Το κοσμικό πνεύμα ορίζει ότι στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς, συνηθίζεται να γίνεται μια αναδρομή στα όμορφα και άσχημα γεγονότα του προηγούμενου έτους. Συνήθως ο περισσότερος κόσμος ανακαλεί μερικά κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα, ή προσωπικά στιγμιότυπα της ζωής του. Αλλά αρκείται στο να εξετάσει μόνο κάποια εξωτερικά φαινόμενα και αποφεύγει να δει σε τι κατάσταση βρίσκεται το «χωραφάκι» της ψυχής του.
Το άφησε απότιστο από πνευματικό ύδωρ; Το άφησε ακαλλιέργητο και στέρφο; Το παράτησε αδούλευτο, να γεμίζει ζιζάνια από κοσμικές μέριμνες και πάθη; Ή το καλλιέργησε με επιμέλεια και τώρα δρέπει γλυκείς καρπούς; Αν δεν κάνουμε μια ενατένιση στο πνευματικό αποτύπωμα που παραδώσαμε στον χρόνο, δεν έχει κανένα νόημα να ελπίζουμε σε μια ουρανοκατέβατη καλή χρονιά.
Ας γίνω πρώτα καλός εγώ, για να γίνει έπειτα και η κοινωνία καλύτερη και η Πολιτεία καλύτερη και η χρονιά καλύτερη. Σημασία δεν έχει να πούμε «πάει ο παλιός ο χρόνος», αλλά «πάει ο παλιός μας εαυτός». Να εγκαταλείψουμε πίσω στο 2023 τον παλαιό άνθρωπο, εκείνο τον «κολλημένο» εαυτό μας που παλεύει ακόμα να ανέβει το πρώτο, το νηπιακό σκαλοπάτι της πνευματικής προκοπής.
Είναι ανοησία να περιμένουμε ότι επειδή προστέθηκε ένα ψηφίο στη χρονολογία και πήραν ξανά σειρά οι μήνες, με κάποιο μαγικό τρόπο θα αλλάξει η ζωή μας προς το καλύτερο. Τα «γούρια», τα «ποδαρικά» και οι «Καζαμίες» είναι ανούσιες προκαταλήψεις και μαντικά κατάλοιπα της παράδοσης, που σκεπάζουν την πνευματική τύφλα μας και δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Είναι έθιμα μοιρολατρίας, που όσο και «αθώα» να μοιάζουν σε μερικούς, μας απομακρύνουν από το ζητούμενο, που δεν είναι άλλο από το να καλλιεργήσουμε τον έσω άνθρωπο.
Ο χρόνος δεν αλλάζει σε τίποτα, αν η ψυχή είναι υπνωτισμένη από τις «Σειρήνες» του παρόντος και δεν προοδεύει με τον χρόνο που μας προσθέτει ο φιλεύσπλαχνος Θεός.
Φέτος είναι ευκαιρία να κάνουμε μια βαθύτερη ανασκόπηση στο πέρασμα μας από τον προηγούμενο χρόνο. Να δούμε τα λάθη μας, τις παραλείψεις μας, τις πτώσεις μας. Να δούμε πού υστερήσαμε σε προσφορά αγάπης. Ένα τηλέφωνο που δεν πήραμε, μια επίσκεψη που δεν κάναμε, μια καλή κουβέντα που δεν είπαμε, έναν άνθρωπο που αδικήσαμε, μια βοήθεια που δεν δώσαμε από το περίσσευμα ή και το υστέρημά μας.
Ας αναλογιστούμε και τις αμέτρητες ευεργεσίες του Θεού που μας κατέκλυσαν και το 2023, παρά την αναξιότητά μας. Και πάνω απ’ όλα, να δούμε αν εκμεταλλευτήκαμε αυτά τα δώρα του Θεού για να τον αγαπήσουμε περισσότερο ή απλώς τα ξοδέψαμε αλόγιστα οπουδήποτε αλλού και ξεχάσαμε Εκείνον που μας γέμισε με αυτές τις ευλογίες.
Ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας: o χρόνος αποκτά νόημα μόνο αν πληρώνεται από τον Χριστό και αν εργαζόμαστε για τη σωτηρία μας. Αν λείπουν αυτά, τότε ο χρόνος είναι νεκρός και άκαρπος, όσες κοσμικές χαρές και αν φέρει.
Άλλωστε ολόκληρη η υφήλιος θέλει – δεν θέλει, παραδέχεται αυτό το ύψιστο νόημα. Μπήκαμε στο 2024 μετά Χριστόν, άρα ο Χριστός είναι το απόλυτο σημείο αναφοράς του χρόνου, ακόμα και για τους άθεους και τους αλλόθρησκους. Μόνο ο άχρονος και άκτιστος Θεός, μπορεί να δίνει σκοπό στον κτιστό και περιορισμένο χρόνο του ανθρώπου.
Με ένα «δόξα σοι ο Θεός» ας βάλουμε αρχή για το νέο έτος, να καλλιεργήσουμε καλύτερα το «χωραφάκι» της ψυχής μας. Να γίνουμε άνθρωποι καινοί και όχι να παραμείνουμε άνθρωποι κενοί…