«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Τίς ἡμέρες πού ἤμουν στό Κολουέζι, τό 2004, ἦλθε ἕνας κογκολλέζος νεαρός, ρωμαιοκαθολικός στό θρήσκευμα καί μοῦ ἔδωσε ἕνα γράμμα στά γαλλικά. Τό μεταφέρω ἐδῶ μεταφρασμένο: Μάρτιος 2004. Πέτρος Μουλέμπα. Μαρτυρία θεραπείας. Ἕνα μέρος τοῦ σώματός μου ἦτο σκεπασμένο ἀπό κόκκινες κοκκίδες (σάν ψωρίασι). Γιά πολύ καιρό ὑπέφερα μ᾿ αὐτή τήν κατάστασι ἐπί ὀκτώ μῆνες καί πῆρα φάρμακα, χωρίς ἀποτέλεσμα. Ἔκτοτε, ἐφ᾿ ὅσον δέν ἔβλεπα γιατρειά, σταμάτησα νά παίρνω φάρμακα. Κάποια ἡμέρα εἶχα τήν ἐξαιρετική εὐλογία καί παρεκάλεσα τόν Θεό νά μέ βοηθήση μέ τήν πρεσβεία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τοῦ ὁποίου μοῦ εἶχε δώσει λάδι ἡ ἀδελφή Θέκλα. Μετά ἀπό δύο ἡμερονύκτια, ἔπαυσα νά αἰσθάνωμαι τήν φαγούρα καί κοιμήθηκα ἥσυχα γιά πρώτη φορά. Μετά ἀπό μία ἑβδομάδα καθαρίσθηκε τό σῶμα μου ἀπ᾿ ὅλες τίς κοκκίδες.
Εὐχαριστῶ τόν Ἅγιο Νεκτάριο γιά τήν ἄμεση βοήθειά του.
Ἕτερο γράμμα. (σ.σ) Τό γράμμα αὐτό ἐστάλη στήν κογκολλέζα μοναχή Θέκλα ἀπό μία ρωμαιοκαθολική μοναχή, ὀνόματι Κλεμεντίνα ἡ ὁποία εἶναι προϊσταμένη ὅλων τῶν μοναζουσῶν τῆς περιοχῆς Κατάγκα. Σ᾿ αὐτήν εἶχε δώσει ἡ ἀδελφή Θέκλα λάδι ἀπό τοῦ καντήλι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου γιά νά ἐπαλείφεται, λόγῳ τῆς ἀσθενείας της, πού τήν ταλαιπωροῦσε γιά πολύ καιρό. Ἰδού τί γράφει ἡ ἴδια, μετά τήν θεραπεία της: Τό παραθέτουμε ἐδῶ μεταφρασμένο ἀπό τά γαλλικά:
Πολυαγαπητή Ἀδελφή Θέκλα. Καλημέρα, εἰρήνη, χαρά καί ὅλα τ᾿ ἀγαθά τοῦ Θεοῦ σέ σένα! Κάποια ἡμέρα ἐξεπλάγην, ὅταν ἄκουσα τήν φωνή σου στό τηλέφωνο. Σ᾿ εὐχαριστῶ πολύ μέσα ἀπό τήν καρδιά μου γι᾿ αὐτή τήν φιλία πού ἔδειξες σέ μένα. Τήν ἀγάπη σου αὐτή θά τήν ἐνθυμοῦμαι πάντοτε σάν μία ἀδελφική ἀνάμνησι. Καί πάλι σ᾿ εὐχαριστῶ.
Μοῦ συνέβη ἕνα γεγονός τό ὁποῖο μέ ἐξέπληξε, διότι ὑπάρχει χρόνος γιά κάθε ἔργο. Ἔπρεπε κι ἐγώ ν᾿ ἀναχωρήσω.... Μετέβην στήν Κινσάσα. Ἐκεῖ τακτοποίησα τά χαρτιά μου γιά διακοπές στόν Καναδᾶ, ὅπου θά μετέβαινα, μέσῳ Βρυξελλῶν. Ἀλλά τό ταξίδι μου αὐτό ἦτο μακροχρόνιο. Ὅμως ἔπρεπε νά ὑπομένω καί νά δείχνω κατανόησι. Θέλω νά σοῦ γνωστοποιήσω ἕνα γεγονός, πού ἤθελα ἀπό καιρό νά σοῦ γράψω. Ὅταν ἦλθα στό μοναστήρι σου, τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, μοῦ ἔδωσες ἕνα φιαλίδιο μέ λαδάκι τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. Εἶχα ἕνα ἐξόγκωμα μέσα στό ἕνα μάτι μου. Ὁ ὀφθαλμίατρος, τ᾿ ὄνομά του Μουτάτσι, μοῦ εἶπε ὅτι πρέπει νά κάνω ἐγχείρησι καί νά βγῆ αὐτός ὁ ὄγκος. Ἐγώ τοῦ εἶπα ὅτι δέν ἠμπορῶ τώρα, ἀλλά μετά τρεῖς μῆνες, διότι ἔχω τά διοικητικά μου καθήκοντά. Ὁ γιατρός μοῦ ἔδωσε παυσίπονα φάρμακα καί τότε ἐνθυμήθηκα τό λάδι πού μοῦ ἔδωσες. Παρεκάλεσα τόν Ἅγιο Νεκτάριο ἐπί τρεῖς ἡμέρες, πρό τοῦ ὕπνου καί μετά τήν βραδυνή μου προσευχή ἔκαμα ἐπάλειψι μέ τό λάδι στό μάτι μου. Μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες αἰσθάνθηκα βελτίωσι μέσα στά μάτια μου. Ἦταν καθαρά καί δέν αἰσθανόμουν πόνους. Θεραπεύθηκα.
Μόλις εἶπα τό θαῦμα αὐτό στίς ἄλλες μοναχές, αὐτές μοῦ εἶπαν: "Ὄχι, ὁ γιατρός σέ ἐθεράπευσε. Μόνο ὁ γιατρός μπορεῖ νά εἰπῆ ὅτι αὐτό εἶναι θαῦμα καί ὄχι ἐσύ". Ἐγώ τούς εἶπα: "Ἐγώ δέν ἔχω ἀνάγκη ἀπό ἀνακοινώσεις τοῦ γιατροῦ, διότι ἐγώ αἰσθανόμουν τούς πόνους. Ἐάν θά εἰπῶ τοῦ γιατροῦ ὅτι ἔγινα καλά, ἐκεῖνος θά δώση τίς δικές του ἐξηγήσεις καί θά μοῦ ζητῆ πλέον πολλά χρήματα. Μέχρι τώρα, σᾶς λέγω, ὅτι ἔχω πλήρως θεραπευθῆ. Καί πάλι, ἀδελφή Θέκλα, σᾶς ἐκφράζω τίς θερμές μου εὐχαριστίες. Ἡ συνάντησις καί γνωριμία μας μ᾿ ἔφερε κοντά στόν Θεό καί στόν Ἅγιο Νεκτάριο, ὁ ὁποῖος μέ θεράπευσε. Καί πάλι σοῦ προσφέρω ἕνα θερμό εὐχαριστῶ. Σέ ἀσπάζομαι ἀδελφικά Κλεμεντίνα Χουνγκίσα.
Ἐφόδιον γιά τίς σχολικές ἐξετάσεις ὁ Ἁγιασμός....Ἕνας Χριστιανός, τ᾿ ὄνομά του Βασίλειος, ἑτοιμαζόταν νά δώσει ἐξετάσεις, ἀλλά δέν ἤξερε σχεδόν τίποτε ν᾿ ἀπαντήσει στίς ἐρωτήσεις πού τοῦ εἶχαν δοθῆ. Σκεπτόταν κι ἔλεγε, τί θά κάνω γιά νά ἐπιτύχω σ᾿ αὐτές τίς ἐξετάσεις. Τόν ἐφώτισε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί μπῆκε στήν Ἐκκλησία. Μᾶς ζήτησε ἁγιασμό, χωρίς νά μᾶς πῆ τί τόν θέλει. Ἔβαλε ἁγιασμό μέσα στό σωληνάκι τοῦ στυλοῦ του καί πῆγε στό σχολεῖο. Μπῆκε στήν αἴθουσα καί πρίν δοθοῦν τά θέματα, ἔβγαλε τόν ἁγιασμό ἀπό τόν στυλό του, ἐράντισε μ'αὐτό τό κεφάλι του προσευχόμενος ταυτόχρονα "Κύριε 'Ιησοῦ Χριστέ, βοήθησέ με. Φώτισε τό μυαλό μου νά γράψω καλά. Ὁ καθηγητής ἔγραψε τά θέματα στόν πίνακα. Ὁ Βασίλειος φωτιζόμενος ἀπό τόν Θεό, ἔγραψε πολύ καλά καί παρ΄πεδωσε πρῶτος τήν κόλλα του. Ὁ καθηγητής ἀπόρησε καί ἔλεγε πῶς ἔγραψε αὐτός τόσο γρήγορα, ἐνῶ δέν παρηκολούθησε τά μαθήματά μου. Εὶδε τό γραπτό του καί ἐξεπλάγη, διότι ῆταν ὅλες οἱ ἀπαντήσεις σωστές. Τόν ἐρώτησε, πῶς ἔγραψες, χωρίς να΄διαβάσεις. Δέν ἔκανα τίποτε, τοῦ ἀπήντησε. Τόν ἐρώτησε πάλι ὁ καθηγητής σέ ποιά ἐκκλησία προσεύχεσαι; Ὁ μαθητής τοῦ ἀπήντησε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. "Συνέχισε νά προσεύχεσαι, τοῦ εὶπε ὁ καθηγητής, σ'αὐτήν τήν Ἐκκλησία, διότι, φαίνεται ὅτι λατρεύεται ἀληθινά ἐκεῖ ὁ Θεός.
ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΒΛΑΣΤΗΜΑΣ.....Κάποια χρονιά τοῦ 1998 ἐπῆρα τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Νικολάου Μύρων Λυκίας τοῦ Θαυματουργοῦ καί τήν μετέφερα στό χωράφι μου. Μιά γυναῖκα κάποια ἡμέρα, πού ἐγώ δέν εῖχα πάει στό χωράφι μου, ἤλθε ἐκεῖ, μαζί μέ ἄλλους ἀνθρώπους καί εῖδε τήν εἰκόνα. Ἄρχισε νά κατακρινει καί περιφρονεῖ τόν εἰκονιζόμενο Ἅγιο, λέγοντας: Ποιός εὶναι αὐτός πού μοιάζει μέ φυλακισμένο; Κοιτάξτε τό πρόσωπό του πῶς εὶναι ἄσχημο! Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, χωρίς νά εὶναι ὀρθόδοξοι τῆς ἔλεγαν: "Μή βλαστημᾶς τόν Ἅγιο τοῦ παπᾶ Σπυρίδωνος..." Ὅμως αὐτή δέν τούς ἄκουγε καί συνέχισε νά σχολιάζει καί ὑβρίζει τόν Ἅγιο. Τό βράδυ ἐπέστρεψε στό σπίτι της καί, κουρασμένη καθώς ὴταν, ξάπλωσε νά ξεκουρασθῆ. Τότε εὶδε στόν ὕπνο της ἕνα Γέροντα, λευκογένειο μά ὡραῖα καί καθαρά ροῦχα. Τήν ἐρώτησε μέ παράπονο: "Γιατί μέ βλαστημᾶς; 'Εκείνη τοῦ ἀπήντησε: "Δέν σέ βλαστημῶ". Ὁ Ἅγιος τῆς εὶπε: Ἐγώ εὶμαι ἐκεῖνος πού κατηγοροῦσες χθές στό χωράφι. Τώρα ὴλθα καί πάλι νά μέ κατηγορήσεις, ὅπως χθές". Τότε ἐκείνη ἡ γυναῖκα γονάτισε μπροστά του καί τοῦ εὶπε: "Συγχώρεσέ με, Ἅγιε, δέν θά σέ κατηγορήσω πάλι". Ὁ Ἅγιος τὴς εὶπε: "Μή μέ κατηγορήσεις πάλι..." καί ἐξαφανίσθηκε ἀπό τόν ὕπνο της. Τό πρωῒ, ὅταν ξύπνησε, ἐπῆγε στόν π. Σπυρίδωνα καί τοῦ ἐζήτησε συγγνώμη. Ἔκτοτε δέν ξαναεῖδε στόν ὕπνο της τόν ἅγιο Νικόλαο.
Ἀπό π. Δαμασκηνό Γρηγοριάτη
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου