Μασκοφορία, η συνήθεια που έγινε λατρεία
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Είναι πλέον γνωστό σε όλους το φαινόμενο, ακόμη και σήμερα που η λεγόμενη πανδημία κατά του κορωνοϊού έχει ξεθυμάνει, οι νεοέλληνες ραγιάδες να κυκλοφορούν με την μάσκα τοποθετημένη είτε στον άνω βραχίονα είτε στο αντιβράχιό τους (δηλαδή στην επιφάνεια που εκτείνεται από τον αγκώνα μέχρι το χέρι), ώστε να έχουν την μάσκα πάντοτε σε θέση ετοιμότητας:
Όπως φοράμε ρολόι ή κρεμάμε τα γυαλιά ή τα κλειδιά μας από τον λαιμό μας, έτσι πλήθος πολιτών βλέπουμε να έχουν στερεωμένη την μάσκα στο μπράτσο, στον αγκώνα ή στον καρπό τους.
Ωστόσο, η μετατροπή της μάσκας σε ατομικό αξεσουάρ-αχώριστο σύντροφο, που υποτίθεται ότι μας προστατεύει από ιούς και μικρόβια, εν τέλει υπηρετεί τον ακριβώς ανάποδο σκοπό: μας εκθέτει σε κινδύνους για την υγεία και την ζωή μας, αφού η μάσκα, ευρισκόμενη επί πολλή ώρα στο χέρι μας, λειτουργεί ως συλλέκτης λοιμογόνων παραγόντων αερογενώς μεταφερόμενων, τους οποίους, μόλις τοποθετηθεί στο πρόσωπό μας, είναι ενδεχόμενο να διοχετεύσει στον οργανισμό μας!
Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλο ανθυγιεινό τρόπο μασκοχρησίας που υιοθέτησαν οι πολίτες χάριν της ευκολίας τους. Εδώ εμπίπτουν οι ακόλουθες κατηγορίες μάσκας: η μάσκα-μούσι, η μάσκα-κρεμαστάρι, η μάσκα-σκουλαρίκι και η μάσκα-κουβάρι.
Από την 16η Απριλίου 2023 οι κατηγορίες αυτές εμπλουτίσθηκαν με έναν ευφάνταστο τρόπο, τον οποίο θα ζήλευε και ο καλύτερος συγγραφέας δυστοπικού μυθιστορήματος.
Στο τέλος της αναστάσιμης θείας λειτουργίας του Μεγάλου Σαββάτου (15/16.4.2023), πιστός που φορούσε συνεχώς την λευκή του πουλόμασκα αλλά την έβγαλε για να κοινωνήσει, είχε την εξής φαεινή ιδέα:
Προκειμένου να μην πέφτουν στο πάτωμα της εκκλησίας τα τρίμματα από το Αντίδωρο που έτρωγε, μετέτρεψε την πουλόμασκα σε αυτοσχέδιο μπολ.
Αφού έφαγε το Αντίδωρο, καθάρισε με τα χέρια του το εσωτερικό της μάσκας και μετά άρχισε να φυσάει ώστε αυτό να καθαρίσει εντελώς από τα υπολείμματα του Αντιδώρου!
Μετά κρέμασε την μάσκα δίκην βραχιολιού ή κομπολογιού στον καρπό του και παρέμεινε στην εκκλησία μέχρι να ολοκληρωθεί η θεία λειτουργία.
Η μετατροπή της πουλόμασκας σε αυτοσχέδιο μπολ για την προσεκτική κατανάλωση του Αντιδώρου είναι λογικό επακόλουθο της αντίληψης που προωθήθηκε από πολλούς ιερείς ότι η μάσκα, όπως και το εμβόλιο, είναι «θείο δώρο» που σώζει ζωές.
Έτσι, δεν ήταν δύσκολο να αναπτυχθεί μια λατρευτική-φετιχιστική σχέση ανάμεσα στον φοβικό πολίτη και το σωτήριο αξεσουάρ του. Για τον νεοέλληνα ραγιά η μάσκα είναι η συνήθεια που έγινε λατρεία.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, είναι πιθανό ο ευρηματικός μασκοφόρος να φυλάξει την λευκή πουλόμασκα ως τοτέμ που, εφόσον φιλοξένησε το αναστάσιμο Αντίδωρο, απέκτησε ενισχυμένη προστατευτική ιδιότητα. Άρα, μπορεί να την επιστρατεύσει ως το απόλυτο αμυντικό όπλο του στον νέο «πόλεμο» που θα κηρυχθεί εναντίον ενός ακόμη πιο επιθετικού «αόρατου εχθρού»!
Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει αλλού, στην Ελλάδα είναι πλέον τόσο συχνή η μασκοφορία, ακόμη και (ακριβέστερα: ιδίως!) εντός ιερών ναών, που δεν θα ήταν άστοχη υπερβολή να ισχυρισθούμε ότι:
Κανένας άλλος λαός δεν φοβήθηκε τον κορωνοϊό όσο ο ελληνικός.
Κανένας άλλος λαός δεν φοβήθηκε λιγότερο τον Θεό όσο ο ελληνικός.
Κανένας άλλος λαός δεν θεοποίησε τόσο πολύ την επιστήμη και την τεχνολογία όσο ο ελληνικός.
Κανένας άλλος λαός δεν πάσχει από τέτοια διανοητική μόλυνση όσο ο ελληνικός.
