«Ἀδελφοί, ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι» (Κορ. Α΄, 1, 18).
Γράφει ὁ Πρεσβύτερος π. Γεράσιμος Βουρνᾶς
Ἡ ἑορτή τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μᾶς δίδει τήν εὐκαιρία νά δοῦμε καί νά ἐμβαθύνουμε στήν λύση τῶν παγκοσμίων προβλημάτων, τῆς Πατρίδας μας, ἀλλά καί τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἡ λύση σέ ὅλα τά προβλήματα βρίσκεται στήν διά τοῦ Σταυροῦ ζωή καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καταφέρνει νά τήν περιγράψει μέ λίγες μόνο λέξεις:
«διά Σταυροῦ ἀλλήλους γνωρίζομεν, καί οἱ μακράν ὄντες Χριστῷ συνήφθημεν, καί τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἠξιώθημεν˙ διά Σταυροῦ ἀγάπης τήν δύναμιν ἔγνωμεν, καί ὑπέρ ἀλλήλων ἀποθανεῖν οὐ παραιτούμεθα».[1]
Μᾶς λέει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ὅτι διά τοῦ Σταυροῦ γνωριζόμαστε μεταξύ μας οἱ Χριστιανοί καί, ἀκόμα κι ἄν μᾶς χωρίζει μεγάλη ἀπόσταση, εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό καί ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλον. Ἀξιωθήκαμε διά τοῦ Σταυροῦ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γνωρίσαμε τήν δύναμη τῆς ἀγάπης καί δέν διστάζουμε ἀκόμη καί νά πεθάνουμε ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον.
Ἅγιε Ἱεράρχα τοῦ Χριστοῦ, στό πρῶτο πληθυντικό πού χρησιμοποιεῖς, συμπεριλαμβάνεις καί ἐμᾶς; Ἤ μήπως ἀναφέρεσαι στό πῶς ἐσεῖς οἱ Ἅγιοι ζήσατε καί ζεῖτε τήν πίστη τοῦ Σταυροῦ; Γιατί ἐμεῖς, οἱ κατ’ ὄνομα Χριστιανοί, δέν γνωριζόμαστε μεταξύ μας διά τοῦ Σταυροῦ. Ἄλλωστε, συνήθως ντρεπόμαστε γιά τήν πίστη μας καί γιά τόν τρόπο ζωῆς πού ἀπορρέει ἀπό αὐτήν. Εἶναι καί ἄλλοι πού δέν ντρέπονται μέν νά ὁμολογήσουν τήν πίστη τους στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ὅμως χρησιμοποιοῦν τόν Σταυρό, γιά νά τόν κτυποῦν στά κεφάλια τῶν ἄλλων, ὥστε πολλοί εὔχονται νά μή τούς εἶχαν γνωρίσει. Οἱ Χριστιανοί τελικά θά πρέπει νά εἴμαστε, ἤ φοβικοί ἤ ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῶν ἄλλων;
Μᾶλλον, Ἃγιε, τελικά μόνο στούς ὁμοίους σου ἀναφέρεσαι. Διότι οἱ Ἅγιοι, ἀκόμη κι ἄν βρίσκεστε μακριά σέ ἀπόσταση, εἶστε ἑνωμένοι μεταξύ σας ἐν Χριστῷ. Αὐτή τήν μαρτυρία παραλάβαμε καί ἀπό τόν Πνευματικό μας Πατέρα καί Διδάσκαλο π. Βασίλειο Βολουδάκη, σχετικά μέ τούς Ἁγίους πού ὁ ἴδιος γνώρισε, ὅπως ὁ Ἅγιος Γέροντάς του π. Σίμων Ἀρβανίτης πού ἐπικοινωνοῦσε μέ τόν Ἅγιο Πατέρα Δημήτρη τόν Γκαγκαστάθη, ὅταν βρέθηκαν στό ἴδιο νοσοκομεῖο καί ἐνῷ τά δωμάτια τους βρίσκονταν μακριά τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο.[2] Ὑπάρχουν καί ἄλλα πάμπολλα παραδεί-γματα γι’ αὐτήν τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα, πού δέν περιορίζεται ἀπό τίς ἀποστάσεις.
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, αὐτό πού ἀναφέρεις, Ἅγιε μας, ὅτι δηλαδή, ἀξιωθήκαμε ὅλοι τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἰσχύει ἀσφαλῶς γιά ὅλους μας, ἀφοῦ ὅσοι βαπτισθήκαμε καί μετέχουμε στά Ἅγια Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀξιωνόμαστε τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ διαφορά ἔγκειται στό ὅτι σέ ἐμᾶς ἡ Χάρις δέν παραμένει καί, γι’ αὐτό, δέν μᾶς ἀλλοιώνει, ὥστε νά μᾶς καταστήσει κατά χάριν Θεανθρώπους.
Διά τοῦ Σταυροῦ γνωρίσαμε τήν δύναμη τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί τῶν φίλων Του, πού δέν διστάζουν νά δώσουν ἀκόμη καί τήν ζωή τους γιά τούς ἄλλους. Γιά ὅλους! Ἐμεῖς, ὄχι τήν ζωή μας δέν δίνουμε, ἀλλά οὔτε κἄν ἕνα λόγο ἀληθείας δέν ἀρθρώνουμε, ὅταν βλέπουμε νά ἀδικεῖται κάποιος ἄλλος κατάφωρα! Δέν θέλουμε, λέμε, νά δυσαρεστήσουμε κανένα, φοβόμαστε γιά τήν θέση μας καί τήν καριέρα μας (ὅπως ὁ Πιλᾶτος στήν Εὐαγγελικὴ περικοπή τῆς Ἑορτῆς ἤ οἱ Ἰουδαῖοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, πού ἐφοβοῦντο μή γίνουν ἀποσυνάγωγοι) ἤ ἐφευρίσκουμε ἕνα σωρό ἄλλες προφάσεις, ἀντί νά παραδεχθοῦμε ἔστω, ὅτι δέν ἔχουμε καμία σχέση μέ τόν σταυρικό τρόπο ζωῆς, μέ τό διά τοῦ Σταυροῦ Πολίτευμα, ὅπως μᾶς δίδασκε διαρκῶς ὁ π. Βασίλειος, τονίζοντας ὅτι σέ αὐτό τό Πολίτευμα συνίσταται ὅλη ἡ ζωή τῶν Χριστιανῶν. Ἡ ὁριζόντια γραμμή τοῦ Σταυροῦ ὑποδεικνύει τήν ἀγάπη, πού πρέπει νά ἔχουμε ὅλοι μεταξύ μας, ἐνῷ ἡ κατακόρυφη, τήν ἀγάπη μας πρός τόν Χριστό.
Τί σχέση ἔχουμε ἐμεῖς μέ αὐτά, πού ἀπό τήν ἀγάπη μας στούς δόλιους σκοπούς του ὁ καθένας, γιά τό χρῆμα, τήν δόξα, τήν θέση του, δέν διστάζουμε νά ἐξαφανίσουμε ἀκόμα καί αὐτούς πού μᾶς εὐεργέτησαν καί πού κάποτε ὑποκλινόμασταν μπροστά τους. Αὐτοί στούς ὁποίους κάποτε λέγαμε πόσο τούς ἀγαπᾶμε καί τούς θαυμάζουμε καί ἕνα σωρό ἄλλες ἀχρείαστες κολακεῖες, οἱ ὁποῖες ποτέ δέν μᾶς ζητήθηκαν, τώρα ξαφνικά οἱ δόλιοι σκοποί μας, μᾶς ἐπιβάλλουν νά μή θέλουμε οὔτε νά τούς ξέρουμε. Αὐτόν πού πίναμε νερό στό ὄνομά του, τώρα τοῦ γυρίζουμε τήν πλάτη γιατί δέν μποροῦμε νά τόν κοιτάξουμε στά μάτια. Ἡ παρουσία του καί μόνο μᾶς ἐλέγχει. Ὁ δόλιος ἄνθρωπος παραμένει κι αὐτός, κατά κάποιον τρόπο, ἑνωμένος μέ τό πρόσωπο πού μισεῖ, ὄχι μέ τόν σύνδεσμο τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τοῦ μίσους τοῦ Διαβόλου. Κι ὅση ἀπόσταση κι ἄν τούς χωρίζει, τό μῖσος δέν ἀφήνει τόν δόλιο σέ ἡσυχία καί φέρνει μπροστά του νοητά τό ἀντικείμενο τοῦ μίσους του. Ἔτσι, ἀντί νά γινόμαστε θυσία γιά τόν ἄλλον, οἱ νεο- Χριστιανοί θυσιάζουμε ὅλους τούς ἄλλους. Αὐτό ὅμως δέν τό εἴδαμε στούς Πατέρες μας.
Ἡ Χάρις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ νά μᾶς σκεπάζει καί νά μᾶς μετατρέψει σέ μάρτυρες τῆς Ἀληθείας. Νά μή ἐπιτρέπουμε τήν ἀδικία εἰς βάρος κανενός, καί ἰδίως πρός τά πρόσωπα, πού μόνο καλό προσέφεραν πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς τους. Θά δώσουμε λόγο τελικά, ὄχι στίς ἐπίγειες ἐξουσίες καί στούς ἐπίγειους ὀπαδούς μας, ἀλλά στόν ἴδιο τόν Χριστό μας, στόν ὁποῖο ἐδόθη «πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» (Μτθ. 28, 18). Τότε, γιά κάθε ἀδικία πού διαπράξαμε, ἀλλά καί γιά κάθε ἀδικία τήν ὁποία εἴδαμε νά ἐκτυλίσσεται ἐνώπιόν μας, χωρίς νά μιλήσουμε ὡς ὀφείλουμε (Ἐφ. 5, 11), θά λάβουμε τήν «ἔνδικον μισθαποδοσίαν» (Ἑβρ. 2, 2).
Σημειώσεις:
[1] Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Εἰς τήν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, PG 59, 680. [2] Πρωτ. Βασιλείου Ἐ. Βολουδάκη, Ὁ Γέροντάς μας, ὁ Πατήρ Σίμων, ἐκδ. Ὑπακοή.
