τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη,
ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.
Καλοκαίρι τοῦ 1975, βραδάκι, στὰ Ἰλίσια, σὲ μονοκατοικία κοντὰ στῶν «Παίδων» μιὰ παρέα συγκεντρώθηκε γιὰ μία Séance (συνεδρία)[1] ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ Πέτρου Γράβιγγερ. Προσωπικὰ δὲν ἤμουν παρών· τὸ ὅλο «χάπενινγκ» μοῦ τὸ διηγήθηκε φίλος καὶ συνεργάτης -ὑπέργηρος σήμερα.
Ὁ Γράβιγγερ -πέθανε τὸ 1988- ὑπῆρξε κορυφαῖος ἀποκρυφιστής, θεοσοφιστής καὶ μασόνος -Ἕλληνας φιλόσοφος, συγγραφέας καὶ ἐρευνητὴς διατείνονται οἱ «δικοί» του. Μάλιστα κατὰ τὸ λῆμμα ποὺ φρόντισαν νὰ τοῦ ἐξασφαλίσουν στὴν Ἑλληνικὴ Βικιπαίδεια: Ἔγραψε ἢ μετάφρασε πάνω ἀπὸ 120 βιβλία ἐσωτερικῆς φιλοσοφίας, ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας, θεοσοφίας, μυστικισμοῦ καὶ ἐσωτερικῆς γνώσης -τὴν ἐπανέκδοση τῶν ὁποίων ἔχει ἀναλάβει διά τοῦ «Ἰδεοθέατρου» ὁ γνωστὸς μας Ἀντώνης (Ραδάμαθυς) Ἀναστασάκης, «μαθητής» -κατὰ δήλωσή του- τοῦ ἀποκρυφιστῆ καὶ μασόνου Σπυρίδωνος Νάγου.
Τὸν Πέτρο Γράβιγγερ γνώρισα καὶ προσωπικὰ τὸ 1980 ὅταν τὸν ἐπιστέφθηκα στὸ σπίτι του ἐνδιαφερόμενος γιὰ κάποια ἀπὸ τὰ βιβλία του.
Στὴν ὁμάδα τῆς συνεδρίας λοιπόν, καθώς μοῦ τὸ διηγήθηκαν, ὅλα ἔδειχναν νὰ προχωροῦν ἀναμενόμενα -δὲν ξέρω ἂν χρησιμοποιοῦσαν «πνευματιστική δέλτο» (ouija board)[2] ἢ κάποια ἄλλη μέθοδο- ὅμως κάποια στιγμὴ κι ἐνῶ τὸ «διάμεσο» (μέντιουμ) ἦταν σὲ τράνς (ἐν ὑπνώσει ), ἄρχισε νὰ τινάζεται περίεργα· στὴ συνέχεια ἄρχισαν νὰ τρέμουν τὰ γύρῳ ἔπιπλα, τὸ τραπέζι σηκώθηκε καὶ διαλύθηκε στὸν ἀέρα, ἐνῶ ἀπὸ τὸ πουθενὰ κάτι ἐπιτέθηκε στοὺς συμμετέχοντες καὶ κατὰ τὴν περιγραφή, τοὺς «ἔκανε μαύρους» στὸ ξύλο μὲ μώλωπες καὶ ἐκτεταμένα αἱματώματα -ἀπολύτως ἀνιχνεύσιμα καὶ τὶς ἑπόμενες ἡμέρες, μαζὶ μὲ τὸ κατεστραμμένο τραπέζι- ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχει καὶ ἡ παραμικρὴ ὑπόνοια ὅτι τὸ συμβὰν δὲν ἦταν πραγματικότητα, ἀλλὰ ἴσως μιὰ ὁμαδικὴ παραίσθηση.
Τὸ ὅλο γεγονός, ὄχι σπάνιο σὲ παρόμοιες «συνάξεις», θυμίζει ἔντονα τὸ πρὸ δυσχιλιετίαν ἀναφερόμενο περιστατικὸ στὴν Ἁγία Γραφή, στὶς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων», τὸ ὁποῖο ἀξίζει νὰ παραθέσουμε σὲ μετάφραση: «Μερικοὶ δὲ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, ποὺ περιήρχοντο τὰ διάφορα μέρη καὶ μὲ ἐξορκισμοὺς ἔδιωχναν δαιμόνια, ἐπεχείρησαν νὰ ἐπικαλεσθοῦν τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, διά νὰ θεραπεύσουν ἐκείνους, ποὺ εἶχαν πονηρὰ πνεύματα, λέγοντες· "σᾶς ἐξορκίζομεν στὸν Ἰησοῦν, τὸν ὁποῖον ὁ Παῦλος κηρύττει, νὰ φύγετε ἀπὸ αὐτούς, ποὺ βασανίζετε". Αὐτοὶ δὲ ποὺ ἔκαναν τοῦτο ἦσαν ἑπτὰ παιδιὰ τοῦ Ἰουδαίου ἀρχιερέως Σκευά.
»Ἀπήντησε δὲ τὸ πονηρὸν πνεῦμα καὶ εἶπε· "γνωρίζω τὸν Ἰησοῦν, καὶ τὸν Παῦλον ἐπίσης τὸν ξεύρω καλά· σεῖς ὅμως ποῖοι εἶσθε;"
»Καὶ ὁ ἄνθρωπος μέσα στὸν ὁποῖον ὑπῆρχε τὸ πονηρὸν πνεῦμα, ἐπήδησε μὲ ὁρμὴν ἐπάνω εἰς αὐτοὺς τοὺς ἥρπασε μὲ μεγάλην δύναμιν (κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ δια νὰ τοὺς τιμωρήση) τοὺς ἔβαλε κάτω καὶ ἤρχισε νὰ τοὺς κτυπᾶ, ὥστε αὐτοὶ μισόγυμνοι καὶ τραυματισμένοι κατώρθωσαν νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ δαιμονιζομένου ἐκείνου» (Πράξ. 19, 13-16).
Οἱ υἱοί τοῦ Σκευᾶ χρησιμοποίησαν τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, χωρὶς νὰ πιστεύουν στὸν Χριστό, θεωρῶντας πὼς ἡ ἀναφορὰ τοῦ ὀνόματός Του καὶ μόνο θὰ ἐλευθέρωνε μυστικὲς δυνάμεις -ὅπως πιστεύουν κι οἱ νεοεποχίτες- οἱ ὁποῖες θὰ ἔβγαζαν τὰ δαιμόνια. Ἀκολούθησαν δηλαδὴ «τεχνικές», ὅπως ἔλεγε κι ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος.
Ἀλλὰ ἂς ἐπιστρέψουμε στὸν σχολιασμὸ τοῦ Πνευματισμοῦ παραθέτοντας λίγα στοιχεῖα ἀπὸ τὴν ἱστορία του ὅπως μᾶς δίδονται ἀπὸ κείμενα τοῦ π. Ἀντωνίου[3].
«Γενέθλιος ἡμέρα τοῦ πνευματισμοῦ θεωρεῖται ἡ 1η Ἀπριλίου 1848 -σημαδιακὴ ἡμερομηνία, λέμε ἐμεῖς, γνωστὴ γιὰ τὴν ψευδολογία καὶ τὴν ἐξαπάτηση. Ἐκείνη τὴ νύχτα, σὲ μία περιοχὴ τοῦ Χάϊτσβιλ (Hydesville) τῆς Νέας Ὑόρκης συνέβη κάτι περίεργο στὸ σπίτι τῆς οἰκογένειας τοῦ γαιοκτήμονα Τζόν Ντέϊβιντ Φόξ (John David Fox). Οἱ δύο θυγατέρες τῆς οἰκογένειας, ἡ 15χρονη Μάργκρετ (Margaret) καὶ ἡ 11χρονη Κέϊτ (Kate) ἰσχυρίστηκαν πὼς ἄκουσαν θορύβους, ποὺ τοὺς προκαλοῦσαν πνεύματα.
»Ἡ μητέρα τους ἀνακατεύθηκε στὴν ὑπόθεση, ρώτησε ἂν εἶναι ἐκεῖ κάποιο πνεῦμα καὶ τὸ κάλεσε νὰ ἀπαντήσει μὲ δύο κτύπους στὴν περίπτωση ποὺ εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔγινε, ἰσχυρίζεται ἡ οἰκογένεια Φόξ[4].
»Τὸ νέο μαθεύτηκε γρήγορα, ἦλθαν οἱ γείτονες καὶ ἀνακατεύθηκαν στὶς "πνευματιστικές συζητήσεις". Μὲ βάση τὸν ἀριθμὸ τῶν κτύπων καταρτίσθηκε εἰδικὸ ἀλφάβητο γιὰ τὴν ἀνετότερη "συζήτηση" μὲ τὸ πνεῦμα!
»Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὸ πνεῦμα διηγήθηκε πὼς ἦταν μπακάλης καὶ πὼς φονεύθηκε στὸ σπίτι τῶν Φόξ. Αὐτὸ ποὺ περιέπλεξε τὸ ζήτημα ἀκόμη περισσότερο εἶναι ὅτι βρέθηκαν "τὰ ὀστᾶ τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου", μὲ βάση τὴν δική του περιγραφὴ τοῦ μέρους.
»Ἀλλὰ γι' αὐτὸ τὸ θέμα ὑπάρχουν δύο λογικὲς ἐξηγήσεις. Ἡ μία λέει ὅτι σ' ἐκείνη τὴν περιοχὴ ἔγινε κάποτε μία μάχη στὴ διάρκεια τοῦ ἀμερικάνικου ἀπελευθερωτικοῦ πολέμου καὶ σ' ὅλη τὴν περιοχὴ ὑπῆρχαν ὀστᾶ φονευθέντων.
»Ἡ ἄλλη ἐκδοχὴ προέρχεται ἀπὸ ἕνα κτηνίατρο, ποὺ βεβαιώνει πὼς δὲν ἐπρόκειτο γιὰ ὀστᾶ ἀνθρώπου.
»Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς θεώρησαν τὴν οἰκογένεια Φόξ δαιμονισμένη καὶ ἔτσι ἀναγκάσθηκε νὰ μετακομίσει πλησίον τοῦ Ρότσεστερ (Rochester). Τὰ γεγονότα ἔτυχαν μεγάλης διαφήμισης. Οἱ δύο ἀδελφὲς καλοῦνταν νὰ ἐκτελέσουν πνευματιστικές συνεδρίες σὲ διάφορα μέρη. Σὲ μία συνεδρία οἱ κτύποι ἔρχονταν μέσα ἀπὸ ἕνα τραπεζάκι, γύρω ἀπό τὸ ὁποῖο κάθονταν ὅσοι ἔλαβαν μέρος σ' αὐτή. Τὸ τραπεζάκι ἄρχισε νὰ μετακινεῖται. Ἔτσι ἐφευρέθηκε τὸ πνευματιστικό τραπεζάκι».
»Ἀλλὰ αὐτὰ ἦσαν μόνον ἡ ἀρχή. Μὲ τὴν ἀνάπτυξη εἰδικῶν "τεχνικῶν", μποροῦσε πλέον ὁ καθένας νὰ καταπιαστεῖ μὲ τὸν πνευματισμό. Ἡ πνευματιστική κίνηση ἀφοῦ σύντομα διαδόθηκε στὴν Ἀμερική ἔφθασε καὶ στὴν Εὐρώπη. Ἡ μεγάλη ἐπιδημία τῆς "μετακίνησης τοῦ τραπεζίου" διαδόθηκε σύντομα παντοῦ[5].
»Ἐμφανίζονται μέντιουμ, δημιουργοῦνται κύκλοι, ἐκδίδονται εἰδικὲς ἐφημερίδες, αὐξάνουν οἱ τεχνικές, καλλιεργεῖται πνευματιστική φιλολογία!».
Μεσολαβεῖ ἡ εἴσοδος στό νέο αἰῶνα· ἀκολουθοῦν δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι· τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ κοινοῦ ἀρχίζει νὰ φθίνει καθὼς ὁ Πνευματισμὸς διανύει ἤδη ἑκατό χρόνια. Ὁ ἀποκρυφισμὸς χρειάζεται «ἀνανέωση».
Μὲ τὴν «εἴσοδο» δῆθεν, τῆς ἀνθρωπότητας στὴν ἀποκρυφιστικὴ «Νέα Ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου» τὸ κίνημα τοῦ Πνευματισμοῦ ἀναδιπλώνεται καὶ διαδίδεται ἀνασχηματισμένο στὴν πιὸ σύγχρονη μορφὴ τοῦ Διαυλισμοῦ (Chanelling).
Ὁ διαυλισμός εἶναι ἡ διαδικασία ὅπου ἕνας ἄνθρωπος, ὁ «δίαυλος» ἢ τὸ «κανάλι», ἔχει καταληφθεῖ ἢ ἰσχυρίζεται ὅτι ἔχει καταληφθεῖ ἀπὸ κάποιο πνεῦμα, τὸ ὁποῖο καὶ μιλάει μέσῳ αὐτοῦ.
Ἡ «μανία» μὲ τὸν διαυλισμό ἄρχισε τὸ 1972 μὲ τὴν ἔκδοση τοῦ βιβλίου «Ὁ Σέθ μιλάει» (Seth Speaks)[6] ἀπὸ τὴν Τζέϊν Ρόμπερτς (Jane Roberts) καὶ τὸν σύζυγο της, Ρόμπερτ Μπάτς (Robert Butts), ποὺ ἰσχυρίζονταν ὅτι ὁ Σέθ, μιὰ πολὺ σοφὴ «ἀόρατη ὀντότητα», μετέδιδε τὴ σοφία του στὴν Τζέϊν, ἡ ὁποία ὑπαγόρευε στὸν Μπάτς καθὼς ἦταν σὲ κατάσταση ἔκστασης. Ἄν καὶ ἡ Ρόμπερτς, μιὰ σχετικὰ ἐπιτυχημένη ποιήτρια, ἦταν προφανῶς ἀρκετὰ ἐγγράμματη καὶ ἐνήμερη ἐπάνω σέ θρησκεῖες καὶ ἀποκρυφιστικὲς παραδόσεις -τοῦ Γιούνγκ συμπεριλαμβανομένου-, οἱ ὑποστηρικτές της τὴν περιγράφουν σὰν νὰ μεταδίδει ἰδέες καὶ γνώσεις πέρα ἀπὸ τὶς ἱκανότητές της. Αὐτὸ τὸ θεώρησαν ὡς ἀπόδειξη ὅτι ἦταν «ἐμπνευσμένη» (inspired). Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ Ρόμπερτς καὶ ὁ Μπάτς ἦταν -κατὰ τὴν ἄποψη ἀγνωστικιστῶν- μᾶλλον πολὺ «ἐμπνευσμένοι» ἀπὸ τὸ βάθος τῆς ἀνθρώπινης εὐπιστίας[7], ὅμως κατὰ τούς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ γνωρίζουν τί σημαίνει «δαιμονικὴ κατοχὴ» ὁ Σέθ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς δαίμονες ποὺ πάντα χρησιμοποιοῦν τὸ φόβο καὶ τὴν ἀποπλάνηση γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὸ δρόμο τους πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ποτὲ χωρὶς παραχώρηση ἀπὸ τὸν Θεὸ κατὰ τὴν προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου.
Ἀλλὰ θὰ ἐπανέλθουμε σύντομα μὲ περισσότερα στοιχεῖα γύρω ἀπό τὸν Πνευματισμὸ καὶ τὸ Chanelling.
Τὰ περιεχόμενα τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου ἐκφράζουν θέσεις ἐκκλησιαστικὲς καὶ ἀντιαιρετικές καὶ δὲν ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ προσβάλουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψη κανενός, τὶς ὁποῖες δηλώνουμε ὅτι σεβόμεθα δεόντως.
[1] Séance (Γαλλικά): «συνεδρία», στὸν ἀποκρυφισμό, συνάντηση μὲ ἐπίκεντρο ἕνα «διάμεσο» (medium), ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ πνεύματα νεκρῶν. Ἐπειδὴ τὸ ἔντονο φῶς λέγεται ὅτι ἐμποδίζει τὴν ἐπικοινωνία, ἡ Séance λαμβάνει χώρα συνήθως στὸ σκοτάδι ἢ στὸ ἡμίφως.
[2] Χρησιμοποιεῖται στὴ μαντικὴ καὶ στὸν πνευματισμό. Ἀποτελεῖται ἀπὸ ἕνα ἐπιτραπέζιο πίνακα μὲ ἀποτυπωμένα τὰ γράμματα τῆς ἀλφαβήτου, καθὼς καὶ λέξεις ὅπως «ναί», «ὄχι», «ἀντίο» καὶ «ἴσως»... http://skepdic.gr/Entries/Pi/ouijaboard.htm
[3] Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Ὁ Ἀποκρυφισμός στὸ Φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, σσ. 267-268.
[4] Werner Keller, Was gestern noch als Wunder galt, Munchen, σ. 83. http://archive.is/q5mMW
[5] Wilhelm H. C. Tenhaeff, Kontakte mit dem Jenseits, Berlin, σ. 23. http://archive.is/aEkhR
