Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου, Δρ. Φυσικοῦ, Θεολόγου, Med
Στὴν σημερινὴ ἐποχή, ποὺ μπορεῖ να χαρακτηριστεῖ ἐποχὴ τῆς πλάνης καὶ ἀποστασίας ἀπὸ τὸν Θεό, ἐφάμιλλη μὲ ἐποχὲς ὅπως αὐτὴ ποὺ ἔζησε ὁ Νῶε ἤ ὁ Λὼτ, πολλὰ πράγματα πλέον διαφέρουν ριζικά μὲ ὅσα ζούσαμε πρὶν μερικὲς δεκαετίες κατὰ τὴν παιδική μας ἡλικία.
Περπατώντας στὸν δρόμο μιὰ ἡμέρα τοῦ καλοκαιριοῦ κάτω ἀπὸ τὸν καυτὸ (καὶ ἀνυπόφορο πλέον) ἥλιο συχνὰ δὲν ἔχουμε ποὺ νὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα μας. Καὶ αὐτὸ γιατὶ συμβαίνει δεξιά μας, ἀριστερά μας, μπροστά μας καὶ πίσω μας νὰ διέρχονται ἡμίγυμνα γυναικεία πρόσωπα διάφορων ἡλικιῶν. Οὐδὲν λόγος βέβαια γιὰ τὸ τὶ συμβαίνει στὶς παραλίες. Ἀλλὰ ἐκεῖ βέβαια πηγαίνει κάποιος ἄν θέλει, δὲν εἶναι ὑποχρεωτικό. Στὸν δρόμο ὅμως τῆς πόλης σου δὲν μπορεῖς νὰ μὴν βγεῖς νὰ περπατήσεις, γιατὶ ἄν δὲν τὸ κάνεις γιὰ περίπατο, τὸ κάνεις γιὰ τὶς δουλειές σου. Μήπως ὅμως εἴμαστε ὑπερβολικοὶ μὲ τὸν ὅρο «ἡμίγυμνα»; Πῶς ἀλλιῶς μποροῦν νὰ χαρακτηριστεῖ κάποιο πρόσωπο ποὺ ἔχει ἐντελῶς ἀκάλυπτα ὁλόκληρα τὰ πόδια του, τὰ χέρια μαζὶ μὲ τοὺς ὤμους του, τὴν κοιλιά του, τὴν πλάτη του, μεγάλο μέρος τοῦ στήθους του; Δὲν γνωρίζουμε ἄν ὑπάρχει κάποια ἄλλη λέξη καταλληλότερη ἀπὸ αὐτή.
Δὲν φθάσαμε βέβαια μέχρι ἐδῶ ξαφνικὰ καὶ ἀναίτια. Ἡ ντροπὴ ὑποχώρησε ἀργὰ ἀργὰ τὰ τελευταία χρόνια συμβαδίζοντας μὲ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ εἴτε συνειδητά, εἴτε ἀσυνείδητα, κάτω ἀπὸ τὴν ἐπίδραση τῶν προτύπων ποὺ προωθούνται ἀπὸ τὰ ΜΜΕ καὶ τὰ κοινωνικὰ διαδίκτυα, τὶς ὑλιστικές, καπιταλιστικές, νεοφιλελεύθερες ἰδεολογίες μέσα στὸ πλαίσιο τοῦ νεοταξικοῦ, νεοεποχίτικου δικαιωματισμοῦ καὶ τοῦ κινήματος ἀφύπνισης (wokeism). Ἐξοικειώθηκε ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος μὲ τὸ γυμνὸ πρώτα ἀπὸ ὅλα μέσα ἀπὸ τὴν ὀθόνη καὶ σιγὰ σιγὰ τὸ ἔβαλε γιὰ τὰ καλὰ μέσα στὴν ζωή του. Ἄλλωστε σὲ ἕναν κόσμο ἀμφισβήτησης τῶν πάντων, ἡ ἐνδυμασία καὶ ἡ σεμνότητα πῶς θὰ ἔμεναν ἀπρόσβλητες;
Ἡ μεγάλη πρόκληση εἶναι γιατὶ ἡ σημερινὴ γυναίκα νὰ προφυλάξει τὸν ἑαυτό της καὶ νὰ διατηρήσει τὴν σεμνότητά της, ἐφόσον δὲν συνηθίζει πλέον νὰ ἔχει προτεραιότητα τὸν γάμο καὶ τὴν οἰκογένεια, ἀλλὰ τὶς σπουδές, τὴν καριέρα, τὴν αὐτονομία; Καὶ ἄν ἡ βιολογικὴ ἀνάγκη εἶναι σύμμαχος γιὰ τὴν δημιουργία οἰκογένειας καὶ τὴν ἀπόκτηση τέκνων, αὐτὸ ξεπερνιέται μὲ τὴν κατάλυση τῶν ἠθικῶν φραγμῶν τοῦ ἱεροῦ εὐαγγελίου ποὺ παραγκωνίζεται, καὶ ἡ οἰκογένεια ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν σύναψη προγαμιαίων σχέσεων, ὑποστηριζόμενων μάλιστα καὶ ἀπὸ τὸν νόμο μέσω τῶν μὴ θρησκευτικῶν γάμων καὶ τῶν σύμφωνων συμβίωσης.
Γιατὶ ὁ γάμος δὲν μπορεῖ ποτὲ βέβαια νὰ εἶναι μόνο μιὰ ἀνθρώπινη ὑπόθεση ποὺ ὁλοκληρώνεται νομικὰ καὶ κοινωνικά, χωρὶς νὰ ἔχει πνευματικὲς διαστάσεις μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Καθῶς καὶ ἡ δημιουργία καὶ ἀνατροφὴ ἑνὸς παιδιοῦ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μόνο θέμα βιολογικὸ καὶ κοινωνικό. Καὶ αὐτὸ γιατὶ ἀλλιῶς τὸ παιδὶ θὰ ἦταν σὰν μιὰ συσκευὴ ποὺ κατασκευάζει ἕνα ἐργοστάσιο ἤ ἡ κοινωνία θὰ καθόριζε τὴν ζωὴ τοῦ καθενός μας καὶ δὲν θὰ μποροῦσε κανεῖς νὰ τὴν ἀλλάξει πρὸς τὸ καλύτερο ἤ πρὸς τὸ χειρότερο, πράγμα βέβαια ποὺ θὰ ἦταν παράλογο νὰ τὸ πιστέψουμε καὶ ἀδιέξοδο. Ἡ πραγματικότητα ὅμως εἶναι ὅτι χάρη στὴν δημιουργία νέων ἀνθρώπων, τῶν παιδιῶν καὶ διάδοχών μας, ὄχι μόνο διατηρεῖται ὁ κόσμος στὴν ζωή, ἀλλὰ καὶ μπορεῖ νὰ γίνει πολὺ καλύτερος, ἄν πιστέψουμε, ἐλπίσουμε σὲ αὐτά καὶ τὰ προετοιμάσουμε γιὰ τὸν κόσμο μὲ θυσίες καὶ ἀγάπη.
Καὶ ὅμως ἡ σημερινὴ γυναίκα στὴν ὁποία κατ’ ἐξοχῆν ἔχει ἀνατεθεῖ αὐτὸ τὸ μεγαλειώδης ἔργο τῆς συνδημιουργίας νέων ἀνθρώπων μαζὶ μὲ τὸν Δημιουργὸ τῶν Πάντων, οἱ ὁποίοι μποροῦν νὰ προσφέρουν στὸν κόσμο πολλὰ καὶ ὁμοιάζοντας στὸν Θεὸ νὰ ἁγιαστοῦν, ἁγιάζοντας καὶ τὴν κτίση γύρω τους, δὲν θέλει αὐτὴ νὰ ἀφιερωθεῖ σὲ αὐτὸ τὸν ρόλο της ὡς μητέρα ἤ θέλει νὰ τὸν ἀναλάβει σὰν ἕνα πάρεργο. Ἴσως μεγαλύτερο κακό ἀπὸ αὐτὸ δὲν ὑπάρχει στὴν ἐποχή μας, γιατὶ ἔχει ἀντίκτυπο στὴν διαιώνιση τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους, στὴν ἐπιβίωση τοῦ κάθε ἔθνους, στὴν κοινωνικὴ συνοχή, ἀφοῦ πλήττεται ἡ οἰκογένεια ποὺ εἶναι τὸ κύτταρο κάθε κοινωνίας. Καὶ ἔτσι ἐρχόμαστε στὴν σημερινὴ πραγματικότητα τοῦ ἐκτενῶς ἀκάλυπτου γυναικείου σώματος, ἐκτεθειμένου στὴν δημόσια θέα καὶ σὲ ὁποιοδήποτε διεστραμμένο βλέμμα, τῆς γυναίκας ποὺ «δὲν σηκώνει μύγα» στὸ σπαθί της, γιατὶ κοιτάει νὰ σώσει τὸ «ἐγώ» καὶ τὰ «δικαιώματά» της ἀντὶ γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ τὴν οἰκογένειά της, τῆς γυναίκας ποὺ μέσω τῶν ἐκτρώσεων γίνεται «παιδοκτόνος», τὴν γυναίκα ποὺ γενικὰ ἔχει χάσει τὸν προσανατολισμό της, τὴν σεμνότητα καὶ ἀξιοπρέπειά της, γιατὶ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Θεό (ὅπως ἄλλωστε ἔκανε καὶ ὁ ἄντρας πρῶτος).
Ἡ ἀλήθεια βέβαια εἶναι ὅτι τὸ κακὸ δὲν σταμάτησε στὸν ἀτομικισμὸ καὶ τὴν ἰκανοποίηση τοῦ ἐγῶ τοῦ σημερινοῦ «Ἀδὰμ καὶ Εὔας», παραβιάζοντας καὶ σήμερα ὅσο ποτὲ ἄλλοτε τὸ θέλημα τοῦ Πλαστουργού τους, ἀλλὰ ἡ σύγχυση εἰσήλθε καὶ στὴν ἀντίληψη τῆς ἴδιας τους τῆς φύσης καὶ ταυτότητας. Ὁ Ἀδάμ θέλει νὰ γίνει Εὔα καὶ ἡ Εὔα Ἀδάμ, ἤ ἀκόμα χειρότερα νὰ γίνει ὁ καθένας τους ἕνα ὅν ἄφυλο. Καὶ βγήκαν καὶ στὸ πεζοδρόμιο νὰ διαλαλήσουν ὑπερήφανα αὐτὴ τὴν μεγάλη τους κατάκτηση (gay pride). Μιὰ τέτοια ἀξίωση καὶ ἐπιθυμία δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀποτελεῖ ἐπανάσταση κατὰ τοῦ Κτίστη τους καὶ ἀνατροπὴ ὅλης τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας τους, καθὼς ἐξ ὁρισμοῦ ἡ Εὔα δημιουργήθηκε μὲ διαφορετικὸ τρόπο ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ (μετὰ ἀπὸ αὐτὸν κι ἀπὸ μιὰ πλευρά του) καὶ ἔχει διαφορετικὸ ρόλο, ἀφοῦ ἦρθε στὴν ζωὴ γιὰ νὰ μὴν εἶναι ὁ Ἀδὰμ μοναχός του. Προϋπόθεση λοιπὸν τῆς σύγχυσης τῶν φύλων, τῆς ἀμφισβήτησης τῆς διαδικῆς ἔμφυλης ἀνθρώπινης φύσης καὶ ἐν τέλει τοῦ πανσεξουαλισμοῦ τῶν ἐσχάτων καιρῶν ποὺ ζοῦμε εἶναι ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ὕπαρξης τοῦ προσωπικοῦ δημιουργοῦ Θεοῦ καὶ τῶν σχετικῶν Ἁγίων Γραφῶν (γεγονότα δημιουργίας στὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως ποὺ ἀποδέχονται οἱ τρεῖς μεγάλες μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες).