Επιστροφή από την αίρεση

 

Μάρτυρες του Ιεχωβά - Χιλιαστές

Μιχάλης Μαυροφοράκης

Επιστροφή από την αίρεση

Ο δύσκολος δρόμος της επιστροφής

 .Εισαγωγή

Θα προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε από όσο κοντύτερα γίνεται, την οδυνηρή περιπλάνησή του ανάμεσα στο χαώδες πλήθος των ομολογιών και ομάδων του Χριστιανικού κόσμου, (αλλά καμιά φορά και εκτός αυτών), τους προβληματισμούς του, τις απορίες και τα ερωτηματικά του, που εκβιάζουν για απαντήσεις, και γενικά τον αγώνα του για να βρει τον Χριστό και την αλήθεια, και πού αυτά τα δύο εκφράζονται και δεν παραποιούνται.

Τα όσα θα παρουσιάσουμε μέσα απ’ αυτή τη σειρά εκπομπών, δεν αποτελούν υποθετικές εξιστορήσεις, αλλά προσωπικές εμπειρίες υπαρκτών γνωστών μας προσώπων. Στόχος μας είναι με αυτή την παρουσίαση, να διευκολύνουμε την ανηφορική και επικίνδυνη πορεία, κάθε παρόμοιου αγωνιστή, και να του υποδείξουμε τους σκοπέλους αλλά και τις υφάλους που κρύβονται σ’ αυτόν τον δύσκολο δρόμο. Παράλληλα επιθυμούμε να τον βοηθήσουμε να βρει τον πιο γρήγορο, ασφαλή και ανώδυνο δρόμο, δηλαδή την απλανή οδό, στην ορολογία της παράδοσής μας.

Έχετε δίκιο αν σκεφθείτε πως κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, με τις δικές της ιδιαιτερότητες, και πως κάθε αίρεση ποτίζει τους οπαδούς της, με τις δικές της εσφαλμένες διδασκαλίες και πρακτικές. Όμως δεν πρέπει να ξεχνούμε, ότι η πληθώρα των Χριστιανικών ομολογιών, ανήκει στον Προτεσταντικό χώρο. Και προέρχεται από μια κοινή ρίζα: τον Λούθηρο. Έτσι, μεταξύ τους υπάρχουν πάρα πολλά κοινά σημεία. Που τις περισσότερες φορές είναι και τα πιο βασικά. Διαλέγοντας λοιπόν να εξετάσουμε μία περίπτωση που προέρχεται από αυτό τον χώρο, θα εξετάσουμε πάρα πολλά ζητήματα, που είναι κοινά με όλες τις παρεμφερείς Χριστιανικές ομολογίες, μια και οι παραλλαγές είναι λίγες και συχνά επουσιώδεις.

Έχοντας λοιπόν όλα αυτά υπ’ όψιν, θα εξετάσουμε την περίπτωση ενός ανθρώπου, που αντιλαμβανόμενος ορισμένα λάθη, αποχωρεί από τον χώρο των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Εύλογα μπορεί κανείς να φέρει αντίρρηση και να πει: «Μα γιατί ασχολείστε συνέχεια με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Τι το εξαιρετικό έχουν αυτοί, και δεν ασχολείστε με κάποιους άλλους;»

Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή: Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, είναι μια ομάδα που κουβαλά πάνω της, ίσως τις περισσότερες κακοδοξίες, τουλάχιστον στον δογματικό χώρο, από όλες τις υπόλοιπες ομολογίες. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι η δογματική της, αποτελεί μια ανθολογία των αιρετικών της Εκκλησίας, όλων των προηγουμένων αιώνων. Δεν είναι τελείως άστοχος ο χαρακτηρισμός της, σαν: «παναίρεση». Ας θυμηθούμε ότι προέρχονται από τον Προτεσταντικό χώρο, και επομένως φέρουν όλες τις κακοδοξίες του Λουθήρου, του Καλβίνου και του Ζβιγγλίου. Όπως την απόρριψη της Ειδικής Ιεροσύνης και της Αποστολικής Διαδοχής, των Μυστηρίων της Χάριτος, του προσώπου της Θεοτόκου, και τόσα άλλα. Παράλληλα όμως, έχουν αλλοιώσει και το Χριστιανικό Ευαγγέλιο. Κηρύττουν εσχατολογία και ταξικό χριστιανισμό. Και το κυριότερο, έχουν αλλοιώσει και το δόγμα της Αγίας Τριάδος. Ακολουθώντας τον αιρετικό Άρειο του 4^ου αιώνος, κηρύττουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι κτίσμα, ενώ διδάσκουν ότι το Άγιο Πνεύμα είναι απρόσωπη δύναμις. Θα λέγαμε, ότι οι κακοδοξίες που

είναι ένα υπερσύνολο όλων των υπολοίπων, ενώ κάθε άλλη «χριστιανική» ομολογία, αποτελεί ως προς τα εσφαλμένα της δόγματα, απλώς ένα μερικό υποσύνολο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Γι’ αυτό το λόγο τους επιλέγουμε, Διότι αποτελούν το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα δογματικών διδασκαλιών, και την δυσκολότερη αφετηρία, για τον ήδη δύσκολο δρόμο της επιστροφής.

Οι πρώτες διαπιστώσεις

Ας ξεκινήσουμε όμως να παρακολουθούμε από κοντά, τα βήματα ενός τέτοιου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου δηλαδή, ο οποίος με ειλικρίνεια, με ζήλο και με όλη του τη δύναμη υπηρέτησε την εταιρία Σκοπιά, παγιδευμένος στα δίχτυα της. Πιστεύοντας ότι ο Θεός είναι με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αγωνίσθηκε στις τάξεις τους για μερικά χρόνια. Αλλά κάποια στιγμή, ο Κύριος, βλέποντας τις ειλικρινείς του προθέσεις, τον φώτισε να διακρίνει ορισμένα σφάλματα στην ερμηνευτική της εταιρίας Σκοπιά, που αφορούν σε μια κεντρική της διδασκαλία: Το ζήτημα της «Άνω Κλίσεως», (όπως συχνά ονομάζεται μεταξύ των Μαρτύρων του Ιεχωβά). Δηλαδή, το δόγμα της εταιρίας Σκοπιά, ότι οι άνθρωποι στις ημέρες μας, δεν καλούνται να βαπτισθούν στον Ιησού Χριστό, και να αποτελούν μέλη του σώματός Του, δηλαδή της Εκκλησίας, αλλά η ελπίδα τους είναι απλώς να περάσουν σώοι από τη μάχη του Αρμαγεδώνος, και να ζήσουν στη γη μια τρυφηλή ζωή, τρώγοντας και πίνοντας και απολαμβάνοντας τα αισθητά αγαθά.

Επειδή αυτό το δόγμα απετέλεσε για τον άνθρωπο αυτό, (όπως και για πολλούς άλλους), το πρώτο βήμα σ’ αυτό τον δύσκολο δρόμο της επιστροφής, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και τη βασική ελπίδα που περιέχεται στο «ευαγγέλιο» που κηρύττεται από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, θα αφιερώσουμε ειδικά κάποια προσεχή εκπομπή, για την πλήρη ανάπτυξη και ανασκευή του. Ωστόσο, προς το παρόν αρκεί να επισημάνουμε, ότι όταν ένας άνθρωπος με ειλικρινείς προθέσεις, που όμως έχει παρασυρθεί και βρίσκεται παγιδευμένος στην αίρεση, διαπιστώσει (με τη βοήθεια του Θεού) ένα σφάλμα στο δόγμα ή στην πράξη της ομάδας που βρίσκεται, όσο μικρό και αν είναι αυτό το σφάλμα, τελικά θα τον οδηγήσει να ανακαλύψει και όλα τα υπόλοιπα. Το ένα φέρνει το άλλο. Είναι κάτι σαν μια άκρη σ’ ένα μεγάλο υφαντό. Όσο μικρή και αν είναι, αν την τραβήξεις, τελικά θα ξηλωθεί ολόκληρο το υφαντό. Κάτι σαν τον «Μίτο της Αριάδνης». Αν με υπομονή και επιμονή, δεν τον κόψεις στο δρόμο, από φόβο ή κάτι άλλο, τότε ασφαλώς θα σε οδηγήσει στην έξοδο από τον σκοτεινό λαβύρινθο, στην ελευθερία και στο φως.

Στην περίπτωση αυτή λοιπόν, η άκρη του νήματος, ήταν το δόγμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά περί της «άνω κλίσεως», ή αλλιώς περί των δύο διαφορετικών ελπίδων και δύο διαφορετικών ειδών πιστών, ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Σε άλλες περιπτώσεις, είναι το δόγμα περί εγκαθιδρυμένης βασιλείας και «Δευτέρας Παρουσίας» το 1914 μ.Χ., όπως είδαμε στην προηγούμενη σειρά εκπομπών. Μπορεί λοιπόν να είναι οτιδήποτε. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις, υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: Εάν ο άνθρωπος είναι γνήσιος εκζητητής της αληθείας, και το μόνο που θέλει είναι να τη γνωρίζει και να την ακολουθεί, τότε ο Κύριος θα τον βοηθήσει να διαπιστώσει όλο και περισσότερα λάθη στη δογματική της ομάδας στην οποία ανήκει. Έτσι, σιγά – σιγά αρχίζει και κλονίζεται η εμπιστοσύνη που μέχρι τότε είχε στην ομάδα, σαν τον  «αγωγό του Θεού» πάνω στη γη. Ωστόσο οι προκαταλήψεις είναι τόσες πολλές, που κάτι τέτοιο αργεί πολύ για να ολοκληρωθεί.

Η δικαιολόγηση των δογματικών λαθών

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι σπανιότατα μπορεί ο άνθρωπος μόνο από τα δογματικά λάθη να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι ο Θεός δεν λατρεύεται γνήσια μέσα από την ομάδα αυτή, κι έτσι να διαχωρίσει τη θέση του τελεσιδίκως. Γενικά, στις ομάδες του Προτεσταντικού χώρου, αλλά και γενικότερα σε όλους τους αιρετικούς που προήλθαν από τον Ρωμαιοκαθολικισμό, υπάρχει μια αυστηρότητα στην εξωτερική τουλάχιστον ηθική εικόνα που παρουσιάζει το σύνολο. Έτσι λοιπόν, μαζί με τις πρώτες διαπιστώσεις των δογματικών λαθών, αρχίζει και η λειτουργία των αμυντικών μηχανισμών, για να υποστηρίξουν την αίρεση.

Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσουμε, ότι οι περισσότερες αιρέσεις, εξ’ αιτίας του ότι δεν μπορούν να ισχυρισθούν την ιστορική τους ύπαρξη, κατά συνεχή και αδιάκοπο τρόπο, από τότε που ιδρύθηκε η Χριστιανική Εκκλησία, δηλαδή από το 33 μ.Χ., προωθούν την θεωρία, ότι μετά την κοίμηση των Αποστόλων, επεκράτησε «γενική αποστασία», όπου τα ορθά δόγματα και η ορθή πίστις, δεν υπήρχαν κάτω από κανένα εξωτερικό σχήμα. Δηλαδή ισχυρίζονται ότι στην περίοδο που άρχισε με την κοίμηση των Αποστόλων, και έληξε όταν ιδρύθηκε η αίρεση, δεν υπήρχε Χριστιανική Εκκλησία με την δομή που αναφέρεται στην Αγία Γραφή, δηλαδή με Επισκόπους, με τοπικές Εκκλησίες, κλπ.

Με αυτόν τον ισχυρισμό ο οποίος είναι τελείως εσφαλμένος και αντίκειται στην Αγία Γραφή, αιτιολογούν την ανυπαρξία τους για αρκετούς αιώνες και την ξαφνική τους εμφάνιση. Ταυτόχρονα όμως ισχυρίζονται, ότι εφ’ όσον προέρχονται από έναν Χριστιανικό κόσμο που δεν διατηρούσε την ακρίβεια της πίστεως, και την ορθότητα των αποστολικών δογμάτων, είναι επόμενο να έχουν μεν διορθώσει αρκετά, αλλά να υπάρχουν και άλλα τα οποία είναι εσφαλμένα, και που σιγά – σιγά διορθώνονται.

Με αυτή λοιπόν τη συλλογιστική, οι διάφορες αιρέσεις δικαιολογούν τη μεταβλητότητα των δογματικών τους διδασκαλιών, από καιρού εις καιρόν, και τα δογματικά τους σφάλματα, τα οποία πολλές φορές αναγκάζονται να παραδεχθούν. Όμως αυτή η θεωρία, αυτός ο ισχυρισμός, όπως είπαμε προηγουμένως, δεν είναι Χριστιανικός, και αντίκειται στην Αγία Γραφή και στην ιστορία της Αποστολικής Εκκλησίας. Ο Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιο, μένει στην Εκκλησία αιωνίως. «Και εγώ θέλω παρακαλέσει τον Πατέρα, και θέλει σας δώσει άλλον Παράκλητον, για να μένει μεθ’ υμών εις τον αιώνα» (Ιωάννης 14/ιδ: 16). «Όταν δε έλθει Εκείνος, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάννης 16/ιστ: 13). Ας προσέξουμε το: «πάσαν την αλήθειαν». Όχι στη μισή αλήθεια, και στα μισά ψέματα ή λάθη.

Παράλληλα ο Ιούδας, στην επιστολή του, στο εδάφιο 3, μας λέει ρητά ότι «η πίστις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους». Δεν θα παρεδίδετο δεύτερη και τρίτη φορά, στους εκάστοτε αιρεσιάρχες, και μάλιστα μισή και λανθασμένη, ώστε εκ των υστέρων να χρειάζεται προσθήκες, αλλαγές και διορθώσεις.

Ως προς το ζήτημα όμως αυτό, ας περιορισθούμε επί του παρόντος σε αυτά τα λίγα. Λεπτομερής ανάλυση θα γίνει σε επόμενη εκπομπή, με θέμα την Εκκλησία του Χριστού.

Αμυντικοί μηχανισμοί που τον κρατούν στην αίρεση

Επιστρέφουμε λοιπόν να δούμε ποιοι αμυντικοί μηχανισμοί μπαίνουν σε λειτουργία, όταν ο άνθρωπος που βρίσκεται στην αίρεση διαπιστώσει ότι μια βασική διδασκαλία της ομάδας που ανήκει, έρχεται σε σύγκρουση με τη λογική, την αλήθεια, την Αγία Γραφή ή την ιστορία.

Η πρώτη σκέψη που έρχεται να αντισταθμίσει την έκπληξη και την απογοήτευση, είναι η εξής:

«Εδώ που ανήκω, οι άνθρωποι έχουν ζήλο Θεού, και υπάρχει ηθική καθαρότης. Πού αλλού θα μπορούσε να υπάρχει περισσότερη αλήθεια; Όλος ο υπόλοιπος Χριστιανικός Κόσμος βρίσκεται στην ειδωλολατρεία, την ανηθικότητα και την αδιαφορία.

Παρατηρούμε λοιπόν αγαπητοί, πώς έρχεται την κατάλληλη στιγμή, να πιάσει τόπο η πλύση εγκεφάλου που προωθούν οι διάφορες αιρετικές ομάδες εναντίον οποιουδήποτε άλλου. Το φαρισαϊκό πνεύμα έρχεται να σκοτίσει τις μικρές λάμψεις της αληθείας: «Εμείς είμαστε οι καθαρότεροι. Όλοι οι άλλοι είναι βρώμικοι. Ο Θεός δεν είναι μαζί τους, παρά μόνο μ’ εμάς».

Παρατηρούμε λοιπόν, πώς η εξωτερικά ηθική ζωή, αν δεν συνοδεύεται και από ανάλογη πνευματικότητα και ταπεινοφροσύνη, μπορεί να οδηγήσει μακριά από τον Θεό και την αλήθεια. Αυτό ακριβώς έπαθαν και οι Φαρισαίοι.

Η δεύτερη σκέψη άμυνας που έρχεται στο νου του ανθρώπου, είναι:

«Θα περιμένουμε τον Πιστό και Φρόνιμο Δούλο (δηλαδή την ηγεσία της αίρεσης), να κάνει αυτός την διόρθωση, στον καιρό που εκείνος θα κρίνει κατάλληλο. Ας μην προτρέχουμε. Ας περιμένουμε τον Θεό και τον «αγωγό του» επί της γης.

Πόση διαστροφή υπάρχει στη σκέψη αυτή! Λέτε και ο Θεός δεν είναι ο Θεός της αληθείας και του φωτός! Με τις σκέψεις όμως αυτές, που σίγουρα του υποβάλλονται από τους θρησκευτικούς του ηγέτες, ο άνθρωπος χωρίς να το γνωρίζει, προσάπτει στον Θεό την κατηγορία, πως δεν αποκαλύπτει την αλήθεια στους ανθρώπους, αλλά έστω και για ορισμένο χρονικό διάστημα αρέσκεται να λατρεύεται μέσα από ψευδείς διδασκαλίες και εσφαλμένα δόγματα. Πραγματικά σατανικές σκέψεις!

Εσωτερική πάλη

Αν λοιπόν ο άνθρωπος που εξετάζουμε, και ο οποίος βρίσκεται ακόμα μέσα στον αιρετικό χώρο, δεν επηρεαστεί από τις παραπάνω σκέψεις, αλλά η αγάπη του για την αλήθεια του Θεού, υπερισχύσει αυτών των αμυντικών μηχανισμών, που έντεχνα του έχει καλλιεργήσει η αίρεση για να τον κρατήσει για πάντα κοντά της, τότε αρχίζει ένας καινούργιος αγώνας. Ο αγώνας αυτός, δεν διεξάγεται σε προσωπικό επίπεδο, και το αντικείμενό του δεν είναι μόνο δογματικό ή θεωρητικό. Έχει σαν αποτέλεσμα την απόρριψη του ηθικιστικού προσωπείου της αίρεσης, και την αποκάλυψη του πραγματικού της προσώπου. Ένα πρόσωπο που μόνο σε Χριστιανική Εκκλησία δεν ταιριάζει.

Ας παρακολουθήσουμε όμως τα γεγονότα με τη σειρά:

Είπαμε προηγουμένως, ότι αν κάποιος άνθρωπος που διακρίνεται από ειλικρινείς προθέσεις, και είναι γνήσιος εκζητητής της αληθείας, βρίσκεται μέσα σε έναν αιρετικό χώρο, τότε ο Κύριος, είτε μέσα από την Αγία Γραφή, είτε μέσω κάποιου ανθρώπου, είτε με κάποιο άλλο τρόπο, του υποδεικνύει ότι κάποια βασική διδασκαλία της αίρεσης στην οποία ανήκει είναι εσφαλμένη και αντιβιβλική. Στη συνέχεια, ακολουθεί μία εσωτερική πάλη του ανθρώπου αυτού. Η λογική του, που αντιδρά στην εσφαλμένη διδασκαλία της αίρεσης, έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τους εσωτερικούς αμυντικούς μηχανισμούς καταστολής κάθε αντίδρασης που η αίρεση του έχει καλλιεργήσει υποσυνείδητα μέσω μιας μόνιμης πλύσης εγκεφάλου.

Ανησυχία για τους άλλους

Εάν λοιπόν η αγάπη για την αλήθεια και το φως επικρατήσει, τότε ο άνθρωπος αυτός αναζητεί τρόπους να γνωρίσει τα στοιχεία αυτά και σε άλλους. Συνήθως πνευματικούς του αδελφούς, δηλαδή ομοπίστους του.

Έχοντας διαλέξει σαν παράδειγμα την αίρεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αναφέρουμε ότι κάτι τέτοιο απαγορεύεται αυστηρότατα και χαρακτηρίζεται σαν ετεροδιδασκαλία. Δεν μπορεί να κοινοποιήσει ο,τιδήποτε έρχεται σε σύγκρουση με τα τρέχοντα δόγματα και διδασκαλίες τη εταιρίας Σκοπιά, ούτε και στον πιο στενό του φίλο και πνευματικό συνεργάτη. Το μόνο που επιτρέπεται είναι να θέσει τα αποτελέσματα της μελέτης του με πολύ απαλό τρόπο, υπό τύπον ερωτήσεως και όχι τετελεσμένων θέσεων, στους πρεσβυτέρους της τοπικής εκκλησίας.

Απειλές

Σε αυτή την περίπτωση, το πιο πιθανό είναι να του επαναλάβουν τις θέσεις της αιρέσεως, πάνω στο συγκεκριμένο δογματικό ζήτημα, να του ζητήσουν να τις ενστερνισθεί έστω και αν καταλαβαίνει πως είναι εσφαλμένες, να μην κοινοποιήσει τις απόψεις του πουθενά αλλού, και να περιμένει πάντοτε, ό,τι ο Θεός δήθεν αποκαλύπτει μέσω της οργανώσεως, και ποτέ να μην ενεργεί πριν από αυτή.

Ταυτόχρονα όμως με τις συμβουλές και τις παραινέσεις, δίνονται και οι απειλές με μορφή γενικότητας, και με απαλό τρόπο βέβαια στην αρχή. Έτσι θα του πουν, ότι κάθε ενέργεια που θα έκανε, και που θα ήταν διαφορετική απ’ αυτές που τον συμβούλεψαν, θα χαρακτηριζόταν σαν «αποστασία» από την ομάδα, και θα είχε ως άμεση συνέπεια την αποκοπή του. Αυτός είναι λοιπόν και ο δεύτερος πειρασμός, που αντιμετωπίζει στην πορεία του προς το φως.

Ο Θεός σε τέτοιες περιστάσεις, ενισχύει τον άνθρωπο με γνώση και με ψυχική δύναμη. Έτσι, αν δεν συμβιβασθεί από την πρώτη στιγμή, αρχίζει και βλέπει πώς η αίρεση στην οποία βρίσκεται, διαστρέφει την αλήθεια και τον λόγο του Θεού προκειμένου να διατηρήσει τα στεγανά της. Αρχίζει λοιπόν μια έρευνα μέσα από την Αγία Γραφή, για το τι είναι πραγματικά «ετεροδιδασκαλία» και «αποστασία».

Ετεροδιδάσκαλοι και αποστάτες

Τα αποτελέσματα βέβαια είναι προφανή. Δεν ετεροδιδασκαλεί εκείνος που λέει πράγματα αντίθετα με αυτά που διδάσκει μια αίρεση ή μια οργάνωση, αλλά αυτός που διδάσκει αντίθετα με τον λόγο του Θεού. Όμοια, αποστάτης δεν είναι εκείνος που διαχωρίζει τη θέση του απέναντι σε μια ομάδα ανθρώπων, αλλά εκείνος που απομακρύνεται από τον λόγο του Θεού. Έτσι αρχίζει και δημιουργείται μέσα του η σκέψη, ότι πραγματικός αποστάτης και πραγματικός ετεροδιδάσκαλος είναι η αίρεση στην οποία ανήκει, διότι έχει απομακρινθεί από τον λόγο του Θεού και την αλήθεια, διδάσκοντας εσφαλμένες και αντιβιβλικές διδασκαλίες. Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, σιγά – σιγά, αρχίζει να αντιλαμβάνεται το πραγματικό πρόσωπο της αίρεσης στην οποία είναι μέλος.

Κοινωνικές πιέσεις και συμβιβασμός στο ψέμα

Ο πόλεμος όμως των πειρασμών, γίνεται πλέον ολοένα και πιο έντονος. Αρχίζει και βλέπει μπροστά του τις συνέπειες που θα έχει, αν ακολουθήσει το δρόμο που του υποδεικνύει η λογική του και η συνείδησίς του. Σκέφτεται τον διωγμό που πρόκειται να υποστεί από ολόκληρο το περιβάλλον των μέχρι τότε πνευματικών του αδελφών.

Στο σημείο αυτό, στον φόβο των συνεπειών έρχεται να προστεθεί και η εξής σκέψη για να εκτονώσει την κατάσταση και να λάμψει το σκότος. Να επαναφέρει τα μέχρι τότε ήρεμα νερά του τέλματος της αγνοίας, που για λίγο τα είχε αναταράξει η έστω και μερική γνώση της αλήθειας, στην νεκρική τους ησυχία. Έτσι λοιπόν του έρχεται η σκέψη: «Ας τ’ αφήσουμε έτσι τα πράγματα. Άλλωστε οι υπόλοιποι είναι καλύτεροι; Δεν έχουν και αυτοί ένα σωρό λάθη; Κάποτε δεν θα αργήσουν και τούτοι εδώ να βρουν το λάθος και να το διορθώσουν. Θα είναι καλύτερα να φύγω, να αντιμετωπίσω ένα σωρό επιπρόσθετα προβλήματα, και επί πλέον να χάσω και όσα καλά μου προσφέρει αυτός ο χώρος;

Βέβαια όλα αυτά, τα δήθεν ειλικρινή και γνήσια ερωτηματικά, έχουν σαν μοναδικό σκοπό το κουκούλωμα της αληθείας, και το ολοκληρωτικό σβήσιμο του λίγου φωτός που παρουσιάσθηκε.

Αυτή η φάση είναι πάρα πολύ κρίσιμη, για την μετέπειτα πορεία του ανθρώπου. Αν αποδειχθεί πιστός στο λίγο, στη μικρή αλήθεια που του αποκαλύφθηκε, και δεχθεί να θυσιάσει την ησυχία του και την καλοπέρασή του στο χώρο της αίρεσης, που μέχρι τότε ήταν βολεμένος, ο Κύριος θα του εμπιστευθεί και περισσότερα. Διαφορετικά, θα του αφαιρεθεί και αυτό που έχει. Η συνείδησή του θα αρχίσει να καυτηριάζεται, και πολύ δύσκολα πλέον θα του εμφανισθεί νέα ευκαιρία στο μέλλον, για να απαγκιστρωθεί από το σκότος της αίρεσης, και να γνωρίσει το φως της αληθείας.

Στο πλευρό τής αλήθειας.

Από το σημείο λοιπόν αυτό, η πορεία του ανθρώπου αρχίζει να γίνεται ανηφορική και δύσκολη. Η βιβλική του γνώση τον ωθεί να μην υποκύψει στις εξωτερικές πιέσεις που του υποβάλλει η αίρεση μέσω των πρεσβυτέρων. Τον ωθεί να μοιρασθεί και με άλλους τις λίγες ακτίνες φωτός που έχει διακρίνει μέσα από τον λόγο του Θεού. Άλλωστε οι οφθαλμοί του δεν έχουν ανοίξει ακόμα καλά, για να μπορέσει να διακρίνει με σαφήνεια, ότι ο χώρος στον οποίο ανήκει είναι αίρεση απωλείας και χώρος πλάνης. Πιστεύει ακόμη, ότι υπάρχουν πιθανότητες να έχουν κάνει λάθος οι πρεσβύτεροι της τοπικής του εκκλησίας, ενώ οι πνευματικοί ηγέτες και υπεύθυνοι της αίρεσης, να έχουν τη διάθεση να γνωρίσουν το σωστό, και να διορθώσουν την πορεία του συνόλου. Έτσι σκέφτεται να ενημερώσει και εκείνους.

Το πραγματικό πρόσωπο τής αίρεσης

Όταν προβεί σε μια τέτοια ενέργεια, και στείλει κάποια μελέτη στην πνευματική ηγεσία της αίρεσης, που περιέχει την έκθεση των στοιχείων που αποδεικνύουν ότι μια από τις βασικές διδασκαλίες της αίρεσης είναι εσφαλμένη, τότε τα πράγματα παίρνουν μια τελείως διαφορετική τροπή. Είναι η αφορμή για να δείξει η αίρεση το πραγματικό της πρόσωπο, και το μίσος της για την αλήθεια και το φως.

Δίνεται εντολή από την ηγεσία σε κάποιους αξιωματούχους της αίρεσης, συνήθως πρεσβυτέρους της τοπικής εκκλησίας ή και άλλους, να διεξάγουν θρησκευτική δίκη, και να αντιμετωπίσουν τον άνθρωπο σαν ετεροδιδάσκαλο και αποστάτη.

Το πρόβλημα και το ζήτημα που είναι υπό εξέτασιν σ’ αυτή την κεκλεισμένων των θυρών δίκη, δεν είναι το εάν έχει δίκιο πράγματι στη μελέτη του αυτή ο άνθρωπος ή όχι, αλλά το εάν αυτά που ισχυρίζεται έρχονται σε σύγκρουση με τα εκφρασμένα «πιστεύω», ή διδασκαλίες της αίρεσης. Δεν ενδιαφέρει το ορθό. Δεν νοιάζονται διόλου για την αλήθεια του λόγου του Θεού. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να υπάρχει μια εξωτερικά επιβαλλόμενη ταυτότης απόψεων, ταυτότης θέσεων, ταυτότης ενεργειών.

Το είδωλο τής αίρεσης

Είναι φανερό, ότι η αίρεση τελικά είναι ένα είδωλο. Δεν καλείται να πιστέψει κανείς στον Λόγο του Θεού, στον Χριστό, και να λατρεύει τον Θεό, αλλά καλείται να πιστεύει στην αίρεση, διότι αυτή πλέον ερμηνεύει τον λόγο του Θεού, σωστά ή λάθος. Δεν λατρεύουν οι πιστοί της αίρεσης τον Θεό, αλλά την αίρεση. Διότι πολλές φορές εκείνη τους διδάσκει αντίθετα απ’ ό,τι ο Θεός, και τους εξαναγκάζει να υπακούσουν σ’ εκείνη παρά στον Θεό. Παρ’ όλο που η ζωή του ανθρώπου γίνεται πολύ δύσκολη, με όλον αυτό τον εξωτερικό πόλεμο που έχει εγείρει η αίρεση εναντίον του για τον κάμψει, ωστόσο αυτή η πολύ δυσάρεστη κατάσταση του αποφέρει ένα πολύ μεγάλο κέρδος. Άλλωστε, αυτός είναι ένας γενικός κανόνας. Μέσα από τις θλίψεις, μαθαίνει κανείς να γίνεται ολοκληρωμένος. Μέσα από αυτή τη δυσάρεστη εξωτερικά υπόθεση, αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, ότι η αίρεση στην οποία ανήκει, δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια, που εκφράζεται μέσα από τον λόγο του Θεού. Μάλιστα και την διώκει, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντά της.

Η διαφορά αγάπης και αλληλεγγύης

Αφού αυτή είναι η συμπεριφορά της, και η στάση της απέναντι σε μια από τις αλήθειες που εκτίθενται στον λόγο του Θεού, όμοια θα είναι η στάση της, δηλαδή διωκτική, και στον ίδιο τον Λόγο του Θεού. Στην ίδια την υποστατική αλήθεια, στον Κύριο Ιησού Χριστό. Παράλληλα, αρχίζει και βλέπει την πραγματική διαγωγή που προωθεί η αίρεση στο πρόσωπο των δικαστών του. Μέχρι τότε είχε γνωρίσει το όμορφο πρόσωπο της αγάπης, που όμως δεν ήταν αγάπη Χριστιανική, αλλά αλληλεγγύη, ανάμεσα σε ομοπίστους με κοινά συμφέροντα και ενδιαφέροντα. Για την αγάπη αυτού του είδους, είχε μιλήσει και ο Κύριος στους μαθητές του, με τα εξής λόγια: «Εάν αγαπήσητε τους αγαπώντας σας, ποίον μισθόν έχετε; Και οι τελώναι δεν κάμνουσι το αυτό; Και εάν ασπασθείτε τους αδελφούς σας μόνον, τι περισσότερον κάμνετε; Και οι τελώναι δεν κάμνουσιν ούτως;» (Ματθαίος 5/ε: 46,47).

Αρχίζει πλέον να αντιλαμβάνεται, ότι αυτά που νόμιζε για Χριστιανικές αρετές και καρπούς του Αγίου Πνεύματος, και που τα έβλεπε να εκδηλώνονται μεταξύ των ομοπίστων του, και να διαφημίζονται από την ηγεσία της αίρεσης, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά φτηνές μιμήσεις. Όπως ο διάβολος προσπαθεί να μιμείται τον Θεό προκειμένου να πλανήσει τους ανθρώπους, έτσι προωθεί και κατ’ απομίμησιν αρετές. Αρχίζει να διακρίνει ότι αυτό που προωθεί η αίρεση, δεν είναι η βαθειά και ειλικρινής ευσέβεια, αλλά κάποια μορφή ευσεβείας, κάποιος ευσεβισμός.

Ανθρώπους με τέτοιες ιδιότητες, ο απόστολος Παύλος στην Β΄ προς Τιμόθεον 3/γ: 5, τους περιγράφει ως: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δεν την δύναμιν αυτής. (και συμβουλεύει) Και τούτους φεύγε».

Αρχίζει και αντιλαμβάνεται, ότι η εξωτερική εικόνα που προωθεί η αίρεση μέσω των πιστών της, που εμφανίζονται σαν ηθικοί και καλοί άνθρωποι με χριστιανική αγωγή, είναι επιφανειακή, και μάλιστα πλαστή. Ταυτόχρονα του έρχονται στο νου τα εδάφια Β΄ Κορινθίους 11/ια: 13-15 περί των ψευδαποστόλων: «Διότι οι τοιούτοι είναι ψευδαπόστολοι. Εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ουδέν θαυμαστόν. Διότι αυτός ο Σατανάς, μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Δεν είναι λοιπόν μέγα, αν και οι διάκονοι αυτού, μετασχηματίζονται εις διακόνους δικαιοσύνης».

Διαπιστώνει, ότι η πραγματική εικόνα της διαγωγής των ομοπίστων του, (αλλά και της αίρεσης σαν σύνολο), εμφανίζεται όχι κάτω από τις φυσιολογικές συνθήκες της καθημερινότητας, αλλά όταν τους θίξει κανείς τα συμφέροντά τους, και ταράξει την ησυχία τους.

Αυτό λοιπόν μπορούμε να πούμε, ότι είναι το δεύτερο δώρο που του δίνει ο Θεός. Αρχίζει να του καθαρίζει τους οφθαλμούς από τα λέπια της αίρεσης. Τον βοηθά να δει καθαρότερα πλέον τον χώρο στον οποίο ανήκει, και να διαπιστώσει πως βρίσκεται μακριά από τον δρόμο του Θεού. Τον απαλλάσσει από την προκατάληψη που είχε υπέρ της αίρεσης. Μια προκατάληψη που κάτω από διαφορετικές συνθήκες είναι σχεδόν αδύνατον να φύγει. Παράλληλα, φανερώνοντας αυτά τα στοιχεία, ο Κύριος τον προετοιμάζει να αντιμετωπίσει με περισσότερη ψυχραιμία και λιγότερη συναισθηματική φόρτιση, τα γεγονότα που πρόκειται να επακολουθήσουν.

Διωγμός από την αίρεση

Φθάσαμε λοιπόν στο σημείο, όπου ο άνθρωπος επειδή κατανόησε μια βιβλική αλήθεια η οποία έρχεται σε αντίθεση με τις τρέχουσες διδασκαλίες της αίρεσης στην οποία ανήκει, αντιμετωπίζει θρησκευτικό δικαστήριο στημένο από την αίρεση με δικαστές κάποιους εντεταλμένους της ηγεσίας, κάποιους καλοθελητές φανατικούς σαν μάρτυρες κατηγορίας, ή και χωρίς αυτούς, και βέβαια χωρίς ακροατήριο. Κεκλεισμένων των θυρών.

Το αποτέλεσμα είναι προδικασμένο. Το δίλημμα άμεσο: «Ή αποκηρύττεις και αναιρείς αυτά που λες, αποδεχόμενος (και ομολογώντας τις απόψεις της αίρεσης πάνω σ’ αυτό το θέμα), υπογράφεις δήλωση μετανοίας και παραμένεις, ή σε αποκόπτουμε σαν αποστάτη».

Φόβος για το άγνωστο και κοινωνικές πιέσεις

Όποιος είναι μακριά από τα πράγματα, θα πει με μεγάλη ευκολία: «Μα θέλει και ρώτημα; Χάρη θα του κάνουν αν τον αποκόψουν! Γιατί στην ουσία, θα τον αποκόψουν από την αίρεση, από το ψεύδος. Όχι από την πραγματική Εκκλησία του Χριστού». Όμως, όποιος έχει ζήσει τα πράγματα από πιο κοντά, καταλαβαίνει το τεράστιο συναισθηματικό βάρος αυτής της ερώτησης. Το μέγεθος της ψυχολογικής πίεσης που νιώθει ο άνθρωπος. Τον φόβο που νιώθει για το άγνωστο που τον περιμένει έξω από την πόρτα του θρησκευτικού δικαστηρίου. Ξέρει και αναλογίζεται τις φοβερές συνέπειες της αποκοπής. Αυτές δεν είναι τόσο πνευματικής μορφής, όσο κοινωνικής, οικογενειακής, οικονομικής πιθανόν, κλπ.

Ο άνθρωπος θα μείνει μόνος, αποξενωμένος και αποδιωγμένος από το περιβάλλον που μέχρι τότε συναναστρεφόταν καθημερινά. Στιγματισμένος. Θα τον αντιμετωπίζουν σαν λεπρό. Επιπρόσθετα, αν μιλούμε για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και για παρόμοιες κλειστές και περιθωριοποιημένες αιρέσεις, είναι πολύ πιθανό ο άνθρωπος αυτός να χάσει τη δουλειά του, αν ο εργοδότης του ανήκει στην ίδια αίρεση.

Λασπολογία

Πέρα απ’ αυτά όμως, το συνηθέστερο είναι ότι με την αποχώρησή του, θα αρχίσει να διαδίδεται μια σωρεία φημών, που δεν είναι τίποτα άλλο από ποταπή λασπολογία και κατασυκοφάντηση εναντίον του ίδιου του, του προσώπου.

Σε αυτή την τραγική κατάσταση βρίσκεται ο άνθρωπος αυτός, απέναντι στους δικαστές του, απέναντι στη «δικαστική επιτροπή», όπως συνηθίζεται να την αποκαλούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Βέβαια, η έννοια «μάρτυρες υπερασπίσεως», σε τέτοιου είδους δίκες, αποτελεί σχήμα οξύμωρο. Το μόνο που μπορούν να προσφέρουν, είναι να παραστήσουν τους εαυτούς τους σαν τα επόμενα θύματα. Η επιτροπή δεν ενδιαφέρεται για τις απόψεις του. Μόνο η άποψη της ηγεσίας της αίρεσης έχει σημασία. Έτσι λοιπόν, απλά και μόνο με την παρουσία τους, αυξάνουν τον κατάλογο των προγραφών.

Σ’ αυτή λοιπόν τη δεινή δύσκολη θέση, από ψυχολογικής και συναισθηματικής πλευράς, βρίσκεται συνήθως μόνος, ο εκζητητής της αληθείας. Κάτω απ’ αυτή την πίεση, είναι πιθανό να ραγίσει, να σπάσει. Να συμβιβαστεί και «να στραφεί εις τα οπίσω». Να μην αντέξει σ’ αυτό το δικαστήριο, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το Φαρισαϊκό συνέδριο.

Στην περίπτωση λοιπόν του συμβιβασμού, ο άνθρωπος γίνεται ένα ψυχολογικό ράκος. Χάνει κάθε πνευματικότητα, και συνήθως οδηγείται στο να χλευάζει τα πάντα. Να ισοπεδώσει μέσα του όλες τις αξίες και ιδεολογίες που έχει, και να παρασυρθεί σ’ έναν κατήφορο που ο Θεός μόνο γνωρίζει πού μπορεί να καταλήξει.

Στην αντίθετη όμως περίπτωση, που θα διαλέξει να υπερασπισθεί την αλήθεια απέναντι στους άνομους κριτές του, ο Κύριος θα του συμπαρασταθεί. Βέβαια η απόφαση θα είναι η αποκοπή του. Θα αρχίσει γι’ αυτόν ο ήδη ανηφορικός δρόμος, να γίνεται τραχύς και δύσβατος. Ο ζυγός βαρύς. Όμως ο Κύριος τον ελαφραίνει. Διότι γεμίζει την ψυχή του ανθρώπου με εσωτερική γαλήνη. Η συνείδησή του δεν τον ελέγχει. Δεν έχει προδώσει τις αξίες του. Δεν έχει χάσει την εσωτερική του συγκρότηση. Αντιλαμβάνεται τον διωγμό που ξεκινάει γι’ αυτόν, σαν ένα τμήμα του προσωπικού του σταυρού. Και ανοίγεται ο δρόμος μπροστά του, για καθαρότερη αντίληψη των πραγμάτων, και διαφωτισμό της αληθείας.

Όταν λασπολογείται από τους πρώην ομοπίστους του, του έρχεται στο νου ένα κομμάτι από τους μακαρισμούς της «Επί του Όρους ομιλίας» του Κυρίου: «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης. Διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσι εναντίον σας πάντα κακόν λόγον, ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε. Διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τους ουρανοίς. Ούτως εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών» (Ματθαίος 5/ε: 10-12).

Ή αυτό στην Α΄ Πέτρου 3/γ: 14,15: «Αλλ’ εάν πάσχητε δια την δικαιοσύνην, είσθε μακάριοι. Τον δε φόβον αυτών μη φοβηθείτε, μηδέ ταραχθείτε, αλλά αγιάσατε Κύριον τον Θεόν εν ταις καρδίαις ημών. Και έσθε πάντοτε έτοιμοι εις απολογία μετά πραότητος και φόβου, προς πάντας τους ζητούντας από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν».

Περισσότερη Χάρη

Έχοντας ολοκληρωθεί και αυτό το στάδιο, μπορεί να πεις κανείς ότι ο άνθρωπος έχει κάνει και το δεύτερο μεγάλο βήμα, στον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο της επιστροφής. Οι οφθαλμοί του ανοίγονται ολοένα και περισσότερο, στο να διακρίνει το μέγεθος της πλάνης, του ψεύδους και της διαστροφής της Χριστιανικής πίστεως και πράξεως, που διακρίνουν τον χώρο στον οποίο ανήκε. Μελετώντας και πάλι την Αγία Γραφή, αυτή όμως τη φορά με τον νου ελευθερωμένο από τις χοντρές αλυσίδες της πλάνης της αιρέσεως όπου βρισκόταν, διαπιστώνει όλο και περισσότερες ψευδείς και αντιβιβλικές διδασκαλίες, και ερμηνευτικές διαστροφές του κειμένου που προωθούσε η αίρεση. Μελετώντας τα έντυπά της, διαπιστώνει ασύστολα ψεύδη και ανακρίβειες, μέσω των οποίων προσπαθεί να παραπλανά και να αποπροσανατολίζει τους οπαδούς της, και να τους κρατά δεσμίους έως θανάτου.

Κυριεύεται από αποτροπιασμό και ιερή αγανάκτηση εναντίον της αίρεσης αυτής. Η προκατάληψη υπέρ του χώρου στον οποίο ανήκε, γκρεμίζεται τελείως, και μετατρέπεται σε οργή, εναντίον αυτών που είναι υπεύθυνοι αυτής της πλάνης. Τον καταλαμβάνει ένα βαθύ αίσθημα ανησυχίας και αγωνίας, για όσους γνωρίζει αλλά και δεν γνωρίζει, και οι οποίοι εν αγνοία τους, είναι παγιδευμένοι στα δίχτυα της αίρεσης και οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια προς την απώλεια, ενώ οι ίδιοι έχουν πεισθεί με δόλιο τρόπο ότι οδηγούνται στη σωτηρία.

Μηχανεύεται τρόπους, να σπάσει τα στεγανά της αίρεσης και να τους ενημερώσει. Στεγανά, που η ίδια η αίρεση έχει κατασκευάσει γύρω της, για να αντιμετωπίσει αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο.

Νέες παγίδες έξω από την αίρεση

Στο σημείο όμως αυτό της πορείας του ανθρώπου προς την αλήθεια, εμφωλεύουν πολλοί κίνδυνοι. Κίνδυνοι που μπορούν να παρομοιασθούν με υφάλους. Διότι δεν είναι εμφανείς στον αγωνιζόμενο. Είναι ο κίνδυνος της εμπαθείας εναντίον ανθρώπων, και ο κίνδυνος του αποπροσανατολισμού από την πορεία. Ας μην ξεχνούμε, ότι ακόμη βρίσκεται κάτω από την επιρροή των γεγονότων, και η ψυχολογική του κατάσταση δεν έχει ακόμη ισορροπήσει.

Η ανοικτή μάχη με την αίρεση, μόλις έχει λήξει. Δεν έχει ακόμη προλάβει να βρεθεί μόνος του με τον εαυτό του. Με όλα αυτά τα γεγονότα να τον περιτριγυρίζουν, αρχίζει ο τρίτος γύρος. Γι’ αυτόν όμως, και για όλους τους κινδύνους που προαναφέραμε, θα μιλήσουμε αναλυτικά στην επόμενη εκπομπή.

Ωστόσο, με όλα αυτά που είδαμε σήμερα, πιστεύουμε ότι έγινε αντιληπτό, έστω και αχνά, το πόσο δύσκολος είναι ο αγώνας για να ξεφύγει κανείς από μια αίρεση, και να βρει τον δρόμο του, τον δρόμο της αλήθειας, τον δρόμο του Χριστού. Χρειάζεται πολλή εγρήγορση, προσευχή και προσκόλληση στον λόγο του Θεού και στο θέλημά Του, για να μπορέσει κανείς να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια, που κάθε τόσο θα βρίσκει μπροστά του, μέχρι να απαγκιστρωθεί τελείως από την πλάνη της αιρέσεως. Και ασφαλώς, φεύγοντας απ’ αυτήν, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα φθάσει στην αληθινή Εκκλησία.

Μοιάζει με ένα καράβι που ήταν παγιδευμένο από πειρατές, και κατάφερε να ξεφύγει, αλλά χρειάζεται πολύς κόπος και αγώνας, στην ανοικτή θάλασσα, μέχρι να φθάσει τελικά στο λιμάνι.

Στην “έρημο” έξω από την “Αίγυπτο” τής αίρεσης

Αγαπητού ακροατές χαίρετε! Η σημερινή εκπομπή, αποτελεί το δεύτερο μέρος της σειράς, με τίτλο: «Ο δύσκολος δρόμος της επιστροφής».

Οι κοινές καταβολές των αιρέσεων

Η σειρά αυτή αναφέρεται στη δύσκολη και ανηφορική πορεία ενός ανθρώπου, ο οποίος κατ’ αρχήν παγιδεύτηκε στα δίχτυα μιας αίρεσης του Χριστιανικού κόσμου, και στη συνέχεια με τη βοήθεια και τη συνδρομή του Κυρίου, προσπαθεί να επιστρέψει στην αλήθεια και στο φως του Χριστού.

Όπως επισημάναμε και στην προηγούμενη εκπομπή, ενώ στην αρχή φαίνεται πως κάθε αίρεση έχει και τα δικά της χαρακτηριστικά, και επομένως αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση, ωστόσο, ύστερα από μια βαθύτερη εξέταση του θέματος γίνεται πρόδηλο, το ότι γενικά οι αιρέσεις του Χριστιανικού κόσμου έχουν πάρα πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Εμφανίζουν δηλαδή μια συγγένεια διδασκαλιών και πρακτικών, και βέβαια κάτι τέτοιο είναι απολύτως φυσικό και αναμενόμενο, διότι όπως θα λέγαμε, η συγγένειά τους είναι και κληρονομική. Δεν ξεφύτρωσαν η μία ανεξάρτητα από την άλλη, αλλά έχουν κοινούς πατέρες ή παππούδες. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, έχουν ξεπηδήσει από τον χώρο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, και είναι σχεδόν βέβαιο, ότι οποιαδήποτε αίρεση του Χριστιανικού κόσμου εξετάσουμε από ιστορικής πλευράς, θα βρούμε αρκετά πίσω, τον Λούθηρο, ή τον Ζβίγγλιο ή τον Καλβίνο. Δηλαδή, οι Χριστιανικές αιρέσεις, εκτός από ελαχιστότατες περιπτώσεις, μπορούν να καταταγούν στο χώρο του Προτεσταντισμού ή της Μεταρρύθμισης.

Έτσι, λίγο ή πολύ, τα βασικά τους χαρακτηριστικά, και στη δογματική και στην πρακτική τους, είναι κοινά. Και εξετάζοντας τον αγώνα που κάνει κάποιος που είναι εγκλωβισμένος σε μια απ’ αυτές, για να αποκτήσει την κατά Χριστόν ελευθερία και να οδηγηθεί πίσω στην αλήθεια, είναι πολύ διδακτικό, και βρίσκει άμεση εφαρμογή και για οποιαδήποτε άλλη.

Επιλογή μιας «παναίρεσης» ως περιεκτικό παράδειγμα

Στη δική μας τη μελέτη, εξετάζουμε την ιστορία ενός ανθρώπου, που βρισκόταν στο χώρο των ΜτΙ. Όπως εξηγήσαμε και στην προηγούμενη εκπομπή, διαλέξαμε αυτό τον χώρο, διότι είναι πολύ αντιπροσωπευτικός, ενώ από πλευράς δογματικών διδασκαλιών, είναι πλουσιότατος σε κακοδοξίες. Οι ΜτΙ έχουν κάνει μια ανθολογία των αιρετικών διδασκαλιών, σχεδόν από όλους τους αιρετικούς όλων των προηγουμένων αιώνων. Συχνά αρκετά εύστοχα, τους προσδίδεται και ο χαρακτηρισμός της «παναίρεσης».

Έτσι, εξετάζοντας αυτόν τον χώρο, εξετάζουμε ταυτόχρονα και τις κακοδοξίες όλων των άλλων αιρέσεων. Παράλληλα τονίσαμε, ότι η πορεία του ανθρώπου που περιγράφουμε, δεν είναι υποθετική ή αποκύημα της φαντασίας, αλλά στηρίζεται σε προσωπικές εμπειρίες γνωστών μας ανθρώπων. Δεν είναι φιλοσοφικού περιεχομένου η μελέτη μας. Αλλά εξιστόρηση πραγματικών γεγονότων, και προσωπικών εμπειριών, αρκετών υπαρκτών προσώπων.

Περιληπτικά τα πρώτα βήματα και κίνδυνοι που εξετάσαμε

Α. Ο πρώτος φωτισμός

Είδαμε λοιπόν, ότι το πρώτο βήμα σ’ αυτόν τον δρόμο της επιστροφής, γίνεται όταν ο Κύριος φωτίσει τον άνθρωπο, είτε άμεσα, (μέσω του λόγου Του), είτε έμμεσα, (μέσω κάποιου συνανθρώπου του), να διακρίνει, ότι μια από τις βασικές διδασκαλίες της αίρεσης στην οποία ανήκει, είναι εσφαλμένη.

Β. Κίνδυνος «βολέματος»

Στο σημείο αυτό, ο άνθρωπος αντιμετωπίζει το πρώτο βασικό δίλημμα. Ο ένας δρόμος είναι να σταματήσει την έρευνα, και να αγνοήσει την έστω μικρή αλήθεια που του φανερώθηκε, για να υπηρετήσει μονίμως πλέον το ψεύδος της αίρεσης, με αντάλλαγμα την εξωτερική του ηρεμία, και το κοινωνικοθρησκευτικό βόλεμα που του παρέχει η αίρεση.

Είναι φανερό, πως αυτός ο δρόμος είναι της κακίας. Εύκολος, αλλά και το τέλος του είναι η απώλεια. «Πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος η οδός, η φέρουσα εις την απώλεια, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. (Ματθαίος 7/ζ: 13).

Ο άλλος δρόμος, είναι αυτός της Αρετής, της Ζωής αλλά και της θλίψεως. «Στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη ο οδός, η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθαίος 7/ζ: 14).

Αυτός ο γενικός κανόνας, βρίσκει εφαρμογή και σ’ αυτή την περίπτωση. Έτσι, αν διαλέξει να συνεχίσει την έρευνα προς όφελος της αληθείας, ανεξαρτήτως των συνεπειών, τότε ο άνθρωπος αυτός έχει ολοκληρώσει το πρώτο βήμα στο δρόμο της επιστροφής, και ο Κύριος, εφ’ όσον φάνηκε πιστός στο λίγο, του δίνει περισσότερο, ώστε να διακρίνει πλέον με σαφήνεια και βεβαιότητα το δογματικό λάθος της αίρεσης.

Γ. Η σύγκρουση με την αίρεση ο διωγμός του

Αυτό, αρκετά σύντομα θα τον φέρει στο δεύτερο στάδιο. Ο Κύριος είχε πει στους μαθητές: «Ό,τι σας λέγω εν τω σκότει, είπατε εν τω φωτί. Και ό,τι ακούετε εις το ωτίον, κηρύξατε επί των δωμάτων» (Ματθαίος 10/ι: 27). Δεν μπορεί αυτό το τόσο σημαντικό στοιχείο να το κρατήσει για τον εαυτό του. Έτσι, πολύ σύντομα χαρακτηρίζεται σαν «αποστάτης», ή «ετεροδιδάσκαλος» και επακολουθούν θρησκευτικά δικαστήρια.

Αν δεν συμβιβαστεί και δεν υποκύψει στις ανοικτές πλέον απειλές της αίρεσης, τότε αποκόπτεται. Και συνήθως δεν φεύγει μόνος. Φέρνει μαζί του και ένα σωρό συκοφαντίες, που η αίρεση φροντίζει έντεχνα και ύπουλα να του προσάψει, έτσι ώστε να καταστήσει πλέον αδύνατη την επαφή του, με οποιαδήποτε άλλα ενεργά μέλη της ομάδας, μήπως ακούσουν κι άλλοι και αποχωρήσουν και αυτοί.

Σημειωτέον, πως για όλες αυτές τις ανίερες πράξεις, οι αιρετικοί χρησιμοποιούν την Αγία Γραφή για να τις υποστηρίξουν. Και γι’ αυτό είναι τόσο πολύ επικίνδυνοι. Διότι διαστρέφουν τον λόγο του Θεού, για να δικαιολογήσουν τις ενέργειές τους. Δεν ενδιαφέρονται για την ουσία, αλλά για τον τύπο. Έτσι, για παράδειγμα, δεν ενδιαφέρονται για το εάν αυτά που λέει κάποιος είναι πράγματι αληθινά ή όχι. Αλλά για το εάν μπορούν να βρεθούν δύο ή τρεις μάρτυρες κατηγορίας, που να αποδείξουν ότι πράγματι τα λέει ή τα πιστεύει, κ.ο.κ. Πράγματι, ο Φαρισσαϊκός νομικισμός, σε όλη του την μεγαλοπρέπεια. Προσπαθούν να είναι προσκολλημένοι στο γράμμα της Αγίας Γραφής, ενώ τους διαφεύγει το πνεύμα, επειδή είναι πονηρά τα έργα τους.

Ας επανέλθουμε όμως στον πνευματικό μας οδοιπόρο, και ας παρακολουθήσουμε σε ποιο ακριβώς σημείο βρίσκεται, και ποιοι είναι οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες του. Στην προηγούμενη εκπομπή, τον αφήσαμε να βρίσκεται μόνος, αποκομμένος, αλλά και ελεύθερος από την αίρεση. Στο σημείο αυτό ακριβώς, εμφωλεύουν πολλοί κίνδυνοι, που δεν είναι εμφανείς, αλλά μοιάζουν με υφάλους.

Ο κίνδυνος να γίνει αιρεσιάρχης

Η ένταση της πνευματικής και συνειδησιακής μάχης, δεν έχει ακόμα καταλαγιάσει. Ο ψυχολογικός και ο συναισθηματικός του κόσμος, βρίσκονται σε ιδιαίτερη εγρήγορση. Έτσι κινδυνεύει να του δημιουργηθούν προσωπικές εμπάθειες, εναντίον συγκεκριμένων προσώπων. Κινδυνεύει να αποπροσανατολισθεί από την αρχική του πορεία. Και ο αγώνας του για την αλήθεια, να καταντήσει αγώνας εναντίον της αίρεσης, χωρίς ο ίδιος να έχει ξεκαθαρίσει τις θέσεις του, και να έχει αποκτήσει γνώση, αγάπη και νηφαλιότητα.

Εάν πέσει σ’ αυτή την παγίδα, είναι βέβαιο πως θα αναλωθεί, χωρίς να φθάσει στο τέρμα του δρόμου. Οι άγιοι πατέρες λένε, ότι πρώτα πρέπει να καθαρισθείς εσύ ο ίδιος, και ύστερα να ασχοληθείς να καθαρίσεις και άλλους. Πρώτα να φωτισθείς εσύ, και ύστερα να φωτίσεις και άλλους. «πρώτον δει καθαρθείν, και είτα καθάραι. Πρώτον δει φωτισθήναι, και είτα φωτίσαι».

«Κόλλημα» με την αίρεση

Επειδή όμως η αίρεση γι’ αυτόν ήταν το Α και το Ω για τη ζωή του, και ξαφνικά αισθάνεται προδομένος απ’ αυτήν, ο κίνδυνος είναι μεγάλος να του γίνει έμμονη ιδέα, και συνέχεια ο νους του και οι συζητήσεις του, να περιστρέφεται γύρω από το τι λένε και τι δεν λένε οι πρώην ομόπιστοί του, καυτηριάζοντάς τους, και μη μπορώντας να ασχοληθεί με την αλήθεια που οδηγεί στην ζωή, και δεν τη γνωρίζει ακόμα.

Η περιπλάνηση στη θρησκευτική έρημο, μετά την Έξοδο από την Αίγυπτο

Η πορεία αυτή, μπορεί να παρομοιασθεί με την Έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο. Ο Φαραώ, που σ’ αυτή την περίπτωση είναι η ηγεσία της αίρεσης, όταν βλέπει ότι δεν μπορεί πλέον να κρατήσει τον Ισραήλ στην Αίγυπτο, δηλαδή τον άνθρωπο στην αίρεση, τότε τον διώχνει με την αποκοπή. Ο άνθρωπος όμως αυτός, δεν βρίσκεται αυτόματα στον χώρο της βασιλείας του Θεού, που είναι ο χώρος της Χριστιανικής Εκκλησίας, όπως ακριβώς δεν βρέθηκε ο Ισραήλ αυτόματα στη γη της Επαγγελίας, φεύγοντας από την Αίγυπτο.

Ακολουθεί μια μακρά και οδυνηρή περιπλάνηση στην έρημο, σ’ έναν χώρο αφιλόξενο. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει σ’ αυτόν επί μακρόν. Δεν είναι το φυσικό του περιβάλλον. Οι κίνδυνοι που παραμονεύουν είναι πολλοί και θανατηφόροι. Οι πειρασμοί είναι πολλών ειδών. Μπορούμε μάλιστα να πούμε, ότι και ποσοτικά υπάρχει αναλογία. Όπως ελάχιστοι από τους Ισραηλίτες κατάφεραν να μπουν στη γη της Επαγγελίας, έτσι ελάχιστοι δυστυχώς, είναι αυτοί που με τη Χάρη και με τη φανερή βοήθεια του Θεού, καταφέρνουν να φθάσουν στο τέλος του δρόμου και να γίνουν μέλη της αληθινής Χριστιανικής Εκκλησίας, μέλη του Σώματος του Χριστού.

Αυτό δεν το λέμε για να αποθαρρύνουμε όσους από τους ακροατές βρίσκονται σε αυτή την όντως δύσκολη θέση. Αντίθετα μάλιστα, επισημαίνοντας την πραγματικότητα, θέλουμε να τους βοηθήσουμε στον αγώνα τους, ενθαρρύνοντάς τους και προειδοποιώντας τους, ώστε να είναι προετοιμασμένοι και με τα πνευματικά τους αισθητήρια σε εγρήγορση.

Οργή και ενοχές

Αναχωρώντας λοιπόν ο άνθρωπος από την αίρεση, διακατέχεται από ανάμεικτα συναισθήματα. Ανακούφιση για την ελευθερία που απέκτησε, φεύγοντας από τη δουλεία της πλάνης της συγκεκριμένης αίρεσης. Αγανάκτηση και οργή, εναντίον όλων των υπαιτίων της πλάνης. Απογοήτευση, για το ότι τόσα χρόνια, όχι μόνο βρισκόταν δέσμιος σ’ αυτό το περιβάλλον, που έχει για θεμέλια το ψεύδος, την απάτη και την αδικία, αλλά και για το ότι το υποστήριξε με όλες του τις δυνάμεις. Τον βασανίζουν ενοχές, για το πόσους άλλους ο ίδιος έσπρωξε στην αίρεση αυτή, όντας τυφλό όργανό της. Βέβαια η διάθεσή του ήταν πάντα ειλικρινής, αλλά το αποτέλεσμα μετράει. Πώς τελικά ο ίδιος έγινε όργανο της πλάνης, και εν αγνοία του την υπηρέτησε πιστά, εναντίον του Θεού και των συνανθρώπων του. Αισθάνεται και βαθειά ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, που δεν τον απέρριψε εξ αιτίας της αιρετικής του στάσης, αλλά τον βοήθησε να κατανοήσει κάποιες αλήθειες και να διαχωρίσει τη θέση του από την πλάνη της αιρέσεως.

Ψυχολογικοί φόβοι

Αλλά κοντά σ’ αυτά έρχονται να προστεθούν, και το συναίσθημα της μοναξιάς και εγκατάλειψης από τους οικείους του, συγγενείς και φίλους, που ανήκουν ακόμα στην αίρεση, αλλά και ένα ακαθόριστο συναίσθημα φόβου, για το τι πρόκειται να απογίνει μόνος στο άγνωστο.

Αναζήτηση ομοιοπαθών

Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, μπορεί να περάσει αρκετό καιρό. Γίνονται έντονες ζυμώσεις μέσα του. Παράλληλα ψάχνει να βρει ομοιοπαθείς, για να επικοινωνήσει μαζί τους και να ανταλλάξει μαζί τους τις εμπειρίες τους, μήπως και βοηθηθεί να ξεχωρίσει κάποιο μονοπάτι. Βλέπετε, ενώ έχει απορρίψει από πάνω του την προκατάληψη που είχε υπέρ της αίρεσης, δεν έχει απορρίψει και την προκατάληψη που του είχε αυτή υποβάλλει σχετικά με τις υπόλοιπες Χριστιανικές ομολογίες, ότι όλες ανεξαιρέτως προέρχονται από τον Σατανά.

Δεν έχει ακόμα βέβαια απορρίψει και όλα τα εσφαλμένα δόγματα και διδασκαλίες, με τα οποία η αίρεση επί χρόνια τον είχε γαλουχήσει. Θα χρειασθούν χρόνια, σκληρός αγώνας για καθένα από αυτά. Και προπαντός η Χάρη του Θεού για να μπορέσει να του τα αποβάλλει.

Έτσι, η περιπλάνηση στην έρημο έχει ήδη αρχίσει. Στην αρχή υπάρχει έντονος ζήλος, που εκδηλώνεται με αρκετή μελέτη, και με μια έντονη προσπάθεια που καταβάλλει ο άνθρωπος, να διαρρήξει τα στεγανά της αίρεσης, και να ενημερώσει όσο το δυνατόν περισσοτέρους πρώην ομοπίστους του γίνεται. Κάτι τέτοιο συνήθως έχει κάποια αποτελέσματα, και κατ’ αυτό τον τρόπο δεν είναι πλέον τελείως μόνος, αλλά μοιράζεται μ’ αυτούς τη μοναξιά του, τις αγωνίες του, τις ανησυχίες του, και τις πνευματικές του αναζητήσεις και ανακαλύψεις.

Ο πειρασμός τής αιρεσιαρχίας

Στο σημείο όμως αυτό ακριβώς, κρύβεται ένας πολύ μεγάλος πειρασμός. Οι άνθρωποι που τον έχουν ακούσει, και που με όμοιο τρόπο έχουν αποχωρήσει από την αίρεση, δεν μπορούν να αντέξουν στον προσωπικό αγώνα για την εκζήτηση της αληθείας. Και δεν μπορούν κάτι τέτοιο, γιατί οι ρίζες τους δεν είναι βαθιές. Τους δημιουργείται ένα έντονο συναίσθημα στέρησης των θρησκευτικών συνάξεων. Επειδή οι αντιδράσεις τους δεν ήταν πρωτογενείς, τα περιμένουν όλα έτοιμα. Έχοντας την οργανωτική εικόνα της αίρεσης, προσπαθούν υποσυνείδητα να την αναπαράγουν. Ό,τι ακριβώς συνέβη με τους Ισραηλίτες στην έρημο. Κάποιοι τους έβγαλαν από την Αίγυπτο. Στην αρχή ήταν ευχαριστημένοι που ξέφυγαν από τη δουλεία των Αιγυπτίων, και αισθάνθηκαν ελεύθεροι. Αντιμετώπισαν όμως τις θλίψεις της ελευθερίας, και έτσι ανάγκασαν τον Ααρών, να τους φτιάξει ένα είδωλο. Ένα χρυσό μοσχάρι, για να το λατρεύουν στη θέση του Θεού. Ας λατρεύουν κάτι γρήγορα, κι ας είναι ο,τιδήποτε. Ας είναι είδωλο. Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και εδώ.

Αφού ενημερωθούν από τον άνθρωπο, του οποίου τα βήματα παρακολουθούμε, για τα συγκεκριμένα δόγματα της αίρεσης που διαπίστωσε πως είναι εσφαλμένα, και τον ανάγκασαν να διαχωρίσει τη θέση του, και τελικά να αποχωρήσει, του ζητούν να αναλάβει την πλήρη πνευματική τους καθοδήγηση. Να παίξει γι’ αυτούς το ρόλο που παλαιότερα έπαιζε η πνευματική ηγεσία της αιρέσεως.

Αν κοιτάξει κανείς την ιστορία, θα διαπιστώσει ότι αυτός ακριβώς υπήρξε και ο τρόπος δημιουργίας των περισσοτέρων Χριστιανικών αιρέσεων. Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος βρίσκεται σε έναν πάρα πολύ μεγάλο κίνδυνο. Εάν δεν διακρίνεται από ταπείνωση και διάκριση, αλλά έχει μέσα του έστω και μια μικρή δόση από το δηλητήριο του εγωισμού, τότε το πιο πιθανό είναι από εκζητητής της Εκκλησίας του Χριστού και της αληθείας, να καταντήσει αιρεσιάρχης, εκτός του Χριστού.

Εάν ο πονηρός βρει κατάλληλο έδαφος, δηλαδή έδαφος υψηλοφροσύνης, τότε υποβάλλει στον άνθρωπο και βιβλικές παροτρύνσεις για να ξεκινήσει τη δική του αίρεση, όπως οι εξής: «Ίσως ο Θεός να σε διάλεξε όπως τον Μωυσή, για να επιτελέσεις αυτό το συγκεκριμένο έργο». Ή του  φορτώνει μεγαλύτερες ευθύνες, εκτός από αυτές που φυσιολογικά είναι δικές του, όπως: «Τι θα γίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι αν τους εγκαταλείψεις; Πού θα πάνε; Θα χαθούν! Έχεις αυτό το δικαίωμα να τους στερήσεις την πνευματική τροφή, που δεν μπορούν να τη βρουν μόνοι τους;»

Διακρίνετε αγαπητοί, τον διαβολικό συλλογισμό; Λέτε και ο ίδιος είναι διδάσκαλος φωτισμένος από τον Θεό, και μέλος της αληθινής Εκκλησίας, ώστε να γίνει ποιμένας και να αναλάβει να φωτίσει άλλους!

Αν υποκύψει στις πιέσεις, τις εσωτερικές και εξωτερικές, τότε το αποτέλεσμα είναι μοιραίο. «Τυφλός οδηγεί τυφλούς». Και βέβαια η κατάληξη είναι γνωστή: «Τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγεί, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει» (Ματθαίος 15/ιε: 14).

Ας τονίσουμε και πάλι, ότι βασική αιτία για όλες αυτές τις ακραίες θέσεις, είναι η προκατάληψη που έχει δημιουργήσει η προηγούμενη αίρεση, ότι στον κόσμο υπάρχει γενική αποστασία, και δεν υπάρχει πουθενά ορατή η Αποστολική Εκκλησία του Χριστού.

Έτσι λοιπόν, αν ο άνθρωπος του οποίου παρακολουθούμε την πορεία της επιστροφής, ξεπεράσει και αυτόν τον πειρασμό με τη Χάρη του Θεού, τότε έχει κάνει ακόμη ένα βήμα προς την αληθινή Εκκλησία, αλλά ακόμη του υπολείπεται πολύς και δύσβατος δρόμος. Ούτε καν έχει δει τη γη της Επαγγελίας. Βρίσκεται ακόμη βαθειά μέσα στην έρημο, και το φως που έχει είναι λιγοστό.

Η κακόδοξη παγίδα τής “αόρατης εκκλησίας”

Η αντίληψη που έχει περί γενικής αποστασίας, θα αποτελέσει και την αφετηρία για τον επόμενο πειρασμό που έχει να αντιμετωπίσει.

Επειδή όμως είναι τόσο διαβρωτική και καταλυτική αυτή η διδασκαλία, και αρκετά κοινή μεταξύ των διαφόρων αιρέσεων, ας τη δούμε λίγο πιο αναλυτικά:

Οι περισσότερες από τις Χριστιανικές αιρέσεις, οι οποίες δεν μπορούν να συνδέσουν την ιστορία τους με την Αποστολική εποχή, αλλά κατά ιδιαίτερο τρόπο οι εσχατολογικές, όσες δηλαδή αιτιολογούν και ταυτίζουν την εμφάνισή τους με τους έσχατους καιρούς, αποδέχονται και προωθούν αυτή τη θεωρία.

Ισχυρίζονται ότι ο Κύριος ίδρυσε την Εκκλησία, η οποία εγκαινιάσθηκε την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ. Η Εκκλησία αυτή βεβαίως, είχε εξωτερικό σχήμα και χαρακτηριστικά, δηλαδή συγκεκριμένους τόπους σύναξης, οργανική διάρθρωση με Αποστόλους, Επισκόπους, Πρεσβυτέρους, Διακόνους, και γενικά πιστούς βαπτισμένους Χριστιανούς, που μετείχαν στην διδαχή και στη λατρεία. Αυτή λοιπόν η Χριστιανική Εκκλησία στους αποστολικούς χρόνους, είχε ορατή δομή, και σε αυτήν, υπήρχε το Πνεύμα του Θεού και τα ορθά δόγματα. Όποιος ήθελε να πλησιάσει τον Θεό, σ’ αυτήν έπρεπε να προσκολληθεί.

Και μέχρι εδώ, τα πράγματα έχουν καλώς. Ισχυρίζονται όμως επιπρόσθετα, (και εδώ βρίσκεται η πλάνη), ότι μετά τους αποστολικούς χρόνους, η Εκκλησία αυτή στο σύνολό της, έγινε αποστατική. Με αποτέλεσμα όποιος ήθελε να πλησιάσει τον Θεό, έπρεπε να μην έχει καμία σχέση μ’ αυτήν, αλλά με τον Θεό απ’ ευθείας. Και αν ακόμη για κάποιο λόγο, βρισκόταν μέσα σ’ αυτή την Εκκλησία που είχε τις ρίζες της στην Πεντηκοστή, έπρεπε να διαχωρίσουν τη θέση τους και να βγουν από εκεί.

Σε αντίθεση λοιπόν, με μια σωρεία βιβλικών και ιστορικών αποδείξεων, ισχυρίζονται ότι η Εκκλησία του Θεού δεν έχει ορατή δομή, ή και αν είχε στους αποστολικούς χρόνους, κατόπιν είχε μόνο αόρατη. Ισχυρίζονται ακόμη, ότι απέκτησε ορατή δομή, με την σύσταση της συγκεκριμένης αίρεσης που διδάσκει αυτή τη θεωρία.

Έτσι, αν χρησιμοποιήσουμε το παράδειγμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, με τους οποίους και αρχίσαμε, διδάσκουν ότι η Εκκλησία του Θεού δεν είχε ορατό μέρος στη διάρκεια όλων των αιώνων που ακολούθησαν την κοίμηση των Αποστόλων. Απέκτησε και πάλι ορατή δομή, με την ίδρυση της εταιρίας Σκοπιά με τον Ρώσσελ, στα τέλη του 19^ου αιώνα.

Έτσι, μ’ αυτό το δογματικό υπόβαθρο, μόλις ο άνθρωπος διαπιστώσει ότι αίρεση στην οποία ανήκε, είναι πράγματι αίρεση, τότε δεν αρχίζει να αναζητά την πραγματική Χριστιανική Εκκλησία που έχει τις ρίζες της στους Αποστόλους, διότι εξακολουθεί να πιστεύει ότι δεν υπάρχει. Εκείνο που πιστεύει, είναι ότι εξακολουθεί η περίοδος της γενικής αποστασίας, κατά την οποία δεν υπάρχει ορατή, γνήσια Εκκλησία επί της γης.

Αυτό είναι και το κλειδί, για να κατανοήσουμε γιατί δεν ψάχνει κάπου αλλού, για να βρει την αλήθεια. Γιατί απλούστατα, πιστεύει ότι δεν υπάρχει πουθενά! Πιστεύει ακόμα, και ότι ο καθένας πρέπει ανεξάρτητα να βρει τον Θεό. Αυτό το πιστεύω του, αποτελεί και το μεγαλύτερο εμπόδιο και την ισχυρότερη προκατάληψη που έχει κληρονομήσει από την αίρεση.

Η παγίδα τής απογοήτευσης και τής απομάκρυνσης

Έτσι απομονωμένος πλέον, αρχίζει απεγνωσμένα να αναζητά τον Θεό μέσα από την Αγία Γραφή. Του διαφεύγει βέβαια το γεγονός, ότι η Αγία Γραφή παρήχθη και επεκυρώθη από την Εκκλησία. Και μόνο από την Εκκλησία ερμηνεύεται. Παράλληλα, έτσι απομονωμένος όπως είναι, δεν αργεί να κουραστεί ψάχνοντας. Έτσι όπως είναι αποκαμωμένος, αρχίζει να απογοητεύεται. Δεν βλέπει από πουθενά φως. Δεν έχει έναν άνθρωπο να ανταλλάξει μια πνευματική κουβέντα και να στηριχθεί λιγάκι. Ταυτόχρονα, ως ατελής άνθρωπος που είναι, σφάλλει. Υποπίπτει σε αμαρτήματα, και αυτές οι πτώσεις του μειώνουν ακόμη περισσότερο το ηθικό.

Ήδη λοιπόν, έχει αρχίσει μια πολύ αποθαρρυντική κατηφορική πορεία. Σιγά – σιγά, αρχίζει και κλονίζεται και η πίστη του. «Άραγε υπάρχει Θεός; Ή έχω εμπλακεί σ’ ένα φιλοσοφικό παιχνίδι θεολογικού περιεχομένου;»

Ο πονηρός βρίσκει κατάλληλο έδαφος αυτή τη φορά της απομόνωσης, της πνευματικής ασιτίας και της πτώσης στην αμαρτία, και πάνω σε αυτό σπέρνει την απογοήτευση, την αμφιβολία, και στη συνέχεια, τη λήθη του Θεού, ίσως και τη βλασφημία.

Έτσι λοιπόν, πίσω απ’ αυτό το ερώτημα, ακολουθούν και άλλα παρόμοια. Μόλις λοιπόν σπαρεί ο σπόρος της αμφιβολίας για την ύπαρξη του Θεού, ο άνθρωπος έχει ήδη μπει, σε έναν ακόμη μεγάλο πειρασμό. Ο πονηρός του υποβάλλει και νέες ερωτήσεις και σκέψεις σε πρώτο πρόσωπο, όπως: «Αρκετές θυσίες έχω κάνει για τη θρησκεία. Και τώρα διαπιστώνω ότι όλα αυτά ήταν στον αέρα. Τόσα χρόνια παραγκώνισα την εργασία μου, την οικογένειά μου, την ήσυχη και άνετη ζωή για μία αίρεση. Μήπως και τώρα κάνω το ίδιο; Άλλωστε, τι έχω καταλάβει απ’ αυτή τη ζωή; Μόνο περιορισμοί, στερήσεις και θλίψεις. Χιλιάδες ώρες, αφιερωμένες και δαπανημένες σε μια πλάνη. Καιρός δεν είναι να αλλάξω; Να ασχοληθώ και λίγο με τον εαυτό μου, και με την οικογένειά μου; Να ενδιαφερθώ και λίγο για την καριέρα μου; Δεν λέω να πάω να κλέψω, ή να σκοτώσω. Ηθικές και τίμιες δραστηριότητες είναι κι αυτές. Ας σταματήσω πια να ασχολούμαι με τη θρησκεία. Μέχρι τώρα, μόνον πίκρες και απογοητεύσεις μου προσέφερε.

Για όποιον διαθέτει νηφαλιότητα, είναι εύκολο να διακρίνει, ότι αυτές οι σκέψεις είναι σκέψεις άφρονος.

Ας θυμηθούμε πάλι την τόσο διδακτική ιστορία της εξόδου των Ισραηλιτικών. Ο Κύριος τους έβγαλε από τη σκληρή δουλεία, και τους διατηρούσε θαυματουργικά στην έρημο, ωστόσο εκείνοι εγόγγυζαν, και πολύ εύκολα προτιμούσαν να τον ανταλλάξουν για τα υλικά αγαθά, που μάλιστα ήταν τόσο ταπεινά και καταφρονητέα! Τα ζαρζαβατικά της Αιγύπτου. Έτσι λοιπόν, αν ο άνθρωπός μας δώσει προσοχή σ’ αυτές τις σκέψεις, τότε σύντομα χάνει την πνευματικότητα που είχε, και τον κερδίζει πλέον ο κόσμος.

Ας φέρουμε στον νου μας τον Δημά. Συνεργάτης του αποστόλου Παύλου στις αποστολικές του περιοδείες. Θα έλεγε κανείς πως βρισκόταν σε μια θέση πολύ ζηλευτή. Και πως είχε σχεδόν βέβαιο το «βραβείο». Σίγουρα οι κόποι του και οι προσπάθειες που είχε κάνει για το Χριστιανικό Ευαγγέλιο δεν θα ήταν και λίγες. Όμως στο τέλος, ο Παύλος δηλώνει με θλίψη: «Ο Δημάς με εγκατέλειπεν, αγαπήσας τον παρόντα κόσμον, και απήλθεν εις Θεσσαλονίκη». (Β΄ Τιμόθεον 4/δ: 10).

Σίγουρο είναι αγαπητοί, πως ο κόσμος της Χριστιανοσύνης, δεν είναι μόνο αποκαλύψεις υψηλών νοημάτων και αληθειών μέσα από το λόγο του Θεού, αλλά και θλίψεις, και πειρασμοί. Συχνά και ανηφορικός Γολγοθάς. Ας μην αφήσουμε τον παρόντα πρόσκαιρο κόσμο, να μας δελεάσει και να μας αποστερήσει από το βραβείο.

Ας θυμηθούμε τις παραινέσεις του Ιωάννη, στην Α΄ Ιωάννου 2/β: 15, 17: «Μη αγαπάτε τον κόσμον, μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού. Όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα».

Είναι αλήθεια, ότι στο χώρο της αίρεσης, δεν υπάρχει σεβασμός της ελευθερίας του ανθρώπου, αλλά συνήθως υπάρχει καταδυνάστευση. Έτσι μπαίνουν διάφοροι περιορισμοί, σε ολόκληρο το φάσμα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Όπως φυσικά στην ηθική, στη διάθεση του χρόνου, στον επαγγελματικό προσανατολισμό, στον οικονομικό προγραμματισμό και σε πολλά άλλα. Βέβαια, κάτι τέτοιο, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά των αιρέσεων. Η ασφυκτική δηλαδή πίεση στους πιστούς από μέρους της ηγεσίας.

Ας το ακούσουμε όμως από τον Απόστολο Παύλο, στην προς Γαλάτας επιστολή 2/β: 4: «Δια τους παρεισάκτους ψευδαδέλφους, οίτινες παρεισήλθον δια να κατασκοπεύσωσι την ελευθερίαν ημών, την οποίαν έχομεν εν Χριστώ Ιησού, δια να μας καταδουλώσωσιν».

Έτσι λοιπόν, τώρα που ο άνθρωπος αναπνέει τον αέρα της ελευθερίας, μακριά πλέον από τους περιορισμούς της αίρεσης, είναι πολύ πιθανόν να παρασυρθεί και να θελήσει να εκτονώσει όλη αυτή την πίεση που δεχόταν επί τόσα χρόνια. Μπορεί λοιπόν να μετατρέψει την ελευθερία σε ασυδοσία, με άμεσο βέβαια αποτέλεσμα την επιστροφή του στον κόσμο.

Ο άνθρωπος προσπαθεί να ανακτήσει και όλο τον χαμένο χρόνο που του έκλεψε η αίρεση. Έτσι, η επανείσοδός του στον κόσμο, στον κοσμικό τρόπο ζωής, γίνεται με ακραίο τρόπο. Από εκεί που αφιέρωνε πολύ λίγο χρόνο στη δουλειά, και πάρα πολύ σε θρησκευτικά ζητήματα, τώρα οι όροι αντιστρέφονται εντελώς. Πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά, ζητώντας να καταξιωθεί μέσα απ’ αυτήν, και παράλληλα να φθάσει γρήγορα στον πλουτισμό. Η θρησκευτική ενασχόληση, ή παύει εντελώς, ή γίνεται πλέον πάρα πολύ αραιά. Ενώ η μελέτη της Αγίας Γραφής, όποτε γίνεται, αντιμετωπίζεται σαν το μέσον διανοητικών ασκήσεων, και πάλι έχει σαν στόχο την προσωπική καταξίωση.

Η παγίδα τής ηθικής εξαχρείωσης

Στο χώρο της ηθικής, από το ένα άκρο που βρισκόταν πηγαίνει στο άλλο. Δεν σταματά ούτε στο απλό μέτρο που ορίζει η Βίβλος, αλλά ούτε και στο κοινωνικά αποδεκτό μέτρο. Πολλές φορές, κατεβαίνει και πιο κάτω απ’ αυτό. Πραγματικά, πρόκειται για θλιβερό κατάντημα. Για απότομο κατρακύλισμα. Και βέβαια όλα αυτά συμβαίνουν, διότι η αίρεση είχε επιβάλλει στα μέλη της μια ευσεβιστική στάση, μέσω σιδηράς πειθαρχίας, διότι την ενδιέφερε η εξωτερική εικόνα. Δεν θέλησε να εργασθεί κατά Χριστόν, και με αγάπη και φιλανθρωπία, με το καθένα μέλος της ξεχωριστά, για να το βοηθήσει ώστε οι αρετές να πιάσουν ρίζες μέσα του. Από αυτό τον πειρασμό, που μόλις συζητήσαμε, κινδυνεύει η συντριπτική πλειοψηφία όσων αποχωρούν από αιρέσεις του Χριστιανικού κόσμου.

Από τη θρησκευτική χαλάρωση, περνούν στο στάδιο αμφιβολιών της πίστεως, από εκεί στην απογοήτευση, προχωρούν λίγο περισσότερο στην επανεκτίμηση της ζωής τους, και ορμούν πλέον στον κόσμο για να κερδίσουν απ’ αυτόν όσα στερήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, μεταμελημένοι για το θρησκευτικό τους παρελθόν.

Έτσι καλύπτουν την καρδιά τους με βαθύ σκοτάδι και σβήνουν τη μικρή λάμψη που είχε ανάψει. Και συμβαίνει τελικά, αυτό που περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή 1/α κεφάλαιο: «Λατρεύουν την κτίση μάλλον, παρά τον Κτίσαντα». Και έτσι, «ο Θεός τους παραδίδει εις αδόκιμον νουν» Πάθη ατιμίας, ενίοτε δε και στην ακαθαρσία. Αληθινά, πολύ θλιβερή κατάληξη. «Συνέβη δε εις αυτούς το της αληθινής παροιμίας: Ο κύων επέστρεψεν εις το ίδιον αυτού εξέραμα, και ο χοίρος λουσθείς, επέστρεψεν εις το κύλισμα του βορβόρου». (Β΄ Πέτρου, 2/β: 22).

Εάν όμως ο άνθρωπος που εξετάζουμε αντιληφθεί έγκαιρα την παγίδα και αποκρούσει τον πειρασμό, τότε έχει κάνει άλλο ένα πολύ σημαντικό βήμα στον ανηφορικό δρόμο της επιστροφής. Ωστόσο, μέσα από όλες αυτές τις δοκιμασίες και τους ποικίλους πειρασμούς, έχει διαπιστώσει πόσο μικρές, πόσο περιορισμένες είναι οι δυνατότητές του, και πόσο δύσκολο είναι να στηρίζεται μόνος. Έχει αρχίσει πλέον να αντιλαμβάνεται την ανάγκη της αληθινής Εκκλησίας. Και πως εκτός αυτής, ο πνευματικός θάνατος είναι απλώς ζήτημα χρόνου.

Αν και διακατέχεται ακόμα από την προκατάληψη εναντίον όλων των ορατών εκκλησιών, ότι είναι «αποστατικές», εν τούτοις πιστεύει στην αόρατη Εκκλησία, η οποία και στην εποχή του, πρέπει να έχει γνήσιους εκπροσώπους της στη γη. Πιθανώς ανένταχτους, πιθανώς και ενταγμένους σε κάποια Χριστιανική ομάδα. Ωστόσο πάντοτε ψάχνει για άτομα και όχι για ομάδες.

Ξεπερνώντας την προκατάληψη για τις άλλες θρησκείες

Έτσι, κάνει ένα μεγάλο βήμα. Αποφασίζει να ψάξει να τους βρει. Σιγά – σιγά, αρχίζει να έρχεται σε επαφή με «χριστιανούς» άλλων ομολογιών. Συγκρίνει τις δογματικές τους θέσεις με αυτές στις οποίες έχει ο ίδιος καταλήξει και αποδέχεται, εξετάζει και τη διαγωγή τους, σε προσωπικό πλέον επίπεδο, και όχι σε επίπεδο συνόλου. Είναι φανερό, ότι αυτή η σύγκριση, θα τον οδηγήσει σε ανθρώπους που ανήκουν σε χώρους συγγενικούς με την αίρεση στην οποία ανήκε και ο ίδιος.

Ωστόσο έχει γίνει πιο ανοικτός, πιο διαλλακτικός με τους συνανθρώπους του. Δεν εκφράζει αμέσως καταδικαστικές κρίσεις, με μόνο κριτήριο τον χώρο στον οποίο ανήκουν. Ενδιαφέρεται να μαθαίνει την προσέγγιση που εκείνοι έχουν προς τον Θεό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αναθεωρεί και τις δογματικές του θέσεις.

Ένα άλλο σημαντικό καλό που προκύπτει από αυτό το άνοιγμα και προς άλλες «χριστιανικές» ομολογίες, είναι το γεγονός ότι αναζωπυρώνεται μέσα του το ενδιαφέρον, για την εκζήτηση της αληθείας. Παίρνει κάποια τροφή πνευματική, έστω και αν δεν είναι ολοκάθαρη. Παράλληλα, ενθαρρύνεται και από άλλους στον αγώνα προς τις Χριστιανικές αρετές.

Η εμπειρία που έχει, και που ξεκινά από την αίρεση που ανήκε, τον προφυλάσσει τώρα από το να γίνει εύκολη λεία άλλων αιρετικών, χωρίς βέβαια κάτι τέτοιο να αποκλείεται εντελώς. Άλλωστε, η ισχυρή προκατάληψη που έχει απέναντι σε οποιαδήποτε οργανωμένη «χριστιανική» ομολογία, διατηρείται μέσα του αμείωτη.

Περιπλανώμενος στις άλλες θρησκείες

Έτσι λοιπόν τώρα μπαίνει σε μια καινούργια φάση: όπου περιπλανιέται στις διάφορες «χριστιανικές» εκκλησίες, αναζητώντας για γνήσιους πνευματικούς του αδελφούς, με χαρακτηριστικά όμως, που ο ίδιος τα έχει περιορίσει να ταιριάζουν στις δογματικές του θέσεις και τις προκαταλήψεις του.

Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ότι έχει  φθάσει στο τέρμα κάποιου δρόμου, που όμως είναι αδιέξοδος. Οι ψευδείς διδασκαλίες με τις οποίες έχει γαλουχηθεί από την αίρεση της πλάνης όπου βρισκόταν, του κλείνουν τους οφθαλμούς της διανοίας, και τον περιορίζουν σε χώρους αντίστοιχους με αυτόν που βρισκόταν. Ίσως λίγο καλύτερους αυτή τη  φορά.

Η θαυματουργική επέμβαση τού Κυρίου

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, που φαίνεται ότι ο άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να βρει την όντως αλήθεια, ακέραια και ανόθευτη, έρχεται να ανοίξει τον δρόμο στο αδιέξοδο ο Ίδιος ο Κύριος. Ο τρόπος που διαλέγει, ποικίλει ανάλογα με την περίσταση. Άλλοτε χρησιμοποιεί πιστούς Του δούλους. Γνήσια και καθαγιασμένα μέλη της Εκκλησίας Του, θεοφόρους και πνευματοφόρους ανθρώπους, άλλοτε επεμβαίνοντας άμεσα ο Ίδιος. Αυτές είναι οι προσωπικές εμπειρίες γνωστών μας ανθρώπων που έχουν βρεθεί σε ανάλογες καταστάσεις. Βλέπετε, σ’ αυτές τις περιπτώσεις η αρρώστια είναι πολύ βαρειά. Και επομένως το φάρμακο πρέπει να είναι πολύ ισχυρό. Καμιά φορά και η δόση μεγάλη. Έχουμε δηλαδή ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ στον άνθρωπο, και όχι «ανακάλυψη» της Εκκλησίας από αυτόν. Ο Θεός είναι που καλεί.

Βέβαια στο ζήτημα αυτό δεν υπάρχουν κανόνες. Η σοφία Θεού μπορεί να ενεργήσει με χίλιους δυο τρόπους. Ο Κύριος ανοίγει την καρδία του ανθρώπου να προσέξει, και να καταλάβει με ποιους πολιτεύεται. Όπως ακριβώς έκανε και στην Λυδία: «Και γυνή τις, Λυδία το όνομα, πωλήτρια πορφύρας, εκ πόλεως Θυατείρων, σεβομένη τον Θεόν ήκουε. Της οποίας ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν δια να προσέχει εις τα λαλούμενα υπό του Παύλου» (Πράξεις 16/ιστ: 14). Ο Ίδιος ο Κύριος σπάζει τα τείχη της προκατάληψης.

Σε μια άλλη περίπτωση, όταν ο άνθρωπος βρεθεί μπροστά σ’ ένα πνευματοφόρο μέλος της Εκκλησίας, συμβαίνει ό,τι περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, όταν έμπαινε ένας άνθρωπος άπιστος στη Χριστιανική Εκκλησία και υπήρχαν προφήτες: «Αλλ’ εάν πάντες προφητεύωσι, εισέλθη δε τις άπιστος ή ιδιώτης, ελέγχεται υπό πάντων, ανακρίνεται υπό πάντων. Και ούτω, τα κρυπτά της καρδίας αυτού γίνονται φανερά. Και ούτω, πεσών κατά πρόσωπον, θέλει προσκυνήσει τον Θεό, κηρύττων, ότι ο Θεός είναι τωόντι εν μέσω ημών». (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ: 24,25).

Διακρίνει κανείς τα χαρίσματα, αλλά και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Και εδώ πρέπει να προσέξουμε, γιατί μπορεί μερικοί «χριστιανικοί» χώροι να ισχυρίζονται χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αλλά όχι μόνον δεν έχουν, αλλά ούτε και γνωρίζουν τους καρπούς του, όπως την «αγάπη, τη χαρά», «την ειρήνη την υπερέχουσα πάντα νουν», κλπ. Αυτοί οι χώροι είναι χώροι πλάνης, που μιμούνται τη Χριστιανική Εκκλησία.

Αυτοί είναι λοιπόν μερικοί από τους τρόπους που διαλέγει ο Κύριος για να βοηθήσει τον εκζητητή της αληθείας, να επιστρέψει στην αληθινή, στην «μία αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» του Χριστού.

Οι προκαταλήψεις που δημιουργεί η πλάνη και η αίρεση στον άνθρωπο, είναι τόσο ισχυρές, και τα δεσμά είναι τόσο γερά, που μόνο με θαύμα του Θεού μπορούν να σπάσουν. Και αυτό κάνει ο Κύριος με το άπειρο έλεός Του και την άμετρη φιλανθρωπία Του. Αρκεί εμείς να τον εκζητήσουμε από τα βάθη της ύπαρξής μας, με ειλικρίνεια και προθυμία. Και Εκείνος είναι δυνατός και πρόθυμος να ανταποκριθεί.

Ο λόγος του Κυρίου δεν ξέπεσε, ότι «θα είναι μεθ’ ημών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθαίος 28/κη: 20). Άλλωστε, μας φανέρωσε με τις παραβολές της χαμένης δραχμής, του απολολώτος προβάτου και του Ασώτου, ότι ο Ίδιος ενδιαφέρεται και μας αναζητά. Γίνεται δε χαρά μεγάλη στον ουρανό, για την επιστροφή και ενός ακόμη από εμάς.

 

Εντοπίζοντας την αληθινή Εκκλησία τού Κυρίου

Αγαπητοί ακροατές χαίρετε! Η σημερινή εκπομπή, αποτελεί το τρίτο μέρος της σειράς με γενικό τίτλο: «Ο δύσκολος δρόμος της Επιστροφής».

Αυτή η σειρά εκπομπών, αναφέρεται στη δύσκολη, και επικίνδυνη συνάμα πορεία ενός ανθρώπου, ο οποίος βρίσκεται σε κάποια αίρεση του Χριστιανικού κόσμου, με τη φώτιση του Θεού αποχωρεί απ’ αυτήν, περιπλανιέται για κάποιο διάστημα μέσα στο πλήθος των Χριστιανικών ομολογιών, αναζητώντας να λατρέψει τον Θεό με τον ορθό τρόπο, και στο τέλος με τη Χάρη και την εμφανή βοήθεια του Θεού, βρίσκει την αληθινή Χριστιανική Εκκλησία.

Εισαγωγή

Στόχος μας με αυτές τις εκπομπές, είναι να περιγράψουμε με σχετική λεπτομέρεια τα βήματα αυτού του ανθρώπου, τους κινδύνους που αντιμετωπίζει στην πορεία, τους πειρασμούς που συναντά στο δρόμο του, και τέλος, κάποιους από τους ποικίλους τρόπους που χρησιμοποιεί ο Κύριος για να τον επαναφέρει στην ποίμνη των λογικών προβάτων, στην Εκκλησία.

Με αυτή την εξιστόρηση, επιθυμούμε να βοηθήσουμε κάθε ειλικρινή εκζητητή της αληθείας, να βαδίσει μέχρι το τέλος αυτό τον δύσκολο δρόμο, να γνωρίσει εκ των προτέρων τις παγίδες που θα του παρουσιασθούν μπροστά του, να τις υπερπηδήσει με τη βοήθεια του Θεού, και να μην αποθαρρύνεται.

Στο σημείο αυτό θέλουμε και πάλι να τονίσουμε, ότι η εξιστόρηση που αναφέρουμε, δεν στηρίζεται σε υποθετικά γεγονότα, ή σε φανταστικές αναλύσεις. Αλλά αποτελεί την πραγματική προσωπική ιστορία πολλών ανθρώπων που βρέθηκαν σ’ αυτή την θέση, και τράβηξαν αυτόν τον ανηφορικό δρόμο.

Έτσι πιστεύουμε, ότι η αναφορά σ’ αυτές τους τις εμπειρίες, που απεκόμισαν από την πνευματική αυτή οδοιπορία, θα αποτελέσει ασφαλείς οδοδείκτες, σε όλους τους καλοπροαίρετους και ειλικρινείς ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται στο χώρο της πλάνης μιας αιρέσεως, και με τη Χάρη του Θεού, αντιληφθούν το λάθος τους, και θελήσουν κι αυτοί με τη σειρά τους, να τραβήξουν τον ίδιο δρόμο.

Ας μη βάζουμε εμπόδια στους επιστρέφοντες

Παράλληλα όμως, αυτή η εξιστόρηση ωφελεί κι εμάς τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, διότι έχουμε στην κατοχή μας έναν θησαυρό που δεν κουραστήκαμε να τον αποκτήσουμε, και έτσι δυστυχώς δεν έχουμε εκτιμήσει την αξία του. Παρακολουθώντας λοιπόν τον κόπο που καταβάλλει κάποιος τρίτος, και τους κινδύνους που διατρέχει, για να αποκτήσει τον πολυτιμότατο αυτό θησαυρό, ίσως μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την ανεκτίμητη αξία του. Επιπρόσθετα, ίσως αναλογισθούμε και το βάρος της ευθύνης που έχουμε. Διότι με την αδιαφορία και απροσεξία μας, αμαυρώνουμε τον αμύθητο θησαυρό που κληρονομήσαμε χωρίς κόπο. Έτσι, καθιστούμε ακόμα δυσκολότερη την πορεία του ανθρώπου που εξετάζουμε, και όλων των ομοίων του, αυξάνοντας τις προκαταλήψεις του, εναντίον της Ορθοδοξίας, εξ αιτίας των ανθρώπων που παράγει.

Ας μη μας διαφεύγει από τον νου, ότι αυτό και μόνο, αποτελεί βαριά κατηγορία εναντίον μας, όπως την περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, στην προς Ρωμαίους επιστολή, στο 2^ο κεφάλαιο, αναφερόμενος στον πρώην λαό του Θεού, τους Εβραίους. Ας διαβάσουμε από το εδάφιο 17:

«Ιδού, συ επονομάζεσαι Ιουδαίος. Και επαναπαύεσαι εις τον Νόμον, και καυχάσαι εις τον Θεόν, και γνωρίζεις το θέλημα αυτού, και διακρίνεις τα διαφέροντα διδασκόμενος υπό του Νόμου. Και έχεις πεποίθηση εις εαυτόν, ότι είσαι οδηγός τυφλών, φως των εν σκότει, παιδευτής αφρόνων, διδάσκαλος νηπίων, έχων τον τύπον της γνώσεως και της αληθείας εν τω νόμω».

Παρατηρούμε εδώ, ότι ο Απόστολος Παύλος, αναγνώριζε τότε στους Ιουδαίους, ότι είχαν την παρακαταθήκη του Θεού, τον τύπον της γνώσεως και της αληθείας. Ας προσέξουμε και το: «επονομάζεσαι Ιουδαίος». Και συνεχίζει:

«Ο διδάσκων λοιπόν άλλον, σεαυτόν δεν διδάσκεις; Ο κηρύττων να μη κλέπτωσι, κλέπτεις; Ο λέγων να μη μοιχεύωσι, μοιχεύεις; Ο βδελυττόμενος τα είδωλα, ιεροσυλείς; Ο καυχώμενος εις τον Νόμον, ατιμάζεις τον Θεόν δια της παραβάσεως του νόμου;»

Και έρχεται ο Απόστολος στη συνέχεια να απαγγείλει τη βαριά κατηγορία εναντίον των Ιουδαίων:

«Διότι το όνομα του Θεού, εξ αιτίας σας βλασφημείται μεταξύ των εθνών καθώς είναι γεγραμμένον».

Ας αναλογισθούμε λοιπόν και εμείς, ο νέος λαός του Θεού το βάρος της ευθύνης μας. Και ας μη επονομαζόμαστε απλώς «Χριστιανοί Ορθόδοξοι», και ταυτόχρονα να βλασφημείται το όνομα του Θεού στους ετεροδόξους, εξ αιτίας της κακής μας διαγωγής.

Ανακεφαλαίωση

Ας επανέλθουμε όμως στον άνθρωπο που εξετάζουμε, για να παρακολουθήσουμε τη συνέχιση της πορείας του, προς την αληθινή Εκκλησία του Χριστού.

Πριν όμως συνεχίσουμε την αφήγηση, ας μας επιτρέψετε μια πολύ σύντομη ανακεφαλαίωση των βημάτων, που μέχρι τώρα έχει ολοκληρώσει, έτσι ώστε η εικόνα που θα έχουμε να είναι πλήρης:

Στην αρχή τον είδαμε να βρίσκεται σαν μέλος στο χώρο μιας αίρεσης. Διαλέξαμε την αίρεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, σαν πιο αντιπροσωπευτική, λόγω της πληθώρας των κακοδοξιών που συγκεντρώνει, έτσι ώστε η αφετηρία μας να είναι πιο απομακρυσμένη, τα προβλήματα της πορείας δυσκολότερα, και ο δρόμος της πορείας πιο δαιδαλώδης και ανηφορικός. Παρακολουθήσαμε, πώς ο Κύριος παρατηρώντας τις ειλικρινείς του προθέσεις, και τη διάθεσή του να υπηρετήσει τον Θεό με όλες του τις δυνάμεις, (δυο βασικές προϋποθέσεις για την εκκίνηση αλλά και για τη συνέχιση του δρόμου), τον φωτίζει να διακρίνει κάποια σφάλματα στη βασική διδασκαλία της αίρεσης. Αν εκτιμήσει αυτό το λίγο φως, και δεν θελήσει για λόγους προσωπικής καλοπέρασης να το σβήσει, τότε στην προσπάθειά του να το μοιρασθεί με τους ομοπίστους του και την ηγεσία της αίρεσης, έρχεται σε ανοικτή ρήξη με το χώρο που ανήκει.

Ακολουθούν έντονες απειλές από τους υπευθύνους της αίρεσης. Αν και σ’ αυτές δεν υποκύψει, τότε αντιμετωπίζει θρησκευτικό δικαστήριο, κεκλεισμένων των θυρών, όπου η απόφαση είναι προδικασμένη, και δεν είναι άλλη από την αποκοπή του.

Έτσι λοιπόν, βρίσκεται μόνος του, εκτός του χώρου της αιρέσεως, αλλά ακόμη πιο μακριά, από τον χώρο της βασιλείας του Θεού, το χώρο της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού.

Παρομοιάσαμε την πορεία του με αυτή την πορεία του Ισραήλ προς τη γη της Επαγγελίας. Όπως λοιπόν τότε, ο Ισραήλ όταν έφυγε από την Αίγυπτο, δεν μπήκε αμέσως στη γη της Επαγγελίας, αλλά περιπλανήθηκε επί μακρόν στην έρημο, έτσι και στην περίπτωση αυτή. Η φυγή, η έξοδος από την αίρεση, δεν συνεπάγεται την αυτόματη είσοδό του «στη γη στην οποία ρέει μέλι και γάλα». Αντίθετα, ακολουθεί μια μακρά, οδυνηρή και επικίνδυνη περιπλάνηση στο χώρο της πνευματικής ερήμου των υπολοίπων Χριστιανικών αιρέσεων, αλλά ίσως και των μη Χριστιανικών θρησκειών, ή της αθεϊας.

Στο χώρο αυτό κυριαρχούν ο καυτός ήλιος της αδικίας, αντί του νοητού Ήλιου της Δικαιοσύνης, η ανυδρία, αντί του ζώντος ύδατος του Πνεύματος του Θεού, τα φίδια και οι σκορπιοί της πλάνης, και τα αγκάθια των παθών. Ένας χώρος, όπου πραγματικά, μόνο κατοικητήριο δαιμόνων μπορεί να είναι. Δεν είναι το φυσικό περιβάλλον του ανθρώπου. Και χωρίς τη συνεχή βοήθεια του Θεού, ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιβιώσει για πολύ εκεί.

Στην προηγούμενη εκπομπή, αναφέραμε μερικούς από τους κινδύνους που διατρέχει ο άνθρωπος στην κατάσταση αυτή. Εδώ θα αναφέρουμε επιγραμματικά μόνο δύο:

Ο πρώτος, είναι ο άνθρωπος να καταντήσει αιρεσιάρχης. Δηλαδή να τον ωθήσουν κάποιοι με όμοιες ανάγκες με αυτόν και ο εγωισμός του, να γίνει αρχηγός μιας νέας αίρεσης.

Ο δεύτερος κίνδυνος, είναι ο άνθρωπος να απογοητευθεί και να χάσει κάθε πνευματικό ενδιαφέρον. Η πνευματική ασιτία να τον οδηγήσει στη λήθη του Θεού, και στη συνέχεια, να τον αρπάξει ο κόσμος, με τα πρόσκαιρα θέλγητρά του, τη μάταιη δόξα του και τις απατηλές του απολαύσεις. Έτσι, η αγάπη του Θεού που είχε στην αρχή, μετασχηματίζεται σε αγάπη του κόσμου.

Εάν ο άνθρωπος δεν καταποθεί από αυτούς τους δύο μεγάλους πειρασμούς, αλλά και άλλους πολλούς που θα εμφανισθούν μπροστά του, τότε συνήθως αρχίζει να ψάχνει να βρει πραγματικούς Χριστιανούς. Ωστόσο δεν ψάχνει σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο. Διότι η αίρεση που βρισκόταν, του έχει φυτέψει την προκατάληψη ότι όλες οι υπόλοιπες Χριστιανικές Εκκλησίες είναι αποστατικές. Έτσι πιστεύει, ότι θα υπάρχουν πραγματικοί Χριστιανοί, ή ανένταχτοι, ή διεσπαρμένοι σε διάφορες εκκλησίες.

Στο σημείο αυτό, που όπως καταλαβαίνετε είναι αδιέξοδο, εξ αιτίας αυτού του τοίχου της προκατάληψης που έχει ορθωθεί μπροστά του, και δεν του επιτρέπει να προσκολληθεί σε οποιαδήποτε Χριστιανική εκκλησία, κυρίως μάλιστα στην Ορθόδοξη, επεμβαίνει δυναμικά ο Ίδιος ο Κύριος. Είτε τον οδηγεί σε κάποιο θεοφόρο και πνευματοφόρο μέλος της Εκκλησίας, είτε του αποκαλύπτει άμεσα ορισμένα ζητήματα που αφορούν την αλήθεια, οπότε πάλι τον οδηγεί στη Χριστιανική Εκκλησία. Του ανοίγει την καρδιά να γίνει ευήκοος στα λόγια των αγίων, είτε του παρελθόντος, είτε του παρόντος, και ταυτόχρονα τον ελευθερώνει από την ισχυρή προκατάληψη εναντίον του χώρου της Εκκλησίας του Χριστού, που μέχρι τότε τον δέσμευε με άρρηκτα δεσμά.

Τώρα λοιπόν βλέπει πλέον τη γη της Επαγγελίας. Έχει πάρει εμπρός του συγκεκριμένη μορφή. Δεν ψάχνει για κάτι το ασαφές και αβέβαιο. Έχει λάβει προσωπική πείρα από το Πνεύμα του Θεού, και η έννοια «Χριστιανική Εκκλησία», που μέχρι τότε ήταν άμορφη, και έμοιαζε περισσότερο με ουτοπία, τώρα πλέον παίρνει το εξωτερικό σχήμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Του χώρου δηλαδή όπου το Άγιο Πνεύμα ζει, παράγοντας αγίους, και χαριτώνοντάς τους με τους καρπούς Του, αλλά και με επουράνιες δωρεές και δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος.

Ανάγκη κατήχησης

Αυτό το βήμα, το οποίο και μπορεί να χαρακτηρισθεί σταθμός στην πορεία της επιστροφής του ανθρώπου, δεν είναι δυστυχώς και το τελευταίο. Χρειάζεται να γκρεμισθούν και άλλες προκαταλήψεις. Να ξεριζωθούν εσφαλμένες διδασκαλίες που η αίρεση είχε σπείρει στην καρδιά και στη διάνοια του ανθρώπου, και στη θέση τους να φυτευθούν οι νέες, οι δια του Πνεύματος του Θεού παραδοθείσες, στην Εκκλησία του Χριστού, στους αγίους, «άπαξ». Έτσι, σ’ αυτό το σημείο αρχίζει μια νέα φάση. Ο άνθρωπος έχει γνωρίσει γνήσια μέλη της Χριστιανικής Εκκλησίας, και έχει διαπιστώσει πως πάνω τους αναπαύεται το Πνεύμα του Θεού. Ωστόσο δεν έχει γίνει μέλος της Εκκλησίας ο ίδιος. Χρειάζεται να ακολουθήσει τον δρόμο της κατηχήσεως. Όπου θα διδαχθεί τα ορθά δόγματα της Εκκλησίας, και κατ’ αυτό τον τρόπο, θα ικανοποιηθεί πλήρως η διάνοιά του ως προς τις αντιρρήσεις και τα ερωτηματικά που η αίρεση του είχε υποβάλλει.

Χρειάζεται χρόνος και στην καρδιά για να ισορροπήσει, και να αποβάλλει το δηλητήριο της αιρέσεως, που εξακολουθεί να παρευρίσκεται, έστω και αν έχει περάσει αρκετός χρόνος από την τυπική του απομάκρυνση απ’ αυτήν. Άλλωστε, ο χώρος της περιπλάνησης, δεν ήταν χώρος απαλλαγμένος από τις αιρετικές διδασκαλίες και πρακτικές. Κάθε άλλο!

Ας πάρουμε όμως, και πάλι τα πράγματα με τη σειρά.

Μετά απ’ αυτή τη συγκλονιστική αποκάλυψη του Θεού προς τον άνθρωπο, δηλαδή την αποκάλυψη της Εκκλησίας Του, ο άνθρωπος καταλαμβάνεται από ένα σωρό ανακατεμένα συναισθήματα: Ενθουσιασμό για το μεγαλείο του Θεού, και την ευγνωμοσύνη, για το ότι επέβλεψε στην ταπείνωσή του και τον ελέησε, όντας εχθρό της αληθείας, και διώκτη του σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας, έστω και εν αγνοία του. Μεγάλη αισιοδοξία για τις νέες προοπτικές που του ανοίγονται στον πνευματικό χώρο. Παράλληλα όμως και σύγχυση, και αντίδραση, διότι οι διδασκαλίες της πλάνης που κουβαλάει επάνω του, δεν εννοούν να τον αφήσουν σε ησυχία, αν δεν λάβουν όλες, μία προς μία, εμπεριστατωμένες απαντήσεις. Έτσι λοιπόν, αποφασίζει να καλύψει όλες τις διαφορές που έχει, με τις απόψεις της Εκκλησίας, αρχίζοντας από το σημείο της πρώτης του διαφωνίας με την αίρεση.

Υπενθυμίζουμε ότι αυτό ήταν το σημείο της Χριστιανικής κλίσης. Η αίρεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, από την οποία ξεκίνησε, υποστηρίζει ότι υπάρχουν δύο Χριστιανικές κλίσεις:

Η μία είναι η κλήση για «ουράνια ελπίδα ζωής», ή «άνω κλίση» όπως την αποκαλούν, και αφορά μόνο 144.000 ανθρώπους, από όλους τους Χριστιανικούς αιώνες. Μόνον αυτοί μπορούν να λένε τον Θεό «Πατέρα» τους, να διαβάζουν και να κατανοούν τις Γραφές και να λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα. Όλοι όσοι καλούνται μέσω του κηρύγματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα, δεν καλούνται σ’ αυτή την ελπίδα. Η κλίση τους, διαφέρει από την προηγούμενη, και αφορά σε μια ελπίδα για επιβίωση κατά τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, και για αιώνια ζωή στη γη, με τη σημερινή της μορφή, όπου θα απολαμβάνουν τα υλικά αγαθά, προς τέρψιν των αισθήσεων.

Ερωτήσεις για τη Χριστιανική ελπίδα

Η νέα φάση λοιπόν του ανθρώπου, ξεκινά με μία σε βάθος έρευνα όλων των αντιθέσεων λεπτομερώς, και με πρώτο αντικείμενο την Χριστιανική Κλίση. Το βασικό ερώτημα στο οποίο καλείται να δώσει απάντηση, είναι: Σε τι είδους ζωή και ελπίδα καλείται ένας Χριστιανός;

Άλλες ερωτήσεις για το ίδιο θέμα, είναι οι εξής:

Υπάρχουν περισσότερες, της μιας Χριστιανικές κλίσεις; Εάν ναι, τότε ποιες είναι, πότε διαφοροποιήθηκαν και ποια είναι τα κριτήρια που γίνεται η διάκριση, ώστε κάποιος να γνωρίσει σε ποια ανήκει. Η μελέτη αυτή βέβαια, τον οδηγεί στο τελεσίδικο συμπέρασμα, ότι η Χριστιανική κλίση είναι μία, και μάλιστα η ίδια από την εποχή των Αποστόλων μέχρι σήμερα: «Εν σώμα, και εν Πνεύμα, καθώς και εκλήθητε εν μια ελπίδι της κλίσεως ημών» (Εφεσίους 4/δ: 4).

Ο Θεός λοιπόν μας εκάλεσε σε μία ελπίδα. Και αυτή περιγράφεται στην Α΄ Πέτρου 1/α: 3,4: «Ευλογητός ο Θεός, και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις, κατά το πολύ έλεος Αυτού, αναγέννησε ημάς ελπίδα ζώσα, δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον, και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλλαγμένη εν τοις ουρανοίς δι ημάς».

Η κλήση αυτή, και η ελπίδα, αποτελούν και ένα σημαντικό κομμάτι του Χριστιανικού Ευαγγελίου. Έτσι, αυτό αποτελεί και το δεύτερο θέμα προς έρευνα. Ψάχνει για απαντήσεις σε ερωτήματα, όπως: Ποιο είναι το περιεχόμενο του Χριστιανικού Ευαγγελίου; Παραμένει αναλλοίωτο στους αιώνες, ή αλλάζει κατά καιρούς;

Προήλθε από ανθρώπινες στοχαστικές διαδικασίες, ή από αποκάλυψη Θεού; Τι θέση έχουν οι όροι: «εξαγορά», «καταλλαγή» και «σωτηρία»; Ποια είναι δηλαδή τελικά η «καλή αγγελία» που έφερε ο Χριστός στον κόσμο με τη θυσία Του;

Είναι φανερό, πως το ερώτημα αυτό, (δηλαδή το περί Χριστιανικού Ευαγγελίου), όπως και το προηγούμενο, δηλαδή περί Κλίσεως, φέρνουν το επόμενο ερώτημα, κατά απόλυτα φυσικό τρόπο:

Αναζήτηση τού αληθινού Θεού

Ποιος είναι αυτός που καλεί; Ποιος είναι το κέντρο του Χριστιανικού Ευαγγελίου; Η απάντηση είναι απλή. Ο Θεός. Και ο άνθρωπος έρχεται να ξαναρωτήσει τον εαυτό του πιο σοβαρά: Ποιος είναι ο Θεός; Είναι μόνο ένα πρόσωπο; Ο Πατήρ; Ή είναι τρία πρόσωπα, ενωμένα κατά την Φύση, χωριστά όμως κατά την Υπόσταση; Τι θα μπορούσε να σημαίνει κάτι τέτοιο; Τι σχέση έχει ο Θεός με την κτίση; Υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην ουσία του Θεού και στις ενέργειές Του; Ποιο είναι το όνομά του, και τι σημασία έχει αυτό για εμάς;

Αναζήτηση τού Υιού

Αφού ο άνθρωπος δώσει απαντήσεις για τον Πατέρα, το πρώτο πρόσωπο της Θεότητας, έρχεται να ερευνήσει για το πρόσωπο του Υιού, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτός είναι το κέντρο του Ευαγγελίου, Αυτός είναι το κέντρο της σωτηρίας μας. «Διότι ουκ έστιν εν άλλω ουδενί σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα εστίν έτερον υπό τον ουρανόν, το δεδομένον εν ανθρώποις, εν ω δει σωθήναι ημάς». (Πράξεις 4/δ: 12).

Ποιος λοιπόν είναι ο Ιησούς Χριστός; Ποια η σχέση του με τον Θεό Πατέρα; Είναι άραγε κτίσμα; Είναι ο αρχάγγελος Μιχαήλ, (όπως ισχυρίζονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά); κοκ.

Αφού λοιπόν δώσε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα σε σχέση με τον Θεό, και διαπιστώσει ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν είναι κτίσμα, αλλά ίσος με τον Θεό Πατέρα, Κύριος και Δεσπότης πάντων, προαιώνιος, παντοδύναμος, αναλλοίωτος, και εν ολίγοις Θεός κατά φύσιν και όχι κατά χάριν, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. «Ο δι’ ημάς τους ανθρώπους, και δια την ημετέραν σωτηρίαν, κατελθών εκ των ουρανών, και σαρκωθείς εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπίσας, σταυρωθείς τε υπέρ ημών, και παθών και ταφείς, και αναστάς την τρίτη ημέραν κατά τας Γραφάς, και ανελθών εις τους ουρανούς, και πάλιν ερχόμενος μετά δόξης, κρίναι ζώντας και νεκρούς», ο αιώνιος βασιλεύς, τότε ο άνθρωπος έρχεται σε μετάνοια, για το πόσο είχε κατεβάσει τον Υιό του Θεού, και τον είχε εξισώσει με τα κτίσματα, πέφτοντας σε διαβολική πλάνη.

Βλέπετε ο διάβολος, αφ’ ενός προσπαθεί να ανυψώσει τον εαυτό του, (που είναι κτίσμα), στο ύψος του αληθινού Θεού, και αφ’ ετέρου προσπαθεί μέσω διδασκαλιών πλάνης, να κατεβάσει τον Θεό, (και στην προκειμένη περίπτωση τον Υιό του και Λόγο του Θεού, που είναι φύσει Θεός), στο επίπεδο των κτισμάτων.

Αντιλαμβανόμενος όλα αυτά ο άνθρωπος, συντρίβεται πραγματικά. Και αναλογίζεται το βάρος της βλασφημίας που τον βαραίνει, έστω και αν αυτή προερχόταν από άγνοια και παραπλάνηση.

Αναζήτηση για το Άγιο Πνεύμα

Το επόμενο ερώτημα που τίθεται, είναι περί Αγίου Πνεύματος. Είναι άραγε μια απρόσωπη, «δύναμις του Θεού», όπως είχε διδαχθεί από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Ή πρόκειται και εδώ για τραγικό λάθος;

Η έρευνα των αγιογραφικών και εκκλησιαστικών μαρτυριών, του αποδεικνύει για μια ακόμα φορά, πως οι δογματικές του θέσεις, που η αίρεση του ενεφύτευσε, είναι εσφαλμένες. Αντιλαμβάνεται πως το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Είναι ο Παράκλητος της Καινής Διαθήκης. Το Πνεύμα της αληθείας, που εκπορεύεται από τον Πατέρα και το υπεσχέθη ο Κύριος Ιησούς Χριστός στους μαθητές του, ότι θα το αποστείλει μετά την ανάληψή Του. Αυτό ήλθε στην Εκκλησία κατά μόνιμο τρόπο την Πεντηκοστή, και μοίρασε χαρίσματα καθώς ηθέλησε. Το Ίδιο Πνεύμα, έρχεται και κατοικεί στις καρδιές των πιστών Χριστιανών, μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό.

Μετά από αυτές τις συνταρακτικές αποκαλύψεις, αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος ότι πίστεψε μέσω της αίρεσης σε λάθος θεό. Και μάλιστα βαπτίσθηκε σε λάθος θεό μέσα στην αίρεση.

Αναζήτηση τού ορθού βαπτίσματος

Καταλαβαίνει πως το βάπτισμα που έκανε εκεί, είναι άκυρο, αν όχι και αμαρτία. Γνωρίζει πως πρέπει να βαπτισθεί «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος 28/κη: 19). Και τώρα πλέον καταλαβαίνει ότι αυτή η Τριάς, είναι ο αληθινός Θεός.

Εγνώριζε επίσης, ότι το βάπτισμα είναι η εισαγωγική πράξις στη Χριστιανική ζωή. Η τελετή ούτως ειπείν, της εισόδου του στην Εκκλησία. Αλλά είναι μοναχά μια εξωτερική τελετή, όπως μέχρι τώρα ήξερε; Ένας τρόπος δημόσιας διακήρυξης, της Χριστιανικής του αφιερώσεως; Ή μήπως είναι κάτι περισσότερο; Μια προσεκτικότερη μελέτη, τώρα μάλιστα που ο Κύριος του έχει καθαρίσει τους οφθαλμούς της διανοίας από τα λέπια της αιρέσεως, τον πείθει ότι συνδέεται και με την άφεση αμαρτιών, αναγεννά, δικαιώνει και σώζει τον βαπτιζόμενο.

Ο απόστολος Πέτρος στον πρώτο του λόγο προς τους Ιουδαίους, είπε: «Μετανοήσατε και βαπτισθήτω έκαστος υμών επί τω ονόματι Ιησού Χριστού, εις άφεσιν των αμαρτιών υμών» (Πράξεις 2/β: 38). Άρα υπάρχει ορατό και αόρατο μέρος. Το ορατό είναι το λούσιμο του σώματος με την κατάδυση στο νερό, και το αόρατο, η απόλουση και άφεση των αμαρτιών.

Τώρα πλέον αντιλαμβάνεται γιατί η Εκκλησία το ονομάζει «μυστήριο». Στο σημείο αυτό αρχίζει και διερωτάται αν πρέπει να βαπτισθεί πάλι, τώρα όμως το ορθό βάπτισμα.

Η εξουσία τών Μυστηρίων και η Ιεροσύνη

Γεννάται λοιπόν άμεσα το ερώτημα: Ποιος έχει τη δικαιοδοσία να βαπτίζει; Μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο ο κάθε Χριστιανός;

Έτσι λοιπόν τίθεται αναπάντεχα για εξέταση, το θέμα περί Ιεροσύνης. Εάν δεν μπορεί ο κάθε Χριστιανός να βαπτίζει, τότε υπάρχει μια ομάδα Χριστιανών με ειδικές δικαιοδοσίες. Υπάρχει λοιπόν στην Καινή Διαθήκη ο θεσμός της «Ειδικής Ιεροσύνης»; Μεγάλο το πρόβλημα, και σχεδόν αξεπέραστες οι προκαταλήψεις. Ας μην ξεχνάμε ότι για ολόκληρο τον Προτεσταντικό κόσμο, και μόνον ο όρος, αποτελεί λίθον προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου.

Στο άκουσμά του, δημιουργούνται ανάμικτα συναισθήματα αποστροφής και επιθετικότητας. Ξεκινάει λοιπόν να εξετάζει το ζήτημα της Ιεροσύνης με λεπτομέρεια, όπως αναφέρεται και στις δύο Διαθήκες. Παρατηρεί ότι ο Ισραήλ ολόκληρος σαν έθνος, ήταν εκλεγμένος από τον Θεό για να είναι «βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον» (Έξοδος 19/ιθ: 5, 6). Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν υπήρχε ειδική ιερατική τάξις. Σ’ αυτήν ανήκε ο Ααρών και οι απόγονοί του. Παράλληλα υπήρχε και η τάξις των Λευιτών, που τους είχε ανατεθεί ιδιαίτερη διακονία. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένας δεν επιτρεπόταν να παραβιάσει την τάξη του Θεού, και να ασκήσει τα Ιερατικά καθήκοντα αν δεν ανήκε στην πατριά του Ααρών, έστω κι αν ήταν Λευίτης, όπως ο Κορέ, ή ακόμα και βασιλιάς, όπως ο Οζίας.

Στην Καινή Διαθήκη υπάρχει ένας αρχιερεύς, ο Ιησούς Χριστός, κατά την τάξιν όχι του Ααρών, αλλά του Μελχισεδέκ. Η αρχιερωσύνη του είναι αμετάθετη, αλλά ταυτόχρονα ο Ίδιος θέλησε να είναι μεθεκτή. Όπως ο Ίδιος είναι ο μοναδικός διδάσκαλος, αλλά σ’ αυτή την ιδιότητα έκανε και άλλους μετόχους. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες του ιδιότητες, όπως του ποιμένος, του πνευματικού πατέρα, κ.ο.κ. Άλλωστε, κάτι τέτοιο είχε προφητευθεί και από τον Ησαϊα, στο ξστ: 21, ότι στην Καινή Διαθήκη ο Κύριος θα ξεχώριζε «Ιερείς και Λευίτες», και μάλιστα μη Ισραηλίτες, αλλά Εθνικούς.

Αφού αντιληφθεί αυτά, διαπιστώνει πώς ο Χριστός έκανε μετόχους μόνο τους Αποστόλους σε ορισμένες εξουσίες που του ανήκουν, όπως αυτήν της άφεσης των αμαρτιών. (Ιωάννης 20/κ: 21-23), της αποστολής, της τελέσεως του Κυριακού Δείπνου, δηλαδή της Θείας Ευχαριστίας, κλπ.

Αναζήτηση τής Αποστολικής Διαδοχής

Αρχίζει λοιπόν και διερωτάται, ποιοι ενεπιστεύθησαν αυτές τις εξουσίες μετά τους Αποστόλους. Γεννάται λοιπόν το σοβαρότατο ζήτημα περί Αποστολικής Διαδοχής. Το ερώτημα αυτό είναι πολύ κρίσιμο. Γιατί από την απάντηση σ’ αυτό, μπορεί να καθορισθεί κατά μονοσήμαντο σχεδόν τρόπο, και η Χριστιανική Αποστολική Εκκλησία.

Μελετώντας το ζήτημα για το «ποιοι» και «πώς» διαδέχθηκαν τους Αποστόλους, διαπιστώνει με σαφήνεια και κατά τρόπο τελεσίδικο και αναμφισβήτητο, ότι οι Απόστολοι όπου εκήρυτταν, στη συνέχεια καθιστούσαν Επισκόπους και Πρεσβυτέρους δια της επιθέσεως των χειρών των. Έτσι λοιπόν, έχουμε μια αλυσίδα Επισκόπων, που αυτή τη φορά διατηρείται από την αδιάκοπη σειρά χειροτονιών, και όχι από την σαρκική κληρονομικότητα, όπως ίσχυε για την Ααρωνική ιεροσύνη. Η κληρονομικότητα ισχύει και στην Καινή Διαθήκη. Μόνο που στον κατά σάρκα Ισραήλ ήταν σαρκικού τύπου. Ενώ στον κατά Πνεύμα Ισραήλ που προέρχεται από τον «Έσχατο Αδάμ», τον Κύριο εξ ουρανού, είναι πνευματικού τύπου.

Ο Νηπιοβαπτισμός και εγκυρότητα όλων τών βαπτίσεων

Ύστερα από αυτές τις πολύ καθοριστικές διαπιστώσεις, αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν μέσα του πολλά πράγματα. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα ένα σωρό ερωτήματα και αντιρρήσεις, που ζητούν άμεσα απαντήσεις. Έτσι, ενώ κατά κάποιο τρόπο έχει καλυφθεί το ζήτημα του βαπτίσματος, μένει σε εκκρεμότητα το θέμα του νηπιοβαπτισμού. Επί παραδείγματι, αν το βάπτισμα σε νηπιακή ηλικία είναι άκυρο, τότε όλοι οι Επίσκοποι έχουν κάνει άκυρο βάπτισμα, επειδή έχουν βαπτισθεί μικροί, και κατά συνέπεια δεν μπορούν να βαπτίσουν με έγκυρο τρόπο και άλλους.

Βέβαια ένα τέτοιο ερώτημα, δεν αφορά μόνο την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά κάθε αιρετικό χώρο. Διότι, εξετάζοντας κανείς την ιστορία του, θα διαπιστώσει ότι ο κάθε αιρεσιάρχης, βαπτίσθηκε μικρός, και μάλιστα από Επίσκοπο που και αυτός είχε βαπτισθεί μικρός. Ωστόσο, και γι’ αυτό το ζήτημα, βρίσκει απάντηση στο λόγο του Θεού.

Το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα και το Μυστήριο τού Χρίσματος

Προχωρώντας, και αφού έχει ξεκαθαρίσει το εν ύδατι βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδος, αρχίζει να ερευνά γύρω από το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα. Δεν αργεί λοιπόν, να μελετήσει το ζήτημα του Χρίσματος. Διαπιστώνει μέσα από την Αγία Γραφή, ότι το εν ύδατι βάπτισμα, είναι προϋπόθεση για τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος στον Χριστιανό, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Χρειαζόταν και η επίθεση των χειρών των Αποστόλων. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά στις Πράξεις 8/η: 14-17: «Ακούσαντες δε οι Απόστολοι οι εν Ιεροσολύμοις, ότι η Σαμάρεια εδέχθη τον λόγον του Θεού, απέστειλαν προς αυτούς τον Πέτρον και Ιωάννη. Οίτινες καταβάντες προσηυχήθησαν περί αυτών, δια να λάβωσι Πνεύμα Άγιον. Διότι δεν είχεν έτι επιπέσει επ’ ουδένα εξ αυτών, αλλά μόνον ήσαν βεβαπτισμένοι εις το όνομα του Κυρίου Ιησού. Τότε επέθετον τας χείρας επ’ αυτούς, και ελάμβανον Πνεύμα Άγιο».

Όμοιο περιστατικό περιγράφεται σε σχέση με τον Απόστολο Παύλο και τους Εφεσίους στις Πράξεις 19/ιθ: 5,6.

Και το άγιο Χρίσμα έχει ορατό μέρος την επίθεση των χειρών, και αόρατο, την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας το ονομάζει «μυστήριο». Όταν κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα στον άνθρωπο, τον αλλοιώνει. Παράγει επάνω του καρπούς, και κατά τη βούλησή Του χορηγεί χαρίσματα.

Τα χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος ως σήμερα

Επειδή ορισμένα από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, τα μιμείται και ο διάβολος, μέσα από τον χώρο της μαγείας ή άλλων ψευδών θρησκειών, διάφορες χριστιανικές ομολογίες προερχόμενες από τον Προτεσταντικό χώρο κυρίως, επειδή δεν τα έχουν, αρνούνται την ύπαρξή τους στις μέρες μας. Οδηγούνται στην άλλη άκρη, εξ αφορμής κυρίως του γεγονότος, ότι δεν παρουσιάζονται γνήσια χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ανάμεσα στα μέλη τους, αγνοώντας ή παραποιώντας και διαστρέφοντας πάμπολα εδάφια της Αγίας Γραφής, που δηλώνουν σαφώς την ύπαρξή τους ανελειπώς, μέχρι τη δευτέρα Παρουσία. Α΄ Κορινθίους 13/ιγ: 8-12, οπότε θα δούμε τον Κύριο «πρόσωπον προς πρόσωπον».

Δεν είναι δυνατόν να εξέπεσε η υπόσχεσις του Κυρίου, πως «όστις πιστεύει εις εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω, και εκείνος θέλει κάμει, και μεγαλύτερα τούτων θέλει κάμει» (Ιωάννης 14/ιδ: 12).

Ύστερα λοιπόν από τη διαπίστωση, ότι η αληθινή Χριστιανική Εκκλησία πρέπει μεταξύ των μελών της, να μπορεί να επιδείξει και ανθρώπους όντως πιστεύοντας, οι οποίοι θα διακρίνονται από τους καρπούς, αλλά και από χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, Ταυτόχρονα όμως πρέπει να πληροί και τα χαρακτηριστικά που μέχρι τώρα διερεύνησε, όπως τα ορθά δόγματα γύρω από το Ευαγγέλιο, το πρόσωπο του Θεού Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, το Άγιο Βάπτισμα και το Χρίσμα, και γύρω από το ζήτημα της ιεροσύνης και της Αποστολικής Διαδοχής, είναι πλέον σε θέση να εξετάσει ποια Χριστιανική ομολογία τα συγκεντρώνει όλα.

Εντοπισμός δια της Εις Άτοπον Απαγωγής

Δεν αργεί να αποκλείσει όλες τις σύγχρονες ομολογίες, και κυρίως όλες όσες ανήκουν στον Προτεσταντικό χώρο, διότι δεν έχουν Αποστολική Διαδοχή, και επομένως η γραμμή μετάδοσης της Χάρης του Αγίου Πνεύματος έχει διακοπεί. Διαπιστώνει μάλιστα, ότι για άλλη μια φορά, το δόγμα έρχεται να ακολουθήσει την πρακτική ανάγκη. Επειδή δεν έχουν αυτές οι ομολογίες, Αποστολική Διαδοχή και κατ’ επέκτασιν ορθή Ιεροσύνη, γι’ αυτό βρήκαν και κάποιον αγιογραφικό δήθεν τρόπο, για να την απορρίψουν. Αλλοιώνουν το ορθό δόγμα, για να ταιριάζει με τις ιστορικές και εκκλησιολογικές τους ελλείψεις.

Εξ αιτίας ορισμένων κακοδοξιών της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, όπως η εσφαλμένες αντιλήψεις περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, περί προπατορικού αμαρτήματος και σωτηρίας και άλλων παρομοίων, τον οδηγεί μονοσήμαντα στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, ως την «μία, αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία» Στην Εκκλησία δηλαδή που ο Κύριος από την αρχή του υπέδειξε, με αμεσότερο τρόπο.

Αρχίζει πλέον να εξετάζει βαθύτερα και άλλα ερωτήματα και αντιρρήσεις, τώρα όμως με λιγότερη προκατάληψη. Θέλει να δώσει απαντήσεις σε όλα τα θέματα που είχε θέσει η αίρεση εναντίον της ορθοδόξου δογματικής και πράξης, έτσι ώστε να μην υπάρχουν μέσα του αντικρουόμενες δυνάμεις και συνειδησιακός πόλεμος.

Αγία Γραφή και Ιερά Παράδοση

Μελετά πρώτα απ’ όλα το ζήτημα της Ιεράς Παραδόσεως την οποία τόσο είχε πολεμήσει στο παρελθόν. Διαπιστώνει, ότι η Αγία Γραφή δεν είναι ανεξάρτητη και υπεράνω της Εκκλησίας. Αντίθετα, είναι παράγωγο της Εκκλησίας. Το Ευαγγέλιο κατ’ αρχήν, δεν κυκλοφόρησε σε γραπτή αλλά σε προφορική μορφή. Όμοια, σε προφορική μορφή κυκλοφορούσαν και οι Λειτουργικές και Εκκλησιαστικές διατάξεις, για το κάθε πότε θα γινόταν η Θεία Ευχαριστία, με ποιο τρόπο, ποιες προσευχές λέγονταν, κ.ο.κ.

Άλλωστε, και ο Κανών της Αγίας Γραφής, δηλαδή ποια βιβλία την αποτελούν, και αυτό η Εκκλησία το αποφάσισε, με πρωτεργάτη τον Μέγα Αθανάσιο, όσον αφορά την Καινή Διαθήκη. Έτσι λοιπόν, η Εκκλησία παράγει και επικυρώνει την Αγία Γραφή, και όχι το αντίθετο. Όμοια, η Εκκλησία μπορεί και να την ερμηνεύει.

Προσευχές για άλλους και Μνημόσυνα

Ύστερα από αυτά, έρχονται άλλα ζητήματα πίστεως. Όπως το ζήτημα των προσευχών για άλλους. Αν όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά και συνιστάται να προσευχόμαστε για τους αδελφούς μας, άραγε μπορούμε να προσευχόμαστε και γι’ αυτούς που έχουν κοιμηθεί εν Κυρίω;

Τίθεται λοιπόν το ζήτημα της εγκυρότητας των μνημοσύνων που τελεί η Εκκλησία. Παράλληλα γεννάται και η ερώτησις, αν προσεύχονται οι κοιμηθέντες υπέρ των ζώντων, και αν υπάρχει μεσιτεία των αγίων.

Οι άγιοι, η Παναγία, ο Σταυρός, οι εικόνες και η Ορθόδοξη λατρεία

Στη συνέχεια εξετάζονται τα ζητήματα των αγίων γενικότερα. Περί της καταστάσεως στην οποία ευρίσκονται, κ.ο.κ.

Το επόμενο θέμα, όπως άλλωστε είναι φυσικό, αφορά το πρόσωπο της μητέρας του Κυρίου, της Παναγίας. Γιατί άραγε ονομάζεται «Παναγία»; Είναι ορθός ο χαρακτηρισμός «Αειπάρθενος»; Είναι πράγματι Θεοτόκος;

Εκτός όμως από αυτά τα ζητήματα, υπάρχουν και άλλα που πρέπει να τακτοποιηθούν, όπως το ζήτημα του Σταυρού. Ποια είναι η στάση μας απέναντι σε αυτό;

Από τον Σταυρό, οδηγείται στο ζήτημα περί εικόνων. Άραγε αποτελεί ειδωλολατρική πράξη η προσκύνησίς τους, ή η ύπαρξή τους και μόνο; Τι θέση έχει ο Χριστιανικός ναός στη λατρεία, Τι ρόλο παίζουν τα Ιερά Άμφια, και ποιο το νόημα των άλλων συμβόλων που χρησιμοποιεί η Ορθόδοξη Εκκλησία;

Η Θεία Ευχαριστία

Αφού τακτοποιηθούν με ικανοποιητικές αγιογραφικές απαντήσεις τα παραπάνω ζητήματα, ο άνθρωπος προχωρεί να εξετάσει το μέγα μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Άραγε είναι απλώς συμβολική πράξη ενθυμήσεως, ή πράγματι μεταβολή του Άρτου και του Οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού;

Ύστερα από τη μελέτη αυτού του τόσο σημαντικού για τη σωτηρία του πιστού ζητήματος, που τον οδηγεί να αντιληφθεί ότι είναι ουσιαστική η κοινωνία στο Μυστήριο αυτό, για την αιώνια ζωή, οδηγείται πλέον στην εξέταση του μυστηρίου της Μετανοίας και Εξομολογήσεως. Τι συμβαίνει κατ’ αυτό; Και ποιος έχει δικαίωμα να το ασκεί;

Μετά από αυτό το Μαραθώνιο ερωτήσεων, και της μελέτης για την εξεύρεση απαντήσεων, μπορούμε να πούμε πλέον ότι είναι έτοιμος να φθάσει στο τέλος της περιπλάνησης, και να ενταχθεί τελικά στη Χριστιανική Εκκλησία. Τώρα γνωρίζει τι βήματα πρέπει να ακολουθήσει στη συνέχεια.

Ένας Πνευματικός στο τέλος τής περιπλάνησης οδηγεί στην κάθαρση και τον φωτισμό

Ψάχνει, και βρίσκει με τη βοήθεια του Θεού έναν Πνευματικό, ο οποίος ανήκει στο χώρο της γνήσιας Χριστιανικής Εκκλησίας, της Ορθοδόξου, είναι κανονικά χειροτονημένος, ώστε να ισχύει γι’ αυτόν η αποστολική διαδοχή, και να μπορεί να τελεί τα μυστήρια της Εκκλησίας. Εκείνος πλέον τον οδηγεί στον χώρο της γης της Επαγγελίας, στη Χριστιανική Εκκλησίας, μεταδίδοντας σ’ αυτόν τη Χάρη του Θεού καθώς πρέπει.

Και δεν σταματά εδώ η αποστολή του Πνευματικού του. Τον καθοδηγεί μέσα στο χώρο της Εκκλησίας με διάκριση, ώστε να μπορέσει να καθαρίσει τον εαυτό του από τα πάθη, να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις επιθέσεις του Πονηρού, και τελικά να γίνει μόνιμο σκήνωμα της Αγίας Τριάδος: Του Πατρός, και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Όλα αυτά τα ερωτηματικά που αναφέραμε με συντομία προηγουμένως, και που αποτελούν τα βήματα του ανθρώπου στο δύσκολο δρόμο της επιστροφής, θα προσπαθήσουμε να τα αναλύσουμε με λεπτομέρεια εάν θέλει ο Θεός, σε προσεχείς εκπομπές.

Κατακλείοντας αυτή τη σειρά εκπομπών, θέλουμε να εκφράσουμε όχι μόνο τη συμπάθειά μας, αλλά και την πλήρη συμπαράστασή μας σε όλους αυτούς τους ειλικρινείς εκζητητές της αληθείας, που βρίσκονται στο χώρο κάποιας αίρεσης, ή για κάποιους άλλους λόγους, δεν βρίσκονται στο χώρο της Σωτηρίας, στη γνήσια Χριστιανική Εκκλησία

 

---

Απομαγνητοφώνηση: Ν. T. από εκπομπή της Πειραϊκής Εκκλησίας, της σειράς εκπομπών: “Ορθοδοξία και Αίρεση”, του Β΄ Βιβλικού και των συνεργατών του. (Εκφωνήθηκε για πρώτη φορά: 21-6-1991 & ). Από την ΟΟΔΕ  Κατεβάστε την από την ΟΟΔΕ και σε ηχητικό αρχείο MP3