Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστὴς τονίζει:
«Ἐν τούτῳ φανερά ἐστι τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ τέκνα τοῦ διαβόλου. Πᾶς ὁ µὴ ποιῶν δικαιοσύνην οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ µὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ». (Α΄ Ἰωάν. γ΄ 10) (: Αὐτὸ εἶναι τὸ διακριτικὸν γνώρισµα, µὲ τὸ ὁποῖον γίνονται εἰς ὅλους φανερὰ τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ παιδιὰ τοῦ διαβόλου. Καθένας δηλαδή, ποὺ δὲν ἀσκεῖ εἰς τὸν βίον του πᾶσαν ἀρετήν, αὐτὸς δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν Θεόν καὶ δὲν ἔχει πατέρα τὸν Θεόν. Τὸ ἴδιον καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ἀγαπᾷ τὸν ἀδελφόν του Χριστιανόν, δὲν εἶναι παιδὶ τοῦ Θεοῦ).
- Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἐπισημαίνει:
«Δὲν εἶναι ὁ διάβολος ποὺ μᾶς ζημιώνει, ἀλλ’ ἡ δική μας ἀδιαφορία σὲ κάθε περίπτωση ἀνατρέπει καὶ ὑποσκελίζει ὅσους δὲν προσέχουν».
- «Ὁ διάβολος δὲν μᾶς ἐπιβάλλεται διὰ τῆς βίας οὔτε ἀπὸ καμμιὰ ἀνάγκη. Ἄν καὶ νικᾶ μὲ ἀπάτη, οὔτε ἔτσι κατορθώνει νὰ τοὺς νικήση ὅλους».
- Στὸ βιβλίο πνευματικὴ Ἀνθολογία (Ἱ. Μ. Παρακλήτου) διαβάζουμε:
«Ὁ μοναχὸς Ἱλαρίων τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου ὑπέφερε πολλὰ στὸ κελλί του ἀπὸ τοὺς δαίμονες. Ἕνα βράδυ, μάλιστα, μόλις ἔπεσε στὸ κρεβάτι, παρουσιάστηκε ἕνα ὁλόκληρο στῖφος καὶ ἐπιτέθηκε ἐναντίον του. Τὸν τραβοῦσαν ἀπὸ τὰ μαλλιά, τὸν ἔσερναν, τὸν χτυποῦσαν. Μερικοὶ σήκωναν τὸν τοῖχο καὶ τοῦ ἔλεγαν ἀπειλητικά:
– Θὰ τὸν ρίξουμε πάνω σου καὶ θὰ σὲ σκοτώσουμε!
Αὐτὸ ἐπαναλήφθηκε καὶ τὰ ἑπόμενα βράδια. Ὁ π. Ἱλαρίων, μὴν ἀντέχοντας τὸν συνεχῆ καὶ τόσο σκληρὸ πόλεμο τῶν δαιμόνων, πῆγε στὸν ἡγούμενο τῆς Λαύρας, τὸν ὅσιο Θεοδόσιο, καὶ τοῦ ζήτησε εὐλογία ν’ ἀλλάξη κελλί. Ἐκεῖνος, ὅμως, τὸν ἀπέτρεψε:
– Ὄχι ἀδελφέ μου, μὴ ἀφήσης τὸ κελλί σου, γιατί τότε τὰ πονηρὰ πνεύματα, θὰ χαροῦν, βλέποντας ὅτι σὲ ἀνάγκασαν νὰ τραπῆς σὲ φυγή, ἀλλὰ καὶ θὰ σοῦ κάνουν μεγαλύτερο κακό, καθὼς θ’ ἀποκτήσουν ἐξουσία πάνω σου. Νὰ μείνης ἐκεῖ καὶ νὰ προσεύχεσαι. Ὁ Θεός, βλέποντας τὴν ὑπομονή σου, θὰ σοῦ χαρίση τὴ νίκη.
– Γέροντα στὸ κελλί μου βρίσκονται πλῆθος σατανάδες! Εἶναι ἀδύνατο νὰ μείνω ἐκεῖ, εἶπε μὲ φόβο ὁ π. Ἱλαρίων.
Τότε ὁ ὅσιος τὸν σταύρωσε καὶ τοῦ εἶπε:
– Πήγαινε, ἀδελφέ μου, στὸ κελλί σου. Ἀπὸ τώρα, οὔτε θὰ τοὺς ξαναδῆς πιὰ οὔτε θὰ σὲ βλάψουν.
Ὁ μοναχὸς ἔδειξε πίστη στὰ λόγια τοῦ ἡγουμένου. Τοῦ ἔβαλε μετάνοια κι ἔφυγε.
Οἱ πανοῦργοι δαίμονες δὲν ξαναφάνηκαν στὸ κελλί του. Οἱ προσευχὲς τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου τοὺς ἔδιωξαν ἀπὸ ’κεῖ».
(Πατερικὸν τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου)
- Ὁ μακαριστὸς Δημ. Παναγόπουλος σὲ κάποια ὁμιλία του (Ἀπάνθισμα ὁμιλιῶν) ἔλεγε γιὰ τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου:
«Ἕνας πλούσιος, ἀνάμεσα στὶς τόσες σπατάλες ποὺ ἔκανε, εἶχε καὶ πολλοὺς σκύλους, τοὺς ὁποίους ἔτρεφε. Εἶχε ἕνα εἰδικὸ μάγειρα γιὰ τὰ σκυλιά. Σὲ ἕνα μεγάλο καζάνι, μαγείρευε τὰ ἐκλεκτὰ φαγητά. Ὅταν τὸ φαγητὸ ἦταν ἕτοιμο, ἔπαιρνε ὁ μάγειρας τὸ φαγητὸ ἀπὸ τὸ καζάνι καὶ τὸ ἔβαζε σὲ κάτι μεγάλα πιάτα καὶ τὸ σέρβιρε στὰ σκυλιά, ποὺ σὰν λυσσασμένα περίμεναν τὴν μερίδα τους.Ὅμως τὸ φαγητὸ ἦταν ἀκόμα καυτὸ καὶ ἄχνιζε καὶ ὅταν ὁ σκύλος πλησίαζε τὸ πιάτο, παρόλο ποὺ πεινοῦσε πολύ, ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τὸ πιάτο. Ὅμως, ἡ κνῖσα τοῦ φαγητοῦ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν πεῖνα του, ὁδηγοῦσε τὸ σκυλὶ στὸ πιάτο, ἀλλὰ καὶ πάλι ἀπομακρυνόταν, λόγῳ τοῦ ὅτι τὸ φαγητὸ ἦταν καυτό. Αὐτό γινόταν πολλὲς φορές, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ σκύλος νὰ περιτριγυρίζη τὸ πιάτο γύρω-γύρω, χωρὶς ὅμως νὰ μπορέση νὰ τὸ πλησιάση. Καὶ μόνο ὅταν τὸ φαγητὸ γινόταν χλιαρό, καθότανε καὶ τὸ ἔτρωγε. Ὅσο τὸ φαγητὸ ἦταν ζεστό, δὲν μποροῦσε νὰ τὸ φάη. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ σατανᾶς. Ὅταν βλέπη τὸν ἄνθρωπο νὰ προσκυνῆ καὶ νὰ προσεύχεται στὸ Θεὸ καὶ ἡ ψυχή του νὰ εἶναι τελείως προσηλωμένη σὲ Αὐτόν, δὲν μπορεῖ νὰ τὸν πλησιάση τὸν ἄνθρωπο, γιατί καίγεται».
- Ὁ σατανᾶς εἶναι ἔμπορος ὀπτικῶν εἰδῶν. Μᾶς βάζει νὰ φορᾶμε δικά του γυαλιά, μὲ τὰ ὁποῖα βλέπουμε τὰ ἐλαττώματα τῶν ἄλλων μεγεθυμένα, ἐνῷ τὰ δικά μας λάθη τὰ σμικρύνει.
- Τὸν διάβολο δὲν τὸν ἐνδιαφέρει νὰ κλέψης ἑκατομμύρια, ἀλλὰ νὰ κλέψης ἔστω καὶ μία καραμέλα, γιὰ νὰ σὲ ἔχη στὸ χέρι του».
Μόνο κοντὰ στὸν Θεὸ εἴμασθε ἀσφαλεῖς.
