Γράφει ὁ π. Nikola S. Škorić,
Πρωθιερεὺς- σταυροφόρος, συνταξιοῦχος καθηγητὴς Ἱερατικῆς Σχολῆς
Ὡς ἱερέας καὶ πρώην καθηγητὴς Ἱερατικῆς Σχολῆς στὸ μοναστήρι Krka (Κροατία), καὶ σύμφωνα μὲ τὸν ὅρκο τοῦ ἱερέα, χάρηκα μὲ τὴν ΕΚΚΛΗΣΗ τοῦ «Κέντρου Προστασίας τῆς Χριστιανικῆς Ταυτότητας» στὸ Βελιγράδι, ποὺ ἀπευθύνεται στὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Θεόφιλο Γ ΄, ἐπειδὴ στάλθηκε στὴ σωστὴ διεύθυνση.
Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων δὲν ἔγινε, ὅπως οἱ ἐπίσκοποι Παλαιᾶς καὶ Νέας Ρώμης, ὡς ἀνώτερος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἱερουσαλήμ, ποὺ βασίζεται στὴν αὐτοκρατορικὴ πρωτεύουσα. Ὁ Χριστὸς κήρυξε, ὑπέφερε, σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε στὴν Ἱερουσαλήμ. «Παρήγγειλεν αὐτοῖς (δηλ. ἀποστόλοις) ἀπὸ Ἱεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός…» (Πράξεις Ἀποστόλων 1:4). Τοὺς εἶπε: «Λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ὑμᾶς, καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε Ἱερουσαλήμ…καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξεις Ἀποστόλων 1:8).
Στὴν Ἱερουσαλήμ, «εἰς τὸ ὑπερῷον» (Πράξεις Ἀποστόλων 1:13), ἐπραγματοποιήθη ἡ πρώτη συνάντηση προσευχῆς τῶν ἀποστόλων καὶ τοῦ λαοῦ, ποὺ τὸ σύνολον «ἐπὶ τὸ αὐτὸ ὡς ἑκατὸν εἴκοσιν» (Πράξεις Ἀποστόλων 1:15), «προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ…» (Πράξεις Ἀποστόλων 1:14). Ἐκεῖ, στὴν Ἱερουσαλήμ, ἡ Σύνοδος τῶν Ἀποστόλων ἐξέλεξε μὲ κλῆρο τὸν Ματθία γιὰ ἀπόστολο, ἀφοῦ «προσευξάμενοι εἶπον· σὺ Κύριε καρδιογνῶστα πάντων…» (Πράξεις Ἀποστόλων 1,24). Ἔτσι, «ἦσαν πάντες ὁμοῦ ἐπὶ τὸ αὐτὸ» (Πράξεις Ἀποστόλων 2:1)· ἡ ὑπόσχεση τοῦ Σωτήρα ἐκπληρώθηκε – ὅτι «ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς» (Πράξεις Ἀποστόλων 2:1), θὰ τούς στείλει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα «ὃ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται» (Ἰωάν. 15:26), καὶ ὄχι ἐκ τοῦ Υἱοῦ, ὅπως λανθασμένα διδάσκουν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί.
Στὴν Ἱερουσαλὴμ θεμελιώθηκε ὁ τρόπος τῆς συνοδικῆς λήψεως ἀποφάσεων στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ: «Ἔδοξεν γὰρ τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίω καὶ ἡμῖν» (Πράξεις Ἀποστόλων 15,28), ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἀργότερα πολλὲς φορές, ποικιλοτρόπως, παρέκκλιναν, γιατί ἴσχυε: «Ἔδοξεν ἡμῖν καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι». Οἱ συνέπειες μίας τέτοιας ἀπόκλισης εἶναι δύσκολο νὰ θεραπευθοῦν.
Ἡ ἔκκληση τοῦ «Κέντρου γιὰ τὴν Προστασία τῆς Χριστιανικῆς Ταυτότητας» στὸ Βελιγράδι πρὸς τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Θεόφιλο Γ΄ ἀντιπροσωπεύει ἕνα εἶδος σάλπιγγας, δηλ. «Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» (Ματθαῖος 3:3), τὴν ἔρημο ποὺ προκαλεῖται ἀνάμεσα στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες λόγῳ:
– παραβιάσεις τῶν εὐαγγελικῶν καὶ ἐκκλησιαστικοκανονικῶν διδασκαλιῶν.
– ἡ ἐπιβολὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι πραγματικὰ «παναίρεσις» σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ Celijski.
– φιλοδοξίες γιὰ ἕνωση τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν μὲ τοὺς ρωμαιοκαθολικούς.
– ἡ εἰσήγηση τῶν Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, ἰδιαίτερα τοῦ Μελετίου Μεταξάκη, τοῦ Ἀθηναγόρα καὶ τοῦ σημερινοῦ Πατρ. Βαρθολομαίου, ὅτι οἱ ἀποφάσεις στὴν Ἐκκλησία δὲν λαμβάνονται σὲ Σύνοδο μὲ ὅλους τοὺς προκαθημένους τῶν αὐτοκεφάλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τῶν μεγάλων δυνάμεων…
Τήν ὑπάρχουσα διχόνοια τήν ἐκμεταλλεύονται πολύ οἱ ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας, παραχαράσσοντας ὄχι μόνο τὴν πίστη καὶ τὰ καλὰ ἔθιμα, ἀλλὰ καὶ τὴ συναίσθηση ὅτι ἀνήκει κανεὶς σὲ ἕνα συγκεκριμένο ἔθνος. Ὡς ἀποτέλεσμα, οἱ παλιὲς οἰκογενειακὲς ἀξίες δὲν εἶναι πλέον αὐτὲς ποὺ ἦταν. Σήμερα, ἕνας ἄντρας μπορεῖ νὰ εἶναι γυναίκα, καὶ τὸ ἀντίστροφο!
Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ δώσει ἡ ἔκκληση τοῦ «Κέντρου γιὰ τὴν Προστασία τῆς Χριστιανικῆς Ταυτότητας» νὰ ἀποβεῖ εὐεργετικὴ, ὅπως οἱ σάλπιγγες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γιὰ παράδειγμα, οἱ ἑπτὰ σάλπιγγες τῶν ἱερέων, γιὰ τὶς ὁποῖες μίλησε ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ (κεφ. 6) καὶ ἀπὸ τίς ὁποῖες “ἔπεσεν ἅπαν τὸ τεῖχος” τῆς πόλης, ἢ ἐκεῖνες οἱ σάλπιγγες ποὺ ἀναφέρει ὁ προφήτης Ἰερεμίας (4,5) «…Ἀπαγγείλατε ἐν τῷ Ἰούδᾳ, καὶ ἀκουσθήτω ἐν Ἱερουσαλὴμ εἴπατε σημάνατε ἐπὶ τῆς γῆς σάλπιγγι… », ἢ ἐκεῖνες οἱ ἑπτὰ σάλπιγγες, ποὺ δόθηκαν στοὺς ἀγγέλους «οἵ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἑστήκασι» (Ἀποκάλυψη Ἰωάννη 8:2).
Γι’ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ γίνει ἰδιαίτερη ἀναγνώριση στὸν κ. Διογένη Βαλαβανίδη, πρόεδρο τοῦ «Κέντρου Προστασίας τῆς Χριστιανικῆς Ταυτότητας» στὸ Βελιγράδι γιὰ τὶς ἡρωικές του προσπάθειες νὰ συγκληθεῖ ἡ Πανορθόδοξη Σύνοδος, ἡ ὁποία θὰ ἀποκαταστήσει τὴν ἐκκλησιαστικο-κανονικὴ ἑνότητα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ἐπίσης, θέλω νὰ τονίσω ὅτι ποτὲ στὴ μακροχρόνια (πάνω ἀπὸ 42 χρόνια) ἱερατική μου διακονία, δὲν γνώρισα ἄνθρωπο ποὺ ἀφιερώθηκε στὴν προστασία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μὲ τόσο ἐνθουσιασμό, θάρρος καὶ πίστη.