«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΛΑΤΙΝΩΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΩΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΤΟΝ 13ΟΝ ΑΙΩΝΑ
«Πήγαινε ταχέως στήν Μονή καί εἰδοποίησε τούς Ἀδελφούς καί τόν Καθηγούμενο ὅτι ἔρχονται οἱ ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ μου».
Ἀνέκαθεν οἱ πάπες σέ συνεργασία ἐνίοτε καί μέ ὀρθοδόξους φιλολατίνους, ἐπιχειροῦσαν νά ἁλώσουν τήν Ὀρθοδοξία, ἰδιαίτερα τό προπύργιό της, πού εἶναι μέχρι σήμερα τό Ἅγιον Ὄρος.
Τό 1280, λοιπόν μία ὁμάδα Λατίνων, ἀπεσταλμένων τοῦ πάπα, ἦλθαν στήν Κωνσταντινούπολι καί συμμαχήσαντες μέ τούς τότε πολιτικούς καί θρησκευτικούς ἡγέτες, τόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο καί τόν πατριάρχη Ἰωάννη Βέκκο, ἀπεφάσισαν μαζί νά κάνουν «ἐκστρατεία» ἁλώσεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Στήν Σκήτη τῶν Καρυῶν ἀντεστάθησαν ὁ Πρῶτος τοῦ Ὄρους ἱερομάρτυς Κοσμᾶς καί πολλοί μοναχοί ἐκ τῶν κελλίων τῆς Σκήτης. Ἔξω ἀπό τήν ἐκκλησία τοῦ Πρωτάτου, Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, διασώζεται μέχρι σήμερα ἡ μαρμάρινη πλάκα, ἐπάνω στήν ὁποία ἐκόπησαν οἱ κεφαλές τῶν ὁσιομαρτύρων, πού δέν ὑποτάχθηκαν στήν παπικές καινοτομίες.
Στήν Μονή Βατοπαιδίου, ὅταν ἦλθαν οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεώς μας, μαζί μέ τούς λατινόφρονες τοῦ Βυζαντίου τόν μέν ἡγούμενο Ὅσιο Εὐθύμιο ἔπνιξαν στήν θάλασσα, ἐνῶ τούς 12 πατέρες τῆς Μονῆς ὡδήγησαν στό δάσος καί τούς ἐκρέμασαν στά δένδρα. Πολλοί ἀπό τούς ἄλλους μοναχούς, ὅταν ἀντελήφθησαν τόν κίνδυνο, ἔφυγαν ἀπό τήν Μονή καί ἐγλύτωσαν.
Οἱ Παπικοί καί Λατινόφρονες ἦλθαν καί στήν Μονή τῶν Ἰβήρων. Ἰδού τί διαβάζουμε ἀπό τόν Μέγα Συναξαριστή τῆς 13ης Μαΐου, σελ.338 (Ἀθῆναι, ἔκδοσις 5η, 1977): «Τούς Λατινόφρονας τούτους ἐλθόντας καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν Ἰβήρων, θείῳ ζήλῳ διά τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν κινούμενοι, οἱ ἐν τῆ Μονῆ ἐνασκούμενοι Πατέρες δέν τούς ἐδέχθησαν. Ὅθεν ἐκεῖνοι μένεα πνέοντες διέταξαν νά συλληφθοῦν ἅπαντες. Τότε τούς μέν καταγομένους ἐκ τῶν μερῶν τῆς Ἰταλίας ἐκράτησαν ὡς σκλάβους, τούς δέ λοιπούς ἀνεβίβασαν εἰς τό πλοῖον τῆς Μονῆς καί ἀφοῦ τούς ἐξήγαγον τοῦ λιμένος τούς παρέδωκαν εἰς τόν βυθόν τῆς θαλάσσης ὁμοῦ μέ τό πλοῖον καί οὕτως ἔλαβον οἱ μακάριοι τόν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου».
Τί συνέβη στήν ἱερά Μονή Ξηροποτάμου διαβάζουμε ἀπό τό βιβλίο «Ὀρθοδοξία καί Παπισμός» τῆς κ. Οὐρανίας Λαμπάκη, ἔκδοσις 1964, σελ.154-157: «Εἰς μέν τήν Μονήν Ξηροποτάμου ἐν ὥρᾳ λειτουργίας ἔγινε πυρκαϊά καί σεισμός μετ᾿ ἤχου καί βοῆς. Καί τόν μέν ναόν κατέβαλε, τούς δ᾿ ἐν αὐτῶ ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης κατέχωσε καί τά τείχη τῆς Μονῆς ἀνέτρεψε...Ὁ δέ βασιλεύς καί οἱ σύν αὐτῶ ταῦτα ἰδόντες ἐν πολλῆ καταισχύνῃ ἀνεχώρησαν, ἐνῶ ὁ μύκης (μανιτάριον) ὁ ὁποῖος ἐφύτρωνε μέ 40 κλώνους ὑπό τήν ἁγίαν Τράπεζαν ἐν τῆ ἑορτῆ τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα, οὐκέτι πλέον ἐφύτρωσεν ὡς βεβηλωθέντος τοῦ θυσιαστηρίου».
Στήν Μονή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Βουλγαρικῆς Μονῆς τοῦ Ζωγράφου συνέβησαν τά ἑξῆς περιστατικά. Ἔξω ἀπό τήν Μονή σέ ἐρημικό κελλίο ἀγωνιζόταν ἕνας μοναχός. Πολλές φορές τήν ἡμέρα ἐδιάβαζε τούς Χαιρετισμούς τῆς Θεοτόκου μπροστά στήν Εἰκόνα τῆς Παναγίας. Τήν ἡμέρα λοιπόν ἐκείνη πού ἐπρόκειτο νά ἔλθουν ἡ ὁμάδα τῶν Λατίνων καί τῶν Ἑλλήνων φιλενωτικῶν καί τήν ὥρα πού ὁ ὅσιος Γέροντας ἐδιάβαζε τούς Χαιρετισμούς, τοῦ ὡμίλησε ἡ Θεοτόκος ἀπό τήν εἰκόνα της καί τοῦ εἶπε: Πήγαινε ταχέως στήν Μονή καί εἰδοποίησε τούς Ἀδελφούς καί τόν Καθηγούμενο ὅτι ἔρχονται οἱ ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ μου. Ὅποιος εἶναι πνευματικά ἀσθενής ἄς φύγη γιά τό δάσος, μέχρι νά παρέλθη ὁ πειρασμός. Ὅσοι ὅμως ἀπό τούς ἄλλους μοναχούς ἐπιθυμοῦν μαρτυρικά στεφάνια, ἄς παραμείνουν στήν Μονή».
Ὁ Γέροντος ἀφουγκράσθηκε καλά τήν φωνή καί τήν θέλησι τῆς Θεοτόκου καί ἐπῆγε τό ταχύτερο στήν Μονή νά εἰδοποιήση τούς Ἀδελφούς. Ὅταν ἔφθασε στήν πύλη τῆς Μονῆς ἐξεπλάγη διότι εἶδε μπροστά του τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία τοῦ ὡμίλησε στό κελλί του. Τήν προσκύνησε μέ εὐλάβεια, τήν παρέλαβε στά χέρια του καί μπῆκε μέσα. Συναντήθηκε μέ τόν Ἡγούμενο καί τοῦ ἀνεκοίνωσε τόν ἐπικείμενο κίνδυνο. Οἱ Πατέρες ταράχθηκαν πολύ. Οἱ ἀσθενέστεροι ἐπῆραν τά βουνά καί ἐκρύβησαν στά σπήλαια καί οἱ ἀνδρειότεροι μπῆκαν μέ τόν Γέροντά τους στόν πύργο τῆς Μονῆς προσδοκώντας ἀθλητικά στέφανα ἀπό τόν ἀθλοθέτη Χριστό.
Σέ λίγα ὥρα ἔφθασαν καί τά στίφη τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ καί παρακινοῦσαν τούς μοναχούς νά τούς ἀνοίξουν τήν πύλη τῆς Μονῆς καί νά ἀναγνωρίσουν τόν πάπα τους κεφαλή τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας μέ πλούσια ἀνταλλάγματα. Οἱ Μοναχοί τούς ἐρώτησαν ὄντες πάνω στόν πύργο: «καί ποιός σᾶς εἶπε ὅτι ὁ δικός σας πάπας εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Ἀπό ποῦ εἶναι αὐτή η διδασκαλία; Γιά ἐμᾶς Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ὁ Χριστός. Εἶναι εὐκολώτερο σ᾿ ἐμᾶς νά πεθάνουμε παρά νά ὑποχωρήσουμε καί μολυνθῆ ὁ ἱερό τόπος μας ἀπό τήν δική σας βία καί τυραννία. Δέν ἀνοίγουμε τίς πύλες καί φύγετε ἀπ᾿ ἐδῶ». Οἱ Λατῖνοι τούς ἀπήντησαν μέ τό ἔργο. Συγκέντρωσαν ξύλα, ἄναψαν φωτιά, ἡ ὁποία ἔφθασε ψηλά μέχρι τόν χῶρο τοῦ πύργου πού ἦταν οἱ Πατέρες, οἱ ὁποῖοι καί παρέδωσαν τήν ζωή τους στίς φλόγες,ἐνῶ τίς ψυχές τους στά χέρια τοῦ Θεοῦ.
Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
