Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατσαβριᾶς
Στὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων ὑπάρχει στὸν οὐρανὸ ἕνας πατέρας Πάνσοφος, Πανάγαθος, Παντοδύναμος, Ζωντανὸς καὶ Αἰώνιος, ποὺ βλέπει καὶ ἀκούει τὰ πάντα, καὶ γεμίζει τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων μὲ αἰσιοδοξία, ἐμπιστοσύνη, δύναμη καὶ πίστη. Ἡ πίστη στὸ ΘΕΟ δὲν εἶναι ἀτομικὴ πεποίθηση οὔτε καὶ ἰδεολογία. Δὲν εἶναι χριστιανικὴ ἐντολὴ οὔτε καὶ κοινωνικὴ ὑποχρέωση.
Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ δὲν ἦλθε στὸν κόσμο μὲ τὴν λαμπρότητα καὶ τὴ δύναμη τῆς θεϊκῆς του ὑπόστασης. Δὲν γεννήθηκε σὲ παραμυθένια καὶ χρυσαφένια παλάτια μὲ δούλους καὶ ὑπηρέτες.
Δὲν ἐμφανίστηκε σὰν ἕνα ἐκτυφλωτικὸ μετέωρο ποὺ θὰ γέμιζε τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων μὲ δέος, φόβο, τρόμο, κατάπληξη καὶ θαυμασμό. Τί νόημα θὰ εἶχε καὶ σὲ τί θὰ ὠφελοῦσε μία τέτοια ἐξουθενωτικὴ στὸ μεγαλεῖο της παρουσία. Θὰ ἦταν μία πράξη ἀπόλυτης ἐπιβουλῆς.
Τὴν ἴδια στιγμὴ θὰ ἔπαυε νὰ ὑπάρχει κάθε αἴσθημα ἐλευθερίας καὶ εὐθύνης. Ἡ ζωὴ θὰ ἔχανε κάθε θέλγητρο, κάθε ὀμορφιὰ καὶ κάθε ἐνδιαφέρον. Ἡ ἀπόλυτη βεβαιότητα καὶ ἡ ἀπόλυτη ἀνία θὰ ἐπικρατοῦσαν ἐπάνω στὴ Γῆ.
Τὸ ἔτος μηδὲν δὲν θὰ ἦταν ἡ ἀφετηρία μίας νέας ἐποχῆς, ἀλλὰ καὶ τὸ τέλος τῆς ἀνθρώπινης περιπέτειας. Ἀντίθετα διάλεξε σὰν λίκνο του τὴν ταπεινὴ φάτνη Βηθλεέμ. Ἦλθε στὸν κόσμο πτωχὸς ἀνάμεσα στοὺς πτωχούς. ταπεινὸς ἀνάμεσα στοὺς ταπεινούς. ἄγνωστος ἀνάμεσα στοὺς ἀγνώστους. ἀπόκληρος ἀνάμεσα στοὺς ἀπόκληρους. Μοναδική του δύναμη ὁ λόγος του. Λιτός, γυμνός, ἀπέριττος καὶ τὸ σημαντικότερο ἀπαλλαγμένος ἀπὸ κάθε στοιχεῖο ὑλικῆς ἐπιβολῆς.
Πoιὸ ἄλλο παράδειγμα σὲ ὁλόκληρη τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας μποροῦσε νὰ δείξει στοὺς ἀνθρώπους πιὸ καθαρά, πιὸ εὔγλωττα τὴν πνευματικὴ οὐσία τῆς ὑπόστασή τους.
Ξεκάθαρα, ἀπὸ τὴν ταπεινὴ Φάτνη τῆς Βηθλεὲμ ξεκίνησε μία νέα θρησκεία ποὺ ἄλλαξε τὴν μορφὴ τοῦ κόσμου μὲ τὴν πειθώ, τὴν διδαχὴ καὶ τὴν ἀγάπη καὶ ὄχι μὲ τὸ γιαταγάνι.
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς, ὁ Υἱὸς τοῦ ΘΕΟΥ, ποὺ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟΤΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ, εἶναι τὸ φῶς, ἡ ἀλήθεια, ἡ γνώση καὶ ἀποβλέπει στὴν ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἐξύψωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως τὸ ψάρι ἔξω ἀπὸ τὸ νερὸ πεθαίνει, ὅπως τὸ δέντρο ἔξω ἀπὸ τὴ γῆ ξεραίνεται, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος μακριὰ ἀπὸ τὸν ΘΕΟ μεταλλάσσεται καὶ χάνεται. Γιὰ αὐτὸ καὶ τοῦ πρέπει ὁ ἀσίγαστος αἶνος.
Ἡ καρδιὰ τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ θρόνος τοῦ ΘΕΟΥ καὶ ὁ χῶρος στὸν ὁποῖο λάμπει τὸ φῶς τοῦ ΘΕΟΥ. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ κρατήσουν τὴν θύρα τῆς καρδιᾶς τους ἁγνὴ καὶ καθαρή, ἄσπιλη καὶ ἀμόλυντη καὶ νὰ ἐπιτρέψουν στὸ ΘΕΟ νὰ γεωργήσει τὴν καρδιά τους, μὲ τὸν σπόρο τῆς ἀγάπης καὶ μὲ τὸ ἀλέτρι τῆς πίστης καὶ ποτὲ νὰ μὴ λησμονοῦν ὅτι Ο ΘΕΟΣ δύναται νὰ καταλύσει καὶ τοὺς φυσικοὺς νόμους.
Ὁ ἄθεος εἶναι ἐχθρός τοῦ ΘΕΟΥ καὶ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀθεΐα εἶναι τὸ σκοτάδι, ἡ πλάνη, ἡ ἀπάτη καὶ τὸ κακό. Εἶναι ἡ παραμορφωμένη ἀντανάκλαση τῆς πραγματικότητας. Ὅλα τὰ ἀνωτέρω εἶναι τὸ πεδίο δράσεως τῶν δαιμονικῶν ὄντων.
Τὰ δαιμονικὰ ὄντα δὲν ἔχουν ἀπολύτως καμία ἰσχύ, κανένα δικαίωμα καὶ καμία ἐξουσία ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων. Ἔχουν ὅμως τὸ δικαίωμα νὰ τοὺς ὠθοῦν, νὰ τοὺς προτρέπουν καὶ νὰ τοὺς παροτρύνουν νὰ κάνουμε πάντα τὸ κακὸ καὶ οὐδέποτε τὸ καλό.
Εἶναι οἱ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ οὐδέποτε ξεκουράζονται καὶ οὐδέποτε παύουν νὰ τὸν πολεμοῦν.
Ἡ παρουσία τους ὅμως εἶναι ἀναγκαία καὶ ἐπιβεβλημένη, διότι ἔτσι θεμελιώνεται καὶ ἐξασφαλίζεται τὸ ὕψιστο καὶ ἀναφαίρετο δικαίωμα ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ.
Ἐνίοτε ὅμως ἐπιμένουν φορτικὰ καὶ τὸ κάνουν συχνά. Ἡ δὲ ἀπαλλαγή ἀπὸ τὰ δαιμονικὰ ὄντα ἐπιτυγχάνεται διὰ τῆς ἐπικλήσεως τῆς ἔκφρασης:
Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὲ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό. (3 φορὲς)
«Ὁ Ματθαῖος στὸ Εὐαγγέλιό του 7. 7 καὶ 8 γράφει: Αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε, κρούετε καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. Πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται».
https://orthodoxostypos.gr
