Ἡ σημερινή παραβολή τοῦ ἀσώτου μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ἄμετρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πού προϋποθέτει τήν προσωπική ταπείνωση μπροστά στό Θεῖο μεγαλεῖο. Καί μάλιστα ἔχει χαρακτηρισθεῖ δίκαια «Εὐαγγέλιο τοῦ Εὐαγγελίου» τῆς Πατρικῆς εὐσπλαγχνίας καί ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.
Τό βαθύτερο νόημα τῆς
παραβολῆς εἶναι ὁ οἶκος τοῦ Πατρός μας, οἱ πατρικές ἀγκάλες τοῦ Θεοῦ.
Ἐδῶ ὁ Θεός μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι εἶναι «Πατήρ οἰκτιρμῶν καί Θεός πάσης παρακλήσεως…».
Ὅλη
ἡ ἀνθρώπινη τραγωδία ἔγκειται στό ὅτι ζοῦμε ἔξω ἀπό τήν καρδιά μας, ἔξω
ἀπό τόν οἶκο τοῦ Πατρός μας. Γιατί ὅλοι μας κάποτε ἐρχόμαστε στή θέση
τοῦ «νεώτερου υἱοῦ» καί ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τόν Θεό γιά μικρότερο ἤ
μεγαλύτερο χρόνο. Ἄν ἀνήκουμε σ’ αὐτή τήν κατηγορία, ἔχουμε τήν ἐλπίδα
τῆς ἐπιστροφῆς.
Ὁ ἀγώνας μας δέν εἶναι εὔκολος, διότι ἔχουμε κληρονομήσει φθορά καί ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας ἔχει ριζώσει στά μέλη τοῦ σώματός μας. Ὅπου ὅμως ὑπάρχει διάθεση μετανοίας, εἶναι εὔκολος καί ὁ δρόμος τῆς ἐπιστροφῆς. Ὁ Θεός εἶναι πάντοτε ὁ στοργικός Πατέρας, πού μᾶς βλέπει μέ μακροθυμία ἀπό μακριά καί μᾶς ἀναμένει μέ ἀνοιχτές ἀγκάλες γιά νά μᾶς εἰσαγάγει στό αἰώνιο πανηγύρι τῆς Βασιλείας Του.
Τό κακό εἶναι ὅμως, μήπως ἀνήκουμε στήν κατηγορία τοῦ «πρεσβύτερου ἀδελφοῦ», στήν πραγματική δηλαδή ἀσωτία, πού ἐμφανίζεται ὡς ἁγιότητα, χωρίς ἀνάγκη μετανοίας; Ναί! Γιά τούς ἀσώτους, πού αἰσθάνονται τήν νέκρωσή τους, ὑπάρχει κάποιος Πατέρας πού περιμένει. Ὑπάρχει πάντα σωτηρία. Ἐκείνους ὅμως, πού ἐπιμένουν ν’ ἀγνοοῦν τήν ἀσωτία τους, ποιός θά τούς περιμένει; Σ’ αὐτό τό μεγάλο ἐρωτηματικό παραθέτουμε γιά ἀπάντηση τά λόγια τοῦ Ἁγιορείτου παπα-Τύχωνος τοῦ Ρώσου πού ἔλεγε: «Εἶδα τόν Παράδεισο καί τήν Κόλαση. Ἡ κόλαση εἶναι γεμάτη «ἁγίους», ἀλλά ἁγίους ὑπερήφανους. Καί ὁ Παράδεισος γεμᾶτος ἁμαρτωλούς, ἀλλά ἁμαρτωλούς ταπεινούς». Αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό, ὅτι ἡ κόλαση εἶναι γεμάτη «ἁγίους» ὑπερήφανους. Ἀνθρώπους πού κάνουν καλά ἔργα, ἀλλά ποτέ δέν μετανόησαν, γιατί πάντα ἦταν «καλοί ἄνθρωποι». Ποτέ δέν ὑποπτεύθηκαν ὅτι κάτι λείπει …
Δεῖτε ὁ καθένας ἐάν μετανοοῦμε μπροστά στό Θεό. Ἐάν κλαῖμε στήν προσευχή μας ζητώντας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τή συγχώρηση τοῦ Θεοῦ, τότε ἄς ἔχουμε ἐλπίδα. Ἀλλά, ὅμως, ἐάν οὐδέποτε πονέσαμε καί δέν κλαῖμε καί δέν θρηνοῦμε, τότε σημαίνει ὅτι κάτι ὑπάρχει τό ὁποῖο δυστυχῶς βαραίνει τήν ψυχή μας καί δέν τήν ἀφήνει νά λειτουργήσει σωστά. Εἰλικρινής μετάνοια καί ἐπιστροφή λοιπόν.-
