Ἀνάσταση, ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου

Τὰ πρόβατα θὰ νικήσουν τοὺς λύκους.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΕΝΟΡΙΤΗΣ

Ἡ ἐλπίδα εἶναι μία ἀπὸ τὶς τρεῖς ἀρετὲς κατὰ τὸν Παύλειο λόγο (πίστη, ἀγάπη, ἐλπίδα), ποὺ θὰ πρέπει νὰ εἶναι καὶ βίωμα τοῦ Χριστιανοῦ. Ἡ ἐλπίδα τοῦ χριστιανοῦ δὲν εἶναι τυφλή. Πηγάζει ἀπὸ τὴν πίστη του στὸ Χριστό. Ἀγωνιζόμαστε, κάνομε θυσίες, ὑφιστάμεθα δεινὰ ἀγόγγυστα, δίνομε τὴ ζωή μας, γιατί ἔχομε ἕνα τελικὸ στόχο, τὴν ἐπικράτηση τῆς νέας δημιουργίας, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἡ δική μας προσδοκία, ἡ χριστιανική,  στηρίζεται στὴν Ἀνάσταση. Ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπολήγει στὴ δική μας μετοχὴ στὸν κόσμο τῆς Ἀναστάσεως. Γι’ αὐτὸ Ἀνάσταση καὶ ἐλπίδα εἶναι πράγματα ἀλληλοσυνδεδεμένα.

Στὸ γεγονός, ἀκριβῶς, τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ στηρίχθηκε καὶ ἡ πίστη, σωστότερα ἡ ἐλπίδα τῶν χριστιανῶν καὶ γιὰ τὴν δική μας ἀνάσταση, τὴν κοινὴ ἀνάσταση ὅλων τῶν ἀνθρώπων σ’ ἕνα νέο κόσμο ζωῆς καὶ ἀφθαρσίας. Ἡ ἀναμονὴ τῆς πληρότητας τῆς ζωῆς στὸ μέλλον, τῆς ὄντως ζωῆς, φωτίζει μ’ ἕνα καινούριο φῶς καὶ τὸ παρὸν μας σ’  αὐτὴ τὴ ζωή. Τῆς δίνει νόημα ἐσχατολογικό, προοπτικὴ αἰωνιότητας.

Γιατί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔχει ἀνοίξει τὸν δρόμο τῆς αἰώνιας ζωῆς ὁριστικὰ γιὰ ὅλους μας. Ἔτσι μποροῦμε νὰ ξεπεράσομε τὸ ἄγχος, τὴν ἀμφιβολία, τὴν ἀβεβαιότητα γιὰ τὸ μέλλον.

Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι εὔγλωττη σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Οἱ χριστιανοὶ ἀντιμετώπισαν μαρτύρια καὶ διωγμούς, κοινωνικοὺς ἐξοστρακισμοὺς καὶ βασανιστήρια μὲ μοναδικὸ ὅπλο τὴν βέβαιη ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ ἀσκητὲς τῆς ἐρήμου νίκησαν τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο μὲ τὴν δύναμη τῆς προσδοκίας τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Καὶ ἡ Ἐκκλησία προσελκύει καὶ σώζει ἀνθρώπους βασισμένη σ’ αὐτὴ τὴν προσδοκία, ποὺ κατακλείει τὸ σύμβολο τῆς πίστεως: «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Εἶναι ἡ προσδοκία τῆς ὁλοκληρωμένης καὶ ἀτελεύτητης ζωῆς, ποὺ τόσο ἐπιθυμεῖ ὁ ἄνθρωπος.

Καταλαβαίνει ἑπομένως κανεὶς εὔκολα γιατί ἡ Ἐκκλησία χαρακτήρισε ὡς ἄγκυρα ἐλπίδας τὴν προσδοκία τῆς ἀναστάσεως καὶ γιατί ποτὲ δὲν ἔπαψε νὰ περιμένει τὴν ἔλευσή της μὲ ἀδημονία.

Ἡ Ἀνάσταση εἶναι βάση τῆς πίστης μας στὸ Χριστό. Χωρὶς αὐτὴν ἡ πίστη σ’  Αὐτὸν εἶναι μάταιη. Τὸ εἶπε ξεκάθαρα ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Εἰ δὲ Χριστὸς κηρύσσεται ὅτι ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται, πῶς λέγουσι τινὲς ἐν ὑμῖν ὅτι ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν;  εἰ δὲ ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν, οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται· εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν…» (Κόρ. Α΄ 15, 12-14).

Ἀλλά, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι συνυφασμένη καὶ μὲ τὴν πορεία τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων, ἰδιαίτερα ὅταν ἡ Πατρίδα μας βρισκόταν ὑπόδουλη κάτω ἀπὸ ἀλλόδοξους δυνάστες. Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ἀρκετοὶ Νεομάρτυρες, πού θυσιάστηκαν γιὰ τὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Πίστη μας στὰ μαῦρα χρόνια της τουρκοκρατίας, βάδιζαν στὸ μαρτύριο ψάλλοντας τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη». Ὅταν δέ, τὴν Πασχαλιά, οἱ ραγιάδες ἀντάλλασσαν μεταξύ τους ἀναστάσιμες εὐχές, ἐννοοῦσαν καὶ τὴν ἀνάσταση τῆς σκλαβωμένης Πατρίδας.

Γι’  αὐτὸ καί κάθε χρόνο, τὴν Ἁγία Τεσσαρακοστή, ἐνόψει της ἀναμονῆς τοῦ Πάσχα καὶ τῆς Ἀνάστασης, οἱ ἀντίθεες δυνάμεις, ὀργανωμένα καὶ μὲ σύστημα, πολεμοῦν τὴν πίστη τοῦ χριστιανοῦ στὸ Χριστὸ καὶ στὴν Ἀνάσταση. Τὴ μία διοχετεύουν πληροφορίες ἀπό τὰ ἀπόκρυφα Εὐαγγέλια, ποὺ δῆθεν διαψεύδουν τὰ ἀληθινὰ Εὐαγγέλιά μας, τὴν ἄλλη δημοσιεύεται με στόμφο και θόρυβο κάποια ἐπιστημονικοφανὴς διακήρυξη ὅτι ὁ Χριστὸς μας ἦταν ἕνας ἄνθρωπος κοινὸς καὶ θνητὸς καὶ ἡ Ἀνάστασή του μύθευμα τῶν Μαθητῶν Του. Στις μέρες μας «βγῆκε στόν ἀέρα» ἡ στοχευμένη ἀμφισβήτηση τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγίου Φωτὸς τῆς Ἀνάστασης. Ἀμφισβητώντας τὸ Ἅγιον Φῶς, ἀμφισβητοῦν τὴν Ἀνάσταση.

Ὅμως, ἀδελφοί μου, ὁ πόλεμος κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς (Ὀρθόδοξης) Ἐκκλησίας Του ἔχει περάσει πλέον, παγκοσμίως καὶ στὴν Ἑλλάδα, σὲ ἄλλα ἐπίπεδα. Μεθοδικά, ἐπιχειρεῖται ὁ ἐξοβελισμὸς κάθε ἐθνικοῦ καὶ ὀρθόδοξου καὶ στὴ θέση τους προωθοῦνται νοθευμένα ὑποκατάστατα πίστης καὶ ἀξιῶν. Σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἰδιαίτερα ὅμως στὴν Πατρίδα μας, τὸν τελευταῖο καιρό, φυσᾶνε ἄνεμοι σαρωτικοί, ἐκθεμελιωτικοὶ τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν ἰδανικῶν μας. Σκοπός τους εἶναι νὰ μᾶς ἀποκόψουν ἀπὸ τὶς ρίζες τῆς Πίστεως, τῆς Πατρίδος, τῆς Παραδόσεώς μας καὶ τῆς Φυλῆς μας.

Τὸ βλέπουμε αὐτὸ καθημερινὰ καὶ στὰ ὑψηλὰ κλιμάκια τῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν κοινωνία μας. Χτυπιοῦνται μὲ λύσσα ἡ Ἐκκλησία, ἡ Οἰκογένεια, τὸ Σχολεῖο, ἡ Ἱστορία, ἢ ἴδια ἡ ὑπόσταση τοῦ Ἔθνους μας. Βιώνουμε ἕνα νέο σύγχρονο διωγμὸ κατὰ τῆς Πίστεως.

Ἐχθροὶ ἀδίστακτοι, θρασεῖς, προκλητικοί, ἄθεοι καὶ ἄπιστοι, πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπειλοῦν τὰ λογικὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπέναντι σ΄ αὐτὴ τὴν ἐπίθεση, δυστυχῶς, ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ δείχνουμε νὰ δειλιάζουμε καὶ νὰ  λουφάζουμε – σιωποῦμε. Παρουσιαζόμαστε χωρὶς γενναιότητα καὶ “πνεῦμα δυνάμεως”. Εἴμαστε σὰν ναρκωμένοι.

Κι ὅμως μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τρία λαμπρὰ χαρίσματα ὡς ἀντίδοτα τῆς δειλίας, τὸ πνεῦμα τῆς ὁποίας ἐνισχύεται ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα.

Μᾶς ἔδωσε Πνεῦμα δυνάμεως, ὁμολογίας, παρρησίας, θάρρους, ἀνδρείας, γιὰ νὰ ὁμολογοῦμε:  Τὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου,  τὴ Μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν πίστη μας στὸ Χριστό.

Μᾶς ἔδωσε Πνεῦμα ἀγάπης γιὰ νὰ συνεχίσουμε νὰ ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον μας, ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς μας. Νὰ μισοῦμε τὴν πλάνη, τὴν αἵρεση, τὴν ἀπιστία, ὄχι ὅμως τοὺς διῶκτες μας, γιὰ τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ ζητᾶμε τὴ μετάνοιά τους.

Μᾶς ἔδωσε Πνεῦμα σωφρονισμοῦ, γιὰ νὰ εἴμαστε συνετοὶ στὴ συμπεριφορὰ μᾶς “φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις, ἀκέραιοι ὡς αἳ περιστεραί, ὡς πρόβατα ἐν μέσω λύκων” καὶ νὰ μὴ ἐκθέτουμε χωρὶς λόγο τὸν ἑαυτό μας σὲ κίνδυνο.

Ἀδελφοί, ἀναρωτηθήκατε ποιὸ στόχο ἔχει αὐτὴ ἡ ὀργανωμένη πολεμικὴ κατὰ τῆς Πίστεως; Δὲν βλέπετε ὅτι ὁδηγεῖ: 1.- Σὲ ἀποστασία τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ σταδιακὴ προσχώρηση στὸ στρατόπεδο τοῦ Ἀντιχρίστου. 2.- Σὲ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ Δόγμα καὶ τὸ Ἦθος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔκλυση τῶν ἠθῶν, ἐκμαυλισμὸ τῶν μαζῶν καὶ θρίαμβο τῆς ἁμαρτίας στὴν ἀκραία ἔκφραση τῆς διαστροφῆς. 3.-  Σὲ διαστρέβλωση τοῦ μαθήματος τῆς Ἱστορίας, ἀλλοίωση τῶν Θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα καὶ ἀποχριστιανισμὸ τοῦ σχολικοῦ γίγνεσθαι. 4.-  Σὲ κατάργηση τῶν Ἑορτῶν καὶ τῶν Συμβόλων καὶ σταδιακὴ ἐπιβολὴ τῆς Πανθρησκείας. 5.- Σὲ κατάργηση τῶν συνόρων, ἀνακάτεμα τῶν πληθυσμῶν καὶ ἐξαφάνιση τῶν Ἐθνικῶν Κρατῶν μὲ τὴν παράδοσή τους καὶ τὸν πολιτισμό τους. 6.- Καταπίεση μὲ νόμους καὶ πρόστιμα τῶν Χριστιανῶν γιὰ κάμψη τοῦ φρονήματός τους 7.- Ἐξίσωση τῶν αἱρέσεων μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ σχίσματα τῶν Ἐκκλησιῶν.

Αὐτὴ ἡ ἄθλια προσπάθεια τῆς ἀθεΐας καὶ τῶν διωγμῶν τί ἀποτελέσματα μπορεῖ νὰ ἔχει; Κινδυνεύει μήπως ἡ Ἐκκλησία μας; Ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα ἔρχονται μετά τούς διωγμούς, ὅπως ἔχει ἀποδειχθεῖ διαχρονικὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Διότι: Τὰ πρόβατα νίκησαν τοὺς λύκους. Οἱ πολέμιοι νικήθηκαν καὶ χάθηκαν, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία “ὑπὲρ τὸν ἥλιον λάμπει”. Τὸ “πνεῦμα τῆς δυνάμεως τῶν μαρτύρων” νίκησε ἀκόμη καὶ τοὺς δημίους τους. Τὸ αἷμα τῶν ἁγίων μαρτύρων ἔγινε τὸ λίπασμα γιὰ τὴν ἄνθηση καὶ καρποφορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Μετὰ τοὺς διωγμοὺς τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων ἦρθε ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ Μ. Κῶν/νοῦ. Μετὰ τὴ φοβερὴ αἵρεση τοῦ ἀρειανισμοῦ ἦρθαν οἱ Ἅγιες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι καὶ μᾶς χαρίσθηκε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Μετὰ τὴν ἐπάρατη Εἰκονομαχία ἦρθε ἡ δόξα τῆς Κυριακῆς της Ὀρθοδοξίας. Μετὰ τὸ κρέμασμα τοῦ πατριάρχη Γρηγορίου τοῦ Ἐ΄ φούντωσε ἡ Ἐπανάσταση καὶ ἦρθε τὸ θαῦμα τοῦ 1821. Μετὰ τὰ 70 χρόνια σκληροῦ ἀθεϊσμοῦ στὴ Ρωσία, δὲν προλαβαίνουν τώρα νὰ βαφτίζουν χριστιανοὺς καὶ νὰ χτίζουν ἐκκλησίες οἱ ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας τοῦ Βορρᾶ.

Καὶ στὸ τέλος τῆς Ἱστορίας, μετὰ τὴν ἀποστασία καὶ τὸν Ἀντίχριστο, θὰ ἔρθει ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ, ἡ δόξα τοῦ Εὐαγγελίου σὲ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ ἡ ἐπιστροφὴ τῶν Ἑβραίων. Δηλαδή, ὅπως λέγει καὶ ὁ ἅγιος Παϊσιος:  “Ἐκεῖ ποὺ ὀργώνει, ὁ διάβολος σπέρνει ὁ Χριστός, καί, μετὰ τὴ δαιμονικὴ καταιγίδα ἔρχεται ἡ θεϊκὴ λιακάδα”.

Ὅμως καὶ ἐμεῖς δὲν πρέπει, ἀδελφοί, νὰ μένουμε ἄπραγοι ὡς ναρκωμένοι μπροστὰ σ΄  αὐτὴν πνευματικὴ λαίλαπα. Ὀφείλουμε, ἂν θέλουμε νὰ λεγόμαστε ἀληθινοὶ χριστιανοί:  Νὰ ὁμολογοῦμε τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ μᾶς ὁμολογήσει κι Αὐτὸς στὸν Οὐρανό. Νὰ μὴ ντρεπόμαστε τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ νὰ καυχιόμαστε γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια. Νὰ κρατᾶμε τὸ Σταυρὸ στὴ ζωή, στὸ σπίτι μας καὶ στὸ σῶμα μας. Νὰ διακηρύττουμε τὴν ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ παντοῦ καὶ πάντοτε. Νὰ παρακαλοῦμε τὸ Θεὸ νὰ μᾶς δίνει δύναμη καὶ πνεῦμα θάρρους ὑπάρξεως καὶ λόγου. Νὰ προσευχόμαστε γιὰ τὴ μετάνοια τῶν ἐκκλησιομάχων. Νὰ ἐργαζόμαστε γιὰ τὴ διάδοση τοῦ θείου λόγου καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν πεπλανημένων.

Ἀδελφοί, μὴ πτοεῖσθε. Ἐμεῖς εἴμαστε μὲ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία, δηλαδὴ μὲ τὴν πλευρὰ τῆς νίκης, τῆς Ἀνάστασης. Ἀφῆστε τοὺς ἐναντίους «νὰ λακτίζουν πρὸς κέντρα». Θυμηθεῖτε τί ἔλεγε τὸ χρυσὸ στόμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη: «Ἀπὸ πόσους πολεμήθηκε ἡ Ἐκκλησία… Ἀλλὰ ποτὲ δὲν νικήθηκε! Πόσοι τύραννοι! Πόσοι Στρατηγοί! Πόσοι βασιλεῖς! Ὁ Αὔγουστος, ὁ Τιβέριος, o Γάιος, ὁ Κλαύδιος, ὁ Νέρων, ἄνθρωποι μὲ τεράστια δύναμη, τὴν πολέμησαν, ἐνῶ ὅταν ἀκόμη στὰ σπάργανά της. Ἀλλὰ δὲν κατάφεραν νὰ τὴν ξεριζώσουν… Ποῦ εἶναι, ὅσοι πολέμησαν τὴν Ἐκκλησία;» Δὲν γίνεται πιὰ λόγος γι’ αὐτούς. Ἔχουν λησμονηθεῖ… Ποῦ εἶναι ἡ ‘Ἐκκλησία; Ὑψώνεται ὑπεράνω του οὐρανοῦ καὶ λάμπει περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸν ἥλιο. Εἶναι ὀδυνηρὸ νὰ κλωτσάει κανεὶς σὲ μυτερὰ καρφιά. Δὲν χαλάει τὰ καρφιά. Τὰ ποδιὰ τοῦ ματώνει. Τὰ κύματα δὲν τὴν διαλύουν τὴν πέτρα. Αὐτὰ διαλύονται σὲ ἀφρό… Τίποτε δὲν εἶναι δυνατότερο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἄνθρωπε. Ἂν ἔχεις πόλεμο μὲ ἕναν ἄνθρωπο, ἡ θὰ νικηθεῖς ἢ θὰ νικήσεις. Ἂν ἔχεις πόλεμο, ὅμως, μὲ τὴν Ἐκκλησία εἶναι ἀδύνατον νὰ νικήσεις… Ἀκουέτωσαν ταῦτα Ἕλληνες. Ἀκουέτωσαν Ἰουδαῖοι…».

  Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Ὁμολογεῖστε ἄφοβα τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία Του καὶ ἡ νίκη τῶν προβάτων ἐπὶ τῶν λύκων εἶναι βέβαιη.

            Χριστὸς Ἀνέστη. Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Πηγή