Χαράλαμπος Άνδραλης
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ο ηθικός καταποντισμός των λαών, επιφέρει και τον πραγματικό καταποντισμό τους. Μετά τη μαύρη μέρα της καθιέρωσης του σοδομιτικού γάμου, η επίθεση της ΛΟΑΤΚΙ προπαγάνδας, εντείνεται, πλέον όχι μόνο με χορηγίες των ιδρυμάτων του Τζ. Σόρος, ξένων πρεσβειών και πολυεθνικών εταιρειών, όπως συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά και με χρήματα του ελληνικού λαού από κρατικούς φορείς.
Στα πλαίσια της εκπαίδευσης στο λοατκισμό, το Εθνικό Θέατρο, το οποίο εποπτεύεται κατά το νόμο από το Υπουργείο Πολιτισμού και λειτουργεί χάριν του δημοσίου συμφέροντος, παρουσιάζει ένα έργο με τίτλο «καταποντισμός»[1], του σκηνοθέτη Βασίλη Βηλαρά[2], (βλ. ίδρυμα Ωνάση). «Τα πρόσωπα της παράστασης επισκέπτονται την gay Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και μεταφέρουν τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τις αγωνίες των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εκείνης της περιόδου»[3].
Δημοσιευμένες εικόνες από την παράσταση, δείχνουν τραβεστί μασκαρέματα, που δεν ταιριάζουν ούτε στην αισθητική, ούτε στην ιστορία, ούτε στο νόμιμο σκοπό του Εθνικού Θεάτρου, ο οποίος «είναι η μέσω της θεατρικής τέχνης προαγωγή της πνευματικής καλλιέργειας του λαού και η διαφύλαξη της εθνικής πολιτιστικής ταυτότητας» [4].
Πως, ακριβώς, εξυπηρετείται το δημόσιο συμφέρον, πως προάγεται η πνευματική καλλιέργεια του λαού και διαφυλάσσεται η πολιτιστική κληρονομιά από έργα που προωθούν την ανηθικότητα; Πως παιδαγωγεί και μορφώνει τους θεατές η εικόνα μασκαρεμένων ανδρών να ερωτοτροπούν μεταξύ τους; Δεν συνετίστηκαν οι υπεύθυνοι του υπουργείου από τον σάλο που ξεσήκωσε ο διορισμός ως καλλιτεχνικού διευθυντή, ενός ανθρώπου που καταδικάστηκε πρωτοδίκως για φρικτά σεξουαλικά εγκλήματα;
Η τέχνη γίνεται λειτούργημα όταν γεννά ηρωικά αισθήματα και πλάθει χαρακτήρες με γενναιότητα και ήθος. Η σύγχρονη στρατευμένη τέχνη δεν προάγει ήθος, αλλά ανηθικότητα, με σκοπό να κάνει τους ανθρώπους σεξουαλικά σκεύη, που διαστρέφουν το σκοπό τη ζωή τους, ακόμα και το σκοπό των σωματικών τους οργάνων, με συνέπεια τη διατάραξη της ψυχοσωματικής τους υπόστασης.
Η στρατευμένη τέχνη, επιπλέον, κατευθύνει τους ανθρώπους να μην προβληματίζονται, αλλά να δέχονται κάθε παράλογη καινοτομία ως κάτι θετικό. Ή τουλάχιστον να τους πείσει ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να αλλάξει η κατάσταση και να παραδοθούν αδιαμαρτύρητα στην ήττα, σαν να μην υπάρχει Θεός που βλέπει, αξιολογεί και επιβραβεύει. Δεν είναι ήττα να διαμαρτυρηθείς, να αντιδράσεις, να εναντιωθείς και να μην πετύχεις τίποτα. Ήττα είναι να σιωπήσεις και να μην καταγραφεί καμία αντίδραση – αντίθεση.
Όταν, επηρεασμένοι από αυτή την «κατήχηση», συμβιβαστούμε και σταματήσουμε να αγανακτούμε ή έστω να ενοχλούμαστε, θα έχουμε φθάσει στην εμπαθή «απάθεια» η οποία στην πραγματικότητα είναι πνευματική αναισθησία και καμία σχέση δεν έχει με τη χριστιανική απάθεια, που είναι η αποδέσμευση από τα προσωπικά πάθη.
Η ονομασία του θεατρικού «καταποντισμός» περιγράφει επακριβώς την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, η οποία μοιάζει απελπιστική. Όμως, σε κάθε καταποντισμό ο Θεός δεν μας αφήνει χωρίς Κιβωτό. Εμείς τον εγκαταλείπουμε, αλλά Εκείνος όχι. Η Κιβωτός που θα σώσει τις οικογένειές μας από τον καταποντισμό των ηθών είναι η εγρήγορση και η προσκόλληση στις χριστιανικές αξίες με προσεκτική πνευματική ζωή. Το γεγονός ότι η μεγάλη μάζα προτιμά να μείνει έξω από την Κιβωτό, όπως στην εποχή του Νώε, δεν αποτελεί δικαιολογία για κανέναν, ούτε θα τον σώσει από τον καταποντισμό.
[1] https://www.n-t.gr/el/events/repertory/katapontismos
[2] https://www.onassis.org/el/people/vasilis-vilaras
[3] https://www.n-t.gr/el/events/repertory/katapontismos