«…ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται» (Ἰω. 5, 14)
Ἕνα πρόβλημα πού ἀπασχολοῦσε καί ἀπασχολεῖ πάντοτε τούς ἀνθρώπους εἶναι τό γιατί ὁ ἄνθρωπος βασανίζεται. Γιατί ἀρρωσταίνει καί ὑποφέρει. Πράγματι εἶναι θέμα πολύπλοκο καί δύσκολο καί ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι μόνο μία. Στή σημερινή ὅμως Εὐαγγελική περικοπή λαμβάνουμε μέρος τῆς ἀπάντησης.
Ὁ Κύριος συνδέει τήν ἀσθένεια τοῦ παραλυτικοῦ μέ τήν ἁμαρτία. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός θεραπεύει τόν παραλυτικό καί τοῦ λέει: «ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται». «’Εντεῦθεν μανθάνομεν…ὅτι αὐτῷ ἐξ ἁμαρτιῶν ἐτέθη τό νόσημα» (Ἰω. Χρυσοστόμου, Εἰς Ἰωάννην, ὁμ. λη΄, PG 59, 211). Πολλές νόσοι εἶναι συνέπειες τῶν ἁμαρτιῶν, ὄχι ὅμως ὅλες. Αὐτό τό διαπιστώνουμε καί ἀπό τήν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ἐπ’ εὐκαιρία τῆς ἐρώτησης, τήν ὁποία ἀπεύθυναν σέ αὐτόν οἱ μαθητές του, γιά τόν ἐκ γενετῆς τυφλό· «ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ» (Ἰω. 9, 3).
Οἱ ἀσθένειες ὅμως καί οἱ δυσάρεστες καταστάσεις ἐν γένει, εἴτε ἀποτελοῦν συνέπειες τῆς ἁμαρτίας εἴτε ὄχι, δέν εἶναι στήν πραγματικότητα κακά, ἀλλά νομιζόμενα κακά, καί ἐντάσσονται στό μυστήριο τῆς θείας πρόνοιας καί τῆς θείας παιδαγωγίας. Ἡ θεία σοφία, ἐξάγοντας ἀπό τό πικρό γλυκό, χρησιμοποιεῖ τά νομιζόμενα κακά γιά τήν ὑπηρεσία τοῦ ἀγαθοῦ καί τήν καταπολέμηση τοῦ ἠθικοῦ κακοῦ, τῆς ἁμαρτίας, πού εἶναι τό ὄντως κακό. Εἶναι πάγια διδασκαλία καί πίστη τῆς Ἐκκλησίας ὅτι τά ἐπιτρεπόμενα ἀπό τόν Θεό δεινά, ὁ πόνος, ἡ θλίψη, ἡ ὀδύνη ἔχουν εὐεργετικό καί παιδαγωγικό χαρακτήρα, ἀποσκοπώντας νά θεραπεύσουν τήν ἀσθένεια τῆς ἁμαρτίας καί νά ἐπαναφέρουν τόν ἄνθρωπο στήν πορεία ἐντός τῆς ὁποίας θά ἐπιτευχθεῖ ὁ ὁρισμένος ἀπό τόν Θεό σκοπός. Μέ τά νομιζόμενα κακά ἤ ἀλλιῶς τό φυσικό κακό, πολλές φορές, ὁ Θεός παιδαγωγεῖ καί συγκρατεῖ τόν ἄνθρωπο στό ἀγαθό, χρησιμοποιώντας αὐτά ὡς μέσο τῆς πατρικῆς του ἐνεργείας καί κηδεμονίας. Ἡ ἡδονή ἐξέβαλε τόν ἄνθρωπο ἀπό τή μακαριότητα τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὀδύνη εἶναι αὐτή πού θά τόν ἐπαναφέρει.
Σύμφωνα μέ τόν ἱερό Φώτιο, πατριάρχη Κωνστανστινουπόλεως:
«Οἱ δοκοῦντες εἶναι πειρασμοὶ καὶ κακώσεις τοῦ σώματος οὐκ ἐκβάλλουσι τὴν θείαν κηδεμονίαν οὐδὲ ἐναντιοῦνται αὐτοῦ τῇ περὶ ἡμᾶς φιλανθρωπίᾳ· παιδείας γὰρ καὶ διορθώσεως τὰ μὲν ἐπάγεται, τὰ δὲ συγχωρεῖται, δι’ ἀμφοῖν ἀρρήτου τε καὶ σοφῆς οἰκονομίας τῷ κρίνειν χαριτωθέντι τὰ τοιαῦτα θεωρουμένης» (Φωτίου Κων/πόλεως, Τὰ Ἀμφιλόχια, 69, PG 101, 437ΑΒ).
Δηλαδή καί αὐτοί «οἱ νομιζόμενοι πειρασμοί καί οἱ κακώσεις τοῦ σώματος δέν καταργοῦν τή θεία κηδεμονία οὔτε εἶναι ἀντίθετα στή φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς. Γιά τήν παιδεία καί τή διόρθωση μας ἄλλα ἀπό αὐτά ἐπιβάλλονται κι ἄλλα ἐπιτρέπεται νά γίνουν. Καί μέ τά δύο αὐτά ὅμως θεωρεῖται ὅτι ἐκπληρώνεται ἡ ἄρρητη καί σοφή οἰκονομία τοῦ Θεοῦ».
Τή δύναμη του τήν γνωρίζουμε. Αὐτός θεράπευσε τόν υἱό τοῦ βασιλικοῦ, τήν πενθερά τοῦ Πέτρου, τόν λεπρό, τόν παραλυτικό τοῦ σημερινοῦ ἁγιογραφικοῦ ἀναγνώσματος, τόν χωλό, τούς τυφλούς καί πλείστους ἄλλους στήν Καπερναούμ καί Γαλιλαία. Αὐτός ἀνέστησε τόν υἱό τῆς χήρας στή Ναΐν, τή θυγατέρα τοῦ Ἰαείρου στήν Καπερναούμ, τόν Λάζαρο στή Βηθανία. Αὐτός εἶναι ὁ μεγάλος ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων.
Ἐάν ἐπιθυμεῖ νά θεραπεύσει τόν ἀσθενή μπορεῖ νά τόν θεραπεύσει, παραχρῆμα. Ἐάν ἐπιθυμεῖ νά συνεχιστεῖ ἡ ἀσθένειά του, τότε γιά κάποιο λόγο τό ἐπιτρέπει. Σ’ ἐμᾶς ἐναπόκειται ἡ στάση μας ἔναντι τῶν θλίψεων κατά τίς περιόδους αὐτῶν. Νά ὀμολογήσουμε τόν ἰώβειο λόγο: «χεὶρ Κυρίου ἐστὶν ἡ ἁψαμένη μου» (Ἰώβ 19, 21) καί νά εἴμαστε εὔθυμοι γι’ αὐτό, μιά καί «ὃν ἀγαπᾶ Κύριος, παιδεύει» (Ἑβρ. 12, 6). Νά δεχόμαστε τή θεία παιδαγωγία μέ ὑπομονή καί χαρά, διότι λέγει ὁ Παῦλος: «χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου» (Κολ. 1, 24) καί πάλι «καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσι» (Ρωμ. 5, 3). Νά ἐμπιστευόμαστε τόν ἑαυτό μας στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί νά τόν δοξάζουμε γιά κάθε τι, καθότι σ’ αὐτόν ἀνήκει κάθε ὕμνος καί εὐχαριστία. Ἀμήν.
Ἱεροδιακόνου π.Ἱεροθέου Κρητικοῦ
https://www.imkythiron.gr/index.php/o-mitropolitis/kirygmata/6242-kyriaki-tou-paralytou-26-05-2024
