Ἐσὺ
δὲν εἶσαι, δεσπότη Ἄνθιμε, που πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια παραπονιόσουν πώς
δέχεσαι μπούλινγκ ἀπὸ τὸν λαὸ τῆς Ἐκκλησίας; Πώς σὲ ἀδικεῖ μὲ τὴν κρίση
του; Καὶ ἐξέδωσες κατάλογο παραπόνων καὶ ἀπαξίωσες τὴν γνώμη του; Καὶ
τώρα τί συνέβη; Σὰν καλὸς πνευματικὸς πατέρας βρῆκες τὴν εὐκαιρία νὰ
βγεῖς στὴν ἀντεπίθεση μὲ ἀπερίγραπτο ρεβανσισμό, γιὰ νὰ πάρεις πίσω
τὰ... ἀπωθημένα σου;
Ἐσὺ
εἶσαι, δεσπότη Ἄνθιμε, ποὺ διδάσκεις καὶ κηρύττεις ἀπὸ τὸν δεσποτικὸ
θρόνο τὴν παραβολὴ αὐτή, τὴν παραβολή της πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπης, «ΤΟΥ
ΚΑΛΟ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥ» καὶ στέλνεις τὰ μηνύματά τῆς ἀγάπης σου πρὸς τὸν λαὸ
τοῦ Θεοῦ; Καὶ τί λὲς καὶ τί κάνεις γιὰ τὰ λογικὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ
Χριστοῦ, τῶν ὁποίων τέθηκες πατέρας καὶ ποιμένας καὶ φύλακας, ἀφοῦ
τελειώνεις τὸ «φωτισμένο» κήρυγμά σου; Βγαίνεις καὶ ἀποφαίνεσαι ἀναλόγως
μὲ τὴν συμπεριφορά σου; Μὲ τὸ φαρμάκι πού ρίχνεις στὶς καρδιὲς τῶν
πνευματικῶν σου παιδιῶν;
Ὥστε
τὸ δίδαγμα τῆς παραβολῆς εἶναι αὐτό: Ὁ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι πατέρας νὰ μὴν
ἐπιτρέπει στὰ παιδιά του νὰ τυγχάνουν θεραπευτικῆς φροντίδας ἀπὸ τὶς ΜΕΘ
τῶν νοσοκομείων τῆς πατρίδας μας!!! Δηλαδή, «νὰ πεθάνετε, γιὰ νὰ βάλετε
μυαλό»; Γιατί; Διότι δὲν θέλουν νὰ κάνουν κάτι τὸ ὁποῖο θέλεις ΕΣΥ καὶ
τὸ ὁποῖο ἀκόμη καὶ ὁ εἰδωλολάτρης Ἱπποκράτης πρὶν ἀπὸ χιλιάδες χρόνια τὸ
ἔθεσε ὡς προϋπόθεση σεβασμοῦ τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ στὸ ὁποῖο
δίνουν ὅρκο ἀκόμη καὶ σήμερα οἱ θεράποντες τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης;
Εἶναι
θλιβερό, ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ δίνουν τὸ παράδειγμα τῆς εὐσπλαχνίας
καὶ τῆς ἀγάπης νὰ μετατρέπονται σὲ φαινόμενα σκληρότητας καὶ ἀσπλαχνίας
καὶ αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἔχουν καθῆκον νὰ ἀποδεικνύουν καὶ νὰ καθιστοῦν
ὁλοφάνερα τὰ ἐλέη τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μεταδίδουν σπλάχνα οἰκτιρμῶν στὶς
καρδιὲς αὐτῶν ποὺ εἶναι δάσκαλοι, νὰ σφραγίζουν τὶς δικές τους καρδιὲς
καὶ νὰ παρουσιάζονται ἄσπλαχνοι καὶ σκληροί. Τόσο ὁ ἱερέας, ὅσο καὶ ὁ
λευίτης εἶχαν ἀξίωμα καὶ ἔργο ἱερό, λόγω δὲ καὶ τῆς ἰδιότητάς τους αὐτῆς
ἦταν περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο Ἰσραηλίτη ὑποχρεωμένοι νὰ εἶναι
συμπαθεῖς καὶ εὔσπλαχνοι.
Εἶναι
ἐπίσης ἀξιοσημείωτο ὅτι ποτὲ καὶ πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν μιλᾶ ὁ Κύριος
ἐναντίον τῶν ἱερέων καὶ λευιτῶν. Καὶ ἐδῶ, ξεχωρίζει ἔντονα τὸ
ἀξιοκατάκριτό τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ ἱερέα καὶ τοῦ λευίτη ἀπὸ τὴν
συμπεριφορὰ τοῦ Σαμαρείτη. Ἕνας ἀξιοκαταφρόνητος σχισματικὸς ἀντιτίθεται
καταφανῶς πρὸς τὴν συμπεριφορὰ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ὀρθόδοξου κλήρου, ὁ ὁποῖος
δὲν ἔδειξε καμία συμπάθεια.
Ἂς δοῦμε, λοιπὸν κατὰ σειρά, πόσο φιλικὴ καὶ συμπαθῆ συμπεριφορὰ ἐπέδειξε ὁ Σαμαρείτης: (Τρεμπέλας)
Πλησίασε
τὸν ταλαίπωρο αὐτὸν ἄνθρωπο, τὸν ὁποῖο ὁ ἱερέας καὶ ὁ λευίτης τὸν
κράτησαν σὲ ἀπόσταση. Ἐνδιαφέρθηκε πιθανότατα νὰ τὸν ρωτήσει πῶς βρέθηκε
σ` αὐτὴν τὴν κατάσταση καὶ τοῦ ἔδειξε ὅλη τὴν συμπάθειά του. Ἀλλὰ δὲν
περιορίστηκε νὰ τοῦ πεῖ τὸ « ὑπάγετε ἐν εἰρήνῃ, θερμαίνεσθε καὶ
χορτάζεσθε», χωρὶς νὰ δώσει σ` αὐτὸν «τὰ ἐπιτήδειά του σώματος» (Ἰακ.
2,16). Προχώρησε ἀμέσως, ὅσο τοῦ ἦταν δυνατόν, στὸ ἔργο τοῦ χειρουργοῦ.
Δηλαδή, ἔδεσε καλὰ τὶς πληγές του, ἀφοῦ πρῶτα τὶς ἔπλυνε μὲ κρασὶ καὶ
τὶς μαλάκωσε μὲ λάδι, ἁπαλύνοντας τὸν πόνο καὶ ἔτσι πρόλαβε τὴν μόλυνσή
του. Μετά, τὸν ἀνέβασε ἐπάνω στὸ δικό του ζῷο, ἀφοῦ καταδέχτηκε νὰ μπεῖ
στὸν κόπο νὰ συνεχίσει τὸ ταξίδι τοῦ πεζός. Ἄφησε δὲ νὰ μείνει πίσω ἡ
δική του δουλεία, διακόπτοντας τὸ δρομολόγιό του καὶ μένοντας μία νύχτα
στὸ πανδοχεῖο, ὥστε νὰ ἐπιμεληθεῖ προσεκτικότερα τὸν τραυματισμένο. Καὶ
τὴν ἑπομένη κατέβαλε δύο δηνάρια, ποσὸ ἀξιόλογο γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη καὶ
ἀφοῦ ἐξασφάλισε τὴν νοσηλεία τοῦ ἀγνώστου σ` αὐτὸν τραυματία, συνέχισε
τὸ ταξίδι του, μὲ τὴν ὑπόσχεση ὅτι θὰ ξαναρχόταν, γιὰ νὰ ξοφλήσει ὅλο τὸ
ποσό, τὸ ὁποῖο θὰ χρειαζόταν γιὰ τὴν θεραπεία του.
Ὅλα
αὐτὰ ἀποτελοῦν ἐκδηλώσεις καὶ πράξεις γενναίας καρδιᾶς καὶ εἶναι τόσο
ἀξιόλογα καὶ σπουδαία, ὥστε μόνο ἀπὸ παλιὸ καὶ εἰλικρινῆ φίλο ἢ στοργικὸ
ἀδελφὸ καὶ πατέρα θὰ μποροῦσε νὰ τὰ περιμένει κανείς. Καὶ ὅμως ἔγιναν
ὅλα ἀπὸ ξένο καὶ ἄγνωστο καὶ ἀλλοεθνῆ, ὁ ὁποῖος εἶχε καὶ λόγους νὰ
δείξει μᾶλλον ψυχρότητα καὶ ἀδιαφορία στὸν εὐεργετηθέντα.
Ὁ
Κύριος, στὸ τέλος, ὄχι μόνο ἀναγκάζει τὸν νομικὸ νὰ ἀπαντήσει ὁ ἴδιος
στὸ ἐρώτημά του, ἀλλὰ παράλληλα δείχνει ὅτι τὸ εἶχε θέσει λάθος ἐξαρχῆς.
Διότι τὸ ἀρχικὸ ἐρώτημα: «καὶ τὶς ἐστί μου πλησίον;» ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸ ἐρώτημα: «Σὲ ποιὸν εἶμαι ἐγὼ πλησίον;».
Σὲ ποιὸν ὀφείλω νὰ προσφέρω τὴν βοήθειά μου ὡς πλησίον αὐτοῦ; Καὶ οἱ
τρεῖς (ὁ ἱερέας, ὁ λευίτης καὶ ὁ Σαμαρείτης) ἦταν πλησίον τοῦ ἐμπεσόντος
εἰς τοὺς ληστᾶς. Καὶ τὰ καθήκοντα τοῦ πλησίον ἦταν περισσότερο
ἐπιβεβλημένο νὰ ἐκτελεστοῦν ἀπὸ τὸν ἱερέα καὶ τὸν λευίτη. Ἀλλὰ μόνο ὁ
ἀλλοεθνὴς ἀναγνώρισε τὴν ἔννοια τοῦ πλησίον καὶ τὶς ὑποχρεώσεις του καὶ
τὶς ἔκανε πράξη.
Τέλος, οἱ πλησίον Ἰουδαῖοι ἀποδείχτηκαν ξένοι, ὁ ξένος Σαμαρείτης ἀποδείχτηκε πλησίον στὸν τραυματισθέντα ἀπὸ τοὺς λῃστές. Δὲν
εἶναι λοιπὸν τὸ ὁμόφυλο καὶ ὁμοεθνές, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία ἀναδεικνύει
καὶ τὸν κοντὰ εὑρισκόμενο ἄνθρωπο καὶ τὸν μακριὰ ἀπό μας, πραγματικὸ
πλησίον!
Πόσο
μᾶλλον γιὰ ἕναν ἐπίσκοπο, ἕναν πνευματικὸ πατέρα, πού τὰ διδάσκει μὲν
μὲ τὰ λόγια, φέρεται ὅμως ὑβριστικὰ πρὸς τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν
συμπεριφορά του; Πῶς νὰ ἀντέξει ἔτσι ἡ ἀφιλάνθρωπη, ἀφιλάδελφη καὶ
σκληρόκαρδη στάση σου, δεσπότη, ἀπέναντι στὴν λογικὴ ἁπλῶς καὶ μόνο τοῦ
κάθε ἀλλόπιστου «Σαμαρείτη»; Ὄχι τοῦ Ὀρθόδοξου Χριστιανοῦ, ἀλλὰ τοῦ
ἀλλόδοξου, τοῦ ἀλλόπιστου! Διότι ὑπάρχουν ἀμέτρητοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ποὺ δὲν
εἶναι χριστιανοί, ποὺ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι, ποὺ δὲν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία
τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ γνῶμες τους καὶ οἱ θέσεις τους καὶ ὅλη ἡ φιλοσοφία
τους καὶ οἱ πράξεις τοὺς ταπεινώνουν, ὄχι μόνο τὶς ἀντιευαγγελικὲς καὶ
ἀντιχριστες, ἀλλὰ καὶ ἀπάνθρωπες δικές σου ἀπόψεις!
Καὶ
μία τελευταία ἐρώτηση: Αὐτὴ ἡ θέση ποὺ ἐκφράζεις, ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς
δικούς σου φυσικοὺς συγγενεῖς; Γιὰ τὴν μητέρα σου, τὸν πατέρα σου, τὰ
ἀδέλφια σου, τὰ ἀνίψια σου καὶ ὅλους τους ἄλλους; Ἁπλῶς, ρωτάω!
Ὁ Θεὸς νὰ σὲ ἐλεήσει, γιὰ νὰ ἔλθεις στὴν μετάνοια!
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 24-7-2021
