ΟΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

 

Παπισμός

του Αρχιμ. Γερβ. Ραπτοπούλου

 Ο ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΣΜΟΣ
H βασιλεία η εμή ουκ εστίν εκ του κόσμου τούτου» (Ιωάν. ιη, 36)

Τι σημαίνει η λέξη «Παποκαισαρισμός»;
Η λέξη είναι σύνθετη, από τη λέξη Πάπας και από τη λέξη Καίσαρας, πού σημαίνει αυτοκράτορας, βασιλιάς. Ο Επίσκοπος, λοιπόν, της Ρώμης, πού έφερε και τον τιμητικό τίτλο του Πάπα, ζήλωσε και τη δόξα τού κοσμικού άρχοντα. θέλησε να συνδυάσει δυο διαφορετικά πράγματα. Επισκοπική εξουσία και αυτοκρατορική, Βασιλική εξουσία.

Και το πέτυχε; Δυστυχώς το πέτυχε. Πώς; Να πώς. Το έτος 754 μ.Χ. ο Πάπας της Ρώμης Στέφανος ήθελε στρατιωτική βοήθεια από τούς Φράγκους, πού ήταν Γερμανικά φύλα και κατοικούσαν κοντά στο Ρήνο ποταμό, στην περιοχή Ρηνανίας. Για να ανταποκριθούν θετικά οι ηγεμόνες των Φράγκων και να τού στείλουν τη στρατιωτική βοήθεια, έφτασε στο σημείο να ισχυρισθεί ο Πάπας, ότι έλαβε αυτόγραφη επιστολή από τον απ. Πέτρο, γραμμένη από τον ίδιο τον Απόστολο, και με την επιστολή αύτη ο απ. Πέτρος παράγγειλε στους Φράγκους ηγεμόνες να σπεύσουν σε βοήθεια τού Πάπα. ‘Έτσι ενήργησε ο Πάπας Στέφανος. Με αυτό τον τρόπο! Μπορούσαν, λοιπόν, να αρνηθούν οι Φράγκοι τη στρατιωτική βοήθεια προς τον Πάπα; Ασφαλώς όχι.

Και τι έγινε τότε; Ο Φράγκος ηγεμόνας Πιπίνος, αφού χρίστηκε αυτοκράτορας από τον Πάπα Στέφανο, εισέβαλε στην Ιταλία, κατέλυσε το Βυζαντινό Εξαρχάτο και το δώρισε στον Πάπα. Και από τότε, λοιπόν, ο Πάπας της Ρώμης απέκτησε και δεύτερο αξίωμα. ‘Έγινε και κοσμικός άρχοντας. Και Επίσκοπος και αυτοκράτορας. Παποκαίσαρας!

Δεν ανέφερα την ψευδο – Κωνστάντεια δωρεά, πού είναι η μεγαλύτερη πλαστογραφία της ιστορίας και κατά την όποια δήθεν ο Μ. Κωνσταντίνος τον Δ’ αιώνα χάρισε τη Ρώμη στον επίσκοπό της, όταν μετέφερε την πρωτεύουσα στο Βυζάντιο, και σημείωσα αυτό πού ανέφερα παραπάνω και το όποιο έχει ιστορική βάση, εκτός βέβαια από την αυτόγραφη επιστολή τού απ. Πέτρου! Αλλά η συνύπαρξη της κοσμικής εξουσίας με την ιερατική, επισκοπική, εξουσία, είναι κάτι το ασυμβίβαστο. Και όμως οι Πάπες της Ρώμης, από το 754 και εδώ, ασκούν ταυτόχρονα κοσμική και ιερατική εξουσία, κάτι το όποιο είναι ξένο προς το πνεύμα τού Ευαγγελίου, τούς Κανόνες Συνόδων και την εν γένει παράδοση της Ορθοδοξίας, όπως θα το δούμε στο τέλος. Ποια, λοιπόν, ήταν τα αποτελέσματα από την τερατώδη αύτη σύζευξη; Και ρωτάτε ποια; Πολλά. Με ένα λόγο: εκκοσμίκευση της Εκκλησίας.

Η ιστορία αναφέρει καταστροφές, ερείπια, εξευτελισμούς. Αναφέρει την «Ιερά εξέταση» με αναρίθμητα θύματα. Αναφέρει τις θλιβερές Σταυροφορίες, πού άρχισαν το 1095.

Τότε, στη σύνοδο τού Νοεμβρίου 1095, την όποια συγκάλεσε ο Πάπας Ουρβανός, ο Πάπας ζήτησε τη διοργάνωση Παπικού στρατού, τού όποιο υ σύμβολο ήταν ο σταυρός και ηγέτης ο Παπικός αντιπρόσωπος! Οκτώ σταυροφορίες! Τελευταία η ογδόη, το 1270. Οι σταυροφορίες αυτές κατέστρεψαν ουσιαστικά το Βυζάντιο και το παρέδωσαν μισοπεθαμένο στο Μωάμεθ το 1453! Γιατί επί δυο περίπου αιώνες το Βυζάντιο ήταν, σχεδόν, στα χέρια τού Παπικού στρατού. Και μόλις το 1261 η Κωνσταντινούπολη ανακαταλήφθηκε από τούς Βυζαντινούς. Με πρόσχημα την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τούς Άραβες, ο Παπικός στρατός στόχευε στη διάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Οι Βυζαντινοί πλέον έδειξαν μεγάλη αποστροφή προς τον Πάπα, τούς Λατίνους, σε βαθμό πού προτιμούσαν την υποταγή στους Οθωμανούς Τούρκους, παρά την υποταγή στον Πάπα Ρώμης, με τις ενωτικές, κατά καιρούς, προσπάθειες!

Τον 11ο αιώνα ο Πάπας Γρηγόριος Ζ’ καθόρισε ότι υπάρχουν δύο εξουσίες. Η Παπική και η Βασιλική. Η πρώτη είναι ο ήλιος. Η δεύτερη είναι η σελήνη. Σαν ανώτερη η Εκκλησία, αύτη έχει το δικαίωμα να δίνει το στέμμα στο Βασιλιά. Ό Πάπας ανέβαζε και κατέβαζε βασιλείς από τούς θρόνους τους. Στον καιρό μάλιστα πού οι σταυροφόροι του κυρίεψαν την Κωνσταντινούπολη, το 1204, ο Πάπας έγινε κοσμοκράτορας Ανατολής και Δύσεως.

Έτσι ο Πάπας έγινε αυτό τον καιρό η ανωτάτη εξουσία στον κόσμο, ώστε οι κοσμικοί άρχοντες να πληρώνουν φόρους σ’ αυτόν. Για να υπερασπίζει μάλιστα την εξουσία του, σαν όπλα είχε τον αφορισμό, την εκθρόνιση και την απαγόρευση.

Σήμερα, στις ημέρες μας, ο Πάπας έχει σαν έδρα το Βατικανό, με έκταση γης, μέσα στην καρδιά της Ρώμης, 440 στρέμματα. Αριθμεί πληθυσμό 1.000 περίπου κατοίκους. Διαθέτει πολλά κτίρια με 11 .000 δωμάτια. Κέντρο τού Βατικανού ο Ναός τού Αγίου Πέτρου, πού δίνει την εντύπωση μάλλον ειδωλολατρικού Ναού, με τις χιλιάδες τεραστίων αγαλμάτων, παρά χριστιανικού Ναού.
Σαν κράτος το Βατικανό έχει δική του σημαία, δική του Αστυνομία, δικό του νόμισμα, δική του ταχυδρομική Υπηρεσία και κυβερνάται από Κυβέρνηση, πού όλα τα μέλη της είναι κληρικοί, ανώτεροι αξιωματούχοι τού Παπισμού. Εξέχων υπουργός είναι ο υπουργός των Εξωτερικών, πού είναι το πιο επίσημο πρόσωπο μετά από τον Πάπα. Με τον υπουργό των Εξωτερικών έρχονται σε επαφή στην Αγία Έδρα οι διορισμένοι πρεσβευτές των κρατών πού αναγνωρίζουν το Βατικανό σαν κράτος. Απέναντι στις πανίσχυρες στρατιές και τούς στόλους, πού διέθετε άλλοτε το Βατικανό, τώρα, σήμερα, απέμεινε ένας μόνο λόχος οπλοφόρων Ελβετών!

Οι διπλωματικοί αντιπρόσωποι, πρέσβεις, του Πάπα στα κράτη με τα οποία διατηρεί διπλωματικές σχέσεις το Κράτος τού Βατικανού, λέγονται νόρντσιοι. Οι διοικητές Επαρχιών, πού ανήκουν στο Κράτος τού Πάπα, λέγονται λεγάτοι. Είναι και τα Κονκορδάτα, με τα οποία το Κράτος τού Πάπα αποκτά ορισμένα πλεονεκτήματα θρησκευτικής δράσεως μέσα στα κράτη με τα οποία ο Πάπας έχει συνάψει Κονκορδάτα (=ειδικές συμφωνίες), όπως δυστυχώς και στην Ορθόδοξη Ελλάδα.

Οι Πάπες και σήμερα ακόμα, δυστυχώς, εμμένουν αμετανόητοι στην Παποκαισαρική πλάνη τους. Πώς το λέμε αυτό;
Το λέμε γιατί, όπως προαναφέραμε, η πλάνη τους είναι ολοφάνερη με βάση το Ευαγγέλιο και τις Τοπικές και Οικουμενικές Συνόδους. Σημειώνουμε σχετικά χωρία και περικοπές:

* «Η βασιλεία η εμή ουκ εστίν εκ τού κόσμου τούτου’ ει εκ τού κόσμου τούτου ην η βασιλεία η εμή, οι υπηρέται αν οι εμοί ηγωνίζοντο, ίνα μη παραδοθή τοις Ιουδαίοις νύν δε η βασιλεία η εμή ουκ εστίν εντεύθεν» (Ιωάν. ιη, 36). Και η ερμηνεία τού στίχου: Η βασιλεία μου δεν προέρχεται από τον κόσμο αυτό. Αν ήταν από τον κόσμο αυτό η βασιλεία μου, οι στρατιώτες μου θα αναλάμβαναν αγώνα, για να μη παραδοθώ στους Ιουδαίους. Αλλά η δική μου βασιλεία δεν προέρχεται από τούτον εδώ τον κόσμο, ούτε στηρίζεται στη δύναμη των όπλων. Αυτό το λόγο είπε ο Ιησούς στον Πόντιο Πιλάτο, το Ρωμαίο ηγεμόνα. Τι δε λέγει ο Πάπας;

«Ιησούς ουν γνούς οτι μέλλουσιν έρχεσθαι και άρπάζειν αύτον ίνα ποιήσωσιν αυτόν βασιλέα, ανεχώρησε πάλιν εις το Όρος αυτός μόνος» (Ιωάν. στ, 15). Η ερμηνεία: Ο Ιησούς, λοιπόν, επειδή αντελήφθηκε καθαρότατα ότι οι άνθρωποι εκείνοι, πάνω στον ενθουσιασμό τους, επρόκειτο να έλθουν να τον αρπάξουν, για να τον ανακηρύξουν βασιλιά, έφυγε πάλι μόνος του στο όρος. Ο Πάπας σε ποιο όρος της Ιταλίας θα κρυβόταν, αν ποτέ οι άνθρωποι ήθελαν, έκτος από επίσκοπο, να τον κάνουν και βασιλιά;

* «Ο δε Ιησούς προσκαλεσάμενος αυτούς λέγει αυτοίς, οίδατε ότι οι δοκούντες άρχειν των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτών. Ουχούτω δε εσταί εν υμίν, άλλ’ ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, εσταί υμών διάκονος. Και ος εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος» (Μάρκ. ι, 42 – 44).
Και τώρα η ερμηνεία: Ο δε Ιησούς κάλεσε κοντά του όλους τούς απόστολους και τούς είπε: Γνωρίζετε ότι αυτοί πού προβάλλονται σαν άρχοντες των εθνών, συμπεριφέρονται προς τούς λαούς σαν να ήταν απόλυτοι κύριοι αυτών. Και εκείνοι πού κατέχουν μεγάλα αξιώματα ανάμεσα στους ανθρώπους, κάνουν κακή χρήση της εξουσίας τους και τούς καταδυναστεύουν. Δεν πρέπει όμως να παρατηρείται μεταξύ σας τέτοια εγωιστική τάση και συμπεριφορά. Άλλά όποιος θέλει να αναδειχθεί μεγάλος μεταξύ σας, πρέπει να γίνει υπηρέτης σας, πού να σας εξυπηρετεί με αγάπη. Και όποιος από σας θέλει να γίνει πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων και να συμπεριφέρεται με την ταπεινοφροσύνη και την υπομονή και την υπακοή τού δούλου.

*«Επίσκοπος η πρεσβύτερος η Διάκονος κοσμικάς φροντίδας μη αναλαμβανέτω. Είδεμη καθαιρείσθω» (Στ’ Αποστολικός Κανόνας). Δηλαδή: Δεν πρέπει οι ιερωμένοι να εμπλέκονται σε πράγματα κοσμικά. Και ο Πάπας, πού είναι και Καίσαρας στο Κράτος του, με Τράπεζες και επιχειρήσεις; Δεν πρέπει να καθαιρεθεί;

*«Τούς άπαξ εν Κλήρω τεταγμένους και μοναστάς, ωρίσαμεν μήτε επί στρατείαν, μήτε επί αξίαν κοσμικήν έρχεσθαι. Η τούτο τολμώντας, και μη μεταμελουμένους, ώστε επιστρέψαι επί τούτο, ο διά θεόν πρότερον είλοντο, αναθεματίζεσθαι» (Ζ’ Κανόνας Δ’ Οικουμενικής Συνόδου).

Οι Κληρικοί, λοιπόν, και οι Μοναχοί ούτε στρατιώτες να γίνονται, ούτε κοσμικές αξίες να αναλαμβάνουν. Όσοι τολμούν αυτά και δεν μετανοούν, ώστε να επιστρέφουν πάλι στον πρότερο τρόπο της ζωής τους, τον οποίο μόνοι τους διάλεξαν για το θεό, αυτοί να αναθεματίζονται. Και ο Πάπας, πού έχει και κοσμική εξουσία και δεν μετανοεί γι’ αυτό, ώστε να επιστρέψει στα επισκοπικά του καθήκοντα, δεν πρέπει να αναθεματιστεί;

Αδελφοί,
Γιατί να μακρύνουμε το λόγο; Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι ο επίσκοπος δεν πρέπει να είναι και κοσμικός άρχοντας; Ποτέ και με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να γίνει αυτό. Κάτι τέτοιο είναι, όπως παρατηρεί ο Άγιος Νικόδημος, «Μίξις άμικτος και τέρας αλλόκοτον». Μία μίξη άμικτη. Και από άμικτη μίξη προέρχεται «τέρας αλλόκοτον». Συνεπώς σε κάθε πειρασμό πού μάς υπόσχεται «τάς βασιλείας του κόσμου και την δοξαν αύτών» μια και μόνο είναι η απόκριση μας: «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά» (Ματθ. δ, 8 – 10).

       Η   Ο Υ Ν Ι Α

«Προσέχετε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς έν ένδύμασι προβάτων, έσωθεν δε είσι λύκοι άρπαγες» (Ματθ. ζ, 15)

 

Τι σημαίνει αύτη καθαυτή η λέξη ο υ ν ί α;
Η λέξη αύτη είναι Πολωνική και σημαίνει ένωση. Έτσι, αυτός πού ανήκει στην Ουνία λέγεται Ουνίτης. Κάθε Ουνίτης έχει σαν σκοπό στη ζωή του να προσελκύσει Ορθόδοξους χριστιανούς στις κακοδοξίες του Παπισμού. Αλλά αν αυτό το επιδιώκει ο λαϊκός Ουνίτης, πολύ περισσότερο το επιδιώκει ο κληρικός Ουνίτης.

Το έχει καημό ο Πάπας να υποτάξει την Ορθοδοξία στη δική του δικαιοδοσία. Στις κακοδοξίες του. θέλει αυτός να είναι η κεφαλή όλης της Εκκλησίας. Κι αυτόν τον καημό τον έχει από πολύ παλιά. Από τον έκτο κιόλας αιώνα. Από τότε. Ιδιαίτερα όμως έχει τον καημό αυτό, αφότου αποσχίσθηκε επίσημα από την Ορθόδοξη Εκκλησία, το έτος 1054. Από τότε. Και τι δεν έπραξε, για να πετύχει το σκοπό του! Άλλά δεν πέτυχε τίποτε. Έτσι, μέσα στην αμηχανία του για το τι θα έπρεπε να πράξει καλύτερο και αποτελεσματικότερο γι’ αυτό το σκοπό, δημιούργησε την Ουνία.

Η αρχή της Ουνίας βρίσκεται στη Σύνοδο του Λατεράνου το 1215 και στη Βούλα του Πάπα Ιννοκεντίου Δ’, Ωστόσο επίσημα, κατά κάποιο τρόπο, η Ουνία δημιουργήθηκε στην Πολωνία από δυο Ιησουΐτες, τον Ποσσεβίν και το Σκάργκα. Αυτοί οι δυο Μοναχοί έθεσαν σε εφαρμογή την Ουνία στην Πολωνία. Κι αυτό, για να εκλατινίσουν τούς Ορθοδόξους της Πολωνίας και της Νοτιοδυτικής Ρωσίας. Σ’ αυτό τούς βοήθησε και ο βασιλιάς της Πολωνίας Σιγισμοϋνδος Γ, τον οποίο αυτοί οι δυο Ιησουΐτες τον ανέθρεψαν μέχρι πού έφθασε τον 21 ο χρόνο της ηλικίας του.

Με την κάλυψη του Σιγισμούνδου Γ οι δυο Ιησουΐτες άρχισαν επίσημα το σατανικό τους έργο. Το 1587 συνέργησαν οι δυο Ουνίτες μονάχοι, ώστε 9 βασιλιάς της Πολωνίας να συγκαλέσει Σύνοδο στη Βρέστη της Λιθουανίας με πρόεδρο τον Αρχιεπίσκοπο του Κιέβου, θέμα; Η ένωση των Ορθοδόξων με την Παπική Εκκλησία. Και το αποτέλεσμα; Τίποτε ουσιαστικά.

Έτσι, συνεκλήθη δεύτερη Σύνοδος και πάλι στη Βρέστη στις 2 Δεκεμβρίου 1594. Σ’ αυτήν αναγνωρίσθηκε το πρωτείο του Πάπα και το Φιλιόκβε. Το πράγμα χαροποίησε τον Πάπα. Δυο μάλιστα επίσκοποι στάλθηκαν στη Ρώμη και ανήγγειλαν επίσημα τις αποφάσεις της Συνόδου στον Πάπα Κλημεντα Η’, Αλλά η ένωση ωστόσο δεν είχε πραγματοποιηθεί. Γι’ αυτό το λόγο ο Πολωνός Βασιλιάς έδωσε διαταγή, το 1596, να συγκληθεί και πάλι Σύνοδος στη Βρέστη, για να διακηρύξει επίσημα την ένωση με τη Ρώμη.

Και τι απέγινε;
Ναι μεν ο αρχιεπίσκοπος του Κιέβου με άλλους ιεράρχες διακήρυξαν την ένωση, ο λαός όμως αντέδρασε. Κληρικοί και ευγενείς και λαός πολύς με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Οστρογκόσκυ, διαμαρτυρήθηκαν δημόσια. Αποδοκίμασαν τα γενόμενα και διακήρυξαν την αφοσίωση τους στην αρχαία Εκκλησία και στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Τότε άρχισε μία ιστορία φρίκης. Μια ιστορία, πού αποκάλυψε τι στην πραγματικότητα είναι η Ουνία.

Έτσι η Ουνία είναι:
«Δούρειος ίππος».
Άλλη φαίνεται η Ουνία κι άλλη είναι. Φαίνεται Ορθόδοξη, και να γιατί. Οι κληρικοί της Ουνίας, οι Ουνίτες, έχουν αμφίεση Ορθοδόξου κληρικού. Φορούν ράσο, καλυμμαύχι. Έχουν γένια. Τέλεια εμφάνιση Ορθοδόξου κληρικού. Οι Εκκλησίες τους είναι καθ’ όλα ορθόδοξες. Λείπουν εκείνα τα ψυχρά αγάλματα, πού δίνουν την εικόνα και την αίσθηση ειδωλολατρικού Ναού. Αντί για αγάλματα έχουν αγιογραφίες. Και η όλη δομή του Ναού, εσωτερικά και εξωτερικά, ορθόδοξη. Η θεία Λειτουργία τελείται στη γλώσσα κάθε ‘Έθνους στο οποίο δρα πάντα προσηλυτιστικά η Ουνία. Ίδια η θεία Λειτουργία. Κανείς απλοϊκός χριστιανός Ορθόδοξος δεν θα μπορούσε να υποπτευθεί τίποτε το ξένο προς την Ορθοδοξία. Έτσι θα μπορούσαν απλοί Χριστιανοί μας να συμβουλεύονται Ουνίτες ιερείς και να εκκλησιάζονται ακόμα σε Ουνιτικές Εκκλησίες.

Αλλά όλα αυτά είναι ο Δούρειος ίππος. Είναι η προβιά. Μέσα στο Δούρειο Ίππο κρύβονται οι άνθρωποι του Πάπα. Κρύβονται οι φανατικοί Λατίνοι, πού σαν σκοπό έχουν να υποτάξουν κάθε Ορθόδοξο χριστιανό στον Πάπα. Να τον εκλατινίσουν. Να του δολοφονήσουν την ορθόδοξη πίστη, τη μόνη αληθινή πίστη. Κάτω από την ωραία προβιά κρύβονται λύκοι Κι αυτοί οι λύκοι είναι οι θανάσιμοι εχθροί της Ορθοδοξίας. Είναι οι Φράγκοι. Όχι Δεν είναι Ορθόδοξοι ιερείς οι Ουνίτες, όπως φαίνονται Είναι Φραγκοπαπάδες καμουφλαρισμένοι. Είναι, όπως τούς ονομάζει στην 1989/24-3-1907 εγκύκλιο του ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ «λύκοι εν σχήματι προβάτων». Λύκοι, πού και από αυτούς πρέπει να προσέχουμε, έτσι ακριβώς όπως μάς το προείπε ο ίδιος ο Κύριος. Ποιος δεν θυμάται το λόγο του; «Προσέχετε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε είσι λύκοι άρπαγες» (Ματθ. ζ, 15). Είναι λύκοι, και αυτό το καταλαβαίνεις, όταν ακοής να μνημονεύουν στη θ. Λειτουργία τους τον Πάπα της Ρώμης. Αυτόν, πού τούς εμπνέει αβυσσαλέο μίσος κατά των Ορθοδόξων. Αυτόν, πού είναι αίτιος, όπως θα δούμε, κάθε κακού.

Βία.
Οι Ουνίτες, οι δόλιοι άνθρωποι του Πάπα, αυτό το όπλο χρησιμοποιούν σαν πρώτο μέσο, για να προσηλυτίσουν Ορθοδόξους χριστιανούς στις κακοδοξίες του Παπισμού. Χρησιμοποιούν το Δούρειο ίππο. Χρησιμοποιούν την προβιά. Χρησιμοποιούν το «καμουφλάζ». Χρησιμοποιούν το δόλο, την άπάτη. Όταν όμως αυτά δεν φέρουν αποτελέσματα, τότε χρησιμοποιούν τη βία. Τότε εξαναγκάζουν με χίλιους δυο τρόπους τούς Ορθοδόξους να προσκυνήσουν τον Πάπα.

Είναι χαρακτηριστικά τρία πρόσφατα περιστατικά, τα οποία συνέβησαν σε πόλεις της Σλοβακίας και τά οποία αποκαλύπτει σε σχετική εισήγηση του ο Διευθυντής Τύπου της Ιεράς Συνόδου Ιωάννης Χατζηφώτης:

Το πρώτο:
Στην πόλη Μιχάλοβτσε, οι Ουνίτες άσκησαν ψυχολογική και φυσική βία στον Ορθόδοξο επίσκοπο Ιωάννη. Τού πήραν το Ναό και το Επισκοπείο και τον ανάγκασαν να μεταφερθεί με όλη την επισκοπή του σε μια παλιά ταβέρνα. Ομάδα Ουνιτών Μοναχών τού έκοψαν το νερό, το γκάζι και το ηλεκτρικό ρεύμα, με αποτέλεσμα να τού καταστρέψουν τα ηλεκτρονικά μηχανήματα πού βρίσκονταν στο Επισκοπείο. Ο ίδιος ο Επίσκοπος Ιωάννης υπέστη καρδιακή προσβολή και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο τού Βράνοβ.
Το δεύτερο:
Στην πόλη Μεντζιλαμπορτσε στις 23-: 10-1991, οι Ουνίτες με τη συνοδεία 80 αστυνομικών μπήκαν σε Ορθόδοξο Ναό και αφαίρεσαν όλες τις ορθόδοξες εικόνες.
Το τρίτο:
Στην πόλη Στροπκοβ, στις 11 Ιανουαρίου 1992, Ουνίτες και Ρωμαιοκαθολικοί μαζί άρχισαν να καταστρέφουν το σπίτι τού Ορθόδοξου ιερέα, σε ένα δωμάτιο τού οποίου υπήρχε μικρό εκκλησάκι και στο οποίο εκκλησιαζόταν η Ενορία. Γκρέμισαν τη στέγη, έκοψαν το ηλεκτρικό ρεύμα και το τηλέφωνο και τελικά έδιωξαν τον ιερέα, ο οποίος τώρα τελεί τις Ακολουθίες σ’ ένα ξύλινο σπιτάκι, στο οποίο οι πιστοί μετέφεραν μερικές εικόνες, πού τις φυλάγουν με πολλή προσοχή, για να μη τις πάρουν οι Ουνίτες και τις κάψουν.

Σφαγές και εκτελέσεις.
Ποιες πρώτα σφαγές και εκτελέσεις να αναφέρουμε; Και από πότε να αρχίσουμε; Αυτό μόνο λέμε: Η Ουνία στάζει αίμα. Αίμα από τα τόσα, αναρίθμητα, θύματά της, πού δεν θέλησαν να προσκυνήσουν τον Πάπα και να δεχθούν τις κακοδοξίες του. Άλλά ας σημειώσουμε ενδεικτικά μερικά αιματηρά περιστατικά, πού αποτελούν ντροπή για την Ουνία τού Πάπα.

* Στην Πολωνία:
Το πρώτο αίμα χύθηκε, από την Ουνία, στην Πολωνία και στη νοτιοδυτική Ρωσία. Ο Πολωνος βασιλιάς Σιγισμούνδος, με την υποκίνηση των δυο Ιησουϊτών, Ποσσεβίν και Σκάργκα, ιδρυτών της Ουνίας, εκεί στην Πολωνία το 1587, όταν διαπίστωσε ότι με τις ψευτοσυνόδους της Βρέστης στη Λιθουανία δεν πέτυχε τίποτε ουσιαστικά, κήρυξε, τότε, το 1596, διωγμό εναντίον των Ορθοδόξων, πού δεν θέλησαν να παραδοθούν στον Πάπα. Ποταμηδόν έρευσε στο διωγμό αυτό το αίμα. Ο αντιπρόσωπος τού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Άρχιμ. Νικηφόρος συνελήφθηκε και κλείσθηκε στις φυλακές, όπου και πέθανε από την πείνα. Ο αντιπρόσωπος τού Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Πολωνία, Κύριλλος Λούκαρις, μετέπειτα πατριάρχης Αλεξανδρείας, μόλις πού κατόρθωσε να δραπετεύσει και να αποφύγει έτσι τη φυλάκιση και το θάνατο. Σ’ αυτό, λοιπόν, το διωγμό, τον πρώτο διωγμό, πού κήρυξε ο Σιγισμούνδος, με την υποκίνηση των Ουνιτών, άλλοι Ορθόδοξοι φονεύθηκαν, άλλοι εξορίστηκαν και άλλοι κακοποιήθηκαν. Όλοι οι Ναοί και οι Ί. Μονές των Ορθοδόξων περιήλθαν στους Ουνίτες. Η Ουνία είχε τότε καταστρεπτικές συνέπειες για τούς Ορθοδόξους της Πολωνίας και της νοτιοδυτικής Ρωσίας! Είναι χαρακτηριστική η αναφορά τού αείμνηστου Μητροπολίτου θυατείρων Γερμανού, στο διωγμό αυτό. «Των Ορθοδόξων άλλοι μεν ετροχίσθησαν, άλλοι συνετρίβησαν τούς βραχίονας και τα σκέλη, άλλοι ελογχεύθησαν και άλλοι επί πασσάλων απέθανον, αι γυναίκες δε και τα παιδία αυτών, αι μεν κατεκόπτοντο τα στήθη, τα δε κατεκαιοντο έπί έσχάρας»!

* Στην Τσεχοσλοβακία.
Όταν οι Κομμουνιστές κατέλαβαν την Τσεχοσλοβακία, οι Ουνίτες Παπικοί βρήκαν, τότε, ευκαιρία και επιτέθηκαν με πρωτοφανή αγριότητα εναντίον των Ορθοδόξων χριστιανών. Αλλά ας αφήσουμε το Μητροπολίτη Πράγας και πάσης Τσεχοσλοβακίας κ. Δωρόθεο να επισημάνει τούς βανδαλισμούς των Ουνιτών στις παρακάτω περιοχές:
● Λιτμανοβά, περιοχής Στάρ – Λουμπονβα:
Καταστράφηκε η Εκκλησία και ασκήθηκε συστηματικός διωγμός κατά των Ορθοδόξων.
● Κλενοβά, περιοχής Χουμενέ:
Το Πάσχα τού 1969 οι Ουνίτες πυροβόλησαν την Εκκλησία.
● Στοπκοφ, περιοχής Σβίντικ:
Οι Ουνίτες κατέστρεψαν την Εκκλησία. Ανέβηκαν στο καμπαναριό και έσπασαν τον ορθόδοξο τριπλό σταυρό. Κατεδάφισαν το σπίτι τού ιερέα και πέταξαν τα έπιπλα στο δρόμο και τα κατέστρεψαν.
● Τσεσκοφ, περιοχής Τρεμποσοφ:
Κατέλαβαν την Εκκλησία με τη βία, την ώρα πού γινόταν η θεία Λειτουργία. Ο Λειτουργός ιερέας κακοποιήθηκε σε τέτοιο σημείο, ώστε χρειάσθηκε να μείνει για καιρό στο Νοσοκομείο. Κι αυτό ήταν το πιο λίγο. Το πιο μεγάλο για τον ιερέα ήταν, πού δεν πρόλαβε να τελειώσει τη θεία Λειτουργία.
● Μαλέ Ζαλουζίτσε, περιοχής Μιχαλοφτσε:
Στο χωριό αυτό υπάρχουν 42 οικογένειες Ορθοδόξων και 28 Ουνιτών. Οι Ουνίτες και οι Καθολικοί συγκέντρωσαν απ’ όλη την Επαρχία 3.000 οπαδούς τους, για να καταστρέψουν την Εκκλησία των Ορθοδόξων. Οι Ορθόδοξοι υπεράσπισαν το Ναό τους και θέλησαν να τον προφυλάξουν από τη βεβήλωση, άλλά χύθηκε αίμα πολύ. Ωστόσο το αίμα των Ορθοδόξων πού χύθηκε και έβαψε το δρόμο και το δάπεδο τού Ναού, δεν εμπόδισε τούς Ουνίτες «ιερείς» να το πατήσουν και να μπουν στο Ναό των Ορθοδόξων, γιο να τελέσουν τη Λειτουργία τους!…
● στο Κουσμίτσε, περιοχής Τρεμπισοφ:
Η Εκκλησία καταστράφηκε, Ο ιερέας κακοποιήθηκε αγρία από τούς φανατισμένους Ουνίτες. Δάρθηκε σκληρά, χωρίς λύπη και οίκτο, και διαπομπεύτηκε στην πόλη. Την ίδια ώρα Ουνίτες φώναζαν να τον κρεμάσουν!
Μάταια διαμαρτυρήθηκε ο Μητροπολίτης Πράγας στο Βατικανό. Το Βατικανό τήρησε σ ι γ ή. Τι να έλεγε, αφού αυτό δημιούργησε την Ουνία και αφού αυτό ευλογεί τα έγκληματά της στις Ορθόδοξες χώρες; Και τονίζει ο ιεράρχης της Τσεχοσλοβακίας: «Ομιλεί αφ’ εαυτού το γεγονός της σιωπής τού Βατικανού».

* Στη Σερβία.
Εδώ σ’ αύτη τη χώρα, όπως έγραψε ο «ΟΡθΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ”, το Νοέμβριο τού 1961, έγινε «η μεγαλυτέρα σφαγή Ορθοδόξων από τον χρόνο της ελεύσεως τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, έπ’ ωφελεία τού Παπισμού».
Και σφαγείς ποιοι;
Άλλά ποιοι άλλοι από τούς Ουνίτες Παπικούς; Αυτοί είναι ειδικευμένοι σε σφαγές όλων εκείνων πού δεν φραγκεύουν, αλλά θέλουν να πεθάνουν Ορθόδοξοι. Οι Ουνίτες Παπικοί, λοιπόν, οι λεγόμενοι Ούστάσι, τον Απρίλιο του 1941 , ύστερα από την κατάληψη της Γιουγκοσλαβίας από τούς Γερμανοϊταλούς, έδρασαν όπως το ήθελαν. Όπως τούς παρήγγειλε το Βατικανό να δράσουν. Αρχηγός τους ορίσθηκε με την ευλογία τού Βατικανού και τού Μουσολίνι, ο διαβόητος Άντε Πάβελιτς. Έτσι, λοιπόν, πανέτοιμοι, και αφού συμμάχησαν με τούς Γερμανοϊταλούς, αρχίζουν το μακάβριο έργο τους! Εισβάλλουν στη Βορειοδυτική Γιουγκοσλαβία και αρχίζουν τη σφαγή. Και πρώτα από τούς ιερείς. Όλοι οι Ορθόδοξοι ιερείς της περιοχής συλλαμβάνονται, δένονται με σύρματα σε πρόχειρους σταυρούς και ύστερα εκτελούνται κυρίως με λιθοβολισμό. Κατόπιν καλούν τούς Ορθόδοξους λαϊκούς να γίνουν καθολικοί, γιατί αλλιώς όλοι τους θα θανατωθούν. Τότε 800.000, από παιδιά των πρώτων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου μέχρι και γέροντες, δίνουν μία και μόνη απάντηση: «Όχι θέλομεν να αποθάνωμεν με την Ορθόδοξο πίστιν των προγόνων μας». Τότε δίνεται το σύνθημα της γενικής σφαγής. Οκτακόσιες χιλιάδες Ορθόδοξοι θανατώνονται ύστερα από πολλά βασανιστήρια. Πέθαναν, αλλά δεν φράγκεψαν. Πέθαναν, αλλά δεν έγιναν καθολικοί. Πέθαναν, αλλά δεν προσκύνησαν τον Πάπα. Αιωνία η μνήμη των 800.000 αυτών μαρτύρων της Ορθοδοξίας!

* Στην Ουκρανία.
«Στην Ουκρανία, τελευταία, οι Ουνίτες κατέλαβαν τόσους ορθόδοξους ναούς, ώστε η Ορθόδοξος Εκκλησία να διαθέτη πλέον εκεί ελαχίστους για τις ανάγκες της. Η αγρότης και το μίσος των Ουνιτών εναντίον των ορθοδόξων εκδηλώθηκαν ποικιλοτρόπως. ‘Ένα μόνο περιστατικό αναφέρουμε εδώ. Μία μέρα οι Ουνίτες συνέλαβαν τον ορθόδοξο εφημέριο π. Ανδρέα Κουστίνυσκυ, ο οποίος ήταν πρώτα Ουνίτης και κατόπιν μετεστράφη στην ‘Ορθοδοξία. Την μεταστροφή του στην Ορθοδοξία εκδικούμενοι, οι προβατόσχημοι αυτοί λύκοι, συνέλαβαν τον ορθόδοξο κληρικό και τον έπνιξαν στο ποτάμι!».

Αδελφοί,
Που είναι, λοιπόν, η αγάπη του Πάπα, του Βατικανού, της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όταν τόσα εγκλήματα διαπράττει με τη διαβόητη Ουνία της; Τι νόημα έχει ο περίφημος θεολογικός διάλογος, όταν ο Πάπας διατηρεί ακόμα το εκτελεστικό αυτό απόσπασμα του θανάτου, την Ουνία; Ας μη γελιόμαστε. Ο Πάπας θέλει η την υποταγή των Ορθοδόξων λαών στις κακοδοξίες του η τον εξαφανισμό τους.

ΡΑΠΙΣΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΥΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ

Το Κομμουνιστικό και επίσημα άθεο καθεστώς της Ρουμανίας, η οποία ταλαιπωρήθηκε πολύ από την Ουνία στην περιοχή της Τρανσυλβανίας, στη δεκαετία του 1950, κάλεσε τους αρχηγούς των Ουνιτών και με τον εκπρόσωπο του τούς ανακοίνωσε τα εξής:

«Ημείς οι εκπροσωπούντες το καθεστώς είμεθα άθεοι, αλλά είμεθα ειλικρινείς και διακηρύττομε εκείνο το οποίον πιστεύομε. Σεις οι Ουνίτες είσθε Χριστιανοί αλλά είσθε ανειλικρινείς, διότι ενώ είσθε Παπικοί, παρουσιάζεστε ως Ορθόδοξοι δια προσηλυτιστικούς σκοπούς. Καιρός όμως να λείψουν αυτά. Οφείλετε εντός δύο μηνών να εκλέξητε. Ή να προσέλθητε εις τον Παπισμό ή να προσέλθητε εις την Ορθοδοξία. Ουνίται πλέον δεν δύνασθε να είσθε».

Τα αποτελέσματα υπήρξαν ραγδαία. Καθένας έκανε την εκλογή του. Η Ουνία εξαφανίσθηκε.

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΟΤΕ ΟΥΝΙΤΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΧΑΛΑΒΑΤΖΗ

«Η Ουνία ασχολούμενη ιδίως περί τον κατ’ άτομο προσηλυτισμό, ζητεί να παραπλάνηση τα άτομα».
● «Ονομάζομε προσηλυτισμό… τον δι’ ηθικής και υλικής πιέσεως εξαναγκασμό πτωχών ανθρώπων προς προσήλωσιν εις την Λατινική Εκκλησία».
● «Πιστεύσατέ μοι ότι η Ουνία εις ημάς τούς Ορθοδόξους προκαλεί πάντοτε φρίκη, διότι αντιπροσωπεύει δόλο και απάτη εν τοις ζητημασι της θρησκείας».
● «Η Ουνία είναι νόθο κατασκεύασμα ζητούν να ελκύση δολίως εις την Λατινική Εκκλησία τούς Ορθοδόξους».
● «Δεν θεωρούμε ειλικρινές το σύστημα της Ουνίας. Είναι σύστημα δόλιο, υποκριτικό, χάριν σκοπιμότητας, ως γέφυρα άγουσα εις τον παπισμό».
● «Η Ουνία δεν επιδιώκει ειλικρινή ένωσιν, επί τη βάσει της αληθείας, άλλά ζητεί δολίως να υπαγάγει τούς λαούς υπό τον παπισμό και βαθμιαίως και ανεπαισθήτως να εκλατινίση αυτούς».
● «Να έρχονται οι Ουνίτες εν μέση Έλλάδι όπως διεξάγουν έργον, οίον διεξάγουσιν οι ιεραπόστολοι μεταξύ βαρβάρων και μη χριστιανών, είναι φρικώδες και αποτρόπαιο, είναι αυτόχρημα αντιχριστιανικό».

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΟΥΝΙΑΣ

Στις 15 Μαρτίου 1992, Κυριακή της Ορθοδοξίας, πραγματοποιήθηκε σύναξη των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Πατριαρχείων και των αυτοκέφαλων και αυτονόμων Ορθοδόξων Εκκλησιών, στο ιερό Κέντρο της Ορθοδοξίας, το Φανάρι, στην Κωνσταντινούπολη. Στη σύναξη αύτη αναγνώστηκε μήνυμα των Ορθοδόξων Προκαθημένων προς το ανά τον κόσμο όλον πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Στο μήνυμα αυτό καταγγέλθηκαν και οι δραστηριότητες της Ουνίας, η οποία δημιουργεί τεράστια προβλήματα στις Ορθόδοξες Εκκλησίες των ανατολικών χωρών. Κατωτέρω παραθέτουμε την καταγγελία αύτη.

«… Μετά πολλής θλίψεως και συνοχής καρδίας διαπιστούμεν ότι ορισμένοι κύκλοι εντός των κόλπων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας προβαίνουν εις ενεργείας εντελώς αντιθέτους προς το πνεύμα τού διάλογου της αγάπης και της αληθείας. Είχομεν ανέκαθεν ειλικρινή μεθ’ όλων επικοινωνία εις τας οικουμενικάς συναντήσεις και εις τούς διμερείς θεολογικούς διάλογος και ανεμένομεν, μετά την κατάρρευσιν των αθεϊστικών κομμουνιστικών καθεστώτων, από τα οποία τόσον δεινώς είχον διωχθεί και ταλαιπωρηθεί πολλαί Ορθόδοξοι Έκκλησίαι, αδελφική συμπαράστασιν ή τουλάχιστον κατανοησιν της μετά 50 η και 70 έτη απηνών διωγμών δυσχερούς, εν πολλοις δέ και τραγικής από πλευράς οικονομικής και ποιμαντικών προϋποθέσεων, καταστάσεως τον εν λόγω Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Αντί τούτου, αι κατά παράδοσιν Ορθόδοξαι χώραι εθεωρηθήκαν «τόποι ιεραπoστoλής», κα ούτω δημιουργούνται εις αυτάς ιεραποστολικά δίκτυα, και ασκείται προσηλυτισμός με όλας τας από δεκαετιών παγχριστιανικώς κατακριθείσας και απορριφθείσας μεθόδους, επί ζημία της ποθητής πορείας προς την χριστιανική, ενότητα. Όλως ιδιαιτέρως επισημαίνομε και καταδικάζομεν την εις βάρος των εκκλησιών ημών δράσιν των εις την Εκκλησία της Ρώμης ανηκόντων Ουνιτών εις Ουκρανία, Ρουμανία, Ανατολική Σλοβακίαν, Μέση Ανατολή και αλλαχού. Αυτή δημιούργησε καταστάσεις όλως ασυμβιβάστους προς το πνεύμα του διαλόγου αγάπης και αληθείας, τον οποίον ήρχισαν και προώθησαν οι αείμνηστοι ηγέται της Χριστιανοσύνης Πάπας Ιωάννης KΓ και Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας A΄ και επέφερε βαρύτατον και δυσίατον πλήγμα είς αυτόν.

Εν τη πράξει ο διάλογος ούτος έχει ήδη περιοριστεί εις την συζήτησιν του θέματος της Ουνίας, μέχρις ότου επιτευχθεί συμφωνία επί τού ζητήματος αυτού. Το αυτό ισχύει και δι’ ορισμένους φονταμενταλιστάς και Διαμαρτυρόμενους, οι οποίοι είναι πρόθυμοι «να κηρύξουν» εις Ορθοδόξους χώρας, αι οποία ήσαν υπό Κομμουνιστικά Kαθεστώτα. Θεωρούμεν απαράδεκτο να εκλαμβάνονται αι χώραι αύται ως «χώρος Ιεραποστολής» αφού εις αυτάς το Ευαγγέλιο εκηρύχθη προ πολλών αιώνων, οι δε πιστοί των χωρών αυτών εθυσίασαν πολλάκις και την ζωή των ακόμη διά την πίστη εις Χριστόν. Εν αναφορά προς το θέμα τούτο υπενθυμίζομε ότι ύφ’ ημών των Ορθοδόξων καταδικάζεται απολύτως πάσα μορφή προσηλυτισμού, όστις δέον να διακρίνηται σαφώς από τού ευαγγελισμού και της ιεραπoστoλής.

Ο προσηλυτισμός, απευθυνόμενος εις λαούς ήδη χριστιανικούς, και εις πολλάς περιπτώσεις μάλιστα Ορθοδόξους, άλλοτε δι’ υλικών δελεασμάτων και άλλοτε διά διαφόρων μορφών βίας, δηλητηριάζει τας σχέσεις των χριστιανών και ζημιοί την πορείαν προς την ενότητα αυτών. Η ιεραποστολή, αντιθέτως, ασκούμενη εις χώρας και λαούς μη χριστιανούς, αποτελεί ιερόν της Εκκλησίας χρέος, άξιον πάσης συνδρομής. Τοιούτον έργον Ορθοδόξου ιεραποστολής επιτελείται σήμερον έν Ασία και Αφρική, είναι δε άξιον πάσης υποστηρίξεως διορθοδόξως και διαχριστιανικώς».

ΟΙ ΑΞΙΟΜΙΣΘΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
«Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αύτου από των αμαρτιών αύτων» (Ματθ. α, 21)

Άλλη παπική πλάνη αύτη. Αλλά τι σημαίνει αξιομισθίες Αγίων;
Οι καλές πράξεις των Αγίων, μάλιστα της Παναγίας, όχι μόνον ήταν αρκετές για να σωθούν οι ίδιοι, αλλά και περίσσεψαν. Αυτά τα περίσσια καλά έργα των Αγίων τα έχει και τα διαχειρίζεται προσωπικά ο Πάπας.
Και τι τα κάνει; Τα χαρίζει ή τα πωλεί, όπως γινόταν το Μεσαίωνα, σε άλλους πού υστερούσαν σε καλά έργα ή πέθαιναν αμαρτωλοί. Έτσι ο Πάπας σώζει άλλους με έργα άλλων. Η διδασκαλία όμως αύτη και η πράξη δεν βασίζονται στην Αγία Γραφή. Το ορθό είναι ότι καθένας σώζεται με τη μετάνοιά του και με τα δικά του, τα προσωπικά, έργα. Με ποια λογική ένας φονιάς ή ένας μοιχός π.χ., ο οποίος πέθανε αμετανόητος, να σώζεται με τα καλά έργα άλλων; Πώς μπορεί να συγχωρηθεί ο οποιοσδήποτε αμαρτωλός χωρίς μετάνοια και με μόνο το Πιστοποιητικό του Πάπα, το περίφημο συγχωροχάρτι, με το οποίο να τον πιστώνει με καλά έργα των Αγίων; Είναι, λοιπόν, ο Πάπας τραπεζίτης καλών έργων;
Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι αιρετική αύτη η διδασκαλία της Παπικής Εκκλησίας;

ΤΟ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ ΠΥΡ
«Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Έβρ. θ, 27)

Τι σημαίνει καθαρτήριο Πυρ;
Σημαίνει το έξης: Η ψυχή πού δεν πρόφθασε στη γη να ολοκληρώσει τις ποινές του Καθολικού εξομολόγου, αύτη η ψυχή περνά από το καθαρτήριο Πυρ, στο οποίο καθαρίζεται από τις αμαρτίες της και εισέρχεται ύστερα καθαρή στον Παράδεισο.
Η διδασκαλία αύτη, η οποία θεσπίσθηκε στις Συνόδους Φλωρεντίας το 1439 και Τριδέντου το 1545, είναι επινόηση της Καθολικής Εκκλησίας. Πουθενά στην Αγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση δεν γίνεται λόγος για καθαρτήριο Πυρ. Στην παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου (Λουκ. ιστ, 19-31) γίνεται λόγος μόνο για Παράδεισο και για Κόλαση.
Εξάλλου ο απ. Παύλος διακήρυξε σαφώς: Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις»(Εβρ. θ, 27). Μια φορά επιφυλάσσεται στους ανθρώπους να πεθάνουν, έπειτα δε επακολουθεί κρίση και ανταπόδοση κατά τα έργα τους.

Η ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕIΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΤΑΝΟΟΥΝΤΑ
«Ού γάρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον άλλ’ ίνα σώσω τον κόσμον» (Ιωάν. ιβ, 47)

Σύμφωνα με τη διδασκαλία αύτη, στην Παπική Εκκλησία, ο αμαρτωλός πού μετανοεί, όταν εξομολογείται, δ ι κ ά ζ ε τ α ι από τον εξομολόγο ιερέα. Στη δίκη αύτη επιβάλλονται στον εξομολογούμενο διάφορα επιτίμια με ποινικό χαρακτήρα. Κι αυτό, για να εξιλεωθεί απέναντι στο Θεό για τις αμαρτίες του.

Αύτη όμως η δίκη με τις ποινές είναι διδασκαλία ξένη προς την Αγία Γραφή. Ποτέ ο Χριστός δεν καταδίκασε αμαρτωλό. Ο λόγος του είναι σαφής: «Ου γάρ  ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον άλλ’ ίνα σώσω τον κόσμον» (Ίωάν, ιβ, 47), Πάντοτε ο Κύριος ελεεί και συγχωρεί. Στη δική μας Εκκλησία, την Ορθόδοξη, τα επιτίμια πού επιβάλλει ο πνευματικός πατέρας στον εξομολογούμενο, δεν έχουν ποινικό χαρακτήρα, αλλά παιδαγωγικό και μόνο. Για να βοηθηθεί ο εξομολογούμενος στην αποκοπή από την αμαρτία και στον εθισμό του στην αρετή. Όχι για να εξιλεωθεί. Δεν εξιλεώνουν τα επιτίμια, αλλά μόνο βοηθούν στην αρετή. Ο εξομολογούμενος στην Εκκλησία μας παίρνει την άφεση των αμαρτιών του με το έλεος του Θεού, το οποίο παρέχεται στον εξομολογούμενο με τη συγχωρητική ευχή και με την επίθεση των χειρών τού πνευματικού πατέρα.

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
«Πίετε εξ αυτού πάντες» (Ματθ. κατ, 27)

Από τότε πού η Δυτική Εκκλησία αποκόπηκε από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, άρχισε να πέφτει στη μια και στην άλλη πλάνη.

Ποια είναι η πλάνη της στη θεία Κοινωνία; Δεν μεταδίδει Αίμα Χριστού στους πιστούς της. Δίδει μόνο Σώμα και μάλιστα όχι άρτο, αλλά όστια, πού είναι βιομηχανοποιημένο άζυμο. Και το κάνει αυτό σε αντίθεση με τον κατηγορηματικό λόγο τού Κυρίου: «Πίετε εξ αυτού πάντες» (Ματθ. κστ, 27). Ως προς τη θεία Κοινωνία έπεσε και σε άλλη πλάνη η Δυτική Εκκλησία. Ποια είναι αύτη;

Από τον ενδέκατο αιώνα τελεί τη θεία Κοινωνία με άζυμο άρτο. Αυτό όμως δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Ο Μυστικός Δείπνος έγινε με ένζυμο και όχι με άζυμο άρτο. Άζυμο άρτο χρησιμοποιούσαν οι Ιουδαίοι μόνο το επταήμερο τού Πάσχα. Το Ιουδαϊκό Πάσχα τού 33 μ.Χ. συνέπιπτε με το Σάββατο και όχι με την Παρασκευή, το εσπέρας της οποίας άρχιζε ο εορτασμός τού Πάσχα. Συνεπώς την Πέμπτη, πού έγινε ο Μ. Δείπνος, ο άρτος ήταν ένζυμος, με ζύμη.

ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ
«Και βαπτισθείς ο Ιησούς…» (Ματθ. γ, 16)

Από τον 14ο αιώνα η Παπική Εκκλησία έπεσε και σε άλλη πλάνη σχετικά με το Μυστήριο τού Βαπτίσματος. Μετέτρεψε το Βάπτισμα σε ράντισμα. Δεν βαπτίζει, αλλά ραντίζει. Η πλάνη είναι ολοφάνερη.

Βαπτίζω εις το ύδωρ σημαίνει «βυθίζω εις το ύδωρ» και όχι «ραντίζω». Άλλο βάπτισμα και άλλο ράντισμα. Ο Χριστός βαπτίσθηκε. Κατέβηκε στον Ιορδάνη ποταμό. Βυθίστηκε στο νερό τού ποταμού και «ευθύς ανέβη από του ύδατος» (Ματθ. ν, 16). Και βγήκε αμέσως από το νερό, γιατί δεν είχε καμιά αμαρτία να εξομολογηθεί. Αντίθετα, οι άλλοι έμεναν μέσα στο νερό, όση ώρα διαρκούσε η εξομολόγηση τους. Όλα τα αρχαία Βαπτιστήρια μαρτυρούν ότι το βάπτισμα γινόταν με βύθισμα στο νερό και όχι με ράντισμα.

ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ

Με τις πλάνες αυτές της Παπικής Εκκλησίας, πολλά παιδιά βαπτισμένα, η καλύτερα ραντισμένα, πού πεθαίνουν πριν από τον 7ο χρόνο της ηλικίας τους, πεθαίνουν ακοινώνητα!
«Εξερχόμενοι εκ της σωτηριώδους κολυμβήθρας λαμβάνομεν το Άγιον Χρίσμα κατά την αρχαίαν τάξιν» (Τερτυλλιανός). Από πολύ παλιά το Χρίσμα γινόταν αμέσως μετά το Βάπτισμα, Ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Τερτυλλιανός, πού έζησε στο τέλος του Β’ αιώνα, γράφει σχετικά: “Εξερχόμενοι εκ της σωτηριώδους κολυμβήθρας λαμβάνομεν το Άγιον Χρίσμα κατά την αρχαίαν τάξιν». Παρά ταύτα η Παπική Εκκλησία αυθαίρετα χώρισε το Χρίσμα από το Βάπτισμα. Αλλά η μία αυθαιρεσία φέρει την άλλη. Ποια άλλη; Βαπτίζει τα παιδιά, όταν γίνουν 7 χρόνων! Και τρίτη αυθαιρεσία: Το Άγιο Χρίσμα δεν το τελεί με Άγιο Μύρο, αλλά με την επίθεση των χειρών τού Επίσκοπου.

ΤΟ ΕΥΧΕΛΑΙΟ

«Ασθενεί τις εν υμίν; προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους της Εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν έπ’ αυτόν (Ίωάν. ε, 14). Το Μυστήριο τού Αγίου Ευχελαίου τελείται σε κάθε περίπτωση. Η προτροπή τού Αποστόλου Ιακώβου είναι ρητή: «Ασθενεί τις εν υμίν; Προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους της Εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν έπ’ αυτόν αλείψαντες αυτόν έλαιον έν τω ονόματι Κυρίου….. (Ίακ. ε, 14-15). ‘Άρα, κάθε φορά πού αρρωσταίνει ο χριστιανός, μπορεί να καλεί τούς πρεσβυτέρους, τούς ιερείς, και να τελούν το Μυστήριο. Αυτό ορίζει ο Απ. Ιάκωβος. Αλλά η Παπική Εκκλησία δεν ορίζει αυτό. Τι ορίζει αυτή; Αυτή ορίζει, σε αντίθεση μα τον Απόστολο τού Χριστού, το Άγιο Ευχέλαιο να τελείται μόνο μια φορά και μόνο στους ετοιμοθάνατους, σαν τελευταίο εφόδιο. Κι αύτη την αυθαιρεσία, αύτη την πλάνη, την καθιέρωσε τον 120 αιώνα

Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Ποια είναι αύτη η διδασκαλία;
Η ενέργεια των Μυστηρίων είναι μηχανική. Δηλαδή δεν εξαρτάται από τη διάθεση και τη θέληση τού χριστιανού να λάβει τη χάρη τού Μυστηρίου. Άπαξ και τελείται το ένα ή το άλλο Μυστήριο η παρεχόμενη χάρη ενεργεί από μόνη της και μόνο.
Η ορθόδοξη άποψη είναι, η χάρη ενεργεί όχι από μόνη της και μόνο, αλλά και με τη θέληση και τη συμμετοχή τού χριστιανού, πού παίρνει αύτη τη χάρη με το όποιο Μυστήριο.

Η ΑΣΠΙΛΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
«Και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου» (Λουκ. α, 47)

Το 1854 με Πάπα τον Πίο Θ’ η Παπική Εκκλησία θέσπισε νέο δόγμα. Το δόγμα της άσπιλης σύλληψης της Θεοτόκου. Κι αυτό σημαίνει απλά ότι η Παναγία γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα. Αλλά αυτό είναι πλάνη.
Μόνον ο Χριστός γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα. Κανείς άλλος. Ούτε συνεπώς και η Θεοτόκος. Γι’ αυτό και η Θεοτόκος ονομάζει το Χριστό σωτήρα της. Ο στίχος το λέει καθαρά: «Και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου» (Λουκ. α, 47). Αν, λοιπόν, είναι αλήθεια ότι η Παναγία γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα, τότε, ποιος ο λόγος να ονομάζει το Χριστό Σωτήρα; Από τι να τη σώσει, αφού δεν είχε το προπατορικό αμάρτημα; Η παπική πλάνη είναι ολοφάνερη.

Η ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΑΓΑΜΙΑ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ
«ο δυνάμενος χωρείν χωρείτω» (Ματθ. ιθ, 12)

Η Παπική Εκκλησία, σε αντίθεση με το πνεύμα της Αγίας Γραφής, επέβαλε σε όλες τις τάξεις τού κλήρου (Διακόνους, Πρεσβυτέρους, Επισκόπους) υποχρεωτική αγαμία. Να είναι όλοι άγαμοι.
Ο Χριστός όμως στον κύκλο των μαθητών του είχε μαθητές και άγαμους και έγγαμους. Άγαμος ήταν ο Ιωάννης και, αργότερα, ο απ. Παύλος. Αλλά και ο άπ. Παύλος είχε συνεργάτες του και άγαμους και έγγαμους. Μάλιστα ο απ. Παύλος, αναφερόμενος στο γάμο των κληρικών, ορίζει: «Διάκονοι έστωσαν μιας γυναικός άνδρες» (Α’ Τιμ. γ, 12). «Καταστήσης κατά πόλιν πρεσβυτέρους… ει τις εστίν μιας γυναικός ανήρ» (Τίτ. α, 5-6). «Δεί ουν τον επίσκοπον είναι μιας γυναικός άνδρα» (Α’ Τιμ. γ, 2).
Στα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας έχουμε και εγγάμους επισκόπους, όπως το Γρηγόριο, πατέρα τού αγ. Γρηγορίου τού θεολόγου, τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης, αδελφό τού Μεγ. Βασιλείου, και το Συνέσιo Πτολεμαϊδος.
Με το χρόνο όμως επικράτησε, για λόγους διοικητικούς και τάξεως, η αγαμία τού επισκόπου. Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος αποδίδει το πνεύμα της Ανατολικής Εκκλησίας, την ελεύθερη δηλαδή εκλογή των κληρικών μεταξύ γάμου και αγαμίας. Κανόνας είναι ο γάμος. Εξαίρεση είναι η αγαμία.
Η αγαμία είναι χάρισμα, ειδική χάρη τού θεού σε ορισμένα άτομα (Ματθ. ιθ, 11-12). Ωστόσο, στην υποχρεωτική αγαμία, πού επέβαλε η Παπική Εκκλησία στον κλήρο της, δίνει την πρέπουσα απάντηση ο ασκητικότατος, ομολογητής, θαυματουργός, άγιος και επίσκοπος μέγας Παφνούτιος: «Μη βαρύνετε τον ζυγόν των ιερωμένων».

ΔΕΣΠΟTlΣΜΟΣ
«Ος αν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται ημών διάκονος» (Ματθ. κ, 26)

Ο Πάπας, σε αντίθεση με την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, της οποίας το πολίτευμα είναι δημοκρατικό, επέβαλε στη Δυτική Εκκλησία την απόλυτη μοναρχία. Επέβαλε το δεσποτισμό και την τυραννία. Εισήγαγε τον Παποκαισαρισμό, όπως είδαμε.
Έγινε ο Πάπας απόλυτος κυρίαρχος της Παπικής Εκκλησίας και όλων των κληρικών, οι οποίοι τον προσκυνούν με εδαφιαία υπόκλιση. Με το κεφάλι στο έδαφος. Μέγας, λοιπόν, ο Πάπας. Μέγιστος.
Ο Κύριος όμως διακήρυξε ακριβώς το αντίθετο. Διακήρυξε σαν ένα από τα βασικά και χαρακτηριστικά γνωρίσματα τού «μεγάλου» τη διακονία. Ο λόγος του είναι χαρακτηριστικός. Γι’ αυτό και τον παραθέτουμε: «Ος αν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος, και ος αν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος ωσπερ ο υιός τού ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι…» (Ματθ. κ, 26-28) .

ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΝΑΟΙ
“Πάντες ορώμεν κατά ανατολάς επί των προσευχών, ότι την αρχαίαν επιζητούμεν πατρίδα, τον Παράδεισον, ον εφύτευσεν Αδάμ εν Εδέμ, κατά ανατολάς» (Μ. Βασίλειος)

Η Παπική Εκκλησία έχει κι αύτη την παρατυπία, όσον αφορά τούς Ναούς: Οι Παπικοί Ναοί δεν είναι στραμμένοι προς την Ανατολή, όπως είναι οι Ορθόδοξοι Ναοί, αλλά είναι στραμμένοι προς τη Δύση. Αυτό φαίνεται προκλητικότατα στο μεγάλο Ναό της Ρώμης, τον Άγιο Πέτρο.
Πού, λοιπόν, γεννήθηκε ο Χριστός; Στην Ανατολή ή στη Δύση; Πού είναι η Βηθλεέμ; Τι νόημα έχει αύτη η παρατυπία της Παπικής Εκκλησίας; Μήπως η αλήθεια βρίσκεται στη Δύση, στη Δυτική δηλαδή Εκκλησία, κι όχι στην Ανατολή, στην Ανατολική Εκκλησία;
Εδώ ισχύει κι αυτό πού γράφει ο Μ. Βασίλειος: “Πάντες ορώμεν κατά ανατολάς επί των προσευχών, ότι την αρχαίαν επιζητούμεν πατρίδα, τον Παράδεισον, ον εφύτευσεν Αδάμ εν Εδέμ, κατά ανατολάς».

Η ΤΕΛΕΣΗ ΤΗΣ Θ. ΛΕIΤΟΥΡΓΙΑΣ

Αρχαία τάξη στην Εκκλησία είναι ο ιερέας να τελεί μία μόνο Θεία Λειτουργία την ημέρα. Όχι περισσότερες. Και το άλλο: Πάνω στην Αγία Τράπεζα να τελείται μία μόνο θ. Λειτουργία την ημέρα. Η Παπική Εκκλησία όμως καθιέρωσε νέα τάξη. Ποια είναι αυτή; Ο ιερέας να τελεί περισσότερες από μία Θ. Λειτουργίες και μάλιστα πάνω στην ίδια Τράπεζα.

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Παράδοση της Εκκλησίας είναι να κάνουμε το σημείο του Σταυρού με τα τρία δάκτυλα, πού συμβολίζουν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Αύτη είναι η παράδοση της Εκκλησίας. Τι έκανε ο Πάπας; Νόθευσε κι εδώ την παράδοση της Εκκλησίας. Επέβαλε στους πιστούς της Παπικής Εκκλησίας να κάνουν το σημείο του Σταυρού όχι με τα τρία δάκτυλα, αλλά με τα τέσσερα.
Γιατί αυτό; Γιατί ο Πάπας, κοντά στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, επέβαλε και το πρόσωπο της Παναγίας, την οποία υπερτιμά, την τιμά περισσότερο από το πρέπον. Και το σημείο του Σταυρού γίνεται όχι από τα δεξιά προς τα αριστερά, άλλά από τα αριστερά προς τα δεξιά.

ΝΕΕΣ ΕΟΡΤΕΣ

Με την αυθαιρεσία πού διακρίνει τον Πάπα, εισήγαγε νέες τελετές και εορτές. Αυτές είναι: η εορτή της Αγίας Δωρεάς, η εορτή της Ιεράς Καρδίας του Ιησού. Τι νόημα έχουν αυτές οι εορτές; Ποιος ο σκοπός τους; Σε τι αποβλέπουν;

Ο ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ *

Τρίτη, 29 Μαΐου 1453: , «Εάλω η πόλις»!
Όταν ο Πάπας έμαθε την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, λένε ότι μέθυσε από τη χαρά του. Και είπε τότε: «Αυτή η μέρα είναι η ευτυχέστερη ημέρα της ζωής μου». Αυτός είναι ο Πάπας. Είχε δίκαιο ο επίσκοπος Κυθήρων Μάρκος Μαργούνιος (1549 – 1602) όταν έλεγε: «Η Ρώμη ουδέποτε φίλη των Ελλήνων και, ει ποτέ φίλη, ουχί επί μακρόν».
Έτσι είναι κι αυτό φαίνεται από την ιστορία. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά περιστατικά, όπως αναγράφονται στο περιοδικό «Η Δράσις μας».

Όταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος ζήτησε τη βοήθεια του Πάπα για την αντιμετώπιση των Τούρκων, ο Πάπας του έγραψε, στις 27-9-1451, ως «διάδοχος του απ. Πέτρου» και ως «αντιπρόσωπος του Χριστού επί της γης», μεταξύ των άλλων και τα έξης: «Το Ελληνικό Γένος, το πάλαι ποτέ μέγα και ένδοξον, δικαίως παραδίδεται δούλον εις τούς βαρβάρους και μάλιστα με την ψήφον του Θεού, διότι είναι «αμαρτωλόν και κακόν, ως το Γένος των Εβραίων»!
● Στις αρχές τού ΙΗ’ αιώνα ο τότε Πάπας Παύλος, σε ποιμαντορική εγκύκλιο, «βούλα» του, έγραφε προς τούς διοικητές και τούς Έξαρχους της Αγίας ‘Έδρας: «… Δεν πρέπει να λησμονώμεν, ότι οι Έλληνες δεν έχουσι πίστιν (…), όθεν δέον να μεταχειριζώμεθα αυτούς ως άγρια θηρία, να τούς αποσπώμεν τούς οδόντας και τούς όνυχας, να μη παύωμεν ταπεινούντες αυτούς και ιδίως να τούς εμποδίζωμεν την περί των όπλων άσκησιν. Ουδέν άλλονα παρέχω μεν αυτούς ή ξύλον και άρτον, άρτον και ξύλον. Η φιλανθρωπία και η συμπάθεια έστωσαν δι’ αισιοτέρας περιστάσεις»,
Ο ιστορικός Τ. Κανδηλώρος, αναφερόμενος στον απαγχονισμό τού εθνομάρτυρα Γρηγορίου Ε’, γράφει: «Λέγεται ότι και οι καθολικοί ανεμίχθησαν μεταξύ των μυκτηρισάντων το θύμα και ότι και δοξολογίαν έψαλαν επί τη ταπεινώσει της Ορθοδοξίας!». Αυτοί είναι οι Παπικοί. Έψαλαν δοξολογία για τον απαγχονισμό τού Πατριάρχου μας Γρηγορίου Ε’.
● Όταν ολοκληρώθηκε η Μικρασιατική καταστροφή, ο Πάπας έστειλε πρώτος στον Κεμάλ ατατούρκ συγχαρητήριο τηλεγράφημα! Αυτός είναι ο «αντιπρόσωπος τού Χριστού επί της γης»!
● Κάποιος σύγχρονος παρατήρησε: «Η στιγμή τού θριάμβου δια τον Πάπαν Ρώμης, τον κατ’ ευφημισμόν Αντιπρόσωπον τού Χριστού επί της γης, θα ήταν η ημέρα, πού θα διακήρυττε την Εγκύκλιόν του: Περί της προόδου των Τούρκων και τού αφανισμού των Ελλήνων».

Ας μη απατάται όμως ο Πάπας. Η Ορθοδοξία είναι ανίκητη στους αιώνες. Σαν η μία, άγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, η Εκκλησία, πού ίδρυσε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, δεν θα νικηθεί ποτέ και από κανέναν. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός: «Και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ιστ, 18). Και ο,τι λέγει ο Χριστός είναι αλήθεια.

 Από το βιβλίο “ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ”