«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Θέλων ὁ Παντοδύναμος ἡμᾶς διά νά διδάξη
ὅτι χωρίς τήν Χάριν Του, τήν ζωοποιόν καί θείαν
εἰς τόν Νυμφῶνα Του κανείς δέν ἠμπορεῖ νά ἔμβη
Πέντε μωρές ἐζήτησαν νά ἔμβουν στόν Νυμφῶνα,
μή ἔχουσαι τό ἔλεος εἰς τάς αὐτῶν λαμπάδας
καί ἤκουσαν ἐκ στόματος, Χριστοῦ τοῦ Παντογνώστου:
"Πηγαίνετε, ἀπέλθετε,...Ἐγώ δέν σᾶς γνωρίζω".
Καί ποιός γνωρίζει ἄρα γε, ἄν κι ἐγώ δέν ἀκούσω
ἐν ὥρᾳ τοῦ θανάτου μου ἀπόφασι τήν ἴδια;
Πάντες Χριστοῦ οἱ Ἅγιοι ἔθεσαν στήν ζωήν των
ἕνα σκοπόν μοναδικόν, τό πῶς θά ἀποκτήσουν
καθαρτικήν, ἁγιαστικήν τοῦ Πνεύματος τήν Χάριν,
καί διά ταύτης ὥδευσαν ὁδόν τοῦ Παραδείσου.
Καί τί θά πράξ᾿ ὁ δυστυχής ταύτην νά ἀποκτήσω
διά νά μή κλείσουν δι᾿ἐμέ οἱ πύλες Παραδείσου;
Δέν ἐπαρκεῖ τό ἀκραιφνές Πίστεως Ὀρθοδόξου,
χρειάζεται καί πρακτικῶς ταύτην νά ἀποδείξω.
Καί ἔργα δι᾿ ἅ χαίρεται ὁ Πάνσοφος Δεσπότης
εἶναι φρονῶ, ἡ μετάνοια, ἡ προσευχή, ἡ ἀγάπη,
ἡ ἀληθινή ταπείνωσις, ἡ ἐλεημοσύνη
ἡ ὑπομονή, ὑπακοή σέ ἅγιο Πατέρα
καί κάθε συμπαράστασις εἰς ἐνδεεῖς κι ἀρρώστους.
Χριστέ μου, πᾶσα ἀρετή εἶναι δικό Σου δῶρο
καί κάθ᾿ οὐράνια διδαχή εἶναι τοῦ Πνεύματός Σου.
Χωρίς τήν Σήν βοήθειαν, τόν φωτισμόν, τήν σκέπην
ἀδυνατῶ ὁλοσχερῶς τήν Χάριν Σου νά λάβω.
Βοήθησέ με στήν ἀρχή νά κατακρίνω μόνον
καί ἐκδικάζω ἐμαυτόν διά πᾶσαν μου κακίαν.
Ὅλους τούς ἄλλους ἀδελφούς καί ἅπαντα τόν κόσμον
νά συγχωρῶ, δικαιολογῶ, ψηλά νά ἀνεβάζω
καί μέσα στήν καρδία μου ὅλους νά ἀγκαλιάζω.
Νά στέκωμαι σάν κέρβερος μέ τό σπαθί στό χέρι
διά νά πατάξω τόν ἐχθρό πού μέσα μου ἐνσπείρει
λόγους τῆς κατακρίσεως δι᾿ ἄλλους ἀδελφούς μου.
Τότε νά λέγω μέ θυμό στήν ἄθλια ὕπαρξίν μου:
"Κλεῖσε τό στόμα σου αἰσχρέ, δοῦλε τῆς ἁμαρτίας,
δέν ἔχεις χρόνον νά ἰδῆς δικές σου ἀνομίες;
Ἔχεις μεγάλο ἐγωϊσμό δι᾿ αὐτό καί ὑποφέρης
καί ἀδελφούς σου ἀναιδῶς δικάζεις καί ὑβρίζεις.
Διά ὅλα ἐσύ τά θέματα εἶσαι ὁ πάντων φταίχτης
δέν ἔχεις τήν ταπείνωσι, ὑπομονήν ἁγίαν
δέν ἔχεις ἴχνος στήν ψυχή, ἀγάπη καί συμπόνια,
γι᾿ αὐτό καί δέν προσεύχεσαι διά τόν συνάνθρωπόν σου.
Ὅταν τόν βρίζης, τόν μισεῖς, εἶναι ὡσάν νά λέγης:
"Ἐγώ πολύ καλλίτερα θἄκαμα αὐτό τό ἔργο,
ἐγώ δέν εἶμαι σάν ἐσέ, δέν εἶμαι ᾿γώ σκουλήκι,
ἔχω ἀξιοπρέπεια, δόξα, τιμή καί πλούτη".
Μά, ὅταν λέγης, ὦ Ψυχή, ἐγώ κι ἐγώ κι ἐγώ εἶμαι...
δέν σκέπτεσαι πώς φούσκωσες ἀπ᾿ τόν ἐγωϊσμόν σου;
Καί μέσα στόν ἐγωϊσμόν, Χάρις Θεοῦ ἐκλείπει,
διότι μᾶς εἶπεν ὁ Χριστός, μισεῖ ὑπερηφάνους
καί εἰς τήν κόλασιν πυρός ἔχουν νά κατοικήσουν;
Χωρίς λοιπόν κατάκρισιν καί τήν αὐτομεμψίαν,
τῆς παναθλίας μου ψυχῆς μηδόλως θά ἠμπορέσω
νά αἰσθανθῶ τήν Χάριν Σου, παμφίλτατε, Χριστέ μου.
Ὡς χειμαρρώδη ρεύματα ἡ Χάρις Σου, Χριστέ μου,
τρέχει στήν Ἐκκλησίαν Σου, διά τῶν Μυστηρίων.
Αὐτή ἡ θεία δύναμις ἀόρατος στά μάτια,
ἀλλ᾿ αἰσθητή καί ἄφθονος στῶν εὐσεβῶν τά στήθη
εἶναι ἡ πολυποίκιλος ἀγάπη τοῦ Δεσπότου,
ὅστις ἐκχέει δαψιλῶς χρηστότητος τά δῶρα,
εἰς ὅσους μετά πίστεως καί διαγωγῆς ἀρίστης
διάγουσι τόν βίον των ἐν τούτῳ τῶ αἰῶνι.
Πάντες ἡμεῖς, ὦ ἀδελφοί, ἀνάπαυσιν ζητοῦμεν,
εἰς Παραδείσου τάς μονάς, μετά τόν θάνατόν μας.
ὅμως σκεφθῆτε σοβαρά, ἔχομεν Θείαν Χάριν;
Ἔχομεν τήν κατάκρισιν μόνον δι᾿ ἑαυτόν μας;
Ἔχομεν τήν συναίσθησιν ὅτ᾿ εἴμεθα ἀχρεῖοι,
ἐλεεινοί, τρισάθλιοι καί ἄξιοι καταδίκης;
Θρηνοῦμεν διά τάς πράξεις μας ἤ ὅμως ἀναισθήτως
προσθέτομεν εἰς τήν ψυχήν βαρύτερον φορτίον;
Τρέχομεν ν᾿ ἀπαλείψωμεν εἰς ἅγιον Πατέρα
ὅ,τι μᾶς ἐπεσσώρευσε τοῦ κόσμου ἡ κακία
στήν παναθλίαν μας ψυχήν, λόγῳ ἀδιαφορίας;
Λαμβάνομεν ἐπαισθητῶς Χριστοῦ τά Θεῖα Δῶρα
καί συνεχῶς προσέχομεν τούς μολυσμούς σαρκός μας;
Ἔχομεν στήν καρδίαν μας δι᾿ ὅλους καλωσύνην
καί διατηροῦμεν ἀγαθούς τούς λογισμούς δι᾿ ἄλλους;
Ἀλλοίμονον ἄν πάντοτε μέσα εἰς τήν καρδιάν μας
ἀλλά καί μέ τά ἔργα μας, ἰδίως μέ τό στόμα
ὑβρίζομεν, δικάζομεν τόν κάθε ἀδελφόν μας,
ἔστω καί νά ἡμάρτησε ἐμπρός εἰς ὀφθαλμόν μας.
Ἴσως θελήσει ὁ Θεός κι ἐμεῖς νά πειρασθοῦμε
καί ἁμαρτίες βδελυρές, χειρότερες τῶν ἄλλων
νά πράξωμεν διά νἄβρωμεν ταπείνωσιν ἁγίαν
κι ἔκτοτε τήν κατάκρισιν καί τήν αὐτομεμψίαν
νά ἔχωμεν παντοτεινά στόν ἄθλιο ἑαυτό μας.
Χωρίς τήν ἀνακαίνισιν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου,
ἥτις ἐπιτυγχάνεται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας,
ἀδύνατον νά πάρωμεν τήν Χάριν τοῦ Χριστοῦ μας
κι ἀνωφελῶς θά κλαύσωμεν μετά τόν θάνατόν μας.
Πολύ δικαίως κι ὁ Χριστός ἔχει νά μᾶς ρωτήση:
"Πῶς ἦλθες κατενώπιον Ἐμοῦ, χωρίς τήν Χάριν,
χωρίς τήν πίστιν ζέουσαν, χωρίς τάς ἀρετάς Μου;
Καί πῶς ζητεῖς πεισματικῶς ἐνταῦθα νά εἰσέλθης,
ἐφ᾿ ὅσον ἐστερήθηκες τῆς Χάριτός Μου κάλλος;
Ἐφ᾿ ὅσον δέν ἐχώρησες μέσα εἰς τήν καρδιά σου
τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς, ὅλους τούς πονεμένους,
δι᾿ αὐτούς δέν προσευχήθηκες, δέν ἔκλαυσες μαζί τους,
δέν ἔδωσες, εἰ δυνατόν, κάποια βοήθειάν σου
διά ν᾿ ἀποδείξης πρακτικῶς στοργήν ἐκ τῆς καρδιᾶς σου,
πῶς ἦλθες καί τήν θύραν Μου, κτυπᾶς νά σοῦ ἀνοίξω;
Δέν σέ γνωρίζω, ἀδελφέ, δέν εἶσαι σύ δικός Μου,
δέν ὁμοιάζουν παντελῶς μέ τά δικά Μου ἔργα,
τά ἔργα σου πού ἔπραξες στήν ψεύτικη ζωήν σου.
Ἐσύ δέν ἐσυγχώρησες τά πταίσματα τῶν ἄλλων
καί πῶς ζητεῖς συγχώρησι νά λάβης ἀπό Μένα;
Ἐσύ μέ περιφρόνησες, δέν ἦλθες στόν ναόν Μου,
δέν ἔσκυψες γονατιστός νά λάβης τόν Σταυρόν Μου,
νά ἑνωθῆς πνευματικῶς διά τῶν Μυστηρίων
καί ἅπαντας τούς ἀδελφούς νά νοιώθης ἀδελφούς σου.
Φῦγε διά πάντα ἀπ᾿ ἐμοῦ, πρώτη φορά σέ βλέπω
εἶναι διά τέκνα ὑπακοῆς, ὁ τόπος ὁ δικός Μου".
Λυπήσου με, Φιλάνθρωπε, καί προετοίμασέ με
καί δέξαι με στόν Οἶκον Σου, ὡς ἔσχατον Σου δοῦλον. Ἀμήν
Μ.Δ.Γ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου