Σύλλογος Διαφύλαξης και Ανάδειξης Αγιομετεωρίτικης Κληρονομιάς «Μετεώρων Λιθόπολις»
Εθνική Πινακοθήκη και αντιχριστιανική προπαγάνδα
Στην επίσημη ιστοσελίδα της Εθνικής Πινακοθήκης - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι “ο θεσμικός ρόλος της Εθνικής Πινακοθήκης είναι η συλλογή, διαφύλαξη, συντήρηση, μελέτη και έκθεση έργων τέχνης, με σκοπό την αισθητική καλλιέργεια του κοινού, την δια βίου εκπαίδευση μέσα από την τέχνη και την ψυχαγωγία που αυτή προσφέρει, αλλά και την αυτογνωσία των Ελλήνων με τη βοήθεια της ιστορίας της τέχνης, η οποία εκφράζει σε συμβολικό επίπεδο τον εθνικό βίο”.
Και είναι αλήθεια ότι σε έναν κόσμο που διαρκώς μεταβάλλεται και οδεύει προς την αυτοκαταστροφή, σε μια εποχή που προαιώνιες και παγκόσμιες αξίες και σταθερές συνθλίβονται και ποδοπατούνται, που η βία -οικογενειακή, εργασιακή, εφηβική, θρησκευτική ή άλλου είδους- τείνει να εξελιχθεί σε παράγοντα που καθορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, η Τέχνη μπορεί και πρέπει να παίξει ουσιαστικό ρόλο στην ψυχαγωγία - στην αγωγή δηλ. της ψυχής, στην αισθητική καλλιέργεια και την εκπαίδευση των νεοΕλλήνων.
Την ίδια στιγμή που η Εθνική Πινακοθήκη επικαλείται όλα τα παραπάνω για να μας πείσει για τις προθέσεις της και να δικαιολογήσει την λειτουργία της -ας μην ξεχνούμε ότι η λέξη “Εθνική” υποδηλώνει ακριβώς το εθνικής σημασία έργο που καλείται να υποστηρίξει η δημόσια Πινακοθήκη μέσα από τις πρωτοβουλίες, τις δράσεις και εκθέσεις που υλοποιεί- φιλοξενείται σε χώρους του κεντρικού της κτηρίου, στην Αθήνα, η περιοδική έκθεση με τίτλο “Η σαγήνη του αλλόκοτου - Ενδιάμεσος χώρος”. Σ’ αυτή την έκθεση, που χαρακτηρίζεται ως “θεματικό αφιέρωμα στην ελληνική Τέχνη” και θα διαρκέσει μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2025 περιλαμβάνονται έργα δέκα καλλιτεχνών που “από διαφορετικές αφετηρίες εναγκαλίζονται και εικονίζουν το αλλόκοτο, το υβριδικό, και το γκροτέσκο” (γκροτέσκο: αυτό που έχει απαίσια, τρομακτική ή περίεργη εμφάνιση, το αλλόκοτο, το αποκρουστικό). Και μέχρι εδώ, κανένα κακό.
Από τη στιγμή όμως που στα έργα που εκτίθενται βρίσκονται πίνακες που εικονίζουν μορφές αγίων και της Παναγίας μας με αποκρουστική, αηδιαστική, γελοία μορφή, σαν να πρόκειται για “καλλιτεχνήματα” αντιχριστιανικής προπαγάνδας και έμπνευσης, αδυνατούμε να κατανοήσουμε πώς αυτό που προβάλλει και παρουσιάζει η Εθνική Πινακοθήκη είναι ή μπορεί έστω να ονομαστεί Τέχνη, και ποιον από τους προαναφερόμενους σκοπούς της υπηρετεί. Η γνωστή, αναμενόμενη και στερεότυπη απάντηση ότι “η τέχνη δεν λογοκρίνεται” ασφαλώς και δεν δικαιολογεί την προβολή και έκθεση τέτοιας άθλιας αισθητικής έργων σε μια δημόσια Πινακοθήκη που χρηματοδοτείται από Έλληνες πολίτες και που θέλει να λέγεται και Εθνική!
Η ελευθερία της έκφρασης που όλοι απολαμβάνουμε στα πλαίσια μιας ευνομούμενης, δημοκρατικής πολιτείας, δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα - είτε είναι καλλιτέχνης είτε όχι- της προσβολής του άλλου. Επιτέλους, η δημοκρατία μας δεν μπορεί να είναι επιλεκτική και την ίδια στιγμή δεν μπορεί να γίνεται ασύδοτη.
Θα απαιτούσαμε τόσο από την Εθνική Πινακοθήκη όσο και από τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες να σεβαστούν την ιστορία, την παράδοση και την ευσέβεια του λαού μας, ιδιαίτερα στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που διανύουμε, και να επιλέξουν άλλα έργα για μια έκθεση σαν κι αυτή. Έργα που δεν προσβάλλουν την αισθητική μας, τις συλλογικές μας αξίες και την θρησκευτική μας πίστη, με δεδομένο ότι τα εικονιζόμενα πρόσωπα, οι άγιοι της Εκκλησίας μας και η Παναγία μητέρα του Χριστού είναι πρόσωπα ιερά, πολυαγαπητά και καθ΄ όλα σεβαστά.
Σκοπός της Τέχνης, στο κάτω κάτω, είναι να αναβιβάζει τον άνθρωπο σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα, να τον καλλιεργεί, να τον μορφώνει, να τον ανυψώνει και να τον διδάσκει. Με οποιαδήποτε μορφή της, σε οποιονδήποτε τόπο, σε οποιαδήποτε εποχή.
