Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΚΑΤΑΤΡΩΓΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΛΙΓΟΣΤΟΥΣ ΕΝΟΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Τοῦ κ. Γεωργίου Τραμπούλη

Τό Οὐκρανικό ζήτημα δέν εἶναι ἁπλά ἡ ἀντιπαράθεση δύο Ἐκκλησιῶν, τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τῆς Ρωσίας, ἀλλά ἡ ἐπιβολή τῆς ἀντικανονικότητας καί τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος στήν Ἐκκλησία. Ἡ προσπάθεια δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως νά ἐπιβάλη τίς ἀντιεκκλησιαστικές ἀξιώσεις της στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, παραβιάζοντας τά Δόγματα, τούς Ἱερούς Κανόνες καί τήν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Καί ταυτόχρονα τό Πατριαρχεῖο νά διαδραματίζη σημαντικό πολιτικό ρόλο.

Ἐμπνευστής καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀντικανονικότητας καί τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος ὑπῆρξε ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος εἰσήγαγε τό Πατριαρχεῖο στά διεθνῆ πολιτικά δρώμενα στήν ἐποχή τοῦ ψυχροῦ πολέμου. Ὁ Ἀθηναγόρας εἶναι ὁ πρῶτος πού ξεκίνησε καί πάλι μετά ἀπό πολλούς αἰῶνες προσπάθειες ἕνωσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τήν Παπική. Τό ὅτι ἡ προσπάθεια αὐτή ἐπιβαλόταν ἀπό ἐξωτερικό παράγοντα, τήν Ἀμερική, εἶναι καταφανές ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ ἐκκλησιστική πολιτική τοῦ Ἀθηναγόρα σέ ὅλα τά ἐπίπεδα –οἱ διαχριστιανικοί διάλογοι, ἡ σχέση τοῦ Πατριαρχείου μέ τήν Ἀνατολή καί τήν Δύση- ἀκολουθεῖται ἀπαρασάλευτα καί μετά τόν θάνατό του, ἰδιαίτερα ἀπό τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Τήν στιγμή μάλιστα πού ὁ Ἀθηναγόρας δέν ὑπῆρξε γέννημα Ἱεράρχης τοῦ κύκλου τοῦ Φαναρίου.

Ἀλλοίωσις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ

πολιτεύματος

Ὁ Πατριάρ­χης Βαρ­θολομαῖος ἐμβολιασμένος ἀπό κοσμικές ἀντιλήψεις καί παπική νοοτροπία ὁλοκληρώνει σήμερα τό ὅραμα τοῦ Ἀθηναγόρα, ἐπιβάλλοντας τήν οἰκουμενιστική θεολογία καί μία νέα ἐκκλησιολογική συνείδηση περί συνοδικότητας καί θεολογίας περί τοῦ ἐπισκόπου, στό δέ κοσμικό ἐπίπεδο δένει ἀκόμα πιό σφικτά τό ρωμαίικο Πατριαρχεῖο μέ τήν προτεσταντική Ἀμερική. Μετά τήν προσπάθειά του νά θεμελιώση μία νέα ἐκκλησιολογία περί συνοδικότητας, μέ τήν σύνοδο τῆς Κρήτης, σήμερα μέσῳ τοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος ἐπιχειρεῖ νά θέση τίς βάσεις τοῦ ὀρθοδόξου πρωτείου, νά ἀναδείξη δηλαδή τήν ὑπεροχή ἑνός πρώτου, ὁ ὁποῖος θά εἶναι ὁ ἐκφραστής, ὁ συντονιστής τῆς ἑνότητας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τό πρόβλημα μέ τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως δέν ἔγκειται μόνον ὅτι εἰσπήδησε στήν δικαιοδοσία μιᾶς ἄλλης Ἐκκλησίας, τῆς Ρωσικῆς, ἀλλά στό ὅτι ἀπαιτεῖ νά ἔχη δικαιώματα νά ἐπεμβαίνη ἐξουσιαστικά στά θέματα ὅλων τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Στήν πραγματικότητα ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως στίς ἡμέρες μας, ὅπως παλαιότερα οἱ πάπες τῆς Δύσης, ἀποσκοπεῖ νά ἀλλοιώση τό ἐκκλησιαστικό πολίτευμα καί νά σμικρύνη τίς διαστάσεις τοῦ ἐπισκοπικοῦ λειτουργήματος. Τό πρωτεῖο πού προσπαθεῖ νά ἐπιβάλη τραυματίζει ἐπικίνδυνα τήν ἔννοια τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ὁ ἐπίσκοπος μεταβάλλεται ὥς ἕνα σημεῖο σέ ὄργανο διοικητικό, ὑποχείριο τοῦ κάθε πρώτου. Ὁ παπικός ἡγεμονισμός πού ἐπιδιώκει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος μέ τήν ὑποταγή τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, μέ τήν ἀλαζονική περιφρόνηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, πρόκειται γιά μία ἀλαζονική πρόκληση κατά αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς ἑνότητας καί τῆς συνοδικότητας τῆς Καθολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τραυματίζει τὸ ἀκήρατον μυστικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ

Ὅμως στήν πραγματικότητα, ὅταν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ζητᾶ πρωτεῖο, ὅταν ἀπαιτῆ δικαιοδοσία σέ ἄλλη Τοπική Ἐκκλησία σημαίνει ὅτι δέν ζεῖ γνήσια, ὀρθόδοξα τό γεγονός πού σημαίνει Ἐκκλησία, μέ ἀποτέλεσμα νά τραυματίζη καίρια, ὅπως τονίζουν οἱ Πατέρες, «τό ἀκήρατο μυστικό σῶμα τοῦ Χριστοῦ», ἀφοῦ παραβιάζει τούς θείους καί Ἱερούς Κανόνες. Ἡ ἀναγνώριση πρώην σχισματικῶν καί αὐτοχειροτονήτων σέ κανονικούς ἐπισκόπους, καταπατώντας τούς Ἱερούς Κανόνες, οἱ πιέσεις πού ἀσκεῖ μέσῳ κοσμικῶν παραγόντων, ὅπως ἡ ἑλληνική κυβέρνηση καί τό ἑλληνικό ὑπουργεῖο ἐξωτερικῶν, στήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία, στά Πατριαρχεῖα Ἀλεξανδρείας καί Ἱεροσολύμων, γιά νά ἀναγνωρίσουν τήν σχισματική Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, καταδεικνύουν τό κοσμικό καί παπικό φρόνημα πού ἔχει ἐμπεδώσει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι στήν διδακτορική του διατριβή εἶχε ἀμβισβητήσει τόσο τούς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅσο καί τήν ἀναγκαιότητα τῆς τήρησης τῶν Ἱερῶν Κανόνων.

Αἱ ΗΠΑ ὑποσκάπτουν

τὴν ἑνότητα τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου

Ὁ δυτικός κόσμος (παπική ἐκκλησία) καί εἰδικότερα οἱ ΗΠΑ (προτεσταντισμός) μέ τό νά ἐλέγχη τό Φανάρι ἀποσκοπεῖ ἀφ’ ἑνός νά ὑποσκάπτη τήν ἑνότητα τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά ἀποδυναμώνη καί νά ἀποτρέπη τόν ἡγετικό ρόλο μιᾶς ὀρθόδοξης χώρας, τῆς Ρωσίας. Ὁ Ρῶσος Πατριάρχης κ. Κύριλλος πρόσ­φατα σέ ὁμιλία του δήλωσε ὅτι σκοπός τῆς Ὀρθόδοξης Ρωσικῆς Ἐκκλησίας εἶναι «νά ἀποτελέση τό ὀχυρό τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανισμοῦ, νά διατηρήση τήν ὀρθόδοξη πίστη, τήν ὀρθόδοξη πα­ράδοση, τόν πολιτισμό, τίς χριστιανικές ἠθικές ἀρ­χές στήν ἄθικτη μορφή τους».

Βέβαια κανείς δέν ἀμφισβητεῖ ὅτι ἡ διοίκηση τῆς Ρωσικῆς Ἐκ­κλησίας δέν κατατρώγεται ἀπό τήν αἵρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ. Γιά τόν λόγο αὐτό καί τονίζαμε στόν Μακαριώτατο κ. Ἱερώνυμο, πρίν ἀναγνωρίση τήν σχισματική Ἐκκλησία, ὅτι ἡ θέση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἶναι καίρια στό οἰκοδόμημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τώρα ὅμως, μέ τήν νομιμοποίηση τῶν αὐτοχειροτόνητων, ἔχασε τήν δυνατότητα νά ἐπέμβη στά γεγονότα.

Κανείς δέν μπορεῖ νά ἀρνηθῆ ὅτι ὑπάρχει καί ὁ ἑλληνικός ἐθνοφυλετισμός, οἱ δηλώσεις τοῦ Μητροπολίτου Γουμενίσσης κ. Δημητρίου, εἶναι χαρακτηριστικές: «Γιά τρεῖς αἰῶνες ἔχουμε στήν Ὀρθοδοξία ἕνα κηρυγμένο ἀκήρυκτο πόλεμο: τόν πόλεμο τῆς ἁρπαγῆς ἐκκλησιαστικῶν ἐδαφῶν καί ἐκκλησιαστικῶν δικαιοδοσιῶν καί τόν πόλεμο ἁρπαγῆς τῆς ἀρχηγίας, ἀπό μέρους τῶν ‟ὑβριδικῶν” Ἐκκλησιῶν», δέν εἶναι ἆραγε αὐτός ἐθνοφυλετισμός; Τέλος, ἄν κατηγοροῦμε, καί σωστά κατηγοροῦμε, τήν διοικοῦσα Ρωσική Ἐκκλησία γιά οἰκουμενισμό, ἆραγε τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως πού ἔχει ξεπεράσει τά ἐσκαμμένα καί κάθε ὅριο – μέ τίς συμπροσ­ευχές, τήν παράδοση ἀκόμα καί τῶν ἀχράντων μυστηρίων στόν οὐνίτη οὐκρανό Πρόεδρο κ Ποροσένκο ἀπό τόν ἴδιο τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο- πῶς θά χαρακτηριζόταν, ὑπερ-οικουμενισμός ἤ ἀθηναγορισμός;

Μόνη σταθερὰ ἡ Ἀλήθεια

Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, νομίζοντας ὅτι ἔχει εἰδική ἐξουσία, ζητᾶ νά ἐπιβληθῆ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ πρωτεῖο ἐξουσίας, ὅμως ξεχνᾶ ὅτι τά προνόμια καί τά πρωτεῖα ἐξαρτῶνται μόνον ἀπό τήν Ἀλήθεια.

Εἶναι λυπηρό καί ἐπικίνδυνο γιά τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τό πνεῦμα τῆς ἐπάρσεως πού ἐπικρατεῖ στό Φανάρι, τό ὁποῖο θέλει νά ἐμφανίζεται ὡς ἀντίποδας τοῦ Βατικανοῦ καί μάλιστα μέ τήν ἀπαίτηση τῆς ἀπολύτου κυριαρχίας. Ὁ αὐταρχικός καί παπικός τρόπος μέ τόν ὁποῖο διαχειρίζεται τό οὐκρανικό ζήτημα σίγουρα δέν θά εἶναι καί ἡ τελευταία φορά πού ἐκδηλώνεται. Τό Φανάρι κατατρυχόμενο ἀπό τό σύνδρομο τοῦ παπικοῦ πρωτείου προκαλεῖ μέ τίς ἐνέργειές του ἀδιάκοπα τήν εἰρήνη μέσα στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τήν ἑνότητα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Ἀποστολικῆς καί Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἄν δέν ἀντιμετωπισθοῦν τά γενεσιουργά αἴτια τοῦ προβλήματος, πού εἶναι ὁ ἐγωισμός, ἡ κενοδοξία καί ἡ ὑπερηφάνεια πού κατατρώγουν τούς λιγοστούς ἐνοίκους τοῦ Πατριαχείου, οἱ ἀντιπαραθέσεις μέ τίς ἄλλες Τοπικές Ἐκκλησίες δέν θά σταματήσουν μέ ἀνεξέλεγκτες διαστάσεις ἐκτός ἄν βέβαια ἔχη βάλει σκοπό νά φέρη ἀντιμέτωπο σέ αὐτό ὅλη τήν Ὀρθοδοξία. Δυσ­τυχῶς τό Πατριαρχεῖο τοῦ Χριστιανικοῦ Γένους τῶν Γρηγορίου, Χρυσοστόμου, Φωτίου, Γρηγορίου Ε΄ στίς ἡμέρες μας ἔχει καταληφθῆ ἀπό τούς Νεστόριο, Βέκκο καί τούς ὁμοίους τους.

Σέ κάθε ἐποχή, μέσα τήν Ἐκκλησία μας ἀπαιτεῖται νά ἀπαντᾶμε μέ εὐκρίνεια, ἀκόμη καί σέ κοσμογονικές ἀλλαγές καί σέ διαρκῶς μεταβαλλόμενες πραγματικότητες.

Μέ ἕνα καί μόνο τρόπο. Ὅτι μόνη σταθερά γιά μᾶς εἶναι τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, οἱ Ἱεροί Κανόνες, οἱ θεοφόροι Πατέρες μας, ἡ Ἁγιότητα, τό Ὀρθόδοξο φρόνημα, αὐτή αὕτη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Στηριζόμεθα ἀκλόνητα στήν σταθερή καί ἄσειστο βάση, στήν ὁρατή ἐφαρμογή τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί σέ οὐδένα ἕτερον.