωτή των αναγκών σας. Κατά τ’ άλλα με κρατάτε σταυρωμένο ακόμη, γιατί σας βολεύει να είμαι νεκρός.
Σας ενοχλεί η θυσία μου.
Ανέχεστε όμως και σέβεστε τους επί γης δυνάστες σας.
Τρώτε στα μούτρα σας τις πολιτικές συμπαιγνίες τους. Πρόσφατη ο κοροϊδοϊός.
Σας φουσκώνουν στα λόγια.
Σας οδηγούν σε ποικίλες απογραφές και φακελώματα και σας τηλεκατευθύνουν.
Σας αποθήκευσαν σαν τσουβάλια στις πολυκατοικίες των πόλεων, εγκαταλείποντας τον παράδεισο της υπαίθρου, δηλαδή Εμένα, για να βρίσκεστε στα κέντρα της ειδωλολατρίας και της αυτοκτονίας.
Προσεταιριζόμενοι τα σκοτεινά πρόσωπα αυτών, αποστραφήκατε το ευγενές, ηρωικό και παλλόμενο πρόσωπό μου. Σας είμαι ανεπιθύμητος.
Έτσι καταντήσατε αιχμάλωτοι δεμένοι πλάτη με πλάτη, ώστε να μη μπορείτε να κοιταχτείτε στο πρόσωπο και ν’ ανταλλάξετε βλέμμα εμπιστοσύνης. Επιλογή σας. Έτσι σας θέλουν τ’ αφεντικά σας για να σας κουμαντάρουν. Και όμως η ανάθεση των πάντων σε μένα τον αληθινό Θεό σας, θα με υποχρέωνε να σας βοηθήσω. Η πτώση σας στην αγκαλιά μου, θα αποτελούσε την μεγαλύτερη αρετή και θα διασφάλιζε την σωτηρία σας.
Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος.»
Αυτά ειπών ο Κύριος αναφώνησε το δεύτερο συνταρακτικό τετέλεσται. Πλήρως αποκαρδιωμένος και απηυδισμένος από την σύγχρονη σοδομική κοινωνία μας και ειδικά την ξεπεσμένη βαβυλωνιακή πατρίδα μας, που τον έχει προσβάλλει ανεπανόρθωτα με τα έργα και τις ημέρες της…
Τετέλεσται…
Μία κοινωνία στην οποία η αυτοκτονία είναι πειρασμός. Η ψυχανάλυση, τα ηρεμιστικά, τα ναρκωτικά είναι τα προσωπεία της αγωνίας.
Μια κοινωνία που έχει ταυτίσει τον Χριστό, με την ηθική που εχθρεύεται την ζωή των ανθρώπων. Έτσι θεοποιούντες τους εαυτούς μας οι σύγχρονοι αγνώμονες ένοικοι του πλανήτου γη, αιχμάλωτοι της ψυχικής γυμνότητός μας, ριχτήκαμε ανοχύρωτοι και ολόγυμνοι στον ωκεανό του αθέου και υλιστικού κόσμου, εξορίζοντες τον πραγματικό ευεργέτη και μοναδικό σωτήρα στους ουρανούς.
Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος όμως νοερά φωνάζει σ’ όλους μας ελεγκτικά «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».
Λοιπόν μια μεγάλη απόφαση χρειαζόμαστε για ειλικρινή μετάνοια. Υπάρχει η ειλικρινής μετάνοια η ιστορικώς αποδεδειγμένη και πλήρως αποτελεσματική όπως στην αρχαία Νινευί. Ας την μιμηθούμε.
Είμαστε θεομάχοι της χειρίστης μορφής.
Αλλά και άγιοι ήταν Θεομάχοι! Ας δούμε μερικούς
Ο Παύλος, αυτός ο γίγαντας της ορθοδοξίας, ο ασάλευτος πύργος και αυτός ήταν σκληρός και ιδεολόγος θεομάχος. Φυσικά η θεομαχία δεν ήταν κακόβουλη. Ήταν η λανθασμένη ερμηνεία του νόμου του Μωυσέως. Θύμα λοιπόν του τυφλού πάθους της εκδίκησης, οδηγήθηκε στον δρόμο της Δαμασκού, όπου αντάμωσε την σωτηρία του.
Η Μαρία η Αιγυπτία ήταν θεομάχος με την αμαρτωλή ζωή που διήγε. Όμως μετά έγινε φιλόθεη και με την σκληρή ασκητική και πλήρους μετανοίας ζωή της έγινε κρίνο εύοσμο, εξαϋλωμένη και εξαγιασμένη ύπαρξη. Άγιο θύμα του Εσταυρωμένου.
Ο Πέτρος με την τριπλή άρνησή του σε μια τιποτένια υπηρέτρια, θεομάχος κατέστη. Το κλάμα του όμως γοερό και πικρό, τον ξέπλυνε από την αμαρτία του και τον ανέδειξε πρωτοκορυφαίο.
Ο Θωμάς με την ολιγοπιστία του, θεομάχος κατεγράφη. Αναίρεσε την θεότητα του Χριστού. Όμως δεν ήταν κακόβουλος. Ήλθε σε ομολογία πίστεως και εξαγνίστηκε. «Ὁ Κύριος μου καί ὁ Θεός μου» ήταν η ομολογία των αιώνων.
ΟΜΩΣ θεομάχος ήταν και ο Ιουλιανός ο παραβάτης.
Αλλά εκείνος παρέμεινε θεομάχος και το θράσος της εγωπαθείας του, σατανικό στοιχείο, τον οδήγησε στην αιώνια απώλεια.
«Νενίκηκάς με Ναζωραῖε.» Τα έσχατα λόγια του. Τα λόγια του δημιουργήματος προς τον δημιουργό. Του χώματος στον πλάστη. Έλειπε το πνεύμα, γι’ αυτό ήταν τέτοια η αναφώνηση της απογοητεύσεώς του.
Άρα λοιπόν καιρός επέστη. Μην εφησυχάζουμε. Προλαβαίνουμε την οργή του Κυρίου. Αρκεί να κάνουμε την απλή κίνηση της μετανοίας.
Μας περιμένει όλους ο στοργικός πατέρας μας.
Αυτούς που ήλθαν στην πίστη την έκτη πρωινή ώρα. Αυτούς που υπηρέτησαν τον Κύριο από την αρχή της ζωής τους και παρέμειναν μαζί του. Πιστοί δούλοι.
Αυτούς που προσήλθαν στην πίστη μετά την ενάτη πρωινή ώρα, τους ερχομένους κατά την νεανική τους ηλικία.
Αυτούς που προσήλθαν στην πίστη μετά την δωδεκάτη μεσημβρινή, τους ωρίμους στην ηλικία.
Αυτούς που καθυστέρησαν και προσήλθαν κατά την τρίτη απογευματινή ώρα, τ’ απελπισμένα γηρατειά.
Αυτούς που προσήλθαν στην πίστη κατά την πέμπτη απογευματινή ώρα, τους αναποφάσιστους και καθυστερημένους.
Πλουσιοπάροχος ο Κύριος στις δωρεές του.
Δέχεται άπαντες με την ίδια προθυμία.
Γρηγορούντες και βραδύνοντες. Ας τρέξουμε λοιπόν κοντά του.
Μη μείνουμε έξω του νυμφώνος του.
