«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ
Ὁ ἱερεύς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου τῆς πόλεως Λουένα, π. Ἰωακείμ, 300 χιλιόμετρα μακριά ἀπό τό Κολουέζι, μοῦ διηγήθηκε τά ἑξῆς περιστατικά:
1. Κάποια ἡμέρα, ἦτο Παρασκευή ἀπόγευμα, 3 ἡ ὥρα. Ἤμουν μέ τόν ὑποδιάκονο Ἰωάννη ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου. Ξαφνικά ἀκούσθηκαν ψαλμωδίες μέσα ἀπό τήν ἐκκλησία. Ἔψαλλαν τόν ψαλμό 141: «Φωνή μου πρόν Κύριον ἐκέκραξα, φωνή μου πρός Κύριον ἐδεήθην...». Ἔστειλα δύο παιδιά ἀπό τήν ἄλλη πλευρά νά ἰδοῦν, ἄν ἡ ἐκκλησία εἶναι ἀνοικτή. Ἐπέστρεψαν καί μοῦ εἶπαν ὅτι ἡ πόρτα ἦτο κλειστή.
"Τά ψωμάκια νά μή τελειώνουν..."
2. Στίς 21 Μαΐου τοῦ 2002, ἦτο μνήμη τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Ἕνας ἀπό τούς δασκάλους τοῦ σχολείου, τό ὄνομά του Κωνσταντῖνος μαζί μέ τήν σύζυγό του Ἑλένη τό ὄνομά της, ἔφεραν 15 ψωμάκια στήν ἐκκλησία νά διαβασθοῦν γιά τήν γιορτή τους. (Ἐκεῖ δέν ὑπάρχει σιτάρι καί ἀντί γιά κόλλυβα, βράζουμε καλαμπόκι ἤ ἀγοράζουμε ψωμάκια γιά νά μνημονεύσουν οἱ ζῶντες κάποιον νεκρό ἤ νά εὐχηθῆ ὁ ἱερεύς γιά τήν γιορτή κάποιου ἑορτάζοντος).
Μετά τήν Θεία Λειτουργία ὁ ἱερεύς μαζί μέ τό ἀντίδωρο ἐμοίραζε καί τά ψωμάκια, κομμένα στήν μέση. Ναί, ἀλλά τό ἐκκλησίασμα εἶχε περί τά 650 ἄτομα. Μόνο 500 ὑπολογίζοντο τά παιδιά τοῦ σχολείου μας, πού εἶχαν ἔλθει. Καί ὅμως νά μοιράζει ὁ ἱερεύς καί τά ψωμάκια νά μή τελειώνουν.
Τό ἴδιο θαῦμα ἔγινε στήν ἴδια ἐκκλησία στίς 21 Νοεμβρίου τοῦ 2000, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ναοῦ. Τότε ἦτο ἐδῶ καί ὁ προϊστάμενος τῆς Ἱεραποστολῆς π. Μελέτιος. Μέ ἐντολή του εἴχαμε ἀγοράσει περί τά 200 ψωμάκια νά μοιρασθοῦν σάν μικρό δωράκι στούς πεινασμένους Χριστιανούς μας, μετά τήν πολύωρη Ἀκολουθία τῶν Εἰσοδίων. Μά οἱ ἄνθρωποι ἦσαν περί τούς 700. Καί ὅμως εὐλόγησε τά ψωμάκια ἡ Παναγία καί ἔφθασαν καί ἐπερίσσευσαν.
Ἡ Παναγία τῆς Λουένας θεραπεύει σχιζοφρενῆ
3. Τόν μῆνα Μάρτιο τοῦ 2002 ἔγινε ἕνα ἄλλο θαῦμα τῆς Παναγίας μας. Κάποιος Χριστιανός μας, ὀνόματι Γεώργιος, πού ἐργάζεται σάν διευθυντής σέ συνεργεῖο αὐτοκινήτων τῆς ἑταιρείας Τζεκαμίν, εἶχε τό κορίτσι του ἄρρωστο ἀπό σχιζοφρένεια. Τό ἐπήγαινε στούς γιατρούς, ἀλλά δέν ἔβλεπε θεραπεία.
Κάποια ἡμέρα ὁ Κατηχητής τῆς ἐνορίας μας, Λουκᾶς τ᾿ ὄνομά του, τοῦ εἶπε: «Τό παιδί σου δέν γίνεται καλά μέ γιατρούς παρά μόνο ἄν τό φέρεις νά προσκυνήσει τήν Εἰκόνα τῆς Παναγίας μας».
Πράγματι, ἐκείνη τήν Κυριακή ἔφερε τό παιδί του στήν ἐκκλησία, φρουρούμενο ἀπό δύο ἀδέλφια της. Τήν ἐπῆγαν καί προσκύνησε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ τέμπλου καί ἀμέσως θεραπεύθηκε. Ἡ χαρά ὅλων δέν περιγραφόταν. Ἡ πίστις τους γιγαντώθηκε καί παντοῦ ἀκουγόταν τό νικητήριο μήνυμα: «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».
Μετά ἀπό κατήχησι 6 μηνῶν τό κορίτσι βαπτίσθηκε καί πῆρε τό ὄνομα Μαρία-Παντελίνα.
Ἀπό π. Δαμασκηνό Γρηγοριάτη.Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου