Ἔ­τρω­γε κά­θε δέ­κα μέ­ρες καί ἀ­γω­νι­ζό­ταν νά μι­μη­θῆ τόν ὅ­σιο Μά­ξι­μο τόν Καυ­σο­κα­λυ­βί­τη, τόν ὁ­ποῖ­ο εἶ­χε σέ με­γά­λη εὐ­λά­βεια...

Λαϊκοί ἀσκητές στό Ἅγιον Ὄρος

   Ο γερω–Ἰ­ω­α­κείμ, ἀ­πό τήν Βα­το­πε­δι­νή Κα­λύ­βη τῆς Ἀ­να­λή­ψε­ως πλη­σί­ον τῶν Κα­ρυ­ῶν, ἦ­ταν ἀ­πό τούς πα­λαι­ό­τε­ρους Ἁ­γι­ο­ρεῖ­τες. Πλη­σί­α­σε τά 100 καί ἔ­ζη­σε πά­νω ἀ­πό 70 χρό­νια στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος. Δι­η­γή­θη­κε ὅ­τι ὅ­ταν ἦ­ταν νέ­ος μο­να­χός ἐγνώ­ρι­σε ἕ­να λα­ϊ­κό ἀ­σκη­τή, πού ἀ­σκή­τευ­ε ἀ­πέ­ναντι ἀ­πό τήν ἀρ­χαί­α Μο­νή τοῦ Ἀ­λυ­πί­ου σέ μί­α σπη­λιά, κοντά στό λε­γό­με­νο Κελ­λί τοῦ Πα­τριάρ­χου. Ἡ σπη­λιά ἦ­ταν σχη­μα­τι­σμέ­νη ἀ­πό μιά πέ­τρα πού προ­ε­ξεῖ­χε σάν ὀ­ρο­φή καί στήν ἄ­κρη τῆς προ­ε­ξο­χῆς εἶ­χε κτι­σμέ­νο ἕ­να τοι­χά­κι ἀ­πό ξη­ρο­λι­θιά. Ὅ­σες φο­ρές τόν ἐ­πε­σκέ­πτε­το, μό­νον ἡ θέ­α τοῦ προ­ξε­νοῦ­σε με­γά­λη κα­τά­νυ­ξη. Ὁ λα­ϊ­κός αὐ­τός ἀ­σκη­τής ἦ­ταν σπου­δαῖ­ος ἀ­γω­νι­στής. Ἔ­τρω­γε κά­θε δέ­κα μέ­ρες καί ἀ­γω­νι­ζό­ταν νά μι­μη­θῆ τόν ὅ­σιο Μά­ξι­μο τόν Καυ­σο­κα­λυ­βί­τη, τόν ὁ­ποῖ­ο εἶ­χε σέ με­γά­λη εὐ­λά­βεια. Μέ­σα στό σπή­λαιο εἶ­χε μό­νο ἕ­να Σταυ­ρό, δυ­ό μι­κρές εἰ­κό­νες καί δυ­ό δί­πο­δα, πά­νω στά ὁ­ποῖ­α εἶ­χε βά­λει ὁ ἀ­σκη­τής δυ­ό σα­νί­δες˙ ἔτσι εἶ­χε κά­νει τό ἀ­σκη­τι­κό του κρεβ­βά­τι.

*

   Πα­λαι­ά στήν Ἱ. Μονή Φι­λο­θέ­ου ἔ­ζη­σε ἕ­νας λα­ϊ­κός ἐρ­γά­της πού τό ὄ­νο­μά του δέν δι­α­σώ­θη­κε. Ἀφοῦ ἐ­κοι­μή­θη καί τόν ἔ­θα­ψαν, με­τά ἀ­πό χρό­νια τοῦ ἔ­κα­ναν ἀ­να­κο­μι­δή καί τά ὀ­στᾶ του εὐ­ω­δί­α­ζαν.

Ἐ­ξε­πλά­γη­σαν, ἀ­πο­ροῦ­σαν καί προ­σπα­θοῦ­σαν νά ἐ­ξη­γή­σουν γιά ποι­ό λό­γο ὁ Θε­ός τί­μη­σε μέ εὐ­ω­δί­α τά ὀ­στᾶ τοῦ λα­ϊ­κοῦ. Ἐ­κεῖ­νο πού δι­α­πί­στω­σαν ἦ­ταν ὅ­τι κα­νείς δέν εἶ­χε τό πα­ρα­μι­κρό πα­ρά­πο­νο ἀπ᾽ αὐ­τόν. Πο­τέ κα­νέ­ναν δέν εἶ­χε κα­τα­κρί­νει καί στε­νο­χω­ρή­σει. Ἦ­ταν εὐ­λα­βής, φι­λή­συ­χος καί εἶ­χε κρυ­φή ἐ­σω­τε­ρι­κή ἐρ­γα­σί­α. Στό δι­ά­λειμ­μα πού ἔ­κα­ναν οἱ ἄλ­λοι ἐρ­γά­τες γι­ά νά ξε­κου­ρα­σθοῦν, αὐ­τός πή­γαι­νε λί­γο ἀ­πό­με­ρα καί κα­θό­ταν κά­τω ἀ­πό μί­α ἐ­λιά, δι­ά­βα­ζε τό Εὐ­αγ­γέ­λιο καί ἔ­κλαι­γε.