π. Συμεών Κραγιόπουλος
β. Κάθε μέρα νά βάζουμε ἀρχή
"Στήν ἐργασία σας, ὅποια κι ἄν εἶναι, μπορεῖτε νά γίνετε ἅγιοι. Μέ τήν πραότητα, τήν ὑπομονή, τήν ἀγάπη".
Βλέπετε, δέν χρησιμοποιεῖ λέξεις πού σάν νά εἶναι ἐξωκοσμικές, ἄς ποῦμε. Κάθε ἄνθρωπος, ὅπου καί νά εἶναι, χρειάζεται νά εἶναι πράος, ὑπομονετικός, νά ἔχει ἀγάπη. Αὐτές τίς ἁπλές λέξεις ἀναφέρει ἐδῶ.
Νά βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, μέ ἐνθουσιασμό καί ἀγάπη, προσευχή καί σιωπή. Ὄχι νά ἔχετε ἄγχος καί νά σᾶς πονάει τό στῆθος.
Ἁπλά εἶναι τά πράγματα. Ὅλο τό θέμα εἶναι νά προσέξουμε. Δηλαδή, ἄλλο εἶναι, τώρα πού εἴμαστε ἐδῶ, ἁπλῶς νά ἀκοῦμε κάποια λόγια, καί ἀλλο εἶναι πολύ-πολύ συγκεκριμένα νά προσέξουμε. Λέει τώρα ἐδῶ: Νά βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα ἀρχή. Εἴτε εἶσαι στήν Ἀθήνα εἴτε στή Θεσσαλονίκη εἴτε εἶσαι στή δουλειά σου εἴτε εἶσαι στό σπίτι νοικοκυρά εἴτε εἶσαι σέ σχολεῖο, πού ἔχεις εὐθύνη καί γιά ἄλλους, ὅπου καί νά εἶσαι, κάθε μέρα νά ἔχεις τό κουράγιο νά βάζεις νέα ἀρχή.
Σᾶς παρακαλῶ νά τό προσέξουμε πάρα πολύ. Αὐτό πού παθαίνουν μερικοί εῖναι ὄχι ἁπλῶς κακό, ἀλλά θάνατος. "Προσπάθησα, ἀλλά δέν ἔγινε τίποτε. Πῆρα ἔτσι τά πράγματα ὅπως μᾶς λέτε, ἀλλά δέν ἔγινε τίποτε". Ὄχι, ὄχι, αὐτό εἶναι λάθος. Καί ὄταν λέμε κάθε μέρα νά βάζεις ἀρχή, δέν ἐννοοῦμε μόνο κάθε φορά πού σηκώνεσαι τό πρωί, ὄχι, ἀλλά, θά ἔλεγα, ἀνά πᾶσαν στιγμήν νά βάζεις μιά καινούργια ἀρχή. Πιό συγκεκριμένα: ἔχεις μιά ἀθυμία, εἶσαι λίγο ἄκεφος, λίγο στενοχωρημένος. Μήν ἀφήνεις νά εἶσαι ἐπηρεασμένος ἀπό τήν κατάσταση αὐτή. Τήν ἔχεις; Ἐντάξει τήν ἔχεις, ἀλλά τίποτε δέν σέ ἐμποδίζει νά ἀρχίσεις, π.χ., νά λές τήν εὐχή: "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με". Ὅσο αἰσθάνεσαι τήν ἀθυμία, τόσο νά πηγαίνεις στόν Χριστό. Ὁ Χριστός δέν θά σοῦ πεῖ: "Πῶς ἔρχεσαι ἐσύ μέ τήν ἀθυμία σου;" Ὄχι. Ὅπως καί νά εἶσαι, σέ δέχεται. Καί αὐτό πρακτικά ἔχει μεγάλη σημασία. Σέ λίγο θά ξεχαστεῖς, ἀλλά ὄταν τό θυμηθεῖς, πάλι κάνε μιά τέτοια προσπάθεια.
Ἔτσι πρακτικά καί ἀληθινά θά μπορέσει κανείς νά εῖναι συνεχῶς στόν δρόμο αὐτόν τοῦ ἀγιασμοῦ. Ἐξ ὅσων καταλαβαίνω- πιστεύω ὅτι δέν κάνω λάθος- ὅλοι ἤ οἱ περισσότεροι ξεχνιοῦνται. Τούς παρασύρει ἡ στενοχώρια, τό ὅποιο πρόβλημα, ἡ ὄποια δυσκολία καί ξεχνιοῦνται καί δέν κάνουν αὐτό: νά ἀφήνουν τό κακό καί νά πηγαίνουν στό καλό, λέγοντας τήν εὐχή "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με".