Παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός της Σερβίας Μίλος Βούτσεβιτς, μετά την τραγωδία σε σιδηροδρομικό σταθμό.
Ο Μίλος Βούτσεβιτς είναι ο πιο υψηλόβαθμος αξιωματούχος που αποχωρεί από τότε που οι μαζικές διαδηλώσεις εξαπλώθηκαν σε όλη τη χώρα.
Από τον Νοέμβριο που κατέρρευσε στέγη σε σιδηροδρομικό σταθμό στο Νόβι Σαντ, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 15 άνθρωποι, σημειώνονται καθημερινά αντικυβερνητικές διαδηλώσεις.
Οι διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων φοιτητές, εκπαιδευτικοί και άλλοι εργαζόμενοι, έχουν συγκεντρωθεί κατά χιλιάδες, επιρρίπτοντας την ευθύνη για την καταστροφή στη διαφθορά εντός της κυβέρνησης του λαϊκιστή προέδρου Αλεξάνταρ Βούτσιτς.
Περισσότερα σε λίγο…
Οι παραιτήσεις ωστόσο των πρωθυπουργών και τα δυστυχήματα δεν μπαίνουν σε εξισώσεις. Στην ουσία η ανθρώπινη ζωή -όσο και αν αναφερόμαστε αριθμητικά- δεν μπορούν να είναι μόνον ένας αριθμός.
Μόνον που ακούγοντας την παραίτηση του πρωθυπουργού της Σερβίας υπό την πίεση της Κοινής Γνώμης για ένα δυστύχημα σε σιδηροδρομικό σταθμό δεν μπορεί να μη μας φέρει στο νου το Έγκλημα στα Τέμπη.
Όσο και αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί να μετατοπίσει την ευθύνη στην «κακιά στιγμή» και σε υπαλλήλους – ακόμα και αν δεν δεχθούμε ότι υπήρχε και επικίνδυνο φορτίο (κάτι που δυστυχώς επιβεβαιώνεται)-, η ευθύνη για την κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου σε υποδομή, σχεδιασμό και ανθρώπινο δυναμικό, είναι τεράστια.
Εκεί, στη Σερβία, υπήρχε προφανώς μια πολιτική ευαισθησία και ο πρωθυπουργός δεν μπόρεσε παρά να υποβάλει την παραίτησή του.
Εδώ με τη σύμπλευση Νομοθετικής, Εκτελεστικής και Δικαστικής Εξουσίας και με τη βοήθεια των ΜΜΕ, ουδείς βλέπει πολιτικές κυβερνητικές ευθύνες.
Ναι, υπάρχουν πολιτικές ευθύνες. Η ύπαρξη πολιτικών ευθυνών δεν εξαρτώνται αν στην κυβέρνηση είναι ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης. Το ίδιο ισχύει και για υπουργούς.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και η γραμμή προς τα ΜΜΕ είναι η μη αναζήτηση πολιτικών ευθυνών αλλά η συνεχής αναζήτηση ευθυνών σε υπαλλήλους…
Και αυτό για να βρίσκεται η κυβέρνηση στη νομή της εξουσίας και να μην επηρεάζεται από τις αναμενόμενες «αστοχίες».
Μόνον που η πολιτική στην Υγεία, στις Μεταφορές, και στους διάφορους τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας βρίσκεται σε άμεση σχέση με την ευζωία και την ύπαρξη των πολιτών.
Αν ένα φάρμακο ή μια θεραπεία βγαίνει εκτός συνταγογράφησης, αν δεν υπάρχουν ΜΕΘ και κλίνες, οι επιπτώσεις έχουν μόνον έναν υπαίτιο: Την πολιτική απόφαση.
Το ίδιο ισχύει αν μια σιδηροδρομική γραμμή ή ένας σιδηροδρομικός σταθμός δεν εκπληρώνει τις απαιτήσεις ασφαλείας. Ακόμα χειρότερα αν το πρόβλημα είναι γνωστό και αργεί η υλοποίηση.
Εκεί –στη Σερβία- υπήρχε παραίτηση…
Στην Ελλάδα σφίγγουμε και φιλάμε τα χέρια…
