Ἡ φωνὴ τῆς Ἱστορίας καὶ ἡ προειδοποίησις τοῦ Θεοῦ

Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης,

Διδάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης

  Ὅποιος διαβάζει προσεκτικὰ τὴν Ἱστορία, παρατηρεῖ ὅτι τόσο ἡ ἀκμὴ ὅσο καὶ ἡ παρακμὴ τῶν  πολιτισμῶν, ὀφείλεται σὲ ὁρισμένα αἴτια. Ἂν καὶ οἱ ἱστορικοὶ ἀρέσκονται στὸ νὰ βρίσκουν τὶς αἰτίες σὲ οἰκονομικὰ κυρίως αἴτια, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ παρατηρήσουμε  ὅτι ἕνας βασικότατος λόγος ποὺ ὁδήγησε τὶς κοινωνίες τοῦ παρελθόντος στὴν παρακμὴ καὶ τὴν πτώση εἶναι ἡ ἔκλυση τῶν ἠθῶν. Καὶ γιὰ νὰ μὴ ποῦν κάποιοι ὅτι …ὑπερβάλλουμε, παραθέτουμε παρακάτω μερικὰ ἱστορικὰ στοιχεῖα ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.

  Ἡ πρώτη μεγάλη καταστροφὴ τοῦ ἀρχαίου κόσμου ἔγινε ἐξαιτίας τῆς δουλείας τῶν ἀνθρώπων στὴ σάρκα. Πρόκειται βέβαια γιὰ τὸν κατακλυσμὸ ποὺ ἔγινε τὶς ἡμέρες τοῦ  Νῶε καὶ ἐξιστορεῖται ἀπὸ τὸ  6ο ὥς καὶ τὸ 9ο κεφάλαιο τῆς Γενέσεως. Ἦταν τόσο μεγάλη ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀνηθικότητα καὶ τὸν ξεπεσμὸ τῶν ἀνθρώπων ἐκείνης τῆς πονηρῆς ἐποχῆς, ὥστε τὸ ἱερὸ κείμενο γράφει ὅτι ὁ Θεὸς μεταμελήθηκε ποὺ ἔφερε στὴν ὕπαρξη τὸν ἄνθρωπο (Γεν. στ΄ 3).  Ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ἔσωσε ὅμως τὸν Νῶε καὶ τὴν οἰκογένειά του, ἐπειδὴ ἦταν δίκαιος. Ὁ κατακλυσμὸς τοῦ Νῶε ἀποτελεῖ ἱστορικὸ γεγονὸς ποὺ ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ ἀπὸ τὶς σύγχρονες γεωλογικὲς ἔρευνες ποὺ μιλοῦν γιὰ ἄνοδο τῶν ὑδάτων τῶν ὠκεανῶν ἀπὸ τὴν τήξη τῶν παγετώνων, ποὺ εἶχε ὡς συνέπεια νὰ πλημμυρίσουν τεράστιες ἐκτάσεις γῆς παγκοσμίως.

  Στὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τὴ Γένεση, ἐκτίθενται ἐπίσης σὲ δύο κεφάλαια ( 18ο καὶ 19ο ) ἡ καταστροφὴ τῶν πόλεων τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρρων, ποὺ ἔγινε μὲ καυτὸ θειάφι, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀνηθικότητας καὶ πιὸ συγκεκριμένα τῆς ὁμοφυλοφιλίας ποὺ εἶχε ἐξελιχτεῖ σὲ κοινωνικὴ πληγὴ καὶ εἶχε πάρει καθολικὲς διαστάσεις. Καὶ στὴν περίπτωση αὐτή, ἡ φιλανθρωπία καὶ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ἔσωσε τὸν Λὼτ καὶ τὶς θυγατέρες του, ἐξαιτίας τῆς ἀποχῆς τους ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας. Πρόσφατα, νεότερες ἀρχαιολογικὲς ἔρευνες μὲ ἰσχυρὰ ἐπιχειρήματα τεκμηριώνουν ὅτι βρέθηκαν τὰ ἀπομεινάρια τῶν πόλεων αὐτῶν βόρεια τῆς Νεκρᾶς θάλασσας κοντὰ στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνη, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἡ σχετικὴ διήγηση τῆς Βίβλου, ὅπως καὶ ὁ κατακλυσμός,  εἶναι ἀπολύτως ἱστορική. Ἐπειδὴ οἱ σοδομίτες ἀνέτρεψαν τοὺς νόμους τῆς φυσικῆς τάξεως καὶ ἐπινόησαν νέους καὶ ἄνομους νόμους σαρκικῆς ἐπαφῆς, γι’  αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τοὺς τιμώρησε ἐξαφανίζοντάς τους ἀπὸ τὸ χάρτη. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἔδωσε ἕνα μάθημα στὶς ἐπερχόμενες γενεές, πόσο βδελυρὸ στὰ μάτια Του εἶναι τὸ ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, οὕτως ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ μὴ τὸ πράξουν ξανά.

  Ἀλλὰ ἡ ἀνηθικότητα καὶ ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, δὲν βρῆκε μόνο τιμωρία στὸν κατακλυσμὸ τοῦ Νῶε καὶ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων. Ἡ Βαβυλώνα ἡ χώρα τοῦ ἀμύθητου πλούτου καὶ τῆς χλιδῆς, ἡ χώρα τῶν κρεμαστῶν κήπων,  ἦταν ἡ μεγαλύτερη πόλη τῆς ἀρχαιότητας. Ἀλλὰ ἡ διαφθορὰ τῶν ἠθῶν καὶ ἡ ἀκολασία, ἡ ἡδυπάθεια καὶ ἡ κραιπάλη, εἶχαν σὰν ἀποτέλεσμα τὰ ἀπόρθητα διπλᾶ τείχη της ὕψους 50 μέτρων καὶ μήκους 50 χιλιομέτρων νὰ πέσουν στὰ χέρια τῶν Ἀσσυρίων καὶ τῶν Περσῶν ποὺ τὴν κατέκτησαν καὶ τὴ λεηλάτησαν. Ἀργότερα ἡ πόλη πέρασε στὸν Μ. Ἀλέξανδρο καὶ τοὺς ἐπιγόνους του, ἀλλὰ ἀντὶ νὰ ἀνακάμψει  ὁδηγήθηκε σὲ πλήρη παρακμὴ κι ἐγκαταλείφθηκε. Στοὺς αἰῶνες ποὺ πέρασαν καταπλακώθηκε ἀπὸ τὰ χώματα, σὲ σημεῖο ποὺ χάθηκε. Μόλις στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰώνα ξεκίνησαν οἱ ἀνασκαφὲς ποὺ ἔφεραν τὰ ἐρείπια τῆς πόλης στὴν ἐπιφάνεια. Ἔτσι ἐπιβεβαιώθηκε ἡ ὕπαρξή της καὶ ἡ Ἁγία Γραφὴ δικαιώθηκε γιὰ μία ἀκόμα φορά. Στὴν περίπτωση τῆς Βαβυλώνας ἐπαληθεύτηκε ἡ προφητεία τοῦ προφήτη Ἡσαΐα, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸ 800 π.Χ. περίπου εἶχε πεῖ ὅτι ἡ Βαβυλώνα, ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν της θὰ ἐρημώσει καὶ «δὲν θὰ ξανακατοικηθεῖ ποτὲ πιὰ» (Ἡσαΐας, ιγ΄ 19 – 20).

  Ἡ παραδειγματικὴ τιμωρία εἶχε συνέχεια καὶ στὴν ἄλλη μεγάλη πόλη τῆς ἀρχαίας ἐποχῆς, τὴ Νινευή. Ἡ Νινευὴ ἦταν ἡ παλαιότερη καὶ πολυπληθέστερη πόλη τῆς ἀσσυριακῆς αὐτοκρατορίας. Τὸν 8ο αἰῶνα π.Χ. πῆγε σ’ αὐτὴν ὁ προφήτης Ἰωνᾶς μὲ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ κηρύξει μετάνοια. Τότε οἱ κάτοικοι μετανόησαν καὶ ἡ πόλη σώθηκε.  Δύο αἰῶνες μετὰ ἡ πόλη ξαναπέσε στά ἴδια φοβερὰ ἁμαρτήματα. Ἔτσι, τὸ 612 π.Χ. καταλήφθηκε ἀπὸ τοὺς Μήδους, καταστράφηκε καὶ δὲν συνῆλθε ποτὲ ἀπὸ τότε. Ἡ ἀνάμνησή της διατηρήθηκε στὰ βιβλικὰ κείμενα καὶ ἡ θέση της παρέμενε ἄγνωστη μέχρι τὸν 19ο αἰῶνα, ὅταν Βρετανοὶ ἀρχαιολόγοι ἔφεραν στὸ φῶς τὰ πρῶτα σημαντικὰ ἐρείπιά της, ἐπιβεβαιώνοντας καὶ πάλι τὶς σχετικὲς ἀναφορὲς τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

  Σειρὰ εἶχαν οἱ ἀρχαῖες ἑλληνικὲς πόλεις ποὺ ξέπεσαν κι αὐτές στὴν ἠθικὴ σήψη. Ὁ Ἄδωνης,  ὁ Πρίαπος, ὁ Ἑρμαφρόδιτος καί…τ’ ἄλλα παιδιὰ τοῦ εἰδωλολατρικοῦ πανθέου, δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἀνηθικότητα ποὺ λατρευόταν κάτω ἀπὸ αὐτὰ τὰ ὀνόματα. Ὁ ναὸς τῆς Ἀφροδίτης στὴν Κόρινθο εἶχε στὴν ἰδιοκτησία του πάνω ἀπὸ 1.000 ἑταῖρες, οἱ ὁποῖες ἀσκοῦσαν τὴν  «ἱερὰ πορνεία», ὡς μέρος τῆς λατρείας τῆς θεᾶς τῆς ἀκολασίας. Ἀκόμη καὶ στὴν  ὁμοφυλοφιλία ἐπιδόθηκαν μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους θεούς! Μὲ ἄλλα λόγια οἱ ἀρχαῖοι εἶχαν φτιάξει μία τέτοια θρησκεία, ὥστε νὰ ἐξιδανικεύσουν τὰ πάθη τους. Οἱ θεωρίες περὶ ἡδονῆς τῶν ἐπικούρειων  φιλοσόφων, ἀκόμα κι ἂν αὐτὲς παρεξηγήθηκαν, ἔγιναν  τρόπος ζωῆς ἰδιαίτερα στὰ λαϊκὰ στρώματα, στρώνοντας τὸ δρόμο πρὸς τὴν ἠθικὴ κατάπτωση καὶ τὴν παρακμή.

   Τὴ σκυτάλη ἀνέλαβε τὸ ρωμαϊκὸ κράτος ποὺ κατέκτησε τὴν Ἑλλάδα. Ἀλλὰ καὶ ἡ Ρώμη, ποὺ μὲ τὴν αὐστηρότητα τῶν ἠθῶν της κυριάρχησε σὲ ὅλο τὸν τότε γνωστὸ κόσμο, κατέπεσε καὶ διαλύθηκε, ὅταν ἐξόκειλε στὸ τέλμα τῆς ἀνηθικότητας. Ἡ ἠθικὴ κατρακύλα ξεκίνησε ἀπὸ τὰ ἀνώτερα κοινωνικὰ στρώματα, τὴν ἀριστοκρατία τῆς ρωμαϊκῆς κοινωνίας, μηδὲ τῶν αὐτοκρατόρων ἐξαιρουμένων. Αὐτοὶ μάλιστα, ἦταν οἱ πρῶτοι…διδάξαντες. Ὁ ἠθικὸς ξεπεσμὸς ὅμως δὲν περιοριζόταν μόνο στὶς ἀνώτερες κοινωνικὲς τάξεις. Οἱ κατώτερες τάξεις μὲ τὴν σειρά τους ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν,  προκειμένου κι αὐτὲς νὰ ἀναρριχηθοῦν στὴν κλίμακα τῆς ἠθικῆς διάβρωσης καὶ τοῦ ἐκφυλισμοῦ. Ὁ θεσμὸς τοῦ γάμου εἶχε ξεχαρβαλωθεῖ, οἱ οἰκογένειες εἶχαν διαλυθεῖ, ἡ κοινογαμία εἶχε γενικευθεῖ, οἱ ἄνδρες ἀλήτευαν, καὶ οἱ γυναῖκες τὸ εἶχαν ρίξει στὴν πορνεία, ἡ ὁποία εἶχε πάρει διαστάσεις ἀνεξέλεγκτες. Οἱ μάνες  τὰ παιδιὰ ποὺ γεννοῦσαν ἢ τὰ πουλοῦσαν ἢ τὰ σκότωναν ἢ τὰ πετοῦσαν στὸν δρόμο. Τὸ φαινόμενο τῶν ἐγκαταλελειμμένων νόθων παιδιῶν, ποὺ περιφέρονταν στοὺς δρόμους καὶ ἔπεφταν θύματα διαφόρων ἐπιτήδειων, εἶχε πάρει τεράστιες διαστάσεις. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, δὲν ξένιζε τοὺς ἀνθρώπους, καθὼς καὶ οἱ κάθε εἴδους σεξουαλικὲς διαστροφές. Ὁρισμένοι, μάλιστα, ἱστορικοὶ θεωροῦν ὅτι ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους τῆς ὑπογεννητικότητας καὶ τῆς μείωσης τοῦ πληθυσμοῦ ποὺ παρατηρήθηκε τὰ χρόνια ἐκεῖνα. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα  ἦταν πλέον θέμα χρόνου ἡ κατάλυση τῆς Ρώμης ἀπὸ τοὺς βαρβάρους.

  Φαίνεται ὅμως ὅτι ὁ σημερινὸς  δυτικὸς πολιτισμὸς δὲν διδάχθηκε τίποτα ἀπὸ τὴ μαρτυρία τῆς Ἱστορίας γιὰ τὸ τέλος ποὺ εἶχαν ὅσοι λαοὶ ἔκοψαν τοὺς δεσμούς τους μὲ τὸ Θεὸ καὶ τὴν ἠθική. Ἔτσι, ξαναγυρίζουμε μὲ γρήγορα βήματα στὴν ἀρχαία εἰδωλολατρικὴ ἐποχὴ  σὰν νὰ τὴ ζηλεύουμε καὶ θέλουμε νὰ τὴ μιμηθοῦμε. Στὸ σύγχρονο σάπιο κόσμο μας, ἡ ἐπιστροφὴ στὸ ἀρχαῖο σοδομισμὸ θεωρεῖται…πρόοδος καὶ ὄχι ὀπισθοδρόμηση! Ἡ εἰκόνα τῆς ἀποσύνθεσης τῆς οἰκογένειας καὶ τῆς ἠθικῆς παραλυσίας ἔχει λάβει ἀνεξέλεγκτες διαστάσεις καὶ μάλιστα μὲ τὴν ἔγκριση τοῦ ἐπίσημου κράτους, ποὺ προστατεύει πλέον μὲ νόμους τὴ σαπίλα, τὸ αἶσχος καὶ τὴν ντροπή. Οἱ πνευματικοὶ ταγοὶ αὐτοῦ τοῦ τόπου σιωποῦν αἰδημόνως, προκειμένου νὰ παραμείνουν φίλοι τοῦ καίσαρα. Ὡστόσο ἡ φωνὴ τῆς Ἱστορίας ἔρχεται νὰ προσυπογράψει τὴν προειδοποίηση τοῦ Θεοῦ: «Ἡ ἐφαρμογὴ τῆς ἀρετῆς ἀνυψώνει τὰ ἔθνη, ἐνῷ ἡ ἁμαρτία τὰ ἐξολοθρεύει (Παροιμίες ιδ΄ 34). Θὰ τὴν ἀκούσουμε;