«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Εἶναι ἡ προσκλητήρια φωνή τῆς Ἐκκλησίας
ἐκείνη τήν περίοδο Χριστοῦ τοῦ Ἀναστάντος.
Δεῦτε πιστοί προσέλθετε, τοῦ Δείπνου νά γευθῆτε
μέ τοῦ Χριστοῦ τάς δωρεάς ἅπαντες νά τραφῆτε.
Κι ἀλήθεια τί συγκίνησις, τί συρφετός ὁ κόσμος!
"Χριστός Ἀνέστη", ἀδελφοί, κι ὁ Ἄδης ἐσκυλέυθη
πασίχαρα τά σύμπαντα, γιορτάζει ὅλη ἡ πλάσις,
τά γιορτινά ἐνδύονται γονεῖς μέ τά παιδιά τους
κρατοῦν λαμπάδες καί τό φῶς παντοῦ διαμοιράζουν,
κι εὔχονται, ἀγκαλιάζονται Χριστῶ τῶ Ἀναστάντι,
κι "ἀλλήλους συγχωρήσωμεν" βοοῦν τῆ Ἀναστάσει.
Εἶναι γιά ὅλους ἡ χαρά, κοινό τό πανηγύρι,
ἀλλ᾿ ἡ ψυχή τοῦ καθενός ἀνέστη ἀπ᾿ τήν λήθη;
Ἀνέστη ἀπ᾿ τά πάθη της, τίς πονηρές της ἕξεις,
τούς ἐμπαθεῖς τούς λογισμούς, τίς βρώμικες της πράξεις;
Εἶναι ἀλήθεια, τρομερό, Ἀνάστασι νά λέμε
νά τρῶμε νά χορεύουμε, εὐχές νά ξαναλέμε
καί τόν Χριστόν δέν θέλουμε οὔτε νά Τόν ἰδοῦμε.
Μάλιστα εἰς τόν κόσμον μας ἀλλάζουν οἱ καιροί μας,
μετά τό πρῶτο ἄκουσμα μέ τό "Χριστός Ἀνέστη",
ἀδειάζουν οἱ ἐκκλησίες μας, οἱ Χριστιανοί μας φεύγουν
τσουγκρίζουν ἀμέσως τά αὐγά, τήν ἐκκλησιά μουρντάρουν
καί τρέχουν στό κονάκι τους μέ κέφι γιά νά φάγουν.
Καί μένουν οἱ ψάλτες, ὁ παπᾶς καί λίγοι Χριστιανοί μας
νά λάβουν τά Μυστήρια, Χριστόν νά κοινωνήσουν.
Σῶμα Χριστοῦ, ὦ Ἀδελφοί, ἔλθετε μετά φόβου
νά λάβετε, νά γίνετε οἱ πάντες χριστοφόροι.
Μά πρίν σχολιάσω καθενός τήν κάθ᾿ ἑτοιμασία
ἄς στρέψω μου τά βλέμματα ἐνδον ἐμοί καρδίᾳ.
Ἄρα γε, φίλη μου Ψυχή, δονίζεσαι λιγάκι
συνέρχεσαι, μετανοεῖς, χύνεις καί κάποιο δάκρυ;
Γνωρίζεις ὁ προσφέρων σου τά ἀκριβά Του Δῶρα
ζητεῖ νά ἴδη ἐναργῶς καθάρια τήν ψυχή σου;
Νά ἴδη πώς γαλήνεψες ἐσύ μέ τήν καρδιά σου,
πώς ἔκαμες ἀγόρευσιν ὅλων σου τῶν πταισμάτων;
Νά ἴδη πώς συγχώρησες τόν κάθε ἀδελφό σου
κι ἀγάπησες εἰλικρινά ἀκόμα τόν ἐχθρόν σου;
Τότε ἐλθέ καί πρόσπεσον ἐνώπιον τοῦ Κτίστου
νά λάβης τό οὐράνιο Μάννα τῆς ἀφθαρσίας.
Ὤ, τί μεγάλο Θησαυρό κρατεῖς, Ψυχή μου, τώρα
τόν Βασιλέα τοῦ παντός, τόν Κτίστη τῶν ἁπάντων!
Ἄν ἡ Παρθένος Μαριάμ τόν κράτησε στά χέρια,
τόν χάϊδεψε, τόν ἔλουσε, τραγούδησε μαζί Του,
σκέψου ἐσύ ταλαίπωρη, Ψυχή μου παναθλία,
τόν ἔβαλες ὁλόκληρον μέσα στήν ὕπαρξίν σου.
Καί μυστική ἡ ἕνωσις ἔγινε μέ Ἐκεῖνον
Οὐράνια κι ἐπίγεια ἔγιναν πλέον ἕνα
καί ἄρωμα μεθυστικόν γέμισε τήν ζωήν σου.
Κράτει, Ψυχή, προσεκτικά αὐτόν τόν Θησαυρόν σου,
οἱ δαίμονες δέν παύουνε νά σπέρνουν στό μυαλό σου
ὑπερηφάνους λογισμούς, πορνείας καί τοῦ μίσους
γιά νά σοῦ κλέψουν τήν χαρά τοῦ μόνου Πλαστουργοῦ σου.
Αὐτή ᾿ναι ἡ Ἐκκλησία μας, Χριστός εἰς τούς αἰῶνας,
ὁλόκληρος στό Ἅγιο Ποτήριο τῆς δόξης.
Τήν σάρκ᾿ αὐτοῦ λαμβάνοντες ἁγιάζεται ἡ ψυχή μας,
τό σῶμα χαριτώνεται, σκιρτοῦμε στήν ζωή μας.
Δέν εἴμεθα πλέον ὀρφανοί, οὔτε καί πεινασμένοι
Ὀρθοδοξίας οἱ πιστοί εἶν᾿ πάντα χορτασμένοι.
Ἀλλοίμονο στούς ἄπιστους καί στούς ἑτεροδόξους
π᾿ ἀρνήθηκαν Μυστήρια καί χάριτας ἐνδόξους.
Στέκονται πάντα νηστικοί σάν κύνες στήν αὐλή μας
καί δέν τολμοῦν ἤ δέν ποθοῦν στόν Δεῖπνο νά μετάσχουν.
Ἐλέρωσαν καί ξέσχισαν Χριστοῦ μας τόν χιτῶνα
καί βρίσκονται οἱ δυστυχεῖς σέ ψυχικό τους κῶμμα.
Ἐσεῖς, Ψυχές μου εὐσεβεῖς, πού ζῆτε τόν Χριστόν μας,
συχνά πυκνά τόν παίρνετε στό δῶμα τό δικό σας
νά ξέρετε ἀπό ἐδῶ ζῆτε ἐν παραδείσῳ,
γιατί παράδεισος θά πῆ Χριστός ἀνάμεσά μας. Ἀμήν.
Μ.Δ.Γ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου