Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Σήμερα ἡ Εὐαγγελική περικοπή μᾶς μιλάει γιά ἕνα τυφλό, ὁ ὁποῖος ἀδυνατοῦσε νά βλέπει ὅλα αὐτά ποῦ γιά μᾶς εἶναι συνήθη στή ζωή καί στήν καθημερινότητά μας. Τά πρόσωπα τῶν ἀγαπημένων του, τά τοπία, τή θάλασσα, τά βουνά, τά δάση. Δέν μποροῦσε νά ἰδῆ καί νά θαυμάση τίποτα.
Εἶχε ὅμως ὁ τυφλός αὐτός πνευματικές ἀρετές. Εἶχε πνευματική ὅραση, εἶχε πίστη στό Χριστό καί γι’ αὐτό βραβεύτηκε ἀπό τόν Κύριό μας, πού εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου καί ἔλαβε τήν θεραπεία ἀποκτώντας τό φῶς τῶν ματιῶν του.
Ὁ τυφλός ἔμενε στήν πόλη Ἱεριχώ καί ζοῦσε ζητώντας τήν ἐλεημοσύνη τῶν συνανθρώπων του.
Ὅταν ὁ τυφλός ἄκουσε ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς «ἐβόησε» ἔβγαλε κραυγή μεγάλη καί παρακάλεσε τόν Ἰησοῦ, ἀλλά καί ἔκανε ὁμολογία πίστεως. Ἐβόησε καί εἶπε «Ἰησοῦ Ὑιέ Δαυΐδ ἐλέησόν με». Μέ τήν ἔκφραση «Υἱέ Δαυΐδ» ὁμολόγησε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Δηλαδή ὁ τυφλός εἶπε οὐσιαστικά στόν Ἰησοῦ αὐτή τήν προσευχή· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με».
Εἶναι, ἀδελφοί μου, ἡ προσευχή πού ἔλεγαν πάντοτε καί λένε οἱ ἀσκητές, οἱ Μοναχοί, ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Τήν ἔλεγαν καί τήν λένε μέ μετάνοια καί ἁγίαζαν.
Ἐκτός ὅμως τῆς σωματικῆς τύφλωσης ὑπάρχει καί ἡ ψυχική καί πνευματική τύφλωση, ἡ τύφλωση τοῦ νοός. Γιά τήν θεραπεία μας πρέπει ὅλοι νά φωνάζουμε καί νά παρακαλοῦμε τόν Χριστό μας νά μᾶς ἐλεήση καί νά μᾶς θεραπεύση.
Νά μᾶς δώση τό φῶς τῆς ζωῆς καί τῆς λύτρωσης ἀπό τό σκότος τῆς ἁμαρτίας.
Ὅλοι πρέπει νά ἐπιδιώκουμε νά συναντήσουμε τό Χριστό μέ τά μέσα πού μᾶς διδάσκει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Τήν προσευχή, τή μετάνοια, τήν νηστεία, τήν ἐξομολόγηση καί τήν συμμετοχή μας στά Ἱερό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Τότε μόνο θά καθαρισθοῦμε, θά φωτισθοῦμε καί θά ἀνοίξουν τά μάτια τῆς ψυχῆς μας. Ἀμήν.-
Ἀρχιμ. π. Διονύσιος Μάλλιος