Είμαι η Μαρούλα και το σπίτι μου είναι δίπλα στον Αη-Γιώργη, ενοριακό
ναό του χωριού Νεοχωρίου Σιντικής, που λειτουργούσε μέχρι να βγει στη σύνταξη ο
πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης. Όταν πρωτοήρθε στο χωριό μας ζούσε ο άνδρας μου και τον
πηγαινοέφερνε πολλές φορές στην Λειβαδιά που ήταν η προηγούμενη ενορία του.
Έχω τόσα να πω από την παρουσία
του, γιατί τον έζησα τόσα χρόνια. Με βροχές, με χιόνια, νύχτα ακόμη,
ξεκινούσαμε να λειτουργήσει τα ξωκλήσια του χωριού και μεις μαζί του. Τον
Ταξιάρχη μας, την Ζωοδόχο Πηγή με το θαυματουργό αγίασμα, τον Αη-Θανάση με το
ωραίο πανηγύρι στις 2 Μαΐου, έφερνε και όργανα για δημοτικούς χορούς. Έλεγε πως
είναι ευλογία να κάνουμε κανένα γύρο στους παραδοσιακούς χορούς και ότι τιμούμε
τον Άγιο με την παρουσία μας. Την Αγία Παρασκευή, μέσα στον καύσωνα, 26 Ιουλίου,
με το θαύμα της νεφέλης που μας σκέπασε κατά την διάρκεια της Θείας
Λειτουργίας.
Όταν έμεινα χήρα, γιατί ο άνδρας μου πέθανε στα 42 του χρόνια από την
καρδιά του, ήρθε με τον Σεβασμιώτατο Ιωάννη Πάπαλη, προσπαθώντας να με
βοηθήσουν να μεγαλώσω τα 3 παιδιά μου. Μου είπε ο Σεβασμιώτατος, αν θέλω να
δώσω κανένα παιδί στο ίδρυμα που είχε ορφανά. Δεν θέλησα κάτι τέτοιο.
Το 1988 άρχισε να κτίζει τον Άγιο Ραφαήλ και τον ανέβαζα με το τρακτέρ
πολλές φορές γιατί ήταν δύσκολο να ανεβαίνει με τα πόδια. Ένα βράδυ είδα να
γίνεται αγρυπνία με τον πατέρα Ιωάαννη και ήταν 3 ιερείς. Έβλεπα με
χρυσοκίτρινα άμφια τον Άγιο Ραφαήλ να συμμετέχει. Την άλλη μέρα το βράδυ που
έγινε αγρυπνία, στην Μεγάλη Είσοδο ήταν ο πατέρας Ιωάννης, ο πατέρας Λευτέρης
από την Ροδόπολη και ο Άγιος γύρω στα 50 με μακριά γενειάδα και χρυσοκίτρινα
άμφια. Τον έβλεπαν πολλοί· σκουντούσαμε ο ένας τον άλλον και ανάμεσα σ’ αυτούς
που τον έβλεπαν ήταν και η Αρετούλα, 12 με 13 χρονών.
Πριν έρθει ο π. Ιωάννης στο χωριό μας, έπεφτε συχνά χαλάζι. Όταν ήρθε,
σταύρωνε τα σύννεφα και δεν ξαναέπεσε χαλάζι. Έλεγε πως μας προστατεύουν οι
Άγιοι. Αιωνία του η μνήμη. Την ευχή του να έχουμε.
