«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Δόξα σοι ὁ Θεός, πού ἀκόμη μέ ἀνέχεσαι. Μέ τί δῶρα μέ πλούτισες καί πόσο ἀχάριστος βρέθηκα. Καί αὐτός ὁ πειρασμός πού ἔχω εἶναι εὐλογία, Κύριε, γιατί πάντοτε θέλεις τό καλό μου. Μ᾿ αὐτόν μέ διδάσκεις τήν ἀγάπη καί τήν μακροθυμία σου. Γιατί τόσο λίγο μέ δοκιμάζεις; Οἱ ἁμαρτίες μου ἀξίζουν μεγάλες τιμωρίες καί ἐσύ θωπεύεις τήν καρδίαν μου.
Μοῦ ἀξίζουν χειρότερα, Κύριε, διότι στήν ἁμαρτία ἐμεγάλωσα καί μέσα στήν ὑπερηφάνεια ἔκανα ὅλα μου τά αἴσχη. Τί τό παράδοξο γιά μένα αὐτή ἡ κατάστασις, ἀφοῦ πάντοτε εἶμαι ἁμαρτωλός καί σταθερός στήν ἁμαρτία; Πότε σ᾿ εὐχαρίστησα γιά νἄχω τώρα παρρησία νά σοῦ ζητήσω μιά χάρι; Μοῦ ἀρκεῖ, Κύριε, πού ἀκόμη μ᾿ ἔχεις στήν ζωή. Κι αὐτό μέγα δῶρο μοῦ εἶναι. Ἀνάξιος εἶμαι νά προσφέρης τήν ζωή καί τήν ὑγεία σ᾿ ἕνα πλάσμα πού ποτέ ἀπό τήν ἁμαρτία δέν ξεκόλλησε. Κύριε, μή μοῦ στέλλης πολλή χάρι, γιατί ἀπό τήν ὑπερηφάνειά μου γίνομαι πάλιν ἀχάριστος καί χειρότερος ἀπό πρίν. Κύριε, στήν δοκιμασία μου κρύβεις τήν χάριν σου, ἀλλά τέτοιος πού εἶμαι σάν σκύλλο νά μέ βλέπης καί χειρότερα νά πάθω, γιατί πάντα εἶμαι ὁ ἴδιος καί μόνο στό κακό προοδεύω.
Δέν εἶμαι ἄξιος γιά κάποιο χάρισμα. Οἱ ἁμαρτωλοί ἔχουν τά κουρέλια τους καί γι᾿ αὐτά ὑπερηφανεύονται. Μοῦ ἀρκεῖ πού μοῦ ἐπιτρέπεις νά στέκομαι τώρα μπροστά σου. Ἡ γλῶσσα μου πού τώρα τολμᾶ νά φθέγγεται μαζί σου, εἶναι τοῦ πονηροῦ ὄργανο καί μολυσμένο μέλος. Κι ὅμως ἐσύ ξεχνᾶς ὅτι εἶσαι Θεός καί χαμηλώνεις γιά νά ἰδῆς καί ν᾿ ἀφουγκρασθῆς ἕνα ἐλεεινό σκυλί, ἕνα ἑρπετό, ἕνα πλάσμα πού φαρμακερά βέλη σοῦ ἔμπηξε στήν ἁγία σου πλευρά μέ τά ἑκούσια πάθη του.
Ὤ Κύριε, ἀκόμη μέ ἀνέχεσαι; Ὑπομονή θά ἰδῆς καί χειρότερα ἀπό μένα! Ἐγώ ὑπερηφανεύομαι καί σύ κλαῖς γιά μένα. Ἐγώ κομπάζω καί σύ ταπεινώνεσαι, ὁ Ποιητής μου, ἡ ζωή τοῦ σύμπαντος. Ἐγώ θέλω δόξα καί σύ γυρίζεις σάν ζητιᾶνος καί ρωτᾶς μέ πόνο: "Μήν εἴδατε τό πλανεμένο μου πρόβατο;". Ἐγώ σέ πληγώνω μέ τό ἀγέρωχο ὕφος μου καί σύ ἀνοίγεις τήν ἀγκαλιά σου λέγοντας μέ στοργή: "Ἔλα, ἔλα, κοντά μου, γλυκό μου τέκνον. Γιά σένα ἄφησα τούς οὐρανούς καί ἦλθα κοντά σου, στήν καρδιά σου καί σέ τύλιξα μέ τά σπάργανα τῆς συγγνώμης καί ἀπείρου ἀγάπης μου. Μήν ἀρνῆσαι στό κάλεσμά μου...Γιά σένα πονῶ, ἐσένα ζητῶ, τό παιδί μου, τήν χαρά μου, τό πλάσμα μου...Πατέρας σου εἶμαι. Ἄν δέν σ᾿ ἀγαποῦσα, δέν θά σέ πλήγωνα μέ τήν ἀγάπη μου. Ποιός σ᾿ ἀγάπησε ὅπως ἐγώ; Ποιός σέ στόλισε μέ οὐράνια χάρι καί σέ τίμησε; Ποιός ἀγρυπνεῖ στόν πόνο σου; Ἄν ποτέ, παιδί μου, δέν ξεπλήρωσα κάποια ἐπιθυμία σου, νά ξέρης ὅτι ἡ ἀγάπη μου μ᾿ἐμπόδισε...".
Ἄχ θά σταματήσω ποτέ ν᾿ ἁμαρτάνω; Θά παύσω νά σέ πικραίνω; Θά γυρίσω σάν τόν ἄσωτο υἱό; Θά κλαύσω ὅπως ἡ πόρνη, θά γονατίσω σάν τόν τελώνη νά εἰπῶ τουλάχιστον ἕνα: "ἱλάσθητί μοι", μέ τήν καρδιά μου;
Ἀπέτυχα στόν διάβα τῆς ζωῆς μου. Μοῦ φώναζες, Κύριε, δυνατά, ἐναγώνια, κλαυθμηριστά: "Τόν νοῦ σου, παιδί μου, παγιδεύθηκες. Μή μέ πληγώνης ἄλλο. Γιά σένα ματώθηκα. Γιά τήν ψυχήν σου ἔχασα τήν ζωήν μου. Πέθανα γιά νά σέ ἀναστήσω. Θάφτηκα γιά νά σέ δοξάσω. Φυλακίσθηκα γιά νά σ᾿ ἐλευθερώσω. Χτυπήθηκα γιά νά σέ θεραπεύσω. Σέ πῆρα στόν ὦμο μου καί σ᾿ ἔφερα στό σπίτι μου, στούς ἀγγέλους μου, στίς χαρές μου καί σύ οὔτε φίλος, οὔτε ἀδελφός, μά οὔτε υἱός μου θέλεις νά γίνης. Πῶς νά σέ οἰκονομήσω; Θέλω, παιδί μου, νά σέ νοιώσω δικό μου σπλάγχνο καί δέν βλέπω μεγάλη προθυμία. Μοῦ ὑποσχέθηκες πολλά. Μέ χαρά σέ καμάρωνα πρῶτα καί τώρα μέ θλῖψι σ᾿ἀντικρύζω. Μήπως φταίω ἐγώ; Μοῦ μοιάζεις στό πρόσωπο, ἀλλά στήν καρδιά σου δέν πόθησες ἀκόμη νά μέ ἔχης..."
Ἐπίτρεψόν μοι, Κύριε, μετάνοια νά σοῦ βάλω. Τήν ἄπειρη ἀγάπη σου πῶς ἠμπορῶ ὁ τάλας νά λησμονήσω; Δέν ἠμπορῶ, ζητῶ νά μέ βοηθήσης καί τά πολλά τά αἴσχη μου, ἐσύ νά καθαρίσης.
Πολλές φορές μέ περίμενες στήν ἐκκλησιά γιά ἕνα κεράκι, μά ἐγώ περνοῦσα ἀπ' ἔξω ἀδιάφορος καί οὔτε σέ λογάριαζα γιά Πατέρα. Μέ ζητοῦσες γιά μετάνοια καί ᾿γώ σέ νόμιζα γιά κακό ἐφιάλτη. Μοῦ ἔδειχνες τίς πληγές σου καί ᾿γώ σέ περιγελοῦσα. Ἔψαχνες στά σοκκάκια, στά καλντερίμια ἀνυπόδητος, ἄϋπνος, λαχανιασμένος καί ρωτοῦσες μέ ἀγωνία τούς διαβάτες: "Μήν εἴδατε τόν υἱόν μου;". Καί ἐγώ σέ θεωροῦσα μέ κακία σάν ἀσύγκινητο καί σκληρό δικαστή.
Κύριε, ἐξαντλήθηκα στήν ἁμαρτία καί ἀκόμη "ἀγαπητό μου τέκνο" μέ προσφωνεῖς. Μέ πληγώνει τώρα πιό πολύ ἡ ἀγάπη σου ἀπό ὅ,τι οἱ ἁμαρτίες μου. Ἡ ἀγάπη σου ὅμως μέ τονώνει, μοῦ δίνει ἐλπίδα, μέ ἀναγκάζει νά τολμῶ νά σοῦ λέγω: "Εὐλόγησον, ἥμαρτον, συγχώρεσέ με". Καί σύ μέ ἀνέχεσαι καί μοῦ λές: "Πονεμένη μου Ψυχή, ὅσο μακρύνεις ἐσύ, τόσο σέ γυρεύω ἐγώ. Ὅσο μέ τραυματίζεις μέ τά ἁμαρτωλά σου ἔργα, τόσο σέ πλησιάζω νά εἰρηνεύσω καί ξεκουράσω τήν ἀδύνατη καρδιά σου. Πῶς ἀλλιῶς νά γίνη; Ἐγώ εἶμαι ἡ Ἀγάπη καί σύ ἐμένα θέλεις. Πῶς νά μή σέ ἀναπαύσω; Πῶς νά μή δεχθῶ τό παιδί μου; Ὅ,τι κακό ἔκανες στό βάθος ἐμένα ποθοῦσες. Ἡ Χαρά σοῦ ἔλειπε, τόν Πατέρα σου ἤθελες νά βρῆς. Ἔλα, μή φοβηθῆς. Ἔχω γιά σένα βασιλική τράπεζα, ἀγγελικές τιμές, οὐράνιες δόξες, κληρονομιά αἰώνια. καί παιδί μου θά σέ κάνω καί μαζί μου θά βασιλεύσης καί θεό κατά χάριν θά σ᾿ ἀναδείξω. Αὐτός εἶναι Ἐκεῖνος, τόν ὁποῖον τόσα χρόνια δέν θέλησες νά τόν γνωρίσης. Εἶναι Ἐκεῖνος τόν ὁποῖον ὕβρισες, ἐβλασφήμησες, ἐντρόπιασες καί μέ τά πάθη σου τοῦ ἔπλεξες τό ἀκάνθινο στέφανο, μέ τό μαχαίρι τῆς ἀχαριστίας σου ἐλόγχευσες τήν παναγία πλευρά του, μέ τήν ὑπερήφανη καρδιά σου τόν ἐκκύταζες ἀγριεμένα καί ξεχνοῦσες ὅτι εἶσαι θνητός, ἁμαρτωλός, ἀκάθαρτος, χωματένιος, τροφή γιά τά σκουλήκια, αἰσχρό θέαμα, δυσωδία, ἀκόμη καί στούς δαίμονες, ἐλεεινή ψυχή, πού ἔβαλε σκοπό στήν ζωή της νά πικραίνη τόν Θεό καί Πατέρα της.
Κύριε, δέν θά παύσω κάποτε νά ἁμαρτάνω; Τίποτε ὄρθιο μέσα μου δέν ἄφησα. Ἐσκόρπισα τό φαρμάκι τῶν ἁμαρτιῶν μου παντοῦ καί ὅλος στενάζω καί θρηνῶ καί πότε θά μετανοήσω; Τό στόμα μου πού ἔπλασες νά σέ ὑμνῆ, τώρα εἶναι μολυσμένο, ἡ καρδιά μου δέν κτυπᾶ γιά σένα. Τά χέρια μου δέν τολμῶ ἐνώπιόν σου νά σηκώσω, γιατί ἀκάθαρτα εἶναι. Τά μάτια μου τήν ἁμαρτία ἐπεθύμησαν καί ντρέπομαι νά σ᾿ ἀντικρύσω. Τά χείλη μου ἐμόλυνα καί πῶς τί τίμιο Σῶμα σου ν᾿ ἀγγίξω; Ἄχ, ὁ δυστυχής, μέ τί πρόσωπο ν᾿ ἀτενίσω τόν Δεσπότην μου; Θά μέ δεχθῆ τουλάχιστον στά πόδια του νά πέσω; Ἀνάξιος εἶμαι νά σταθῶ μπροστά σου, Κύριε. Λυπήσουμε με, συμπάθησέ με, μή μέ δικάσης. Μέ ἔχουν δικάσει ἀπό καιρό οἱ ἁμαρτίες μου.
Ποῦ στάθηκα καί τό κακό δέν ἔκανα; Ποῦ πῆγα καί δέν σέ πλήγωσα; Συνήθισα πλέον στό κακό, Κύριε. Μόνιμος τύραννος τῆς ἀγάπης σου ἔγινα. Τίποτε δέν μέ συγκρατεῖ. Οὔτε ἡ ἀγάπη σου μέ συγκινεῖ πλέον, οὔτε τό Αἷμα σου μέ συγκλονίζει, οὔτε ὁ πόνος σου γιά μένα μέ σωφρονίζει. Μέ σπρώχνεις στήν μετάνοια καί σέ κατακρίνω, μοῦ δίνεις τά δάκρυά σου καί ἀσυγκίνητος παραμένω. Μοῦ προσφέρεις τό Αἷμα σου καί δέν σέ πλησιάζω. Μοῦ στέλλεις τούς Ἀγγέλους σου καί γυρίζουν ὀπίσω μέ δάκρυα γιατί τούς περιφρόνησα. Μέ καλεῖς στό σπίτι σου καί δέν σκέπτομαι ὅτι μέ βλέπεις καί μέ παρακολουθεῖς, ὥστε νά ἐντραπῶ καί νά σταματήσω τίς κατακρίσεις μου, τά γέλια μου, τούς αἰσχρούς λογισμούς καί νά φοβηθῶ τήν παρουσίαν σου. Ἕως πότε, Κύριε, θά σέ ποτίζω μέ κακία καί ἁμαρτία;
Ὅλα μου τά χρόνια τόν Χριστόν μου ἐλύπησα. Κανείς δέν θρήνησε καί δέν ἔκλαψε μαζί μου, ὅσο ὁ Κύριός μου Ἰησοῦς Χριστός. Ἐσύ, Κύριε, μ᾿ ἔβλεπες νά βυθίζομαι καί δέν μ᾿ ἐγκατέλειψες. Πέφτω στό κακό καί δέν φεύγεις ἀπό κοντά μου. Ἐμάρανα τήν ζωή μου στά πονηρά μου ἔργα καί οὔτε βλέμμα ἄγριο δέν ἔνοιωσα νά ρίχνης ἐπάνω μου. Ἄλλαξα πολλά ἀφεντικά, ἀλλά ἐσύ τήν ἀγκαλιά σου ποτέ σου δέν μοῦ ἔκλεισες. Ξέφυγα ἀπό κοντά σου καί δέν ἔπαυσες μέ ἀγωνία στόν νοῦν σου νά μέ σκέπτεσαι. Ἄραξα σέ πολλά λιμάνια καί μόνο ἐσύ, ἀφοῦ μέ στοργή καί ἀγάπη μέ περιέβαλες, μέ κράτησες καί μοῦ εἶπες: "Μεῖνον μετ᾿ ἐμοῦ... καί μάθε ἀπ᾿ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμι καί ταπεινός τῆ καρδίᾳ". Ποῦ ἀργοδιάβαινες τόσο καιρό; Πῶς μέ ἀπαρνήθηκες καί τόν Πατέρα σου ἐλύπησες; Σέ περίμενα καί ρωτοῦσα. Ἔβγαινα στόν δρόμο καί τήν ματιά μου ὁλόγυρα γυρνοῦσα μήπως καί σέ ἰδῶ καί ἀγαλλιασθῆ ἡ ψυχή μου. Ὕπνο δέν ἐχόρτασα καί γιά σένα ἔκλαιγα. Καί τώρα, παιδί μου πονεμένο, κλαίω γιά σένα...Μέ λύπησες καί τήν πόρτα τῆς μετανοίας δέν σοῦ ἔκλεισα. Ἀνθρώπους ἄλλους ἐπίκρανες, πού στό Αἷμα μου τούς ἔπλυνα, καί πάλι σέ συγχώρησα. Τήν χάρι μου κατεπάτησες κι ὅμως ὡς παιδί μου καί πάλι σέ ὑποδέχθηκα. Τί ἄλλο νά κάμω γιά νά σ᾿ ἀγαπήσω; Πότε, παιδί μου, μέ εἶδες ν᾿ἀδιαφορήσω γιά σένα; Πότε μέ φώναξες καί δέν σέ ἄκουσα; Πότε τό πρόσωπό μου ἀπέστρεψα καί τόν καρδιακό σου πόνο περιφρόνησα; Πότε μοῦ κτύπησες τήν πόρτα καί σ᾿ ἄφησα ἔξω στόν ἄνεμο καί στόν βοριᾶ τῶν παθῶν σου; Πότε προσέπεσες στά πόδια μου καί δέν ἔσκυψα νά σέ καταφιλήσω; Πότε μοῦ εἶπες τόν πόνο σου καί δέν ἔκλαψα μαζί σου; Ποιός ἔγινε δοῦλος γιά νά δοξάση τό παιδί του; Ποιός ἐδάρη ἀπό δοῦλον γιά νά κάνη τόν δοῦλο του θεό κατά χάριν; Ποιός ἐφυλακίσθη, ἐμαστιγώθη, ἐταπεινώθη, ἐλογχεύθη, ἐσταυρώθη καί γιατί;
Γιά σένα, παιδί μου, χάνω τήν ζωήν μου, τήν δόξα μου, τήν τιμή μου, τό Αἷμα μου γιά νά σέ σωφρονίσω. Μέ κυνηγοῦν φάλαγγες ἐχθρῶν ὡς κακοῦργο καί ὁ νοῦς μου εἶναι σέ σένα, πῶς θά ἐπιτύχω τήν σωτηρία σου. Δέν ἔχω ποῦ νά κλίνω τήν κεφαλήν μου. Οἱ πάντες μέ διώχνουν, μέ μισοῦν, μέ ὁδηγοῦν στόν θάνατο. Ὄχι, ὄχι πιά καί ἀπό σένα τό παιδί μου τέτοια ἔργα! Σκέψου, ἔλα στά λογικά σου, κύτταξέ με στό πρόσωπο. Δέν εἶμαι ὁ Πατέρας σου; Δέν ἔτρεξα σάν τόν βοσκό σέ στεριές, λαγκάδια καί χαράδρες νά σέ βρῶ; Δέν ὑπέμεινα τήν ὀργήν σου, δέν σκέπασα τήν ἐμπαθῆ καρδία σου μέ τήν χάρι μου; Δέν σέ φιλοξένησα στήν Ἐκκλησία μου μέ τά Μυστήρια; Τελικά δέν σ᾿ ἔφερα κοντά μου, ἄν καί σύ δέν ἤθελες; Ἰδού ἡ θυσία μου γιά σένα!
-Εὐλόγησον, συγχώρα με, Κύριε. Τί μέ κρατεῖς ἀκόμη στήν ζωή γιά νά σέ πικραίνω; Δέν ἀνοίγεις τόν τάφο μου νά μπῶ μέσα γιατί δέν ἠμπορῶ νά σέ ἀντικρύζω ἄλλο; Ντρέπομαι, δέν ἔχω μάτια νά σέ ἰδῶ, οὔτε τολμῶ κάτι νά σοῦ ζητήσω. Βασιλεύς τῶν Ἀγγέλων ἐσύ, ἐγώ ξεπέρασα καί τά ζῶα στίς ἁμαρτίες. Ἐσύ ὁ Θεός μου, ἐγώ ἡ ἁμαρτία τοῦ κόσμου! Ἐσύ τό Φῶς, ἐγώ ἡ αἰσχρά ἁμαρτία. Ἐσύ ἡ ζωή, ἐγώ στό φέρετρο γιά τήν κηδεία...Ἐσύ ἡ ἐλπίς τοῦ κόσμου, ἐγώ τό καύχημα τῆς πονηρᾶς ἐπιθυμίας...
Ἄφησέ με, Φιλάνθρωπε Κύριε, ἀκόμη γιά λίγο στήν ζωή. Δέν ἔσπασε μέσα μου ὁ τελευταῖος κρῖκος τῆς ἁλυσίδας πού εἶναι ἡ ἐλπίδα μου στό ἄπειρο ἔλεός σου. Μή μέ ἐγκαταλείπης στίς ὧρες τῶν δεινῶν μου πειρασμῶν, ἀλλά μέ τήν θερμή σου προστασία καί χάρι, διῶξε τά στίφη τῶν πονηρῶν μου ἐχθρῶν καί καθάρισόν με ἀπό τό σκοτάδι τῶν παθῶν μου. Ὁ πόθος μου εἶναι ν᾿ ἀγωνίζομαι. Βοήθησέ με, λοιπόν, γιά νά ζήσω ἐλεύθερα τήν αἰώνια χαρά τοῦ Παραδείσου ἀπό τήν παροῦσα ζωή καί νά σέ δοξάζω εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Μ.Δ.Γ
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου