«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
204. Γιά ἐμᾶς ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς καί τῆς ἱστορίας· τό στήριγμά της στούς πειρασμούς καί στίς φουρτοῦνες διά μέσου τῶν αἰώνων. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό πρότυπό μας, ἡ αὐθεντικότητά μας, ἀλλά περισσότερο ἀπ᾿ αὐτά ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Φίλος μας, ὁ μοναδικός μας Φίλος, ὁ Ὁποῖος παραμένει πιστός καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Καί ἀκόμη: Εἶναι ἡ Ἁγία Κοινωνία μας. Εἶναι ἡ μεταφυσική μας πεῖνα.
205. Ὁ Ἰησοῦς διαμορφώνει μέσα μας τόν πνευματικό ἄνθρωπο. Ὁ Ἰησοῦς ἐνσωματώθηκε στήν ἀνθρώπινη φύσι μας καί γι᾿ αὐτό εἶναι πάντοτε ζωντανός. Ἔρχεται σάν ὑπέρτατη φύσις καί εἶναι ζῶν ἀνάμεσά μας, σάν φύσις ὑπέρτατη πού ἔχει τήν δυνατότητα τῆς ἀτελειώτου τελειότητος.
«Δέν γνωρίζετε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἀνάμεσά σας; Ἐκτός καί εἶσθε χριστιανοί ἄξιοι ἀποδοκιμασίας» (Πρβλ.Β΄Κορ.13,5). Δέν ζῶ πλέον ἐγώ, ἀλλά ζῆ ὁ Χριστός μέσα μου. Γιά ἐσᾶς, παιδιά μου ζῶ τούς πόνους καί τίς ὠδίνες μιᾶς μητέρας, μέχρις ὅτου μορφωθῆ ὁ Χριστός μέσα σας» (Πρβλ.Γαλ.4,19). Συνεπῶς, ὅπως λέγει ὁ Κλήμης Ἀλεξανδρείας: «Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος καί ἀπ᾿ αὐτόν τόν ἄνθρωπο νά μάθη πῶς μπορεῖ νά γίνη ὁ ἄνθρωπος Θεός». Αὐτός εἶναι ὁ νέος ἄνθρωπος, ἡ νέα κτίσις, ὁ ἄνωθεν γεννημένος ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος Ἰησοῦς μέ τήν ἀνταύγεια τῆς αἰωνιότητος, μωλωπισμένος στήν ἐξωτερική του μορφή καί ἁπλός σ᾿ ὅλη τήν ὕπαρξί Του. Ἐπειδή ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ οὐρανοῦ καί συνενώθηκε μέ τήν θεία καί ἡ ἀνθρώπινη φύσις του, γι᾿ αὐτό Αὐτός ἐπιβάλλεται σ᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί σ᾿ ὅλους τούς αἰῶνες, τόσο πολύ, ὅσο θά ἤθελε νά τούς ἑνώση καί σώση ὅλους κάτω ἀπό τήν δική του πατρική ἀγκάλη.
Ὁ Ἰησοῦς ζητεῖ ἀπό τήν ἱστορία τήν ἀπόφασι τῆς ὑπάρξεώς Του. Ἀλλά ἡ ἱστορία ἀποδείχθηκε ἀδύνατη ἀπό τίς πρῶτες κιόλας ἡμέρες της. Ἔτσι παρέμεινε καί ἀκόμη παραμένει. Μέ τό γεγονός ὅτι ὁ Ἰησοῦς συνυφάνθηκε τρόπον τινά μέ τόν ἀνθρώπινο προορισμό, καί μέ τό γεγονός ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ἀποφασίση τί θά κάνη μέ τόν Ἰησοῦ, ἐξηγεῖται γιατί ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τόσο ταραγμένη καί ἡ αἰωνιότης του ἀκροβολισμένη καί δαγκωμένη ἀπό τά φίδια τῶν εἰδώλων καί τῶν αἱρετικῶν. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί γιά τόν Ἰησοῦ οἱ ἄνθρωποι ἀγαπήθηκαν καί μισήθηκαν, κατασφάχθηκαν, διότι ἐγνώριζαν τίς ἀκρότητες τοῦ πάθους καί τῆς θυσίας. Ἀπ᾿ Αὐτόν κρέμεται ἡ ρόδα τῆς συνειδήσεως, τοῦ ὡραίου καί τῆς πλάνης. Αὐτός εἶναι ἡ ἐσωτερική δύναμις, τήν ὁποία ἡ δύναμις τῶν αἰώνων δέν ἠμπόρεσε νά καταβάλλη. Ἡ ἐνθύμησίς Του προέρχεται ἀπό τήν πανταχοῦ παρουσία Του, ἀπό τούς τοίχους τῶν ἐκκλησιῶν καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν σχολῶν, ἀπό τίς κορυφές τῶν καμπαναριῶν, ἀπό ὅλους τούς δρόμους, ὅπου ὑπάρχουν προσκυνητάρια, ἀπό τίς κορυφές τῶν κρεββατιῶν, ὅπου κρέμονται εἰκόνες Του καί ἀπό τά μνήματα τῶν Χριστιανῶν μας. Καταστρέψτε τά παράθυρα μιᾶς ἐκκλησίας, ἁρπάξετε τίς εἰκόνες τοῦ Βήματος καί τοῦ κυρίως ναοῦ! Ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ συνεχίζεται νά ὑπάρχη στά μουσεῖα καί στίς βιβλιοθῆκες. Βάλτε φωτιά στά ἱερατικά βιβλία, στά Ὡρολόγια, στά Προσευχητάρια. Θά σᾶς ἀποκαλυφθῆ ὁ Ἴδιος καί ὅλα τά λόγια Του στά λογοτεχνικά βιβλία, ἀκόμη καί αὐτοί πού Τόν βλασφημοῦν, δέν κάνουν τίποτε ἄλλο, ἀπό τό νά Τόν ὁμολογοῦν, χωρίς νά ἐπιθυμοῦν τήν παρουσία Του.
Ὁ ἀντίλαλος ὅλων τῶν Ρωμαίων, ἐξουσιαστῶν ὅλου τοῦ τότε κόσμου, ἔπαυσε κάποτε καί ποιός σκέπτεται νά πεθάνη γιά τήν φήμη τῶν ἀποθανόντων; Τριγύρω τους γινόταν μεγάλη φασαρία ἀπό πολλούς, ὅπως καί γύρω ἀπό τόν Ἰησοῦ· ἀλλά μετά ἀπό χιλιάδες χρόνια, μόνο πέριξ τοῦ Ἰησοῦ, ἐναποθέτουν οἱ ἄνθρωποι τό πρόβλημά τους καί σήμερα, προσφέρουν τήν ζωή τους μέχρι θανάτου, ὅπως ἐκεῖνες τίς πρῶτες ἡμέρες.
Καί σήμερα, ὅπως καί τήν ἡμέρα τῆς Γεννήσεώς Του, μερικοί Τόν ἀγαποῦν καί ἄλλοι Τόν μισοῦν. Οἱ ἄνθρωποι ἀσκοῦνται οἱ ἴδιοι σ᾿ ἕνα πάθος γιά τό Πάθος Του, ἐνῶ ἄλλοι σ᾿ ἕνα πάθος γιά τήν ἀγάπη Του. Μερικοί εἶναι στόν δρόμο συναντήσεως μέ τόν Ἰησοῦ, ἐνῶ ἄλλοι ζοῦν χωρίς προορισμό, χωρίς νόημα. Συνεπῶς, ἐάν ἡ ἐρώτησις: Ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς; Διαδόθηκε στούς αἰῶνες καί ζητεῖ ἀπό τήν κάθε ἀνθρώπινη γενεά μία σταθερή ἀπάντησι, ἐμεῖς δέν ἠμποροῦμε ν᾿ ἀπαντήσουμε παρά μόνο μέ μία φωνή μέ τόν Πατέρα καί μέ τούς ἀγγέλους, μέ μία στεντορεία φωνή δύο χιλιάδων χρόνων Χριστιανισμοῦ: «Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου». Ὁ παντοτεινός χαιρετισμός τοῦ κάθε Θωμᾶ, ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἀμφιβολία γιά τήν θεία βεβαιότητα.
Ἐάν κάποιος ἔφθασε στήν βεβαιότητα αὐτή καί μπορεῖ νά τήν καλύψη μέ τήν ζωή του, σέ ἐκείνη γεννήθηκε ὁ Χριστός. Ἡ γέννησις τοῦ Χριστοῦ ἄνοιξε τήν Ὁδό τῆς αἰωνιότητος, ἐνῶ ἀκόμη ἦτό ὁ Ἴδιος στήν ζωή αὐτή. Μέ τόν Ἰησοῦ ἐξηγεῖται ὁ σκοπός τοῦ ἀνθρώπου καί ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου.
Ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς; Ἐρώτησε ὁ Ἡρώδης τούς τρεῖς μάγους καί, ἀφοῦ ἔμαθε, ποιός εἶναι, ἑτοιμάσθηκε νά Τόν τιμωρήση διά θανάτου, πιστεύοντας ὅτι, σκοτώνοντας τίς 14.000 νήπια, θά εἶναι μέσα καί τό Βρέφος Ἰησοῦς. Ἐρωτήθηκε καί ὁ Ἡρώδης ὁ Τετράρχης, ὁ ὁποῖος ἀκούοντας ὅλα, ὅσα ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, δέν κατανόησε ποιός εἶναι γιά νά πιστεύση σ᾿ Αὐτόν.
Ἐρωτοῦσαν οἱ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι, διότι ἐσκανδαλίζοντο ἀπό τούς λόγους μέ τούς ὁποίους ὁ Ἰησοῦς τούς ἀπεστόμωνε. Καί ἐρωτοῦσαν: Ποιός εἶναι Αὐτός πού μπορεῖ νά συγχωρῆ ἁμαρτίες;
Ἐρωτήθηκαν ἀπό τόν Ἰησοῦ καί οἱ Ἀπόστολοι ποιός εἶναι Αὐτός πού ἀκολουθοῦν γιά νά λάβουν τήν ἀπάντησι ἀπ᾿ Αὐτόν πού τόν ὑπακούουν οἱ ἀέρες καί ἡ θάλασσα.
Καί ἐρωτήθηκε μιά ὁλόκληρη σειρά ἀπό ἔκθαμβους ἀνθρώπους.
Ἐρωτήθηκε ἡ ἀνθρώπινη ἐξουσία.
Ἐρωτήθηκε ὅλη ἡ ἀλαζονεία τοῦ νοῦ τῶν ἀνθρώπων.
Ἐρωτήθηκε ὅλη ἡ ἀπιστία.
Ὅλοι αὐτοί Τόν ἐξεδίωξαν, Τόν ἐτιμώρησαν καί Τόν ἐθανάτωσαν καί αὐτό συμβαίνει πάντοτε στήν ἱστορία. Ποιός εἶναι γιά ἐμᾶς ὁ Ἰησοῦς;
Τούς συγχρόνους ἀνθρώπους τοῦ Ἰησοῦ τούς κατανοοῦμε ὅτι ἦτο δύσκολο νά Τόν πιστεύσουν γιά Θεό. Ἀλλά, μετά τήν ἀπόδειξι τῆς Ἀναστάσεώς Του, μετά τήν ἀπόδειξι τῆς θεότητός Του, μετά τήν ὑπερφυσική ἐμφάνισι τῆς φύσεώς Του, διά τῆς διαρρήξεως τῶν κλειδωμένων θυρῶν, ἡ μετά πολλῶν ἀνθρώπων ἐπικοινωνία Του, μετά τήν Ἀνάστασί Του, ὅπως μᾶς ἀφηγοῦνται οἱ Ἀπόστολοι καί ἄλλοι διά μέσου τῶν αἰώνων, δέν θά πρέπει πλέον νά μένουμε χωρίς ἀπάντησι.
Οἱ θεολογικές ἀπαντήσεις εἶναι ἐπιστήμη.
Ἀλλά ἐδῶ, γιά ἐμᾶς, ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό νόημα τῆς ζωῆς μας καί στούς πειρασμούς καί στίς δοκιμασίες μας. Εἶναι τό πρωτότυπό μας, ὁ αὐθεντικός μας ἄνθρωπος μέ ἑνωμένη μαζί Του τήν θεότητά Του.
Ὁ Βασιλεύς ὁ Ἴδιος γίνεται ὑπηρέτης σ᾿ αὐτούς πού Τόν ἐπερίμεναν μέ ὅλη τήν ὕπαρξί τους. Ὁπότε αὐτός εἶναι ὁ Ἰησοῦς: Ὁ λειτουργός Βασιλεύς τοῦ ἀνθρωπίνου προορισμοῦ. Ὁ Ἰησοῦς ἐπανέφερε τόν σκοπό τῆς ὑπάρξεώς μας πάλι στήν Χώρα τῆς Ἐδέμ, πρό τῆς πτώσεώς μας.
Τότε θά ἀναπαυθῆ ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἀγωνία καί ταραχή της.
Μέχρις ἑνός βαθμοῦ ἡσυχάζει ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί μέχρι τότε: ἄς γνωρίζουμε αὐτά μέ ἀκρίβεια.
Ἰδού μία λαμπάδα (ἡ μερική γνῶσις τοῦ Ἰησοῦ) μέχρις ὅτου ἔλθη τό Φῶς.
ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (+1910-1989) «ΜΕΓΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΣ ΨΥΧΩΝ», ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΣΟΦΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ ΣΕ 500 ΚΕΦΑΛΑΙΑ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης.