«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Εἶσθε γιά μᾶς, Πανόσιοι, οἱ μεγάλοι Ἀδελφοί μας
οἱ παλαιοί οἰκήτορες, κτήτορες τῶν Μονῶν μας.
Εἶσθε ψυχῶν μας κάτοπτρα, ἀσκήσεως οἱ δρόμοι
Εἶσθε τοῦ Πνεύματος Χριστοῦ οἱ εὔηχες κιθάρες
πού ψάλλετε διηνεκῶς τό μέλος τῆς ἀγάπης.
ὡς κορυφαίας ἀρετῆς χρηστότητος τῷ βίῳ.
Ἰδού τό νέφος, Ἀδελφοί, Ὁσίων καί Μαρτύρων,
τῶν ἀσκητῶν, σπηλαιωτῶν, ἀζύγων καί μιγάδων.
Δεῦρο ψυχή μου, ἄσπασαι τάς χεῖρας τῶν Ἁγίων
καί λάβε τήν βοήθειαν αὐτούς ν᾿ ἀκολουθήσης
Ἦσαν κι αὐτοί ὡς καί ἐσύ, ἄνθρωποι καί μέ πάθη,
ὅμως ἰδού ποῦ ἔφθασαν εἰς μετανοίας βάθη!
Καί τόν Χριστόν ἠγάπησαν, ἐμίσησαν τόν κόσμον,
ἐνηγκαλίσθησαν θερμῶς, ταπείνωσιν τήν θείαν
τήν προσευχήν ἀναπνοήν ἔκαμαν τήν ζωήν των
καί ἐδοξάσθησαν λαμπρῶς μετά τῶν Ἀσωμάτων.
Ἀγάπα τό κελλάκι σου, μελέτην τήν ἁγίαν,
καί ταπεινώσου καρδιακῶς, προσεύχου μετά φόβου.
Μνήσθητι τοῦ θεόφρονος, πρώτου Κοινοβιάτου,
Ἀθανασίου τοῦ κλεινοῦ, τοῦ κτήτορος τῆς Λαύρας.
Ἐκεῖνος εἶναι ἀρχηγός Ἁγιορειτῶν Πατέρων
ἔχει μεγίστην πρός Χριστόν, ὄντως τήν παρρησίαν.
Μνήσθητι ὅλου τοῦ χοροῦ, Ἁγιορειτῶν Ὁσίων,
οἵτινες εὐηρέστησαν διά βιοτῆς ἁγίας
τόν Ζωοδότην Κύριον, ἁπάντων Φωτοδότην.
Ὄντως σκιρτᾶ τό πνεῦμα μου ἀγάλλεται ἡ ψυχή μου,
καθ᾿ ὅσον ἔχω ἀκραιφνεῖς δασκάλους τῆς ζωῆς μου,
οἵτινες μέχρι σήμερον κρατοῦν ὡς ἁλυσίδα
τάς παραδόσεις παλαιάς, Κανόνας καί διατάξεις
καί πρός ἡμᾶς προσφέρουσι αὐτῶν ἀνδραγαθίας.
Ἔχεις, Ψυχή μου, νά τραφῆς ἐκ διδαχῶν ἀρίστων
Πατέρων τῶν τοῦ Ἄθωνος, λύχνων τῆς μετανοίας.
Πάρε αὐτῶν τά βήματα, μιμήσου τούτων πράξεις
καί πρός τά ὕψη ἄνελθε ἐν θείᾳ ταπεινώσει.
Ὁ μέν θά δώση πρός ἐσέ ὑπόδειγμα τό πένθος,
ἕτερος τό ἀνύστακτον ἐν προσευχαῖς ὁσίαις,
ὁ ἄλλος τήν μετάνοιαν, ἄλλος φιλοξενίαν
ἄλλος ποικίλας χάριτας καί ἕτερος ὁμοίως.
Τούτων τούς βίους διάβαζε, ζήτησε τάς εὐχάς των
καί ὅσον σοῦ εἶναι δυνατόν, πάρε τά βήματά των.
Αὐτοί ἐξόχως θά χαροῦν, θά σέ ποδηγετήσουν,
θά σέ αἰσθάνωνται γνωστόν, φίλον καί ἀδελφόν των.
Σκέψου ἐδῶ πού κατοικεῖς, πόσοι πρίν ἀπό σένα
ἅγιοι ὄντως μοναχοί, πολέμησαν ἀνδρείως
καί τάς παγίδας ἔλυσαν σατάν τοῦ παμμηχάνου;
Σκέψου πώς θἄρθη ἡ ὥρα σου, τόν κόσμον νά ἀφήσης
κι ἀλλοίμονον ἄν ἔζησες ἐδῶ ἐν ἀμελείᾳ.
Πῶς θά μπορέσης νά ἰδῆς τά θεῖα πρόσωπά των,
τόν πλοῦτον χαρισμάτων των, ἅτινα θά σέ κρίνουν;
Ὁσάκις τούτους σκέπτομαι, βυθίζομαι εἰς πένθος,
κινῶ ἐμπόνως κεφαλήν καί ἀλλοίμονόν μου λέγω.
Τά χρόνια μου ἐπέρασαν, τροχάδην ὁδηγοῦμαι
εἰς κρίσιν τήν ἀνείκαστον, Χριστοῦ τοῦ ἀδεκάστου,
ἀλλά χωρίς τό ἔνδυμα τοῦ γάμου, ὅπως λέγει
τό Θεῖον Εὐαγγέλιον, διά τούς καταδίκους.
Πατέρες πανοικτίρμονες, Κλεΐσματα τοῦ Ἄθω
καί μοναστῶν ὑπογραμμοί καί φαεινοί φωστῆρες,
ἔλθετε ταῖς πρεσβείαις σας ψυχήν μου τήν ἀθλίαν
νά τήν καθοδηγήσετε, δοῦλος Θεοῦ ὑπάρχω,
καί διά τάς ἁμαρτίας μου μή φύγετε μακράν μου.
Θέλω κι ἐγώ ν᾿ ἀπαλλαγῶ ἐκ τοῦ ἐμοῦ φορτίου
τῶν πονηρῶν μου λογισμῶν καί τῶν αἰσχρῶν μου ἔργων.
Διώξατε τήν ἀμέλειαν ἐμοῦ καί φιλαυτίαν
καί δώσατε εἰς τήν ψυχήν μετάνοιαν τελείαν.
Τόν νοῦν καί τήν καρδίαν μου φωτίσατε πλουσίως
νά διακρίνω τ᾿ ἀγαθό καί τοῦ σατᾶν παγίδας.
Ἐν ὥρᾳ τοῦ θανάτου μου, παρέστητε πλησίον
καί τήν ψυχήν μου λάβετε, μή μέ ἀφῆστε μόνον.
Δέν εἶμαι ἄξιος ἐγώ νά εὑρίσκωμαι κοντά σας,
τουλάχιστον σέ μιά γωνιά, κι ἄς εἶμαι τελευταῖος.
Θερμῶς καί πάλιν σᾶς ζητῶ, πρεσβεύσατε τῷ Κτίστῃ
ἐμοῦ καί πάντων Ἀδελφῶν, μάλιστα Γέροντός μου
Ψυχάς καλῶς φυλάξατε, αὐξήσατε τόν πόθον
καί εἰς θανήν τήν τρομεράν ἔλθετε ἀρωγοί μας. Ἀμήν.
Μ.Δ.Γ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου