Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Γ’ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ σχολείου Ἑκάλης
Οἱ διαστρεβλωτὲς καὶ συκοφάντες τῆς χριστιανικῆς πίστης ἔφτασαν στὸ σημεῖο νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ χριστιανισμὸς διδάσκει ὅτι οἱ ἀσθένειες θεραπεύονται μόνο μὲ θαύματα, παρουσιάζοντας ἔτσι τὴν πίστη μας ὡς ἀρνητὴ τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης. Καὶ γιὰ νὰ ἀποδείξουν μέ…ἐπιχειρήματα τὴ θέση τους αὐτή, ἰσχυρίστηκαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς θεράπευε μὲ θαύματα τοὺς ἀσθενεῖς!!! Ἀλλὰ πόση ἔλλειψη λογικῆς πρέπει νὰ ἔχει κανεὶς, γιὰ νὰ καταλάβει ὅτι τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ στοὺς ἀρρώστους δὲν ἀναιροῦν τὴν ἴαση μέσῳ τῆς ἐπιστήμης; Ἄλλωστε ὁ Χριστὸς θεράπευε θαυματουργικά τούς ἀνθρώπους ὡς Θεὸς καὶ ὄχι ὡς ἄνθρωπος. Ὄχι γιὰ νὰ ὑποτιμήσει ἢ νὰ καταργήσει τὴν Ἰατρική, ἀλλὰ γιὰ νὰ καταδείξει ὅτι Αὐτός, ὡς Θεός, δὲν εἶχε ἀνάγκη τὶς ἰατρικὲς πρακτικὲς, γιὰ νὰ θεραπεύσει κάποιον ἀσθενῆ, ὅπως κάνουν οἱ ἄνθρωποι ἰατροί. Ἄλλωστε οἱ θεραπεῖες ποὺ πραγματοποιοῦσε γίνονταν κυρίως σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔπασχαν ἀπὸ ἀνίατα νοσήματα (π.χ. τύφλωση), τὰ ὁποῖα ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη, οὔτε τότε οὔτε ἀκόμα καὶ σήμερα μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίσει. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἔδειχνε τὴν φιλευσπλαγχνία καὶ συγκατάβασή Του στὸν ἀνθρώπινο πόνο, τιμοῦσε τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπινου σώματος καὶ ἀναδείκνυε τὴ μεγάλη ἀξία τοῦ ἀγαθοῦ τῆς ὑγείας στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι, ὁ Χριστὸς ὡς φιλάνθρωπος, ἂν καὶ ἦλθε νὰ θεραπεύσει τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὰ πνευματικά της νοσήματα, δὲν παρέλειψε νὰ θεραπεύσει καὶ τὰ σωματικά. Πῶς λοιπὸν ἀπορρίπτει τοὺς ἰατρούς, Αὐτὸς πού ὑπῆρξε ὁ κατ’ ἐξοχὴν Ἰατρός;
Ὁ χριστιανισμὸς ὄχι μόνο καταφάσκει μὲ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, ἀλλὰ καὶ τὴν τιμᾶ ἰδιαίτερα. Ἄλλωστε ἡ ἰατρικὴ εἶναι ἕνας δρόμος προκειμένου ὁ χριστιανὸς νὰ εὐεργετήσει πολλαπλῶς τὸν συνάνθρωπό του καὶ νὰ ἀσκήσει τὴν ἀρετὴ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον. Ἤδη στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἐπισημαίνεται ἡ ἀξία τοῦ ἰατροῦ, ὥστε ὁ πιστὸς νὰ ἐντέλλεται ὅτι πρέπει νὰ τὸν τιμᾶ, διότι «αὐτὸν ἔκτισε Κύριος», δηλ. ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς τὸν δημιούργησε (Σοφία Σειράχ, λη΄ 1). Ἑπομένως ὁ ἰατρὸς εἶναι δοσμένος ἀπὸ τὸ Θεὸ στὸν πάσχοντα ἄνθρωπο, γιὰ νὰ ἀσκεῖ τὴν ἰατρικὴ ὄχι ὡς ἐπάγγελμα, ἀλλὰ ὡς θεῖο λειτούργημα. Ἐπίσης, «ὁ Κύριος ἔκανε νὰ φυτρώνουν φαρμακευτικὰ βότανα πάνω στὴ γῆ καὶ ὁ φρόνιμος ἄνθρωπος δὲν τὰ ἀποστρέφεται» (Σοφία Σειράχ, λη΄ 3). Μὲ ἄλλα λόγια ἡ Ἁγία Γραφὴ συνιστᾶ τὴ χρήση ἰατρῶν καὶ φαρμάκων γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἀρρώστιας. Εἶναι ἢ δὲν εἶναι πλήρως ἐναρμονισμένες μὲ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη οἱ συμβουλὲς αὐτὲς τῆς Ἁγίας Γραφῆς; Στὴν Καινὴ Διαθήκη, βλέπουμε ὅτι ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἦταν ἰατρός, καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸν προσαγορεύει μὲ αὐτὴ του τὴν ἰδιότητα, δίνοντας ἔτσι ἰδιαίτερη σημασία σ’ αὐτήν: «Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητὸς» (Κολασ. δ΄14).
Ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία γνωρίζουμε ὅτι ἡ πρώτη χριστιανικὴ Ἐκκλησία εἶχε περὶ πολλοῦ τὸ λειτούργημα τοῦ ἰατροῦ καὶ οἱ ἰατροὶ ποὺ ἀνῆκαν στὶς τάξεις της εἶχαν ἀναλάβει ἀφιλοκερδῶς τὴν ἰατρικὴ περίθαλψη τῶν χριστιανῶν. Ἀλλὰ καὶ στὰ ἑπόμενα χρόνια, ἡ Ἐκκλησία ἀνέδειξε πλῆθος ἰατρῶν ἁγίων, τούς ὁποίους προβάλλει ὡς πρότυπα στοὺς πιστούς. Τέτοιοι ἅγιοι ἦταν οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός, ὁ ἅγιος Παντελεήμων, ὁ ἅγιος Βλάσιος, ὁ ἅγιος Ἀντίπας καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἄνδρες ἀλλὰ καὶ γυναῖκες. Ὅλοι αὐτοὶ ὄχι μόνο σπούδασαν τὴν Ἰατρική, ἀλλὰ καὶ τὴν ἄσκησαν μὲ μοναδικὸ κριτήριο τὴν προσφορὰ στὸν ἄνθρωπο, χωρὶς νὰ ζητοῦν χρήματα καὶ δείχνοντας ἀμέριστη φροντίδα στοὺς ἀσθενεῖς. Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅταν ἵδρυσε τὴ Βασιλειάδα, δὲν παρέλειψε νὰ περιλάβει μέσα σὲ αὐτὴ νοσοκομεῖο, λεπροκομεῖο καὶ μαιευτήριο καὶ νὰ περιθάλπει ὁ ἴδιος τούς ἀσθενεῖς, μὲ τὶς ἰατρικὲς γνώσεις ποὺ κατεῖχε καὶ προπάντων μὲ τὴν ἀγάπη.
Τὸ χριστιανικὸ Βυζάντιο διέσωσε τὶς ἰατρικὲς γνώσεις τῶν ἀρχαίων ἰατρῶν Ἱπποκράτη καὶ Γαληνοῦ καὶ καλλιέργησε τὴν ἐπιστήμη τῆς Ἰατρικῆς καὶ τῆς φαρμακολογίας περαιτέρω. Τόσο ἡ Ἐκκλησία ὅσο καὶ πολλοὶ εὐσεβεῖς αὐτοκράτορες ἵδρυσαν κι ἐνίσχυσαν πλῆθος εὐαγῶν ἱδρυμάτων, ἀνάμεσα στὰ ὁποῖα ἦταν καὶ τὰ νοσοκομεῖα. Στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ παράδειγμα, ὑπῆρχε νοσοκομεῖο 80 κλινῶν ποὺ διέθετε χειρουργικό, ὀφθαλμολογικό, γυναικολογικό, παθολογικὸ καὶ ψυχιατρικὸ τμῆμα, ἀκόμα καὶ μὲ γυναῖκες ἰατρούς. Νοσοκομεῖο 80 κλινῶν ἔκτισε καὶ στὴν Ἀντιόχεια ὁ ἐπίσκοπος Βρασιανός. Ποιὸ ἄλλο κράτος τῆς ἐποχῆς του εἶχε νὰ ἐπιδείξει ἀνάλογο ἔργο; Ἀλλὰ καὶ στὴν Ἱστορία τῶν ἁγίων τῆς νεότερης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ξεχωρίζει ὁ θαυμαστὸς βίος τοῦ ἁγίου Λουκᾶ τοῦ ἰατροῦ, ὁ ὁποῖος ἦταν καθηγητὴς – χειρουργὸς καὶ παράλληλα Ἀρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως καὶ Κριμαίας (1877 – 1961).
Ἑπομένως, ὁ πιστὸς χριστιανὸς ἔχει ὡς καταφύγιό του τὸ Θεὸ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐπιστήμη τῆς Ἰατρικῆς στὰ θέματα τῆς ὑγείας. Ἰατροὶ καὶ ἀσθενεῖς δὲν πρέπει νὰ παραλείπουν νὰ ζητοῦν τὴ βοήθεια καὶ τὸ φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ, οὕτως ὥστε καὶ ἡ διάγνωση καὶ ἡ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ νὰ εἶναι ἐπιτυχὴς καὶ τελεία. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει παραλείψει νὰ συντάξει εἰδικὲς εὐχὲς γιὰ ὅσους ἀσθενοῦν. Τέλος, ὅσον ἀφορᾶ τὸ δυνατό τοῦ θαύματος, αὐτὸ ἔχουν νὰ μᾶς τὸ ἐπιβεβαιώσουν ἕνα πλῆθος μαρτυριῶν, ἀπὸ ἀσθενεῖς καὶ ἰατρούς, ἀκόμη καὶ ἀπίστους, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ εἶχαν ἐξαντλήσει προηγουμένως κάθε εἴδους ἰατρικὴ βοήθεια, ἔτυχαν τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καὶ τελικῶς θεραπεύτηκαν. Τὰ ἀφιερώματα στὶς εἰκόνες τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποτελοῦν πρόσθετους ἀδιάψευστους μάρτυρες γιὰ ὅλα αὐτά.
Δυστυχῶς, ὁ ἐγωισμός, ἡ ἀμάθεια καὶ ἡ προκατάληψη ὁρισμένων ἐναντίον τῆς Πίστεως ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴ σκόπιμη ἀπόκρυψη ἢ διαστρέβλωση τῶν γεγονότων προκειμένου νὰ ἐξακολουθοῦν νὰ δουλεύουν στὰ πάθη τους καὶ νὰ ὑπηρετοῦν τὶς στενόμυαλες ἀντιλήψεις τους. Οἱ ἀγαστὲς σχέσεις Ἰατρικῆς καὶ Θρησκείας, καὶ ὄχι ἡ ἀντίθεση μεταξύ τους, τὸ ἀποδεικνύουν γιὰ μία ἀκόμη φορά.