“Έψαχνα τή θέση μου στήν τράπεζα τής Μονής (τής Αγίας Τριάδος) (καί) ένας μοναχός μού είπε:
“Κάθισε όπου θέλεις”.
Τού απάντησα
“Δέν θέλω νά πάρω τή θέση κάποιου άλλου”.
Μέ κοίταξε κατάπληκτος καί μού είπε:
“Εδώ δέν υπάρχουν άλλοι· Είμαστε όλοι εμείς”!
Ή θέση, ομολογουμένως, προβληματίζει.
Ποιοί είμαστε εμείς;
Εμείς είμαστε πού έχουμε κοινωνία μεταξύ μας. Αλλά καί μέ τό Θεό.
Όταν συμβεί τούτο, δημιουργούμε μία κοινότητα. Δέν υπάρχουν ξένοι. Είμαστε μία ομάδα. Όλοι εργάτες στόν αμπελώνα τού Κυρίου.
Δέν
έχει σημασία, άν μερικοί από εμάς χρησιμοποιούν σύγχρονες μεθόδους.
Μηχανήματα καί εργαλεία, ενώ άλλοι σκάβουν μέ τά χέρια τους.
Όλη τούτη ή κατάσταση δημιουργεί μία νέα πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα πού οδηγεί στή διακονία.
Γιατί εργαζόμαστε; Διότι τό θέλει ό Κύριος. Έχουν πολλοί ανάγκη. Τό χωράφι πρέπει νά σκαφτεί.
Αντικρύζουμε έτσι τό διπλανό μας ώς μία διαφορετική παρουσία.
Δέν υπάρχουμε πλέον εμείς καί οί άλλοι. Όλοι είμαστε εμείς. Κι αυτό , διότι έχουμε τόν ίδιο πατέρα.
Τόν ίδιο αγώνα.
Τούς ίδιους στόχους.
Τήν ίδια κατάληξη.
Είμαστε αδέλφια λοιπόν. Δέν υπάρχουν άλλοι.
Έτσι, (γιά νά θυμηθούμε καί λίγο τή στρατιωτική μας ζωή) “παρόντες άπαντες”. “Ηθικόν ακμαιότατον”. Καί ό Θεός βοηθός!…
+π.Γ.
