Επιπτώσεις του διαζυγίου στις μελλοντικές προσωπικές σχέσεις των παιδιών.
Τα παιδιά από διαζευγμένες οικογένειες δυσκολεύονται να βρουν πληρότητα και χαρά στο γάμο, στην οικογένεια και στις συντροφικές τους σχέσεις και για αυτό φταίμε εμείς οι ενήλικες.
Τα διαζύγια στην Ελλάδα αυξάνονται. Η πλειοψηφία τους με κοινή
συναίνεση. Οι γονείς έχουν απαράδεκτες αυταπάτες για την μετά το
διαζύγιο εποχή, που τις τρέφουν ο εγωισμός, οι δικοί τους γονείς, τρίτα
«φιλικά άτομα», δικηγόροι και λογής-λογής επιστήμονες-σύμβουλοι, που
βεβαιώνουν πως όλα μετά θα είναι καλύτερα, και πως τα παιδιά θα
μεγαλώσουν ήρεμα χωρίς τον απαράδεκτο «φταίχτη», αλλά με την τόσο καλή
γιαγιά, παππού, ξένη γυναίκα, Παιδικό Σταθμό, μόνα τους ή και σε μια
μονογονεϊκή «κατάσταση», νέο γάμο, συμβίωση εκτός γάμου, κτλ.
Όλο και περισσότερα παιδιά στην πατρίδα μας βιώνουν αυτήν την παραπλάνηση.
Για το 2015 τα διαζύγια ήταν 15.600, το 2016 ήταν 11.013 και 13.604
τα παιδιά των διαζευγμένων, για το 2017 ήταν 19.190 διαζύγια και 25.025
τα αντίστοιχα παιδιά. Κάθε χρόνο περισσότερα τα διαζύγια και δεκάδες
χιλιάδες τα παιδιά που απελπισμένα βλέπουν τα δύο αναντικατάστατα και
πολυαγαπημένα πρόσωπα που τα στήριζαν να γκρεμίζονται, παρασύροντας στο
γκρέμισμα και την δική τους μικρή, αδύναμη προσωπικότητα που αγωνίζεται
να σταθεί όρθια και να ανθίσει .
Θα εξετάσουμε με βάση τη βιβλιογραφία τις επιπτώσεις που έχει το
διαζύγιο πάνω στην ικανότητα των παιδιών να συνάψουν υγιείς, πλήρεις
ψυχολογικά σχέσεις με το άλλο φύλο, σταθερό γάμο, και οικογένεια με έναν
αγαπημένο σύντροφο, τα ζητήματα που αναφύονται σε αυτή την προσπάθεια
και τον τρόπο που σχετίζονται με την απόφαση των γονέων τους να
διαλύσουν το σπιτικό τους.
Συνοπτικά: Τα παιδιά που ανατράφηκαν σε διαζευγμένες οικογένειες προβληματίζονται
απέναντι στο γάμο και την οικογένεια, δείχνουν μειωμένη αφοσίωση στις
ρομαντικές τους σχέσεις, έχουν πτωχής ποιότητας διαπροσωπική
επικοινωνία. Το διαζύγιο μπορεί επίσης και επηρεάζει τη
σεξουαλική συμπεριφορά τους, υποβαθμίζοντας ακόμη περισσότερο τους
σταθερούς συναισθηματικούς δεσμούς που προσπαθούν με κόπο να
δημιουργήσουν.
1. Το ζήτημα της Εμπιστοσύνης στις διαπροσωπικές-ρομαντικές τους σχέσεις.
Το διαζύγιο των γονέων οδηγεί τα παιδιά συχνά στο να δείχνουν μειωμένη εμπιστοσύνη στις σχέσεις τους, και αυτή η διστακτικότητα μπορεί να προπορεύεται πριν ακόμη οι νεαροί ενήλικες διαμορφώσουν τις δικές τους ρομαντικές σχέσεις. Το διαζύγιο κάνει τις γνωριμίες και τις προσωπικές προσεγγίσεις πιο δύσκολες για τα παιδιά καθώς φθάνουν στην ενηλικίωση.
Οι έφηβοι τρομάζουν και φοβούνται καθώς πάνε να δημιουργήσουν ετερόφυλες σχέσεις
και αυτό το αποτέλεσμα είναι πιο έντονο για τις γυναίκες απ’ ό, τι για
τους άνδρες. Σε σύγκριση με τις γυναίκες που μεγάλωσαν σε ενωμένες
οικογένειες, οι γυναίκες από διαζευγμένες οικογένειες έδειχναν
λιγότερη εμπιστοσύνη στους συντρόφους τους και έτσι εισέπρατταν λιγότερη
ικανοποίηση από τις προσωπικές τους φιλίες.
Τα παιδιά των διαζευγμένων γονέων έχουν το άγχος ότι θα τα
απορρίψουν και αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης συχνά εμποδίζει την
καλλιέργεια μιας επικοινωνίας σε βάθος. Σύμφωνα με άλλη μελέτη τα παιδιά τείνουν συχνότερα να πιστεύουν ότι οι σχέσεις τους έχουν προσβληθεί από την απιστία και την έλλειψη εμπιστοσύνης και πως πρέπει να είναι πολύ επιφυλακτικοί όταν συνδέονται με κάποιον.
2. Διστακτικότητα απέναντι στο θεσμό του γάμου.
Τα άτομα που ανατράφηκαν σε διαζευγμένες οικογένειες τείνουν να έχουν λιγότερο θετική στάση απέναντι στο γάμο και θετικότερη στάση απέναντι στο διαζύγιο. Αυτή
η αρνητική άποψη για το γάμο οδηγεί σε μειωμένη αφοσίωση στις
ρομαντικές τους σχέσεις, οι οποία με τη σειρά της συνδέεται με κατώτερης
ποιότητας προσωπικές σχέσεις.
Στη Σουηδία, όπου η γονεϊκή απόρριψη είναι πολύ υψηλή, δεν
διαπιστώθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ παιδιών από διαζευγμένες και
αυτών από ενωμένες οικογένειες στη στάση τους απέναντι στο γάμο και το
διαζύγιο. Αυτό σημαίνει πως όσο πιο συνηθισμένο είναι το
διαζύγιο και η απόρριψη μεταξύ των ενηλίκων γονέων, τόσο περισσότερο
ενσωματώνονται στην ψυχολογία των παιδιών οι δυσάρεστες επιφυλάξεις
ακόμα και εκείνων που μεγαλώνουν σε ενωμένες έγγαμες οικογένειες.
Ενήλικα αγόρια διαζευγμένων γονέων δείχνουν μεγαλύτερη αμφιθυμία από τους άνδρες από σταθερές οικογένειες στο να εμπλακούν σε μια σχέση, ενώ ξοδεύουν περισσότερα χρήματα και υλικό πλούτο σε περιστασιακές σχέσεις.
Οι γυναίκες επίσης δείχνουν αυτήν την αμφιθυμία και παλεύουν με ακόμη περισσότερες συγκρούσεις,
αμφιβολίες, έλλειψη εμπιστοσύνης στην καλοσύνη του συντρόφου τους, ενώ
δεν δίνουν τόση σημασία στη σταθερή δέσμευση. Οι ανύπαντρες έφηβες μητέρες, πιστεύουν πως θα ακολουθήσει η απόρριψη και το διαζύγιο και στις δικές τους σχέσεις, με βάση την αρνητική εμπειρία από τους άντρες που ενεπλάκησαν στο διαζύγιο των δικών τους μητέρων.
3. Αποδοχή του Διαζυγίου.
Τα παιδιά των διαζευγμένων γονέων έχουν πιο θετική στάση απέναντι στο
διαζύγιο και λιγότερο ευνοϊκή στάση απέναντι στο γάμο. Συγκεκριμένα, οι
έφηβοι που έχουν βιώσει το διαζύγιο και το νέο γάμο των γονιών τους συχνότερα
αισθάνονται ότι ο γάμος είναι απρόβλεπτος και ασταθής, πιστεύουν
λιγότερο ότι ένας γάμος μπορεί να είναι διαρκής και μόνιμος, και είναι
λιγότερο πιθανό να αγωνισθούν να κρατήσουν μια μοναδική συζυγική σχέση.
Επιπρόσθετα δυσκολεύονται να φανταστούν πως θα μπορούσαν να γίνουν
γονείς.
Η διάλυση του γάμου αυξάνει την αποδοχή από τα παιδιά της εκτός γάμου συμβίωσης, φαινόμενο που μπορεί να περιορισθεί μόνο με την θρησκευτική αγωγή των παιδιών αυτών.
Μία άλλη μελέτη εφήβων μετά από το διαζύγιο των γονέων τους ανέφερε ότι πολλοί φοβούνται
ότι οι μελλοντικοί γάμοι τους θα είναι στερημένοι από αγάπη,
εμπιστοσύνη ή επικοινωνία και ότι θα υπεισέλθει κάποια στιγμή η απιστία,
η σύγκρουση και η κακοποίηση. Ανησυχούν επίσης ότι ο γάμος τους θα
αποτύχει ή ότι ο ή η σύζυγός τους θα τους εγκαταλείψει.
Αυτό το άγχος παρεμπόδισε την ικανότητά τους να κάνουν έναν επιτυχημένο γάμο. Κάποια παιδιά, ὅταν μεγάλωσαν, απέτυχαν να διαμορφώσουν σχέσεις που να τα γεμίζουν ψυχολογικά, ενώ άλλα έσπευσαν παρορμητικά σε δυστυχισμένους γάμους.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι τα ενήλικα παιδιά διαζευγμένων οικογενειών
όταν τελικά παντρευτούν έχουν περισσότερες πιθανότητες να διαζευχθούν σε
σχέση με τα ενήλικα παιδιά από ενωμένες οικογένειες.
Αγόρια-Κορίτσια.
Ενώ το διαζύγιο επηρεάζει την άποψη τόσο των αγοριών όσο και των
κοριτσιών για το γάμο, τα κορίτσια μπορεί να επηρεάζονται λιγότερο
εφόσον έχουν περισσότερα πρότυπα για τις σχέσεις οικειότητας και το γάμο
ως ιδανικό σε σχέση με τα αγόρια, διότι για τα κορίτσια προβάλλεται ο
ρόλος αυτός από τα ΜΜΕ.
Αντίθετα, τα αγόρια έχουν λιγότερα σωστά πρότυπα για την οικειότητα
και τη σωστή σχέση με τα κορίτσια εκτός των οικογενειών τους. Ως
εκ τούτου, η διαμόρφωση σωστών διαπροσωπικών δεξιοτήτων με βάση το
πρότυπο του πατέρα είναι πιο σημαντική και αναγκαία για τα αγόρια.
Οι άνδρες που μεγαλώνουν σε σπίτια χωρίς πατέρα έχουν λιγότερο αρρενωπή σεξουαλική ταυτότητα και ταυτότητα με περισσότερα θηλυκά σεξουαλικά στοιχεία.
Τείνουν επίσης να λειτουργούν με πιο επιθετικό τρόπο προς τις γυναίκες
από τις οποίες ελκύονται και να μην είναι ο ανοικτός, στοργικός,
συνεργάσιμος χαρακτήρας που συχνότερα συναντάται στους άντρες που
προέρχονται από ακέραια σπίτια.
4. Οι προσδοκίες τους σχετικά με το γάμο ή για διαζύγιο.
Τα παιδιά των διαζευγμένων γονέων, των θετών οικογενειών ή των μονογονεϊκών οικογενειών είναι λιγότερο πιθανό να παντρευτούν.
Τα παιδιά που έχουν βιώσει το διαζύγιο των γονέων τους είναι πιο πιθανό
να αναμένουν πως και ο δικός τους γάμος θα διαλυθεί και δείχνουν
προτίμηση στο μικρό μέγεθος οικογένειας.
5. Πιθανότητα για γάμο ή διαζύγιο.
Τα παιδιά που έχουν βιώσει το διαζύγιο έχουν δύο φορές περισσότερες
πιθανότητες να διαζευχθούν, σε σύγκριση με τα παιδιά ενωμένων
οικογενειών.
6. Οικογενειακή Συμπεριφορά.
Όταν οι έγγαμοι γονείς προέρχονται από διαλυμένα σπίτια συχνά
μεταφέρουν τα τραύματά τους και στα σπίτια που δημιουργούν. Το φαινόμενο
αυτό εκδηλώνεται με αυξημένα ποσοστά ζήλιας, κακής διάθεσης,
απιστίας, συγκρούσεων για τα οικονομικά, υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ
και χρήσης ναρκωτικών.
Η ανάλυση των δεδομένων για το 1987-1988 της Εθνικής Έρευνας
Οικογενειών και Νοικοκυριών στις ΗΠΑ, έδειξε ότι στους γάμους των
παιδιών από διαζευγμένες οικογένειες, οι οποίοι είχαν χαρακτηρισθεί
κατώτεροι από “πολύ χαρούμενοι”, υπήρχε λιγότερη επικοινωνία και
αυξημένες πιθανότητες να καυγαδίζουν, να φωνάζουν και να χτυπούν όταν
μάλωναν.
Τα παιδιά εξάλλου με διαθέσιμο τον πατέρα τους, έγιναν πολύ πιο φιλικά και υπεύθυνα ως ενήλικες.
7. Συμβίωση εκτός γάμου.
Τα παιδιά των διαζευγμένων γονέων έχουν περισσότερες πιθανότητες να έχουν θετική στάση απέναντι στη συγκατοίκηση εκτός γάμου.
Όταν φεύγουν από το πατρικό τους σπίτι συγκατοικούν συχνότερα, σε
νεαρώτερη ηλικία, και έχουν πιο αρνητική στάση απέναντι στο γάμο απ
‘ό, τι τα παιδιά παντρεμένων γονέων.
Ειδικότερα τα κορίτσια των διαζευγμένων γονέων προσδοκούσαν την
συγκατοίκηση πριν από το γάμο, ανεξάρτητα από την αγάπη μεταξύ αυτών και
των πατέρων τους. Μεταξύ των θυγατέρων όμως των σταθερών γάμων, ήταν
κυρίως εκείνες με τις κακές σχέσεις με τους πατέρες τους που περίμεναν
να φύγουν από το σπίτι και να συγκατοικήσουν με κάποιον άνδρα.
Σχόλιο «Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά»:
Αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά μας δεν επιθυμούν το γάμο, γιατί δεν
μπορούν να δημιουργήσουν μια σταθερή ποιοτική σχέση αγάπης, γιατί δεν
έχουν την ικανότητα να διαχειρισθούν με επιτυχία τις καταστάσεις και τα
συναισθήματά τους μέσα στο γάμο και να μείνουν ευτυχισμένα.
Νομίζουμε με βάση τα παραπάνω πως πρέπει πρώτοι να ελεγχθούμε και να
διορθωθούμε εμείς οι ενήλικες ως προς τα πρότυπα οικογενειακής ζωής που
δώσαμε και να αναλογιστούμε εάν αυτά ήταν αληθινά και ικανά εφόδια ώστε
τα παιδιά να δημιουργήσουν έναν ευτυχισμένο γάμο και μια δημιουργική
οικογένεια.
Αν μετανοήσουμε για τις επιλογές μας, τότε και τα παιδιά μας με την βοήθεια του Θεού θα βρουν το δρόμο τους.
Πηγές και αντίστοιχη Βιβλιογραφία :
https://www.statistics.gr/el/statistics/-/publication/SJU09/2015
https://www.statistics.gr/el/statistics/-/publication/SJU09/2016
https://www.statistics.gr/el/statistics/-/publication/SJU09/2017
http://marripedia.org/effect_of_divorce_on_children_s_future_relationships
(Πηγή: Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά)
alopsis
