Το 1ο Μέρος ΕΔΩ
Ἀπάντησις εἰς 10 βασικάς αἰτιάσεις τῆς ἀπιστίας
Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης
2ον
ΣΤ: Ἡ θρησκεία εἶναι βλαβερὴ διὰ τὴν κοινωνίαν!
Φυσικά, παρὰ τὰ ὅποια λάθη καὶ τὶς ὅποιες στρεβλώσεις, ἡ συνολικὴ προσφορὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ στὴν ἀνθρωπότητα εἶναι ἀνυπολόγιστης ἀξίας. Καὶ μόνο στὸν κοινωνικὸ τομέα, ἂν λάβουμε ὑπόψη τὸ τεράστιο φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, μποροῦμε νὰ πάρουμε μία μικρὴ αἴσθηση τοῦ μεγέθους αὐτῆς τῆς προσφορᾶς. Ἀλλὰ καὶ πέρα ἀπὸ τὸ κοινωνικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ὑπάρχει κυρίως ἡ πνευματικὴ προσφορὰ τῆς θρησκείας στὸν ἄνθρωπο. Ἡ πίστη στὸ Θεὸ νοηματοδοτεῖ τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ γεμίζει τὴν ψυχή του μὲ ὑπομονή, ἐλπίδα, θάρρος καὶ ἀφοσίωση στὸ καθῆκον. Ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ νιώθει γαλήνη καὶ χαρὰ μὲ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα της. Ἡ πίστη τὸν ὁπλίζει μὲ θάρρος καὶ αἰσιοδοξία, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ προβλήματα καὶ τὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς. Τὸν βοηθᾶ στὸν ἀγῶνα του νὰ γίνει καλύτερος ἄνθρωπος. Παίρνει τὸν ἄγριο καὶ τὸν μεταβάλλει σὲ ἅγιο!
Ἀντίθετα, αὐτὴ ποὺ συντελεῖ στὸ κοινωνικὸ κακὸ μὲ τὶς ποικίλες μορφές του (βία κι ἐγκληματικότητα, ἀναρχία, μοναξιά, ἀπελπισία κ.λπ.) εἶναι ἡ ἔλλειψη πίστης στὸ Θεό, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος δὲν ὑπολογίζει τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ οὔτε ἔχει κάπου νὰ στηριχθεῖ στὶς δύσκολες στιγμὲς τῆς ζωῆς του. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ δυστυχία τοῦ ἄθεου ἀνθρώπου, τὸ ἄγχος καὶ ἡ ἀγωνία του. Ἔτσι ἐξηγοῦνται ὁ νευροψυχικὲς διαταραχές του, ὁ μηδενισμὸς καὶ ἡ ἀπαισιοδοξία του. Αὐτὴ ποὺ εἶναι ὄχι μόνο ἄχρηστη, ἀλλὰ καὶ ἐπιβλαβὴς γιὰ τὴν κοινωνία εἶναι μόνο ἡ ἀθεΐα.
Ζ΄: Ἡ θρησκευτικὴ πίστις μὴ ἀποδεκτὴ εἰς τὴν ἀνθρωπίνην λογικήν!
Κανένας δὲν ὑποστήριξε ὅτι ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ ἀποδεικνύεται μὲ ἐπιστημονικὸ τρόπο. Εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸ ἀντικείμενο τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας ὁ Θεός. Τὸ ἂν κάποιος ἐπιστήμονας εἶναι πιστὸς ἢ ὄχι εἶναι θέμα προσωπικῆς του ἐπιλογῆς. Ὡστόσο ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ εἶναι αἴτημα λογικό. Κάθε ἐρευνητὴς τοῦ φυσικοῦ κόσμου, τοῦ μικρόκοσμου καὶ τοῦ μακρόκοσμου, διαπιστώνει ὅτι ξετυλίγεται μπροστά του ἕνας ἄγνωστος ὑπέροχος κόσμος. Ἡ περίπλοκη δομὴ τοῦ ἀτόμου, τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἔναστρου οὐρανοῦ, ὁ πλοῦτος τοῦ φυτικοῦ καὶ ζωικοῦ βασιλείου, ἡ θαυμαστὴ λειτουργία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος καὶ τόσα ἄλλα φανερώνουν μία ἔλλογη τάξη, μία σκοπιμότητα, μία ἁρμονία. Καθετὶ ποὺ συμβαίνει στὸν κόσμο δὲν εἶναι ἄσκοπο καὶ τυχαῖο, ἀλλὰ ὑπακούει σὲ κάποιο σχέδιο γιὰ τὴν ἐπίτευξη ὁρισμένου σκοποῦ. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔκανε τὸν Ἀϊνστάιν νὰ πεῖ ὅτι «ὅταν ὁ Θεὸς ἔφτιαχνε τὸν κόσμο δὲν ἔπαιζε ζάρια». Πραγματικά, ὁ ἀπροκατάληπτος ἐρευνητὴς μένει ἔκθαμβος μπροστὰ στὸ θαῦμα τῆς δημιουργίας. Ἡ ὕπαρξη μίας ἀνώτερης ἀρχῆς, ἡ ὁποία βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν ὕλη, τὴν ὁποία δημιουργεῖ καὶ θέτει σὲ κίνηση, δὲν εἶναι μόνο αἴτημα θεολογικό, ἀλλὰ καὶ φιλοσοφικό. Ὁ Θαλὴς ὁ Μιλήσιος εἶπε: «Τὸ παλαιότερο ὂν εἶναι ὁ Θεός, διότι εἶναι ἀγέννητο. Τὸ ὡραιότερο ὁ κόσμος, διότι εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ». Ἑπομένως, ἀκόμα καὶ σύμφωνα μέ τὴ φιλοσοφία, εἶναι πολὺ πιὸ λογικὸ νὰ ὑποθέσουμε ὅτι πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸ θαυμαστὸ κόσμο βρίσκεται μία ἀνώτερη διάνοια παρὰ τὸ τίποτα ἢ ἡ τυφλὴ τύχη.
Η΄: Ἡ θρησκεία στηρίζεται εἰς τὴν ἀγωνίαν διὰ τὸν θάνατον!
Ἀλλὰ τὸ ἐρώτημα τοῦ ἂν ὑπάρχει ζωὴ μετὰ θάνατο, ἀποτελεῖ βασικὸ στοιχεῖο ποὺ ἀπασχόλησε ἀνέκαθεν ὄχι μόνο τὶς θρησκεῖες, ἀλλὰ καὶ τὸ φιλοσοφικὸ στοχασμό. Π.χ. εἶναι σαφὲς ὅτι ὁ Πλάτωνας πίστευε στὴν ὕπαρξη καὶ τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς μέσῳ τῆς φιλοσοφίας κι ὄχι μέσῳ τῆς θρησκείας. Ἑπομένως ἡ πίστη στὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς ἀποτελεῖ ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ ἀνθρώπινος νοῦς στὸ μεταθανάτιο πρόβλημα, πέρα ἀπὸ τὶς θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Πῶς λοιπὸν ἡ διαχείριση τοῦ ἀνθρώπινου φόβου γιὰ τὸ θάνατο, ἀποτελεῖ ἐφεύρεση τῆς θρησκείας;
Αὐτὸ ποὺ ἔκανε ἡ ἔλευση τοῦ Χριστιανισμοῦ στὸν κόσμο, ἦταν νὰ παραλάβει τὴν προϋπάρχουσα ἔμφυτη πίστη τοῦ ἀνθρώπου στὴν πέρα τοῦ τάφου ζωή, νὰ τὴν ἀποκαθάρει ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες πλάνες καὶ νὰ φανερώσει στὸν ἄνθρωπο ὅλη τὴν ἀλήθεια γι’ αὐτήν.
Οἱ ἄπιστοι ἰσχυρίζονται ἐπίσης, ὅτι οἱ πιστοὶ ἀγωνίζονται νὰ εἶναι καλοὶ Χριστιανοί, γιατί φοβοῦνται τὴν κόλαση ἢ γιατί θέλουν νὰ πᾶνε στὸν παράδεισο. Μὲ ἄλλα λόγια ἀποδίδουν εὐτελῆ κίνητρα στοὺς Χριστιανούς. Ἀλλὰ ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἔτσι, ποῦ βρίσκεται τὸ κακό; Μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικὸ θὰ πρέπει νὰ κατηγορήσουμε τὸ μαθητὴ ποὺ μελετάει σκληρά, ὅτι θέλει νὰ μπεῖ στὸ Πανεπιστήμιο ἢ αὐτὸν ποὺ ἐργάζεται ὅτι ἀποσκοπεῖ στὸ μισθό. Ὁ Θεὸς ἐπειδὴ γνωρίζει τὴν ἀτέλεια τῆς ἀνθρώπινης φύσης, τῆς ἔδωσε καὶ τὰ ἀπαραίτητα κίνητρα προκειμένου νὰ ὑπερνικήσει τὴ ρᾳθυμία τῆς ψυχῆς καὶ νὰ ἀποδοθεῖ μὲ ζῆλο σὲ ἀγῶνα πνευματικό.
Ἐπιπλέον, ἡ κρίση καὶ ἡ ἀνάλογη ἀνταπόδοση τῶν ἀνθρωπίνων πράξεων εἶναι σύμφωνη μὲ τὴν ἔννοια τῆς δικαιοσύνης. Ἂν ἕνας ἄνθρωπος βάλει ἐργάτες νὰ δουλέψουν στὸ χωράφι του, ἀλλὰ κάποιοι ἐργαστοῦν ἐνῷ κάποιοι ἄλλοι ὄχι, θὰ εἶναι δίκαιο νὰ ἀμειφθοῦν ὅλοι τὸ ἴδιο; Ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη, ἂν καὶ σχετική, θὰ ἀνταμείψει τοὺς καλοὺς ἐργάτες καὶ θὰ τιμωρήσει τοὺς κακούς. Ἂν λοιπὸν ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἀποδώσει δικαιοσύνη, δὲν εἶναι λογικὸ νὰ κάνει τὸ ἴδιο καὶ ὁ Θεός, πού εἶναι Ὅλος δικαιοσύνη;
Θ: Ἡ πίστις εἰς ἀντίθεσιν μὲ τὴν ἐπιστημονικὴν γνῶσιν!
Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀπὸ τὸν παραπάνω ἰσχυρισμό. Μία ἀτελεύτητη χορεία διαπρεπῶν ἐπιστημόνων διακρίνονταν γιὰ τὴ βαθιά, εἰλικρινῆ καὶ θερμὴ θρησκευτική του πίστη. Ἀναφερόμαστε σ’ ἕνα Πασκάλ, Λαβουαζιέ, Νεύτωνα, Κέπλερ, Φραγκλίνο, Ἀμπέρ, Βόλτα, Μαρκόνι, Ρέντγκεν, Παστὲρ καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους πρωτοπόρους τοῦ πνεύματος, ποὺ ἔθεσαν τὶς βάσεις τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν. Σύμφωνα μάλιστα καὶ μὲ τοὺς τρεῖς σημαντικότερους φυσικούς τοῦ 20οῦ αἰῶνα, τὸν Ἄλμπερτ Ἀϊνστάιν, τόν Βέρνερ Χάιζενμπεργκ καὶ τὸν Μὰξ Πλάνκ, ὁ ἄνθρωπος ἀνακαλύπτει τοὺς φυσικοὺς νόμους, οἱ ὁποῖοι ὅμως προϋποθέτουν μία ἄπειρη διάνοια. ( Βλ. «Ἀθεϊσμός», ἐγκ. Πάπυρος – Λαροὺς – Μπριτάννικα, τόμ. 3, σελ. 257 ). Μὲ ἄλλα λόγια οἱ τρεῖς αὐτοὶ σπουδαῖοι φυσικοὶ ἐπιστήμονες θεωροῦν ὅτι ἡ ὕπαρξη νόμων στὸ Σύμπαν προϋποθέτουν καὶ τὴν ὕπαρξη Νομοθέτη.
Πραγματικά, ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ ὑποδηλώνεται ἀπὸ τὰ ἔργα Του. Ἡ τάξη, ἡ ἁρμονία καὶ ἡ σκοπιμότητα τοῦ κόσμου μαρτυροῦν τὴν παρουσία Του. Κι αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν ἁρμονία καὶ τὴν τελειότητα τοῦ μικρόκοσμου καὶ τοῦ μακρόκοσμου, ποιὸς ἄλλος εἶναι σὲ θέση νὰ τὴν αἰσθανθεῖ καλύτερα, παρὰ ἕνας ἐπιστήμονας; Εἶναι λοιπὸν δυνατὸ ὁ κόσμος νὰ εἶναι δημιούργημα τῆς τύχης; Ἡ τυχαιότητα ὁδηγεῖ στὸ χάος κι ὄχι στὴν ὀργάνωση καὶ τὴν πολυπλοκότητα. Ἀκόμα καὶ ἡ ἁπλούστερη μονάδα ζωῆς, τὸ κύτταρο, ἀποτελεῖ ἕνα ὁλόκληρο βιοχημικὸ ἐργοστάσιο, ποὺ ἀφήνει κατάπληκτο κάθε ἐρευνητή. Πῶς λοιπὸν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀληθινὸ ὅτι ἡ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα κάνει ἄπιστο ἕνα ἐπιστήμονα;
Ι: Ἡ πίστις εἰς τόν Θεὸν εἶναι μία αὐταπάτη!
Ἐμεῖς ὅμως ἐπιστρέφουμε πίσω καὶ αὐτὴν τὴν κατηγορία. Καὶ νὰ γιατί: Ὁ Θεὸς ὑπάρχει ἀντικειμενικά, ἀλλὰ ὡς πνευματικὸ Ὂν ποὺ εἶναι, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἰδωθεῖ μὲ τὰ φυσικὰ μάτια ἢ νὰ ἀποδειχθεῖ πειραματικά. Ἐπειδὴ λοιπὸν οἱ ἄθεοι δὲν βλέπουν τὸ Θεό, νομίζουν ὅτι…δὲν ὑπάρχει! Ἑπομένως αὐταπατῶνται ὄχι αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν στὸ Θεό, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ δὲν πιστεύουν, ἐπειδὴ δὲν τὸν βλέπουν. Ἀλλὰ ἂς μή…αὐταπατόμαστε! Ὅσο ὁ ἄνθρωπος θητεύει στὰ πάθη του ὁ ὁρίζοντας τῆς ψυχῆς του θὰ εἶναι σκοτεινός. Κι ὁ σκοτεινὸς ὁρίζοντας κρύβει ἀπὸ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς τὴ θέα τοῦ Θεοῦ. Ἡ βασικὴ αἰτία ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἐγωισμός, ἡ ἱκανοποίηση τοῦ δικοῦ του θελήματος κι ἡ ἀνύψωση τοῦ ἑαυτοῦ του στὴ θέση τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ ἄθεος, ἐπειδὴ ἀποφάσισε νὰ ζήσει μία ζωὴ μακριὰ ἀπὸ τὶς ἐνοχλητικὲς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, εἶπε ὅτι δὲν ὑπάρχει. Ὁ Θεὸς ὅμως ὄχι μόνο ὑπάρχει ἀλλὰ εἶναι καὶ ὁ στοργικός μας Πατέρας. Ἂς σκεφτοῦμε ὅτι Ἐκεῖνος, τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε, ὥστε κατέβηκε στὴ Γῆ καὶ σταυρώθηκε γιά μᾶς. Ἐμεῖς λοιπὸν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ Αὐτὸν κι ὄχι Αὐτὸς ἀπὸ ἐμᾶς. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ψυχὴ μας ἀναπαύεται ἀληθινά, μόνο ὅταν εἶναι κοντὰ στὸ Δημιουργό της.
