Ένα απόγευμα, του οσίου Νίκωνος του Μετανοείτε, μετά τις λατρευτικές εκδηλώσεις στη Λακωνική πρωτεύουσα για τον πολιούχο της, χτύπησε το τηλέφωνο μου και μια τότε άγνωστη και σήμερα αγαπητή φωνή από την άλλη άκρη με ειδοποίησε δια την εκλογή μου εις επίσκοπον. Πάγωσα, βίωσα το αίσθημα του άγνωστου στο έπακρο. Δε θυμάμαι αν ψιθύρισα ένα "να ναι ευλογημένο" ή φαντάστικα ότι απάντησα κάτι ενώ κοιτούσα αποσβολωμένος. Οι ώρες που ακολούθησαν περίεργες. Ένα πράγμα κυριαρχούσε. Ενα τηλέφωνο να χτυπά για ευχές. Ήμουν συνεχώς με ένα τηλέφωνο ανά χείρας.
Λίγα μόλις χρόνια μετά, και το τηλέφωνο δεν πιάνει σήμα. Οι ευχές μείναν στην ιστορία. Τα χέρια μου αποδεσμεύτηκαν από τη συσκευή κι έτσι μπόρεσα να αγκαλιάσω ό,τι αγαπώ. Χθες πέρασα όλη τη μέρα δίνοντας νερό σε παιδιά. Ίσως και προχθές και παραπροχθές. Ελπίζω κι αύριο και μεθαύριο. Εύχομαι να σέρνομαι από τα χρόνια και να κάνω αυτό. Είναι ασύγκριτα πιο οικείο στην αποστολή μας από οτιδήποτε άλλο.