[...] Ένα παιδί που από μικρό άκουγε πόσο τέλειο είναι, πόσο όμορφο είναι, ότι δεν μπορεί ποτέ να είναι τελευταίο και να μην δέχεται μύγα στο σπαθί του.
Ένα παιδί που κάθε επιθυμία ήταν σαν ένα κάλεσμα στο τζίνι και έπρεπε να ικανοποιηθεί με οποιοδήποτε κόστος και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Ένα παιδί που δεχόταν μια κτητική αγάπη και η οικογένεια το θεωρούσε το καλύτερο προϊόν για να ανεβάσουμε το κοινωνιολογικό μας προφίλ «Είδατε; Είναι άριστος μαθητής! Καλύτερος από όλους», «Είναι η πιό όμορφη από όλα τα κορίτσια της τάξης».
Ένα παιδί που έμαθε να έχει τη μύτη ψηλά, να μην σέβεται την διαφορετικότητα, αλλά όταν τη συναντάει να την υποβιβάζει ή να γυρνάει το κεφάλι του από την άλλη.
Ένα παιδί που δεν έμαθε ποτέ να αγαπάει, να υποχωρεί, να υπομένει αλλά του μάθανε ότι ο εγωισμός και η κυριαρχία επί των άλλων είναι το καλύτερο όπλο για να πας μπροστά στη ζωή σου.
Δεν του μίλησε κανείς για Θεό γιατί πολύ απλά του μάθανε ότι Θεός είναι ο ίδιος.
Ένα τέτοιο παιδί μεγάλωσε με ένα πατέρα και μια μάνα που το θεωρούν το πολύτιμο διαμάντι του σύμπαντος κόσμου. Ότι το παιδί τους είναι το μόνο παιδί που αξίζει πρωτιές και βραβεία. Αν είσαι δάσκαλος και κάνεις παρατήρηση στο παιδί τους θα σε γδάρουν όπως τα όρνια ξεσκίζουν το θήραμα τους.
Ένα τέτοιο παιδί είναι ο αρχηγός στο σχολείο γιατί μεγάλωσε για να γίνει αρχηγός… από το σπίτι:
Ένα τέτοιο παιδί δεν ακούει και επιβάλλεται στους άλλους με τέτοια μοχθηρότητα που ο Χίτλερ φαντάζει γατάκι μπροστά του. Και αυτή την τυραννία την εκφράζει από τις τάξεις του δημοτικού.
Διαλέγει ποιοι θα παίξουν στην ομάδα του, λέει στους υποτακτικούς του ποιον θα κοροϊδέψουν, απειλεί, φωνάζει, βρίζει, χειροδικεί πολλές φορές.
Τη λέξη «Συγγνώμη» δεν την ξέρει διότι πολύ απλά δεν υπάρχει λάθος για αυτόν.
Τη λέξη «αγαπώ» την αγνοεί διότι για να αγαπήσεις πραγματικά πρέπει να ταπεινωθείς και να κάνεις χώρο στη ζωή σου που θα τη μοιραστείς με τους άλλους και όχι μόνο με κάποιους εκλεκτούς.
Eνα τέτοιο παιδί θα κάνει bullying στο σχολείο, θα είναι ο σαδιστής σύζυγος και το αφεντικό τύραννος. Είναι ένας ήδη νεκρός άνθρωπος που απλά αναπνέει ως σώμα αλλά όχι ως ζώσα ψυχή.
Όμως, δεν φταίνε τα παιδιά, φταίνε αυτοί που τα φέρνουν στον κόσμο, γιατί δεν ξέρουν γιατί το κάνουν αυτό και δεν γνωρίζουν ακόμα πως οφείλουν να τα αναθρέψουν.
Το λάθος των περισσότερων γονιών είναι το εξής: Ότι θεωρούν τα παιδιά τους δικό τους δημιούργημα και όχι δημιούργημα του δημιουργού. Και από την άλλη, κάποιοι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους σαν να είναι το κέντρο του κόσμου και όχι μέρος του κόσμου.
Όταν οι γονείς συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά ΔΕΝ τους ανήκουν, τότε ήδη έχουν ανέβει στο πρώτο σκαλοπάτι για τη Βασιλεία των ουρανών.
Ας σταματήσουν λοιπόν μερικοί γονείς να βλέπουν τα παιδιά τους σαν προέκτασή τους και ας τα μάθουν τρία πολύ απλά αλλά χρήσιμα πράγματα:
«Να αγαπούν, να συγχωρούν, και να γονατίζουν στον Χριστό»
Αυτά αρκούν για να μεγαλώσεις έναν ενθεωμένο άνθρωπο.