«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
247. Τέτοιοι εἶναι οἱ λογισμοί τῆς βλασφημίας: Σάν τίς ἐκρήξεις πετρελαίου ἐνώπιον τῶν ἀκτίνων τοῦ ἡλίου.
248. Τό γεγονός τῆς σωματικῆς ἀγάπης ἀφήνει μία δυναμική ἐντύπωσι σ᾿ ὅλη τήν παρά φύσι ζωή τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι τά ἐννέα δέκατα τοῦ ὑποσυνειδήτου. Ἐδῶ, πράγματι, γιά νά εἰπῶ ἐν συντομίᾳ, δημιουργεῖται μία σύγκρουσις μέ τήν συνείδησι. Ὁ ἠθικός ἔλεγχος «βουλώνει» ἕνα βαρέλι ἀπό δυναμίτιδα, τήν ὁποία δέν ἠμπορεῖ νά ἀρνηθῆ. Μία ὕβρις ἐναντίον τοῦ Θεοῦ ἐξαπλώνεται σ᾿ αὐτό τό βαρέλι. Ἰδού γιατί, ὅταν ὑβρίζουν οἱ ἄνδρες, χρησιμοποιοῦν λόγια -τά ὁποῖα δέν γράφονται- γιά τήν σωματική ἀγάπη. Μέρος αὐτοῦ τοῦ ἐξευτελισμοῦ καί τῆς ἁμαρτίας γι᾿ αὐτή τήν σωματική ἀγάπη, τήν ὁποία αἰσθάνονται στό σῶμα τους, κλονίζει τό ὑποσυνείδητό τους καί ἐξ αἰτίας του προσκρούουν ἐξοργισμένα στόν ἠθικό ἔλεγχο καί στήν ἰδέα τῆς ἀγάπης-τόν Θεό, τόν Ὁποῖον καί ὑβρίζουν. Μία ὕβρις εἶναι μία στιγμή δαιμονικῆς ὀργῆς, μία στιγμή σκοτισμοῦ τοῦ νοῦ -ἔτσι πληρώνει ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως τήν ἀπροσεξία καί ἀδιαφορία τοῦ ἀνθρώπου.
Ἑπομένως, οἱ ὕβρεις ἀποδεικνύουν ὅτι αὐτή ἡ σωματική ἀγάπη ἦτο κλειδωμένη μέσα σέ μία κατάρα, σέ μία ἐντροπή καί σέ μία ἀναγκαιότητα. Τό κάθε τι σχηματίζεται μέ σύμβολα καί κατεβαίνει στό σκοτάδι τοῦ ὑποσυνειδήτου. Ὁπότε, ὅταν μερικοί ἔχοντας ἀδύνατο συνειδησιακό ἔλεγχο -καταλαβαίνετε γενετικά τήν ἀδυναμία αὐτή- ἐξέρχεται ὁρμητικά ἀπό κάποια περίστασι συμφόρησι τοῦ αἵματος καί χολή στόν ἐγκέφαλο, ὁπότε σκοτίζεται ἡ συνείδησις καί ἀρχίζουν οἱ ριπές τῶν ὕβρεων.
249. Μερικοί ὑβρίζουν τόν Θεό κατά πρόσωπο. Ἄλλοι Τόν ὑβρίζουν, ὅταν προσεύχωνται. Ἡ κατάστασις εἶναι φοβερή γι᾿ αὐτούς πού πάσχουν ἀπ᾿ αὐτή τήν ἀδυναμία. Αὐτή ἔρχεται, ὅσο ἠμπορεῖ νά φανῆ, ἀπό τό βάρος τῆς κληρονομικότητος, ἀπό τό γεγονός τῆς ἐξαντλήσεως, ἐξ ἀκοῆς ἀπό ἄλλους πού ὑβρίζουν, ἀπό τό περιεχόμενο τῆς μνήμης συνειδητά ἤ ὑποσυνείδητα, μ᾿ ἕνα μηχανισμό ἐμφανίσεως ἀκαθάρτων μορφῶν, ἀκόμη καί γιά τά Ἱερά τῆς Ἐκκλησίας μας πράγματα, ἐπίσης γιά τά ἀνόσια καί ἀσεβῆ, τά ὁποῖα ἐρεθίζουν τίς ὁρμόνες ἤ τελικά μέσῳ τοῦ μηχανισμοῦ τῆς ἀντιθέσεως.
250. Οἱ ὕβρεις ἔχουν τήν ἴδια καταγωγή μέ τίς βλασφημίες· μόνον ὅτι μερικές γίνονται μέ τήν συγκατάθεσι τοῦ νοῦ καί ἄλλες ἐλέγχονται ἀπό τόν νοῦ. Γι᾿ αὐτό ἡ ἐνοχή τῶν δευτέρων εἶναι ἀσυγκρίτως πολύ μικρή ἀπό τίς πρῶτες. Οἱ βλασφημίες ἀποδεικνύουν μία ἐνοχή παλαιότερη καί ὄχι τωρινή. Εἶναι μία τυραννία, ἡ ὁποία ὅμως δέν ὁδηγεῖ στήν τρέλλα, ὅπως φοβοῦνται οἱ περισσότεροι. Ἡ ὕβρις ὅμως ἀποδεικνύει τό ἀντίστοιχο ὅτι τουλάχιστον ἐκείνη τήν στιγμή, εἶναι μία ἀνευθυνότης, συνεπῶς μία ἀνισορροπία στήν γενετική του κατασκευή, στό ἀνήθικο περιβάλλον, στό ἔργο τῆς λογοκρισίας καί στό νευρικό σύστημα. Οἱ φυλακές ἀνοίγουν τίς πῦλες τους νά τόν δεχθοῦν μέσα στήν ἀγκαλιά τους, ἐάν δέν ἐπιστρατευθῆ πολλή προσοχή ἀπό τήν ἀρχή.
Λοιπόν, καλλίτερα μία προσευχή γι᾿ αὐτόν πού ὑβρίζει, παρά μία παρατήρησι, πού σχεδόν πάντοτε δέν ὠφελεῖ.
ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (+1910-1989) «ΜΕΓΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΣ ΨΥΧΩΝ», ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΣΟΦΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ ΣΕ 500 ΚΕΦΑΛΑΙΑ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης.