«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Χριστέ μου, τό Ὄνομά σου περιέχει αἰώνια τροφή. Εἶναι αὐτή πού ἐπιθυμοῦν νά ἀποκτήσουν ὅλα σχεδόν τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων καί μάλιστα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, στούς ὁποίους λειτουργεῖ ἀδιάκοπα καί ἀπρόσκοπτα ἡ Θεία Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί αὐτή ἡ πνευματική τροφή ὁμοιάζει μέ τόν καθαρό ἀέρα πού δέχονται ἀδιακόπως οἱ πνεύμονές μας διά νά μᾶς παρατείνουν τήν ὑγεία τοῦ σώματός μας καί τήν παροῦσα βιολογική μας ζωή.
Ἡ τροφή τοῦ Ἰησοῦ μας εἰσχωρεῖ στά κατάβαθα ὅλης τῆς ὑπάρξεώς μας. Κατ᾿ ἀρχήν σάν μία κοπτερή σπάθη ἀρχίζει σταθερά καί ἀποφασιστικά νά ἐκδιώκει ὅλα τά «ζουζούνια» πού ἐνοχλοῦν τόν νοῦν μας καί θέλουν συνεχῶς νά τόν αἰχμαλωτίζουν! Γίνεται μία ἀόρατη πάλη μέ τά ἀκάθαρτα νοερά πνεύματα, τά ὁποῖα ἀγαποῦν νά κατοικοῦν μέσα μας καί ὄχι στόν ἅδη, ὅπως κάποτε εἶπαν στὸν Ἰησοῦ. Ἐδῶ τώρα ἐνθυμοῦμαι τόν σοφό λόγο τοῦ ὁσίου Ἰωάννου, ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης Σινᾶ, ὁ ὁποῖος εἶπε: «Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους».
Καί δόξα τῷ Θεῶ, ζοῦμε αὐτήν τήν πάλη, παρότι εἶναι μαχητικοί καί οἱ δαίμονες καί δέν ἐγκαταλείπουν εὔκολα τά δικά τους ὀχυρά. Τελικῶς ὅμως νικῶνται καιόμενοι καί φυγαδευόμενοι ἀπό τήν θεία Χάρι, πού ἐξέρχεται ἀπό τήν ἐπίκλησι τοῦ Θείου Ὀνόματος.
Αὐτή ἡ Θεία Χάρις, εἶναι μεγίστη δωρεά τοῦ Χριστοῦ στήν ἀνθρωπότητα. Δι᾿ αὐτῆς ὁ Χριστός μπαίνει μέσα στήν καθημερινή μας ζωή. Μᾶς πλησιάζει. Μᾶς παρηγορεῖ. Μᾶς ἀγκαλιάζει. Μᾶς λέγει: «Μή φοβᾶσθε. Εἶμαι μαζί σας. Εἶμαι ὁ δικός σας Πατέρας, Φίλος, Ἀδελφός, Βοηθός στόν ἀγῶνα σας καί ὄχι μόνο Δημιουργός, προμηθεύς τῶν ἀγαθῶν τῆς ζωῆς σας καί ὁ μοναδικός Σωτήρ τῶν ψυχῶν σας!
Τό φοβερώτερο καί ἀπελπιστικώτερο γεγονός στήν ζωή μας εἶναι ὅτι αὐτή τήν Θεία Χάρι, τήν ἀγνοοῦν παντελῶς ἤ μερικῶς τό πλεῖστον ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μας, δεδομένου ὅτι μόνον εἰς τήν ἰδική μας Ἐκκλησία ἐνεργεῖ αὐτή ἡ Χάρις διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι λίαν λυπηρόν τό φαινόμενον νά βλέπεις ἐδῶ εἰς τό Ἅγιον ὄρος τούς λεγομένους προσκυνητάς, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον δέν ἔρχονται στίς ἱερές Ἀκολουθίες μας, τουλάχιστον οἱ περισσότεροι ἀπουσιάζουν, ἀλλά δέν ξέρουν πῶς νά σταθοῦν. Ἐάν εὕρουν στασίδι, θά τό καταλάβουν σάν κρεββατοκάμαρα. Οἱ περισσότεροι ἔρχονται στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας καί ἀνάβουν εὐλαβῶς τό κερί τους, ἐνῶ ταυτόχρονα ἡ φωνή τοῦ Τυπικάρη τούς καλεῖ νά εἰσέλθουν ἐγκαίρως διά νά πάρουν τό ἀντίδωρο, ἐάν εἶναι νηστικοί, διότι ἡ Θεία Λειτουργία ἐτελείωσε! Τό λέγει καί αὐτό διότι λέγει εἶναι ἐντολή τοῦ ἡγουμένου, ἀφοῦ τίς νύκτες δέν καπνίζουν μόνο τά τσιγάρα τους, ἀλλά ἀνοίγουν καί τίς κονσέρβες τους πού ἔφεραν ἀπό τόν κόσμο, μήπως καί ἐδῶ μείνουν νηστικοί. Γιά ἡμέρες νηστειῶν δέν τό συζητᾶμε. Ἀρκεῖ νά ἔχουμε νά τρῶμε καί ἄς εἶναι καί ζαμπόν τήν Μεγάλη Παρασκευή!
Ἡ πνευματική μας πτωχεία στούς καιρούς πού ζοῦμε εἶναι ἀπερίγραπτη καί παροιμιώδης. Καί τοῦτο ὀφείλεται στήν νεκρωμένη ἀπό ἔργα πνευματικά πίστι μας. Τό 1976 ἐπῆγα γιά πρώτη φορά νά ἐπισκεφθῶ καί γνωρίσω τόν π. Παΐσιο μέ τόν μακαριστό Γέροντά μου π. Γεώργιο. Τότε ὁ Γέρο-Παΐσιος κατοικοῦσε στο χαμοκάλυβο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πίσω ἀπό τήν Μονή Σταυρονικήττα.
Ὁ Γέρο Παΐσιος μᾶς προσέφερε γρήγορα λουκούμι καί νερό. Ἦταν πολύ λεπτός καί μικρόσωμος. Περπατοῦσε μέ τόση ἐλαφρότητα καί γρηγοράδα λές καί ἦταν ἀέρινος, ὡσάν νά μήν εἶχε σῶμα.
Ὁ Γέροντάς μου τόν ἐρώτησε:
-Γέροντα Παΐσιε, τί πρέπει νά κάνουμε γιά νά σωθοῦμε. Ποιο εἶναι τό μεγαλύτερο ὅπλο γι᾿ αὐτή τήν προσπάθειά μας;
Ὁ Γέρο-Παΐσιος ἔσκυψε λίγο τό πρόσωπό του προς τό στῆθος του ἀμίλητος. Καί μετά ἰδού τί μᾶς εἶπε:
-Γέροντα, τό κλειδί γιά τήν σωτηρία μας εἶναι ἡ πίστις στόν Χριστό καί στήν Ἐκκλησία μας. Χωρίς τήν πίστι γιατί νά ἀγωνισθῆ ὁ ἄνθρωπος; Γιά ποιά ἀγαθά τῶν οὐρανῶν θά πρέπει νά ἀγωνισθῆ νά τά ἀποκτήσει, ἐάν δέν πιστεύει ὅτι ὑπάρχουν!
-Καί πῶς ἠμποροῦμε νά ἀποκτήσουμε καί νά διατηρήσουμε τήν Πίστι μας;
-Ὁ Γέρο-Παΐσιος μᾶς εἶπε: Ἡ πίστίς εἶναι θεία δωρεά. Προσφέρεται ἐν σπέρματι μέ τό ἅγιο Βάπτισμά μας καί ἐπαυξάνεται μέ τόν πνευματικό μας ἀγῶνα. Πίστίς χρειάζεται καί στήν καθημερινή μας ζωή. Μπαίνουμε στό τραῖνο καί ἐμπιστευόμεθα τόν ἑαυτό μας στόν μηχανοδηγό ὅτι θά μᾶς μεταφέρει μέ ἀσφάλεια καί σιγουριά στόν προορισμό μας. Πᾶμε στό ἑστιατόριο νά φᾶμε φαγητό, διότι πιστεύουμε ὅτι ὁ ἑστιάτορας δέν θά μᾶς δηλητηριάσει. Σπουδάζουν τά παιδιά μας στά σχολεῖα τους, διότι ἐλπίζουν ὅτι θά ἐπιτύχουν στίς ἐξετάσεις τους. Ἔτσι, καί πολύ περισσότερο μᾶς χρειάζεται ἡ πίστίς μας γιά τόν πνευματικό μας ἀγῶνα καί τήν εἴσοδό μας στήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου