«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΡΟΠΑΡΙΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΓΡΑΨΑ ΜΌΛΙΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ ΕΝ ΤΗ ΙΕΡΑ ΗΜΩΝ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
1976
Ἦχος Β. Ὅτε ἐκ τοῦ ξὐλου σε…
Πάντων ἐφορτίσθην τῶν κακῶν, ἅπερ τῶ κόσμῳ ποιήσας, μετ’ ἀσεβείας πολλῆς, ἔφθειρα το σῶμα μου εἰς ἡδονάς κοσμικάς, καί ψυχήν ἐτραυμάτισα, ἐν γνώσει ὁ τάλας, ἀσπλάγχνως δαρήσομαι καί κολασθήσομαι. Ὅμως ἐλπιῶ τῷ Δεσπότῃ, μή ἀναμνησθῆ τῶν πταισμάτων, ἀλλ’ ἀφέσεως τυχεῖν ὡς ὑπεράγαθος.
Κύκλῳ περιβάλλουν την ψυχήν, ὄφεις νοητοί ἄνευ οἴκτου, καί βέλη τείνουσι, πῶς οὖν φυλαχθήσομαι ὁ μιαρός τῇ ψυχῇ, καί τῆ φύσει ἀλλότριος, ἀεί ὁ μετέχων, ὥσπερ ζώων χείριστος εἰς ἀνομίας πολλάς. Ὅθεν ἀπολοῦμαι ἀκρίτως, εἰς βυθόν κολάσεως ἄχρις, ὁ Θεός δωρήσει μοι μετάνοιαν.
Αὖθις εἰς δεινά περιπλακεῖς, καί περιερχόμενος τόπους, παραμυθίας ψυχῆς, ὕδωρ γάρ καί βότανα τῆς περιστάσεως, οὐχ εὑρίσκω καί θλίβομαι, πῶς ἐπιδέσω τῆς ψυχῆς τά τραύματα ὑπό ἐχθρῶν μισητῶν. Βρύεις σύ Χριστέ ἰαμάτων, τῶν ἐπικαλουμένων τά ρεῖθρα, πάσης νοσηρότητος ἰάσιμα.
Πόθῳ καί καρδίας στεναγμῶ, σοί προσπίπτω Σῶτερ τοῦ κόσμο, χριστιανῶν ἡ Χαρά. Σπεῦσον δυσωπήθητι τῶ παναθλίῳ ἐμοί, ὅτι ἄλλον οὐ κέκτημαι, παθῶν καθαιρέτην, εἰρήνης τον πρόξενον καί μοναστῶν θαλπωρήν. Οἴμοι τῶ ἀχρείῳ οἰκέτῃ, πῶς ἐμφανισθήσομαι τότε, ἐν ἡμέρᾳ τῆς μελλούσης κρίσεως.
Βάψον τον χιτῶνα τῆς ψυχῆς, εἰς λουτρόν δακρύων ἐν πίστει, ὁ τῆς ζωῆς χορηγός. Ἔνδυσον ἐν Πνεύματι τον γυμνωθέντα με, εἰς ληστάς γάρ ἐνέπεσον, καί νῦν οὕτως ἔχω, ἀεί ὁ κυκλούμενος ὑπό σκοτίας παθῶν. Χάριν τοῦ σοῦ Πνεύματος Πάτερ, δίδου σύ προσφόρως εἰς πάντας, τους ἐν μετανοίᾳ καταφεύγοντας.
Δός μοι μετανοίας τον καιρόν, δός καί κατανύξεως πόθον, δακρυροούσας πηγάς, ἄφες Πάτερ κρίματα ἀναριθμήτων κακῶν, ὁ τελώνας δεχόμενος, καί πόρνας Οἰκτίρμον, ἀγάπης ἐπώνυμε ὁ διακονῶν τους πιστούς. Βλέψον τῶν δαιμόνων τά στίφη, πῶς ψυχήν δολίως φονεύουν, ἥν δι᾿ αἵματος σταυρούμενος ἠγόρασας.
Οἶδα πῶς ἐπλήγωσε δεινῶς, θείας ἀγάπης σου τά σκῆπτρα, ὁ ἀναισθήτως βιῶν. Ἔχρανα σόν Ὄνομα γλώσση δολίας μεστή, θείας δόξης σου γέγονα, παμβέβηλος κόλαξ, ὁ προδούς ἀλλοίμονον Σταυροῦ τά αἵματα. Ὅθεν ὡς ληστής σοι προσπίπτω, μνήσθητί μου Δέσποτα Πάτερ, καί συγχώρησόν μοι τά ἐγκλήματα.
Πάντων τῶν τοῦ σώματος μελῶν, γέγονα φρικώδης ἑστία, πάσης μολύνσεως. Ἤκουσαν τά ὦτα μου τῆς ἁμαρτίας χορδάς, διά στόματος ἔψαλα δαιμόνων ἐμπνεύσεις, ἄσματα ἡδύφθογγα εἰς παννυχίδας λαμπράς. Ὅμως ὁ τοῦ σύμπαντος Κτίστης, ἔγειρον ψυχήν ἐκ βαθέων, ζόφου πεπλησμένην ἀπογνώσεως.
Δεῦτε τοῦ Θεοῦ τά ὁρατά καί τῶν ἀοράτων ἁπάντων, ἅγιος σύλλογος, ἔλθετε καί ἴδετε ἁμαρτωλοῦ την ζωήν, πῶς ἑκών ἠχμαλώτισμαι, εἰσόδους κακίας πῶς ἀσμένως ἤνοιξα δι᾿ ἡδονάς πονηράς. Πᾶσα τοῦ Θεοῦ θεία φύσις, σπεῦσον παρακλήθητι ὅπως, ἔλεος δοθῆ τῆ ἀλογίᾳ μου.
Μέγας ὁ τοῦ κόσμου Ποιητής, ἄμμετρος ἀγάπης τοπῖς πᾶσιν Αὐτῶ προστρέχουσι. Δέξου οῦν ἐκ στόματος καί ἀκαθάρτου ψυχῆς, τῶν ἀσώτων τήν δέησιν, ὠδάς πελησμένας ὀδύνης καί θλίψεως ἀμαρτιῶν τους καρπούς. Ἆρον Ἰησοῦ μου καί αὖθις, ἐκ καρδίας συντετριμμένης, το φορτίον ἀλγεινῆς ὑπάρξεως.
Λῦσον ἐκ παντοίων πειρασμῶν, ὁ τήν σήν εἰκόνα διαπλάσας θείᾳ βουλῆ τοῦ Πατρός, δόξαν γάρ ἐκκένωσας, ἵνα δοξάσης ἡμᾶς. Καί την φύσιν οὐκ εἴασας, θεότητος ἅμα, ἀνθρώποις ὄντως γέγονας τῆς σωτηρίας πηγή. Σβέσον τῆ σῆ χάριτι Ἄρχων,νοσηρᾶς διανοίας τά σκότη καί τῆς ἀγνωσίας μου ἐγκλήματα.
Ὅτε αἰφνιδίως την ψυχήν, πλήρους εὐφροσύνης ὑφαίνεις, φιλανθρωπίας κρατήρ, πάσας τάς αἰσθήσεις μου ἁγνίζεις Εὔσπλαγχνε καί τί εἴπω ὁ δείλαιος, τί λόγους εὑρήσω, πῶς δεόντως ψάλλειν τε εὐχαριστίας ὠδάς.. Ὤ τῶν οἰκτιρμῶν ἡ ἀκρότης, καί τῶν μοναχῶν ἡ γλυκεῖα, τῆς καρδίας ἄπαυστος ἐνθύμησις.
Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης Ἰούλιος 1976.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου