«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
116. Ἡ πίστις εἶναι ἕνας κίνδυνος γιά τήν λογική· οὐδέποτε εἶναι μία ἀκύρωσις, ἀλλά μία ἀντίθεσις, ἕνας φωτισμός του. Εἶναι μία ἀπορρόφησις τῆς ψυχῆς γιά τά ἐπέκεινα τοῦ κόσμου αὐτοῦ πράγματα, κατά τόν θεῖο τρόπο τῆς ὑπάρξεώς τους.
117. Ἡ πίστις περιέχει ἀποκάλυψι μέ τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος τῆς πίστεως δέν μισθώνεται γιά νά τήν γευθῆ.
118. Ὁ Θεός μᾶς συνοδεύει πάντοτε καί, στό μέτρο στό ὁποῖον Τόν γνωρίζουμε, ἡ βιολογική καί ψυχολογική ζωή μας διέρχονται πολύ δυνατά μέσα ἀπό τήν ἀλήθεια καί τό φῶς τῆς γνώσεως. Αὐτό εἶναι τό ὁποῖον κατέχει ὁ πιστός μέσα ἀπό μία πολύ σύντομη ὁδό, γνῶσι τήν ὁποία ὁ σοφός δέν ἠμπορεῖ νά τήν πιάση μέ τήν δική του γνῶσι, ἀλλά μόνο ἐάν ὑποτάξη ἐξ ὁλοκλήρου τήν δική του γνῶσι στήν θεία καί ἀναγνωρίση τήν μηδαμινότητά του.
119. Ἡ θρησκεία θεμελιώνεται ἐπάνω στούς κόκκους τῆς πίστεως. Οἱ κόκκοι τῆς πίστεως εἶναι, ἀλήθεια, οἱ κόκκοι τῆς ἐπικοινωνίας τήν ὁποίαν ἔχουμε μέ τόν Θεό.
120. Ὁ Ἰησοῦς ἀπήντησε κάποτε στούς μαθητές Του, οἱ ὁποῖοι Τοῦ ζητοῦσαν περισσότερη πίστι: Ν᾿ ἀρχίσουν νά πιστεύουν ὅτι ἔχουν πίστι καί θά γίνη σταδιακῶς πραγματικότης αὐτή μέσα τους.
121. Στίς θερμοκρασίες στίς ὁποῖες ξεχωρίζεται καί συλλέγεται ὁ χρυσός τῆς ὑπάρξεώς μας ἀπό τήν σκουριά τῆς παλαιᾶς μας ὑπάρξεως, ἐμφανίζεται στήν φύσι μας ὁ θεῖος πόθος, καί θά ἐξαρτηθῆ ἀπό τήν προαιρεσί σου ἐάν σκέπτεσαι να τόν δεχθῆς ἤ ὄχι.
122. Ὁ πιστός στόν Θεό ὑπερβαίνει τά ὅρια τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι δημιουργός μόνο στήν τάξι τῶν ἰδεῶν καί δέν ὑπερβαίνει, διότι ὁ Θεός εἶναι στήν τάξι τῆς πραγματικότητος.
123. Ἡ πίστις εἶναι ἕνας κίνδυνος: μπροστά στήν λογική, εἶναι ἀντίθετη μέ τήν ζωή, ἀντίθετη μέ τά ἀνθρώπινα ὅρια, κἄποτε ἀντίθετη καί μέ κάποιο ἔργο κανονικό καί ἀνθρωπίνως σωστό. Γι᾿ αὐτό οἱ Ἅγιοι ἀπέφευγαν νά κάνουν θαύματα, παρά μόνο σέ περιπτώσεις γιά νά δείξουν τήν ἀγάπη τους πρός τόν κόσμο καί τήν ἀνακούφισι τοῦ ἀνθρωπίνου πόνου. Ἡ πίστις εἶναι καρπός ψυχικῆς καθαρότητος.
124. Ἡ φροντίδα γιά τόν ἐπιούσιο ἄρτο εἶναι καθημερινά πιεστική. Ὅταν ὡδήγησε τούς Ἱσραηλίτες στήν ἔρημο ὁ Θεός, δέν τούς ἐξησφάλισε ψωμί καί γιά τίς ἑπόμενες ἡμέρες, διότι τό ἐξ οὐρανοῦ «μάνα» χαλοῦσε. Ὁπότε νά ζητᾶμε ἀπό τόν Κύριο μόνο τόν σημερινό ἄρτο, διότι μᾶς ἔχει συμβουλεύσει. Ἀκόμη κι ὅταν δέν ἔχουμε νά φᾶμε, νά ζοῦμε καί πάλι μέ τήν πίστι.
Οἱ ἐρημῖτες ἅγιοι ἔζησαν μέ μόνη προϋπόθεσι τήν πίστι. Αὐτοί ἐπίστευσαν στόν λόγο τοῦ Κυρίου, ἔχοντας πρῶτα τήν φροντίδα γιά τήν σωτηρία τους καί σέ δεύτερη θέσι ἐφρόντιζαν γιά τά ἀναγκαῖα τῆς ζωῆς τους. Γι᾿ αὐτό ἔφθασαν νά λάμπουν σάν τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ στόν οὐράνιο κόσμο.
125. Ὁ Ἰησοῦς προσκλήθηκε κάποτε ἀπό τόν πόνο κάποιου πατέρα γιά νά τοῦ ἐπαναφέρη στήν ζωή τήν κορούλα του, ἡλικίας 12 ἐτῶν.
Ὁ Ἰησοῦς ἀγαποῦσε τά παιδιά, γι᾿ αὐτό καί ἐπήγαινε κοντά τους μέ τόν πόνο τῆς ἀγάπης. Ἐπίσης καί μία ἀσθενής γυναῖκα τόν πλησίασε καί τοῦ «ἔκλεψε» θά ἐλέγαμε τόν δρόμο. Νά σταθοῦμε ἐπάνω σ᾿ αὐτήν τήν κλοπή, πού εἶναι μοναδική στήν ζωή τοῦ Ἰησοῦ. Ἄραγε ἀπό ποῦ ἐγνώριζε αὐτή ἡ γυναῖκα, ὅτι ἀγγίζοντας, σάν τόν κλέπτη, στό ἄκρο τοῦ ἱματίου τοῦ Ἰησοῦ, θά θεραπευόταν; Τό ἐγνώριζε ἀπό τήν πίστι πού εἶχε ἡ γυναῖκα στόν Χριστό καί τελικά δέν ἐξαπατήθηκε. Ὁπότε ἡ δύναμις τῆς θεραπίας της προερχόταν ἀπό τήν πνευματική της κατάστασι καί μέ τό ἄγγιγμα σέ κάτι τό ὑλικό (φόρεμα τοῦ Χριστοῦ), ἔλαβε κάτι τό πνευματικό.
Ὁ δοῦλος τοῦ ἐκατοντάρχου θεραπεύεται ἐξ ἀποστάσεως, χάρις στήν πίστι, πού ἐξεδήλωσαν δύο ἄτομα πού ἐστάλησαν στόν Χριστό. Ἐδῶ ὁ Χριστός δέν αἰσθάνθηκε κάποια δύναμι πού νά ἐξῆλθε ἀπ᾿ Αὐτόν. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἀσθένεια ἔπαυσε, τήν στιγμή πού ὁ ὀργανισμός ἐπανῆλθε στό πλήρωμα τῆς πνευματικότητος. Ὁ Χριστός ἤθελε γιά τήν πίστι τῆς γυναίκας νά τῆς δώση τό ποθούμενο καί μόνη της νά ἰδῆ ὅτι διά τῆς ἀγάπης της ἔγινε ὁ πρωτοφανής κλέπτης τῆς χάριτός Του.
126. Ὁ Ἰησοῦς ἐπιθυμεῖ ἀπό τούς πιστούς τοῦ κόσμου μία βαθειά εἰρήνη: Τήν εἰρήνη τῆς πίστεως στόν Θεό. Αὐτό μᾶς δίνει νά καταλάβουμε ὅτι στόν κύκλο ἑνός εἰρηνικοῦ ἀνθρώπου, πού ἔχει τίς ρίζες του στόν οὐρανό, γίνεται καί εἰρήνη στήν γῆ.
127. Ἄν καί εἶσαι ἐπίγειος, γιά ν᾿ ἀποφασίσης νά ὁμολογήσης τόν Θεό ἀντί ὁποιασδήποτε θυσίας καί κάθε ἐμπαιγμοῦ, θά πρέπει νά ὑπομένης τά πάντα μέ μεγάλη χαρά μέχρις ὅτου σοῦ ἀνοίξη ο Θεός τούς ὀφθαλμούς τῆς πίστεως, νά σοῦ ἀποκαλυφθῆ ὁ Ἰησοῦς, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Αὐτός ὁ Ὁποῖος εἶναι μαζί μας, μέχρι τό τέλος τῶν αἰώνων.
Γιά νά ἰδῆς τόν Ἰησοῦ, εἶναι μία μακαριότης, ἡ ὁποία δέν συγκρίνεται μέ καμμία ἐπίγεια χαρά καί αὐτό συμβαίνει πότε-πότε γιά νά μή σβήση μέσα ἀπό τούς ἀνθρώπους ἡ μοναδικότητα τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ.
Ἡ πίστις στόν Θεό καί ἡ ὁμολογία Του εἶναι ἡ ἔξοδος τῆς ψυχῆς ἀπό τό σκοτάδι στό θεῖο φῶς, ἡ ἔξοδος στό φῶς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.
128. Ὅσο ἀκοῦς τόν Θεό, τόσο ἀκούει καί σένα ὁ Θεός!
ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (+1910-1989) «ΜΕΓΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΣ ΨΥΧΩΝ», ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΣΟΦΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ ΣΕ 500 ΚΕΦΑΛΑΙΑ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης.