μ᾿ ὡδήγησε στήν Ἐκκλησιά, τό Βάπτισμα νά λάβω
στό Ὄνομα τῆς Παντουργοῦ Τριάδος τῆς Ἁγίας,
συμφώνως πρός παράδοσιν Πατέρων μας Ἁγίων,
μαζί μέ τήν ὁλόφωτον Χάριν καί εὐλογίαν
διέταξε καί Ἄγγελος πάντα νά συνοδεύη
καί νά φυλάττη πανταχοῦ τήν δόλια τήν ψυχήν μου.
Ὤ, τί μεγίστη δωρεά καί πρόνοια τοῦ Δεσπότου
γιά μένα τόν παμπόνηρον καί βδελυκτόν Του δοῦλον
νά στέλλη θεῖον Ἄγγελον, ἐμέ νά κατευθύνη,
νά συμβουλεύη τά καλά, νά μέ περιφυλάσσῃ
καί τάς παγίδας τοῦ ἐχθροῦ μακράν νά ἀποδιώκη.
Ἀφ᾿ ὅτου ἐμεγάλωσα καί γνώρισα τόν κόσμον
ἡ ἀγράμματη μητέρα μου δέν μοὖπε τέτοιο πράγμα
γιά νἄχω φόβον, προσοχήν καί αἴσθησιν μεγάλην
ὅτι κοντά μου Ἄγγελος, πατεῖ στά βήματά μου.
Ἐκεῖνος γράφει τά καλά, τά ἔργα ἅπερ πράττω
γιά νά τά φέρη ἐνώπιον τελωνικῶν δαιμόνων,
ὅταν γιά πάντα χωρισθῆ ψυχή μου ἀπό τό σῶμα.
Ἀλλά καί δαίμων σκοτεινός, στέκει στ᾿ ἀριστερά μου
τά πονηρά τά ἔργα μου, ὅλα νά καταγράψη,
ὥστε στήν ἔσχατη στιγμή, αὐτά νά ἐπιδείξη
καί νά τραβήξη τήν ψυχή, παντοτεινά στόν Ἅδη.
Πῶς νἄξερα ὁ δυστυχής αὐτά τά μεγαλεῖα
γιά νά φυλάξω τήν ψυχήν ἐκ τῶν δεινῶν Βελίαρ;
Ὅταν σκεφθῶ τό παρελθόν, μέ πόνο ἀντικρύζω
τά πλήθη τῶν πταισμάτων μου κι ὅλας μου τάς κακίας.
Τότε πικρά λογίζομαι καί κλαίω ἀλαλήτως
πόσα δεινά ὑπέφερε ὁ Φύλαξ Ἄγγελός μου
καί πόση ἔννοιωσε ντροπή γιά ὅλα μου τά αἴσχη,
πού ἔπραξα ἐνώπιον αὐτοῦ, χωρίς νά ξέρω;
Ποσάκις ἀνεχώρησε μέ κεφαλήν σκυμμένην,
ὅταν μέ εἶδε τήν σκολιά ὁδό νά ἔχω πάρει;
Ποσάκις ἔκλαυσε πικρά, ἐστέναξε μέ πόνο,
τά γόνατά του ἔκλινε ζητῶν ἀπ᾿ τόν Δεσπότην
ἐμοῦ τόν θεῖον φωτισμόν, τῆς μετανοίας χάριν;
Ποσάκις τόν ἐδίωξα, ὅταν Ἐκεῖνος πόθῳ
μ᾿ἀγάπη μέ πλησίασε νά μέ καθοδηγήση
καί λογισμόν μου τόν αἰσχρόν εὐθύς νά καθαρίση;
Ποσάκις μοῦ "ἐσφύριξε" στά μιαρά αὐτιά μου:
"Πρόσεχε, φίλη μου ψυχή, πηγαίνεις στήν χαράδρα,
ἴσως ἐκεῖ τραυματισθῆς, ἴσως νά μετανοιώσης.
Ἔλα ἐδῶ στό τοῦ Χριστοῦ λιμάνι νά εἰρηνεύσης,
νά εὕρης τούς οἰκείους σου, ἐδῶ νά ξαποστάσης.
Διῶξε μακράν τίς ἡδονές, σατάν τίς φαντασίες,
τοῦ κόσμου πολυτέλειες κι ὅλες τίς ἁμαρτίες,
γιατί ὁ βίος σου ἐδῶ, αἰώνιος δέν θἆναι
καί πῶς δαιμόνων τίς Ἀρχές, μετά τόν θάνατόν σου,
θά ἠμπορέσης νά διαβῆς, ἀκόπως κι ἀκωλύτως;
-Λυποῦμαι καί ὀδύρομαι, ὦ Φύλαξ Ἄγγελέ μου,
καί μέ τήν φοῦχτα μου διαρκῶς σκέπω τό πρόσωπό μου,
διότι, ἀλήθεια, ντρέπομαι, ἐσέ νά ἀντικρύσω
καί λόγια τῶν προφάσεων δέν ἔχω νά σοῦ εἴπω.
Πῶς καθυπέμεινες ἐμέ, καθ᾿ ὅλον μου τόν βίον,
ὅπου διαρκῶς ἡμάρτανα ἀσώτως κι ἀσυστόλως;
Δέν βρῆκες ᾿νά μαστίγιο, σκληρῶς νά μέ κτυπήσης
κι ἀπό τόν δρόμο τοῦ κακοῦ πίσω νά μέ γυρίσης;
Πῶς ἄντεξες πλησίον μου νά ἔρχεσαι, νά βλέπης
αὐτά πού νύκτες ἔκαμα, κρυφά ἀπ᾿ τούς ἀνθρώπους;
Πῶς μπόρεσες νά συγκρατῆς τόν πόνον, τόν θυμόν σου
κι ἐλεύθερον μέ ἄφησες στ᾿ ἄθλιο θέλημά μου;
Πόσα πικρά παράπονα θά εἶχες ἀπό μένα
πού θἄβλεπες τούς Φύλακες ἄλλων καλῶν ἀνθρώπων
νά χαίρουν, νά εὐφραίνωνται, διότι οἱ ψυχές τους
εἶναι θεοφοβούμενες, ἔχουν Χριστοῦ τήν σκέπην;
Ποσάκις μέ πλησίασες μ᾿ ἀγάπη μέ συμπόνια
τό ἅγιο θέλημα Χριστοῦ, στ᾿ αὐτιά μου νά μοῦ φέρης,
ἀλλά τί κρῖμα, ἔφυγες κακῶς κυνηγημένος
μέ θλῖψιν εἰς τό πρόσωπον καί καταντροπιασμένος,
διότι σ᾿ ἐξεδίωξα μέ τόν ἐγωϊσμό μου
τήν πορνικήν μου διαγωγή, οὐαί τῆς συμφορᾶς μου.
Εἶδες ὅτι ἀπέτυχες ἐμέ νά σωφρονίσης,
δέν ἔπαυσες νά μ᾿ ἀγαπᾶς, ἔτρεξες νά κτυπήσης
τίς πόρτες ἄλλων Χριστιανῶν, ἐμέ νά πλησιάσουν
καί τοῦ Χριστοῦ μηνύματα ταχύ νά μέ διδάξουν.
Τί κρῖμα, τί παγκάκιστος ὁ ἄθλιος ἐφάνην,
ἐνῶ ἡδέως ἤκουον αὐτῶν διδασκαλίας,
τήν ἑπομένην τοῦ σατάν τάς τρίβους ἠκολούθουν.
Πόσες φορές, ὦ ἄγγελε, ἀνῆλθες στόν Δεσπότη
κατ᾿ ἐντολήν Του νά Τοῦ πῆς πώς πάει ἡ ψυχή μου!
Λογίζομαι ὁ δυστυχής, πόσες φορές μπροστά Του
ἔκλαυσες καί ἐθρήνησες σάν τό μικρό παιδάκι
τἀ πάντα διηγούμενος ἐν θλίψει βαθυτάτῃ.
Τόσο πολύ πικράθηκες, ἦλθες σ᾿ ἀπελπισίαν
καί ἀσφαλῶς θά ζήτησες ἀπό τόν Ζωοδότην
ἄλλην Ψυχήν νά ὁδηγῆς, πού ἔχει αὐτιά ν᾿ ἀκούη
κι ἐπιθυμεῖ στούς Οὐρανούς ν᾿ ἀνέβη μετά δόξης.
Τότε σοῦ εἶπε ὁ Χριστός, ὦ Ἄγγελέ μου τέκνον,
μεῖνε στήν διακονίαν σου, πρόσφερε τήν ἀγάπην
καί ᾿γώ θά δώσω φωτισμόν, μετάνοιαν τελείαν
νά ἔλθη ἡ Ψυχούλα αὐτή εἰς πλήρη κοινωνίαν
μετά τῆς Ἐκκλησίας Μου καί πάντων τῶν Ἁγίων.
Καί πράγματι, ὦ Ἄγγελε Φύλαξ καί ὁδηγέ μου,
διά τοῦ θείου φωτισμοῦ ἐξύπνησε ὁ νοῦς μου,
ἤνοιξαν τῆς καρδίας μου τά μάτια καί ηὐφράνθην
ἰδών τό ἔλεος πολύ, Χριστοῦ μου τοῦ Εὐσπλάγχνου.
Ἐσύ δέν μ᾿ ἐγκατέλειψες, δέν κράτησες κακίαν,
μ᾿ἀγκάλιασες φιλοστοργα καί μέ τάς πτέρυγάς σου
μέ σκέπασες καί μ᾿ ἔφερες Χριστοῦ μου τῶ λιμένι.
Μή παύσης καί δεόμενος ἐμέ νά προστατεύης
καί τ᾿ οὐρανοῦ μηνύματα νά μοῦ διοχετεύης.
Ἐκ τῶν σκανδάλων τοῦ ἐχθροῦ σύ νά μέ διαφυλάττης
καί διά κάθε κίνδυνο ἐλθέ νά μέ φυλάξης.
Ἐλθέ σέ κάθε βῆμα μου, στόν διάβα τῆς ζωῆς μου
ἐξέτασε τά ἔργα μου κι ὅλους τούς λογισμούς μου.
Λίαν πρωΐ μέχρι νυκτός, γενοῦ μοι ἀντιλήπτωρ
καί εἰς τά νύκτας κάθησε κοντά μου νά μέ βλέπης,
νά διώκης τά φαντάσματα κι ὁράματα δαιμόνων
καί νά ξυπνῶ εὐχάριστα μέσ᾿ στήν δική σου ἀγάπη.
Ἰδού, Καλέ μου Ἄγγελε, ἐπέρασαν τά χρόνια
καί γρήγορα θά εὑρεθῶ μπροστά στόν Θεῖο Θρόνο.
Ἔλα καί στάσου δίπλα μου, στήν ὕστατή μου ὥρα
καί λάβε τήν ψυχούλα μου, στόν Πλάστη ὁδήγησέ την.
Καθ᾿ ἥν στιγμήν τελώνια θά ἔχη νά περάση,
φύλαττε καί σκέπασε τήν ἄθλια ψυχήν μου
καί μή μνησθῆς πταισμάτων μου, πρέσβευε τῶ Κυρίῳ
καί χάρισέ μου τήν ζωήν μαζί σας αἰωνίως. Ἀμήν.
Μ.Δ.Γ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου