Η ζωή κάθε λαού μετριέται όχι μόνο με την ιστορία του, αλλά με τον παλμό των γεννήσεων. Ο αριθμός των παιδιών δεν είναι απλή στατιστική∙ είναι ο καθρέφτης της εμπιστοσύνης που δείχνει μια κοινωνία προς το αύριο. Όταν οι φωνές των παιδιών λιγοστεύουν, δεν φθίνει απλώς ένας πληθυσμός, αλλά αδυνατεί η ίδια η ψυχή της κοινότητας.
Το πρόβλημα του δημογραφικού δεν είναι μόνο οικονομικό ή πολιτικό∙ είναι πνευματικό. Αποκαλύπτει έναν άνθρωπο κουρασμένο, φοβισμένο να δώσει ζωή, διστακτικό να εμπιστευτεί τον χρόνο. Δείχνει κοινωνίες που απομακρύνθηκαν από την αθωότητα της ύπαρξης και βυθίστηκαν στην ανασφάλεια του εφήμερου. Ο ψυχισμός που δεν τολμά να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, ομολογεί σιωπηλά μια εσωτερική ρωγμή: την έλλειψη νοήματος.
Κι όμως, κάθε παιδί που γεννιέται είναι μια πύλη του ουρανού. Είναι το «ναι» της γης στη θεία δημιουργία. Όπου δεν ακούγεται το γέλιο του παιδιού, εκεί χάνεται η θεολογία της χαράς∙ εκεί η ζωή γίνεται αριθμητική επιβίωση χωρίς μελωδία. Το δημογραφικό δεν είναι απλώς μείωση πληθυσμού∙ είναι έλλειψη λυρισμού, είναι αφωνία στην ορχήστρα της ανθρωπότητας.
Η ομορφιά βρίσκεται στην ανάσα της ύπαρξης, στο θαύμα της παρουσίας. Ένα μόνο παιδί μπορεί να ανατρέψει τη νύχτα, γιατί η αθωότητα του φωτίζει το σκοτάδι των ενηλίκων. Η κοινωνία, όμως, δεν μπορεί να στηρίζεται σε εξαιρέσεις∙ χρειάζεται πολλούς τέτοιους φάρους για να γίνει μέρα. Οι λιγοστές γεννήσεις φανερώνουν την αδυναμία μας να πιστέψουμε στην αφθονία της ζωής, την πνευματική μας φτώχεια που δεν θεραπεύεται με αριθμούς, αλλά με αγάπη και εμπιστοσύνη.
Το δημογραφικό φανερώνει την αγωνία ενός ανθρώπου που έχασε τον δεσμό με το μέλλον του και αποκαλύπτει το κενό νοήματος που αφήνει μια κοινωνία βυθισμένη στη φιλαυτία, επισημαίνοντας τον κίνδυνο της κατάρρευσης των θεμελίων της συμβίωσης και δείχνει το ρήγμα, ανάμεσα στην ανθρώπινη δημιουργία και τη θεϊκή κλήση.
Αλλά μέσα από αυτήν την έλλειψη, κρύβεται και μια ελπίδα μετανοίας και επιστροφής στην ουσία: να ξαναδούμε τη ζωή ως δώρο, να ξαναβρούμε τη χαρά στο να δίνουμε και όχι μόνο στο να κατέχουμε. Το δημογραφικό είναι πληγή, αλλά και πρόσκληση. Πρόσκληση να μεταμορφώσουμε την κοινωνία από αγορά σε οικογένεια, από στατιστική σε μυστήριο, από φόβο σε αγάπη.
Και τότε, τα λίγα παιδιά που έρχονται στον κόσμο θα γίνουν φάροι∙ όχι γιατί είναι αριθμητικά αρκετά, αλλά γιατί θα αναθρέφονται σε ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης. Η ελπίδα δεν θα μετριέται με γεννήσεις, αλλά με το μεγαλείο της ψυχής που τα υποδέχεται. Και τότε, το τραύμα του δημογραφικού θα μετατραπεί σε αφορμή πνευματικής ανάστασης.
Κούρος Αλέξανδρος
Το πρόβλημα του δημογραφικού δεν είναι μόνο οικονομικό ή πολιτικό∙ είναι πνευματικό. Αποκαλύπτει έναν άνθρωπο κουρασμένο, φοβισμένο να δώσει ζωή, διστακτικό να εμπιστευτεί τον χρόνο. Δείχνει κοινωνίες που απομακρύνθηκαν από την αθωότητα της ύπαρξης και βυθίστηκαν στην ανασφάλεια του εφήμερου. Ο ψυχισμός που δεν τολμά να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, ομολογεί σιωπηλά μια εσωτερική ρωγμή: την έλλειψη νοήματος.
Κι όμως, κάθε παιδί που γεννιέται είναι μια πύλη του ουρανού. Είναι το «ναι» της γης στη θεία δημιουργία. Όπου δεν ακούγεται το γέλιο του παιδιού, εκεί χάνεται η θεολογία της χαράς∙ εκεί η ζωή γίνεται αριθμητική επιβίωση χωρίς μελωδία. Το δημογραφικό δεν είναι απλώς μείωση πληθυσμού∙ είναι έλλειψη λυρισμού, είναι αφωνία στην ορχήστρα της ανθρωπότητας.
Η ομορφιά βρίσκεται στην ανάσα της ύπαρξης, στο θαύμα της παρουσίας. Ένα μόνο παιδί μπορεί να ανατρέψει τη νύχτα, γιατί η αθωότητα του φωτίζει το σκοτάδι των ενηλίκων. Η κοινωνία, όμως, δεν μπορεί να στηρίζεται σε εξαιρέσεις∙ χρειάζεται πολλούς τέτοιους φάρους για να γίνει μέρα. Οι λιγοστές γεννήσεις φανερώνουν την αδυναμία μας να πιστέψουμε στην αφθονία της ζωής, την πνευματική μας φτώχεια που δεν θεραπεύεται με αριθμούς, αλλά με αγάπη και εμπιστοσύνη.
Το δημογραφικό φανερώνει την αγωνία ενός ανθρώπου που έχασε τον δεσμό με το μέλλον του και αποκαλύπτει το κενό νοήματος που αφήνει μια κοινωνία βυθισμένη στη φιλαυτία, επισημαίνοντας τον κίνδυνο της κατάρρευσης των θεμελίων της συμβίωσης και δείχνει το ρήγμα, ανάμεσα στην ανθρώπινη δημιουργία και τη θεϊκή κλήση.
Αλλά μέσα από αυτήν την έλλειψη, κρύβεται και μια ελπίδα μετανοίας και επιστροφής στην ουσία: να ξαναδούμε τη ζωή ως δώρο, να ξαναβρούμε τη χαρά στο να δίνουμε και όχι μόνο στο να κατέχουμε. Το δημογραφικό είναι πληγή, αλλά και πρόσκληση. Πρόσκληση να μεταμορφώσουμε την κοινωνία από αγορά σε οικογένεια, από στατιστική σε μυστήριο, από φόβο σε αγάπη.
Και τότε, τα λίγα παιδιά που έρχονται στον κόσμο θα γίνουν φάροι∙ όχι γιατί είναι αριθμητικά αρκετά, αλλά γιατί θα αναθρέφονται σε ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης. Η ελπίδα δεν θα μετριέται με γεννήσεις, αλλά με το μεγαλείο της ψυχής που τα υποδέχεται. Και τότε, το τραύμα του δημογραφικού θα μετατραπεί σε αφορμή πνευματικής ανάστασης.
Κούρος Αλέξανδρος
